ตอนที่ 10

ตอนที่ 10

หลังจากเธอทราบว่าตนเองนั้นกำลังตั้งครรภ์ในวันที่เธอเข้ารับการรักษาเย็บแผลที่ศีรษะในคืนนั้น คืนที่เธอถูกผู้ชายใจร้ายใจดำผลักไสไล่ส่งเหมือนผู้หญิงไร้ค่าคนหนึ่ง เธอก็เริ่มรู้ตัวว่าจะต้องทำอย่างไรเมื่อเงื่อนไขในการเป็นผู้หญิงของไอศูรย์คือ ห้ามตั้งท้องเพื่อจะจับเขาเป็นอันขาด และเมื่อเธอรู้ว่ามีอีกชีวิตกำเนิดขึ้นมุกรวีก็รู้ตัวดีว่าต้องพาตัวเองออกมาจากชีวิตของคนใจร้ายคนนั้นที่ไม่ยอมรับฟังเหตุผลของเธอ เขาเชื่อในสิ่งที่รสรินจัดฉากขึ้นมาเพื่อสร้างความแตกแยกระหว่างเธอกับไอศูรย์โดยไม่ฟังเหตุผลของเธอซ้ำยังขับไล่เธอต่อหน้าผู้หญิงคนใหม่ของเขาอย่างไร้เยื่อใย

แล้วหลังจากกลับมาจากโรงพยาบาลเธอก็เก็บเรื่องที่เธอตั้งครรภ์ไว้เป็นความลับแล้วรีบเก็บข้าวของของตัวเองออกจากบ้านหลังงามทันที แม้เวลาในขณะนั้นจะครึ่งค่อนคืนมาแล้วก็ตามและคนที่มาส่งและดูแลจนเธอกลับมาถึงบ้านหลังเดิมของตนย่านชานเมืองอย่างปลอดภัยก็คือมาร์โค แม้ว่ามาร์โคจะพยายามรั้งเธอให้รอไอศูรย์กลับมาเพื่อให้เธอปรับความเข้าใจกับผู้เป็นนายอีกครั้ง แต่มุกรวียืนยันที่จะกลับบ้านของตน และปล่อยให้เรื่องราวระหว่างเธอกับชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมร่ำรวยล้นฟ้าเป็นเพียงตำนานสำหรับเธอ นิยายของหญิงสาวแสนธรรมดากับชายหนุ่มผู้มั่งมี มันไม่เคยมีอยู่จริง…

และเมื่อทราบว่าตนเองตั้งครรภ์มุกรวีดูแลตัวเองอย่างดีและหมั่นทำตามคำแนะนำของแพทย์เพราะอยากให้ลูกที่เกิดมาสมบูรณ์แข็งแรง ถึงแม้นว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้ทำงานก็ไม่ลำบากเพราะพื้นฐานทางครอบครัวของเธอเองก็ไม่ได้ยากไร้หากแต่ความจริงแล้วมุกรวีก็เป็นผู้มีอันจะกินเสียด้วยซ้ำ อีกทั้งการเป็นผู้หญิงของไอศูรย์ในระยะเวลาสองปีที่ผ่านมาทำให้เธอมีเงินกว่ายี่สิบล้าน เพราะหลังจากที่เธอออกจากบ้านของเขามา วันรุ่งขึ้นเธอก็ยังได้รับเช็คจากไอศูรย์เป็นจำนวนเงินถึงยี่สิบล้าน มุกรวีรับมันมาและเก็บเช็คใบนั้นไว้เพราะคิดถึงอนาคตว่าตนกับลูกอาจจะได้ใช้มัน ซึ่งความจริงเธออยากจะหยิ่งผยองไม่รับน้ำใจจากเขาก็ยังได้แต่อีกชีวิตที่จะเกิดมาทำให้จำต้องเหยียบศักดิ์ศรีและความหยิ่งผยองให้จมดิน กล้ำกลืนรับเช็คใบนั้นไว้ด้วยหัวใจแตกสลายและเธอก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันลืมสิ่งที่หญิงชายคู่นั้นทำไว้กับเธอ

i

“นายท่านจะแวะดูงานที่ห้างหน่อยมั้ยครับ” มาร์โคหันมาถามผู้เป็นนายซึ่งนั่งหน้าเครียดอยู่เบาะหลังรถคันงาม ใบหน้าหล่อเหลาดูอิดโรยไม่ค่อยจะสดใสนักและมาร์โครู้ดีว่าเพราะเหตุใด แต่ทำได้เพียงนิ่งเงียบ

“อืม แวะหน่อยก็ดี”

“ครับ” มาร์โครับคำก่อนเลี้ยวรถคันงามเข้าไปในห้างหรูใจกลางเมืองซึ่งไอศูรย์ถือหุ้นอยู่ถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์และตอนนี้กิจการต่างๆ ของชายหนุ่มที่ลงทุนในเมืองไทยก็กำลังไปได้ดีและรุ่งเรืองทั้งกิจการรีสอร์ต โรงแรมระดับห้าดาวในแหลงท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่อในเมืองไทยและในประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

