ตอนที่ 24 ไม่กล้าหวัง

ในห้องโถงของเรือนใหญ่ของสกุลลู่ ทุกอย่างเงียบสงบหลังจากมื้ออาหารเช้า ลู่หยวนฉีและภรรยานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างอบอุ่น แสงที่สาดส่องเข้ามาทำให้บรรยากาศในห้องอบอุ่นและเป็นกันเอง

สายตาของทั้งสองคนมองไปทางหน้าต่างที่เปิดไว้เพียงเล็กน้อย ลมเย็นจากข้างนอกพัดเข้ามาอย่างเบาบาง มองไปยังทิศทางที่ลูกสาวกับเผิงเหยียนเฉิงกำลังนั่งเรียนกลอนกันในห้องเรียนด้านใน

“ดูเหมือนว่าลูกเราจะหายเศร้าแล้วจริงๆ” ลู่หยวนฉีพูดเสียงเบาและยิ้มให้กับภรรยาของเขา

“ทั้งคู่ดูเหมือนว่าจะก้าวผ่านความเจ็บปวดของพวกตนมาได้แล้ว” อันเหม่ยฉินยิ้มตาม

“ใช่” ลู่หยวนฉีพยักหน้า

“ตัวเหยียนเฉิงเอง ถึงแม้เขาจะเคยผ่านความลำบาก แต่ก็เห็นได้ว่าเขามีความสามารถในการตั้งใจศึกษา รู้จักเป้าหมาย และมีความซื่อสัตย์ไม่หยุดยั้ง ข้าเชื่อว่าบุรุษอย่างเขาหากได้รักลูกสาวเราแล้วก็ยากจะเปลี่ยนใจ”

อันเหม่ยฉินครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “ข้าเห็นว่าเขาทำให้หนานเอ๋อร์ของเราดูมีชีวิตชีวามากขึ้น หลายวันมานี้ข้าไม่เคยเห็นนางยิ้มสดใสขนาดนี้มาก่อน”

 “มันเป็นเรื่องธรรมชาติของหนุ่มสาวที่จะมีความรู้สึกแบบนี้ เห็นไหม ทุกครั้งที่เขาทั้งสองคนอยู่ใกล้กัน ดูเหมือนโลกทั้งโลกจะสว่างไสวไปด้วยรอยยิ้มของพวกเขา” ลู่หยวนฉียิ้มลึกขึ้นขณะกล่าว

“เราจะเรียกเหยียนเฉิงมาพูดคุยเรื่องนี้อย่างจริงจังดีหรือไม่” 

“ช้าก่อนฮูหยิน เจ้าอย่าเพิ่งรีบร้อน ดูแล้วเหยียนเฉิงก็คงรักลูกเราจริงๆ นั่นแหละ แต่ต้องให้เวลาเขาบ้าง” คหบดีลู่กล่าว ก่อนจะพูดถึงเหตุผลที่ตนคิดในใจ

“จริงอยู่ว่าเขารักนาง และหนานเอ๋อร์เองก็อาจจะมีใจให้แก่เขา แต่เหยียนเฉิงเป็นคนถ่อมตัว หากเขารู้ว่าเราสนับสนุนเขา เขาจะต้องเกรงใจมากและไม่กล้าแสดงออกถึงความรู้สึกที่แท้จริง เอาไว้ให้เขาพร้อมและก้าวผ่านความลังเลนั้นได้ เขาคงมาพูดกับเราตรงๆ เอง”

“จริงสิ แม้อาการเจ็บป่วยก็เริ่มหายดีแล้ว เดินเหินได้อย่างคนปกติ แต่ด้วยฐานะผู้อาศัยของเขาตอนนี้อาจจะทำให้เขาเจียมตัวจนไม่กล้าชัดเจนกับความรู้สึก” อันเหม่ยฉินวิเคราะห์ตามที่เข้าใจ พยักหน้าและตอบเบาๆ

ลู่หยวนฉีหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ถ้าเขารักกันจริง ข้าจะไม่ขัดขวางหรอก เมื่อถึงเวลาทุกอย่างจะดำเนินไปเอง”

“ใช่” อันเหม่ยฉินยิ้มออกมา

ทั้งคู่เงียบไปครู่หนึ่ง แต่รอยยิ้มของพวกเขาแสดงออกถึงความพึงพอใจและความเข้าใจร่วมกันในใจของทั้งสองคน มันเหมือนกับการส่งผ่านความรู้สึกที่พวกเขามีต่ออนาคตของบุตรี

