ตอนที่ 1

           “เธอควรจะรู้ตัวนะว่าต้องทำอย่างไร และฉันหวังว่าเมื่อกลับมาคงไม่พบเธออยู่ที่นี่นะ มุกรวี” น้ำเสียงห้าวทุ้มนั้นเยียบเย็นและสรรพนามที่เป็นเปลี่ยนไปนั้นก็บาดลึกลงไปในใจบอบบางของหญิงสาวร่างเล็กซึ่งกำลังยืนตัวสั่นเปียกโชกไปทั้งกายเพราะสายฝนซึ่งกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาในค่ำคืนอันแสนโหดร้ายสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆ เช่นเธอ

           “แต่ว่าคุณไอคะ ฟังไข่มุกบ้างสิคะ ทุกอย่างมันเป็นการเข้าใจผิด”

           “ไม่! ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างมันเห็นชัดๆ อยู่แล้ว เธอจะต้องเอามันมานอนบนเตียงของฉันและฟัดกับมันให้ฉันเห็นคาตารึไง เธอถึงจะยอมรับความจริงที่ว่าเธอมันก็แค่ผู้หญิงแพศยา ร่าน ร้าย ตีสองหน้าสารเลว!”

           “คุณไอคะได้โปรดฟังสักนิด ไข่มุกได้ทำแบบนั้นจริงๆ ไข่มุกรักคุณนะคะ”

           “ฉันจะไม่มีวันเชื่อผู้หญิงสองหน้าสารเลวอย่างเธออีกต่อไปแล้วมุกรวี เธอจงออกไปจากบ้านฉันซะก่อนที่ฉันจะกลับมา” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเมินหน้าหนีหญิงสาวที่ร่ำไห้จนดวงตาบวมแดงอยู่ตรงหน้าและพยายามอ้อนวอนให้เขาฟังสิ่งที่เธอต้องการอธิบาย

           “คุณไอ...ไข่มุก...”

           “คุณไอศูรย์เขาพูดขนาดนี้แล้วเธอยังจะหน้าด้านอยู่อีกหรือมุกรวี” เสียงที่แสร้งพูดเสียหวานหยดของหญิงสาวแสนสะคราญในชุดวาบหวิวชวนน้ำลายหกซึ่งเบียดกายเย้ายวนนั้นกับร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มใบหน้าบึ้งตึงเย็นชา ดวงตาสวยโฉบเฉี่ยวของเจ้าหล่อนจิกมองหญิงสาวที่ตนเกลียดแสนเกลียดอย่างเย้ยหยันและแสนจะสะใจ...

           “เราไปกันเถอะค่ะ สายแล้วเดี๋ยวเราต้องไปงานเลี้ยงอีกสองงานนะคะที่รัก”

           “ไปสิ..” ชายหนุ่มพูดอย่างเฉยเมยใบหน้านั้นไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา แต่กระนั้นก็ทำให้หญิงสาวที่เธอหมายมาดอยากจะเป็นผู้หญิงของเขาดีใจจนเนื้อเต้น อย่างน้อยๆ คืนนี้เธอก็ได้ควงเขาออกงาน และผู้หญิงจืดชืดในสายตาของเธออย่างมุกรวีก็กำลังจะพ้นทาง ดูเหมือนอะไรๆ จะเข้าข้างเธอไปเสียหมด รสริน กระหยิ่มในใจปรายตามองหญิงสาวที่ร่างกายเปียกโชกตรงหน้าอย่างเหยียดหยันอีกครั้งและเก็บอาการดีใจจนเนื้อเต้นของตนไว้อย่างแนบเนียน...

