บทที่ 8

รอยยิ้มบนหน้าเจียงชั่นแข็งทื่อ ความโศกเศร้าพัดผ่านเข้ามาในหัวใจ

หลินอวี่ฉิงพูดถูก การแต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคนที่จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต เธอเพิ่งแต่งงานโดยไม่ได้คิดไตร่ตรองเลย ไม่มีแม้แต่สร้างความสัมพันธ์ที่จริงจังก่อนด้วยซ้ำ เธอไม่ได้แค่ทำลายความสุขในชีวิตตัวเองไปหรอกเหรอ?

แต่...

เจียงชั่นเม้มริมฝีปากและหัวเราะเบา ๆ ก่อนพูดว่า “ทำไมมันช่างน่าสังเพชจริง ๆ เลยนะ แต่ความจริงฉันเองก็ต้องขอบคุณกู้หม่าง ถ้าเขาไม่แต่งงานกับฉัน ก็คงไม่ได้สินสอดตั้งล้านกว่าบาทหรอก!”

ตราบใดที่อาการป่วยของแม่เธอดีขึ้น น้องชายสามารถเข้าเรียนและใช้ชีวิตอย่างสงบสุข นี่ถือเป็นความสุขอันยิ่งใหญ่สำหรับเธอแล้ว

“เอาล่ะ ฉันคงไม่ติดต่อกับใครไปสักพัก!” เจียงชั่นพูดต่อก่อนวางสายโทรศัพท์อย่างเร่งรีบ “วันนี้ฉันกลับบ้านเพื่อเอาเงินส่วนของตัวเอง ไว้ฉันจะแจ้งข่าวดีให้เธอรู้อีกทีหลังได้เงินมานะ!”

เจียงชั่นเก็บโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้สะพายหลังอย่างระมัดระวัง หลังจากเดินได้ไม่นาน เธอมาถึงถนนย่านการค้าพลุกพล่านที่สุดในเจียงโจว เธอยืนอยู่ริมถนนและมองดูการจราจรแสนวุ่นวาย ระหว่างนี้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในอีกโลกหนึ่ง

…

“เฮ้ น้องสาวฉันกลับมาแล้วเหรอเนี่ย!” เสียงสูงของเจียงเหยาเต็มไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย ขณะเธอเดินลงบันไดและมองเจียงชั่นอย่างเย่อหยิ่ง

เหมือนสงสัยว่าวันนี้อีกฝ่ายจะมีช่วงเวลาที่ดีกับครอบครัวหรือไม่?

เจียงเหยาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุข เมื่อคิดว่าคนที่เจียงชั่นแต่งงานด้วยเป็นคนยากจน แถมครอบครัวก็ยากจนอีก ซ้ำร้ายไม่พอยังเป็นนักเลงชื่อดัง

ตั้งแต่เธอยังเด็ก ดูเหมือนไม่มีใครเทียบได้กับเจียงชั่นได้เลย

แม้เจียงชั่นจะสวมเสื้อผ้าเก่าเมื่อไม่กี่ปีก่อน แต่บางคนก็ชื่นชมในความงามของเธอ

เจียงชั่นมีบุคลิกอ่อนโยนและผู้คนชอบอยู่ใกล้เธอ

แม้แต่ในแง่ของผลการเรียน เจียงชั่นยังนำหน้าหลายคนไปมาก

เจียงเหยามองว่าเธอเป็นหนามแหลมตำอกตัวเองตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แม้เจียงชั่นไม่เคยคิดทำร้ายเจียงเหยาเลย แต่เธอก็คว้าทุกโอกาส และทำทุกอย่างเพื่อทำให้เจียงชั่นอับอาย

การแต่งงานแทนในครั้งนี้ช่วยบรรเทาความกังวลอันใหญ่หลวงของเจียงเหยาลงไปมาก แต่เธอยังคงรู้สึกยังไม่พอใจ เธออยากเห็นเจียงชั่นอับอายและทุกข์ใจมากกว่านี้

“สวัสดีน้องสาว รู้สึกยังไงบ้างที่ได้แต่งงาน?” เจียงเหยาจับมือเจียงชั่นและแสร้งทำเป็นห่วงเป็นใย แต่ก็แฝงแรงจูงใจอันชั่วร้ายซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้ม “ฉันเคยได้ยินมาว่าคนรุ่นก่อนมักถูกพ่อแม่คลุมถุงชน คนเป็นเจ้าสาวก็ไม่รู้อะไรเลยจนกระทั่งถึงวันแต่งงาน อา… ฉันรู้สึกว่ามันค่อนข้างล้าสมัยจริง ๆ เลยว่าไหม!”