ขณะเดียวกันในห้องเรียน เผิงเหยียนเฉิงให้นางลองแต่งบทกลอนด้วยตนเอง

ลู่ซือหนานจับพู่กันตวัดอักษรอย่างตั้งใจ นางเขียนไปทีละคำแล้วนิ่งคิดนึกคำในหัวแล้วจึงเขียนเป็นตัวอักษร แต่ละอักษรต้องใช้เวลาในการคิดอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าที่จริงจังของนางสร้างความเอ็นดูให้แก่บัณฑิตหนุ่มที่ทำหน้าที่สอนนาง

เมื่อรู้สึกว่าตนเองถูกมองอยู่ หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นจากกระดาษสบตากับเขาครู่หนึ่งก่อนจะเบือนสายตาหนีด้วยความเขินอาย

“พี่เหยียนเฉิงมีเวลามาสอนข้าแต่งบทกลอนเช่นนี้ วันนี้ท่านไม่มีเรียนหรือ” นางกล่าวถามแก้อาการประหม่าของตน

“ข้าตอบเจ้าไปแล้วว่าอาจารย์หวังจะเดินทางไปเมืองหลวง งดการสอนเจ็ด” เขากล่าวแล้วอมยิ้มรู้ทันกับการถามแก้เก้อของนาง

“นั่นสิ ความจำข้าแย่นัก” นางกล่าวเสียงเบา บทกลอนที่เขียนได้เพียงหนึ่งแถวก็คิดต่อไม่ออกเสียแล้ว เพราะความรู้สึกที่รบกวนจิตใจ

ในตอนนั้นเองเหมือนว่าความรู้สึกในใจที่เกิดขึ้นทำให้อักษรหลายตัววนเวียนในหัว มือเรียวตวัดพู่กันลงไปพร้อมกับใบหน้าที่อมยิ้มเล็กน้อย

“ให้ข้าฝนหมึกอีกหน่อยหรือไม่เจ้าคะ” มู่ผิงกล่าวถามเสียงเบา

“ไม่ต้อง” นางกล่าวแล้ววางพู่กันลง

“เช่นนั้นพักก่อนเถิด การคิดอักษรเป็นบทกลอนไม่ใช่จะเรียนครั้งหรือสองครั้งก็จะสามารถทำได้” เขากล่าวปลอบโยนนาง เข้าใจว่าอีกฝ่ายคงเหนื่อยกับการเรียนแล้ว

“ข้าเขียนเสร็จแล้วต่างหาก” นางกล่าวแล้วยื่นให้เขาชื่นชม

บุปผาผลิบาน ตะวันสาดส่อง

สายลมเหนือพัดพา สกุณาโผบินพร้อมคู่เคียง

“เจ้าแต่งได้ดีมาก บทกลอนนี้เกี่ยวกับความรักใช่หรือไม่” เมื่อกล่าวจบ บัณฑิตหนุ่มก็เป็นกังวลใจ ก่อนจะแอบคิดอย่างกังวลว่าคำพูดของเขาอาจจะทำให้นางอึดอัดหรือไม่ เพราะนางเพิ่งผ่านประสบการณ์ผิดหวังมา

“ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่แต่งไปตามความคิด ไม่คิดว่ามันจะออกมาเป็นกลอนเกี่ยวกับความรัก” นางกล่าวรับ รู้สึกว่าวันนี้อากาศก็เย็นสบาย เหตุใดหน้านางร้อนผ่าวไปหมดเพียงแค่อยู่ใกล้เขา

เผิงเหยียนเฉิงโล่งใจที่คำพูดของเขามิได้ทำร้ายจิตใจของนาง

“เราไปเดินเล่นในสวนกันเถอะ ท่านเองก็นั่งมานานแล้ว จะได้ยืดเส้นสายเสียบ้าง” นอกจากนางไม่เศร้าที่กล่าวถึงความรัก แต่กลับยังคงคิดห่วงเขาอีกด้วย

บัณฑิตหนุ่มยิ้มรับแล้วค่อยๆ ยันตัวขึ้นยืน ไม่แน่ว่านางอาจจะกำลังมีใจตรงกับเขา แต่นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่กล้าหวังเลย

************************