           “คุณไอคะ ฟังไข่มุกก่อนสิ อย่าเพิ่งไปนะคะ แค่สักนาทีได้โปรด”

           “ปล่อยฉันนะ และเอามือสกปรกของเธอออกไป” ชายหนุ่มสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเธออย่างแรงหากแต่หญิงสาวกลับยึดแขนแข็งแรงไว้มั่นดวงตากลมโตหวานฉ่ำที่เคยสุกใสกระจ่างฉ่ำวาวด้วยน้ำตาฉายแววอ้อนวอน

           “ไม่ค่ะ ขอให้ไข่มุกได้อธิบายสักนิด นะคะได้โปรด อย่าเพิ่งไป ฟังก่อน ไข่มุกรักคุณและไม่มีวันทรยศคุณ”

           “ปล่อยฉันมุกรวี”

           “ไม่ปล่อยคะ คุณไอต้องฟังไข่มุกก่อน” หญิงสาวจับแขนแกร่งไว้แน่นพยายามยื้อให้เขารับฟัง

           “ว้าย.. นังคนหน้าด้านปล่อยแขนคุณไอศูรย์เดี๋ยวนี้นะ” รสริน นางแบบสาวชื่อดังในขณะนี้ปรี่เข้ามากระชากแขนเรียวของมุกรวีออกจากแขนแกร่งของไอศูรย์อย่างแรงและก็สำเร็จ ซ้ำเธอยังฝากรอยเล็บยาวๆ ของเธอลงบนข้อมือเรียวนั้นจนเลือดซึม เท่านั้นยังไม่พอหรือยังไม่สาแก่ใจหญิงสาวเงื้อมือขึ้นสูงแล้วฟาดลงบนแก้มเปียกชื้นด้วยน้ำตาของมุกรวีเต็มแรงจนใบหน้านวลหันไปตามแรงตบและเซถลาตามแรงเหวี่ยงด้วยความริษยานั้น...

           “โอ๊ยยย...” มุกรวีร้องออกมาอย่างเจ็บปวดร่างบางทรุดลงข้างตู้โชว์บานใหญ่ก้มหน้านิ่ง หากแต่คนที่ทำให้เธอต้องทรุดลงตรงหน้ากลับไม่รู้สึก หากแต่สะบัดหน้าหนีภาพตรงหน้าพร้อมกลับเดินจากไปอย่างสะใจไร้ซึ่งเยื่อใย ดวงตากลมโตพร่ามัวด้วยน้ำตาและหยดน้ำเหนียวหนืดที่ไหลอาบซีกหน้าขาวซีด มุกรวีมองตามร่างของหญิงชายทั้งสองไปอย่างเจ็บช้ำ ขณะพยายามลุกขึ้นอย่างไร้เรียวแรงด้วยหัวใจที่แตกสลาย

           “ให้ผมช่วยนะครับ”

           “พี่มาร์โค” หญิงสาวเอยออกมาอย่างแผ่วเบาและปล่อยเสียงโฮออกมาอย่างไม่อาย ร่างบางโผเข้าซุกกับอกกว้างของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างต้องการที่พึ่ง แม้มันจะทำให้บอดีการ์ดหนุ่มลำบากใจไปบ้าง แต่ในตอนนี้เขารู้สึกสงสารเธอจับใจแม้จะต้องทำอะไรที่ขัดใจนายไปบ้างก็ยอม

           “คุณไอเขาเกลียดไข่มุกแล้ว เขากำลังจะทิ้งไข่มุกใช่ไหมคะพี่มาร์โค”

           “คงไม่หรอกครับ นายท่านเพียงแค่กำลังโกรธพอท่านหายโกรธก็คงยอมฟังเหตุผล คุณไข่มุกไปหาหมอนะครับเลือดไหลเยอะแล้ว”

           “ไม่ไป ไข่มุกไม่ไป ปล่อยให้ตายเสียดีกว่าหากจะถูกเกลียดโดยที่ไม่มีความผิดและถูกเข้าใจผิดแบบนี้” หญิงสาวร้องไห้อย่างหมดอายและพยายามขัดขืนไม่ยอมทำตามชายหนุ่มบอกเมื่อเห็นแผลหัวเธอแตกและเลือดเริ่มออกมาก

           “ได้โปรดเถิดครับถือว่าผมขอร้อง คุณไข่มุกเลือดไหลเยอะมาก ไปเถอะครับไปหาหมอกัน” แล้วมาร์โครั้งร่างเล็กบอบบางราวแก้วใสนั้นขึ้นอย่างอ่อนโยนมือหนาลูบเรือนผมที่เปียกชื้นนั้นด้วยความรู้สึกที่ตีบตันไม่แพ้กัน ไข่มุก เม็ดงามนี้ คือผู้หญิงของนายผู้ซึ่งเป็นเจ้าชีวิต และ...