ไอศูรย์หรือที่ใครๆ เรียกเขาว่า อเล็กซ์ เป็นนักธุรกิจหนุ่มลูกครึ่งไทย อิตาเลียน วัยสามสิบสี่ปีผู้หล่อเหลาและเพียบพร้อมทั้งฐานะและชาติตระกูล คุณอรสามารดาของไอศูรย์ซึ่งเป็นคนไทยนั้นเป็นบุตรสาวของผู้ดีเก่าทั้งร่ำรวยมีหน้าตาทางสังคมเป็นที่รู้จักในแวดวงธุรกิจของเมืองไทย อีกทั้งตระกูลฝั่งบิดาชาวอิตาลีนั้นก็ร่ำรวยมั่งคั่งซ้ำยังเคยเป็นตระกูลมาเฟียใหญ่ในอดีตที่คนทั้งอิตาลีให้ความเกรงขาม ดังนั้นจึงไม่เป็นที่แปลกใจหากชายหนุ่มที่มีเรือนกายสูงใหญ่แสนสง่านัยน์ตาสีบลูไดมอนผู้นี้จะได้รับความสนใจจากสาวๆ ทั่วทั้งเมืองไทยและอิตาลี ซึ่งหญิงสาวเหล่านั้นพร้อมที่จะเป็นผู้หญิงของเขา ด้วยความเต็มใจแม้เพียงแค่ข้ามคืนก็ตาม

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เสกสรรขึ้นเป็นไอศูรย์นั้นล้วนสมบูรณ์แบบน่าหลงใหลไม่ว่าจะเป็นโครงหน้าเรียวได้รูปประกอบด้วยดวงตาคมสีบลูไดมอนที่สะกดให้หญิงสาวยอมสยบเพียงสบตา เรือนผมสีน้ำตาลเข้มดูนุ่มสลวยสะดุดตา จมูกโด่งได้รูปงดงามรับกับริมฝีปากหยักสวยราวสตรี คางแกร่งมีรอยผ่าบุ๋มลงไปนั้นก็ทำให้ใบหน้าของเขามีเสน่ห์เหลือล้น ยิ่งยามยิ้มลักยิ้มที่ประดับอยู่ข้างแก้มสากนั้นก็ทำให้ใบหน้าเขาดูอ่อนโยนลง และที่สำคัญกิตติศัพท์ความเร่าร้อนกับในเกมรักและใช้ผู้หญิงเปลืองก็ทำให้เขาจัดอยู่ในแวดวงคาสโนว่าตัวพ่อเช่นกัน

หากแต่ไอศูรย์กลับไม่เคยมีหัวใจไว้ให้หญิงสาวคนใด ไอศูรย์ยังคงรักและหวงแหนชีวิตโสดและโลกส่วนตัวของเขาอย่างที่ไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนมีอิทธิพลเหนือเขานอกจากมารดาและน้องสาวและกฎของการเป็นของผู้หญิงของไอศูรย์นั้นหญิงสาวทุกคนต่างรู้ดีและยอมรับอย่างไม่มีเงื่อนไขขอเพียงแค่ได้มีค่ำคืนแสนเร่าร้อนบนเตียงกับชายหนุ่มผู้มั่งคั่งกับของกำนัลล่อใจ ทำให้หญิงสาวทุกคนพร้อมจะศิโรราบต่อชายหนุ่มผู้นี้

“ฉันจะขึ้นไปดูงานสักครู่แล้วก็ว่าจะหาอะไรกินแถวๆ นี้ นายหิวรึยัง”

“ผมรอท่านดีกว่าครับ”

“ฉันไม่ชอบที่นายเรียกฉันแบบนี้เลยมาร์โค มันฟังดูเหมือนประชดจริงๆ นะ” ไอศูรย์พูดอย่างหงุดหงิด

“ทำไมนายท่านคิดแบบนั้นล่ะครับ”

มาร์โคทำเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มผู้เป็นนายพูด

“เพราะผู้หญิงคนนั้นไง ที่ทำให้นายเรียกฉันแบบนี้ เรียกแบบห่างเหินและประชดประชัน” ไอศูรย์พูดเสียงสะบัดอย่างไม่ค่อยพอใจพลางก้าวเข้าลิฟต์ส่วนตัวขึ้นไปยังชั้นบนสุดของห้างซึ่งเป็นสำนักงานในส่วนของผู้บริหาร

“ผมไม่อาจเอื้อมจะเรียกท่านอย่างสนิทสนมมากกว่า และผมต้องขออภัยด้วยหากทำให้ท่านรู้สึกแบบนั้น”

“ฉันไม่พูดกับนายแล้ว อย่ากวนใจฉันจนกว่าฉันจะออกมา ฉันอยากอยู่เงียบๆ” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้มและปิดประตูห้องทำงานส่วนตัวเสียงดังปัง จนเลขาหน้าห้องถึงกับสะดุ้งเมื่อนายคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาบริหารงานต่อจากประธานกรรมการคนเดิมซึ่งเกษียณไปแล้วนั้นเข้ามาในสำนักงานแบบอารมณ์ไม่ดีนัก