เจียงชั่นหัวเราะแล้วดึงมือกลับ

เธอไม่มีความประทับใจที่ดีกับครอบครัวนี้อีกแล้ว เธอแค่อยากมาเอาเงินและไปจากที่นี่เร็ว ๆ และต่อจากนี้เธอจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกูลเจียงอีกต่อไป

“ว่ากันว่าน้องเขยเคยติดคุกตั้งหลายครั้งเพราะทะเลาะวิวาทอยู่บ่อยครั้งนี่เรื่องจริงไหม?” เจียงเหยาส่งสายตาอย่างดูถูกและฉีกยิ้ม “แล้วตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ล่ะ? มีอาชีพเป็นตัวเป็นตนหรือเปล่า? ถ้าไม่ได้เรื่องจริง ๆ เดี๋ยวฉันคอยช่วยเธอเอง!”

“ถ้าน้องเขยหางานไม่ได้ พี่สาวอย่างฉันช่วยเขาได้แน่นอน! โอ ฉันจะแนะนำเขาให้รู้จักงานดี ๆ อย่างงานย้ายอิฐที่ไซต์ก่อสร้าง บรรทุกสินค้าท่าเรือ ฯลฯ น่าจะเหมาะกับเขาใช่ไหม? ไม่อย่างนั้นก็ให้เขามาที่บริษัทได้นะ พอดีมีสุนัขของยามหายไปน่ะ ให้เขาเข้ามาแทนที่ก่อนก็ดี!”

จู่ ๆ เจียงชั่นก็เงยหน้าขึ้นมองเธอ

หัวใจของเจียงเหยาเต้นรัว ภายใต้ด้วยความภูมิใจขณะนี้ เจียงชั่นควรเป็นคนขี้แพ้และไม่กล้าสู้กลับเธอไม่ใช่เหรอ? วันนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างต่างออกไปในสายตาเธอ

เจียงชั่นหายใจลึก ขณะจ้องไปที่เจียงเหยาอย่างมีเลศนัย ก่อนพูดเสียงดังฟังชัดว่า “ถึงสามีของฉันจะมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความสามารถของเขาในการหาเงินเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวหรอกนะ แทบไม่ต้องพูดถึงเลย ยังไงเขาก็ไม่มีปัญหาในการเลี้ยงดูครอบครัวแน่ ต่อให้เขาต้องหางานใหม่จริง ๆ ฉันก็ไม่มาที่นี่เพื่อขอร้องใครหรอก ฉันควรทิ้งงานดี ๆ เหลือไว้ให้สามีพี่ในอนาคตจะคุ้มค่ากว่า!”

“นี่เธอ…”

การแสดงออกของเจียงเหยาเปลี่ยนไป “เจียงชั่น รู้ไหมเธอกำลังคุยกับใครอยู่?”

“แล้วมันจะทำไมล่ะ?” เจียงชั่นตอบกลับอย่างใจเย็น “แบกอิฐที่ไซต์ก่อสร้าง บรรทุกสินค้าท่าเรือ เป็นสุนัขให้ยาม.... งานพวกนี้จะให้คนเป็นน้องสาวยินดีรับไว้เพื่อสามีอย่างนั้นเหรอ? ไหนยังอ้างว่าเป็นการช่วยเหลืออีก ถ้าต้องฝากอนาคตสามีไว้ในมือพี่สาวแบบนี้ ยังจะนับเป็นพี่เป็นน้องได้อีกเหรอ?”

ขณะเดียวกันเจียงเหยาโกรธมาก เธอไม่เคยเห็นเจียงชั่นปากแซ่บขนาดนี้มาก่อน

“โอ ดูเหมือนเธอจะปกป้องสามีอย่างกับสมบัติล้ำค่าเลยนะ!”

เจียงเหยากลอกตาไปที่เธอ ม้วนริมฝีปาก บิดเอว แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน พลางพูดเสียงเย็นชาขณะเดิน “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอมาทำอะไร... หึหึ วันนี้พ่อไม่อยู่บ้าน เกรงว่ามาเสียเที่ยวแล้วล่ะ!”

“หมายความว่าไง?”

หัวใจของเจียงชั่นเต้นแรงพร้อมความรู้สึกไม่สู้ดีทันที