บทที่ 9

“ก็บอกไปแล้วไงว่าพ่อไม่อยู่บ้าน!” เจียงเหยายิ้มอย่างภาคภูมิใจ “พ่อคงลืมไปแล้วว่าวันนี้ลูกจะกลับบ้าน! แถมเธอแต่งงานกับคนแบบนั้น คิดเหรอว่ากลับมาแล้วพ่อจะอยู่รอต้อนรับเธอ? ฮ่า ๆ ๆ นี่ยังน่าอายไม่พออีกเหรอเนี่ย!”

“ฉันไม่ต้องการอะไรแบบนั้นหรอก!”

เจียงชั่นเดินและหยุดอยู่ตรงหน้าเจียงเหยา “ฉันแค่ต้องการค่าสินสอด!”

“ค่าสินสอด?”

เจียงเหยาเลิกคิ้วขึ้นและมองเธอด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย “สินสอดอะไรของเธอ? ฉันไม่เห็นเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ!”

เจียงชั่นตกตะลึงมาก หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหลุดจากร่าง

ขณะนั้นความคับข้องใจ ความโกรธ และความเกลียดชังทั้งหมดถาโถมเข้ามาในหัวใจ เธอรู้ว่าตัวเองมีภูมิหลังต่ำต้อย และถูกตราหน้าว่าเป็นลูกสาวนอกกฎหมายตั้งแต่วินาทีแรกที่เกิดมาในโลกใบนี้ แต่เรื่องของภูมิหลังไม่ใช่สิ่งที่เธอสามารถเลือกเกิดได้ แม้จะอยู่ในความมืดมนมาหลายปี เธอก็ยังพยายามอย่างหนักที่จะก้าวออกจากจุดดำมืดนี้

เธอเชื่อว่าไม่มีผู้หญิงธรรมดาคนไหนที่จะเห็นด้วยกับคำขอไร้สาระแบบนี้เพื่อขอแต่งงานแทน!

ทั้งหมดนี้เธอแค่อยากจะช่วยแม่ตัวเองเท่านั้น

แล้วทำไมเธอถึงต้องมาสูญเสียความหวังเล็ก ๆ แบบนี้ไปด้วย!

เจียงเหยาตะคอกอย่างเย็นชา และหันหลังกลับเพื่อขึ้นชั้นบน แต่เจียงชั่นคว้ามือเธอไว้

“อย่าเพิ่งไป มาคุยให้รู้เรื่องก่อน!”

“คุยให้รู้เรื่อง!” เจียงเหยาบีบแขนเธอกลับอย่างแรง

เจียงชั่นรู้สึกเจ็บปวดและก้าวถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนหลังศีรษะชนกำแพงอย่างรุนแรง เสียงหึ่งดังก้องในหูเธออยู่พักใหญ่

เธอเงยหน้าขึ้น และเห็นเจียงเหยาพูดจาเยาะเย้ยอย่างเย็นชา “เจียงชั่น เธอมันก็แค่ลูกสาวที่แต่งงานกับคนป่าเถื่อน สถานะแทบไม่ต่างจากแอ่งน้ำสกปรกในที่รกร้าง! อย่าแม้แต่จะคิดนะว่าตัวเองยังเป็นคนของตระกูลเจียงอยู่!”

“แต่... แต่พ่อสัญญากับฉันเป็นการส่วนตัวเลยนะ!” เจียงชั่นกัดฟันพูด “ถึงฉันจะแต่งงานในนามของเธอ แต่พ่อก็จะให้สินสอดฉันไปรักษาแม่…”

“แล้วแม่ของเธอพักอยู่ห้องวีไอพีรึเปล่าล่ะ แล้วจำเป็นต้องใช้ยานำเข้าไหม?” เจียงเหยาหัวเราะเสียงดัง “โถ… น้องสาวผู้โง่เขลา เธอยังจำได้ไหมว่าทำไมพ่อถึงไล่เธอกับแม่ออกจากบ้าน?”

เจียงชั่นนิ่งเงียบทันที ความหนาวเย็นคืบคลานเข้ามาในหัวใจจนแข็งทื่อ

“ไม่ใช่แค่แม่ของเธอทำตัวง่ายและไปท้องกับสารเลวจากไหนก็ไม่รู้ พ่อคงไม่โกรธขนาดนี้หรอก!”

“เจียงชั่น แม่เธอน่ะสมควรตกนรกได้แล้ว! คิดเหรอว่าพ่อจะยอมช่วย เหอะ พ่ออยากให้แม่เธอตายอยู่ข้างนอกนั่นแหละ!”

“ไม่ใช่…” ดวงตาของเจียงชั่นแดงก่ำ เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่ออดกลั้น แต่น้ำตายังคงไหลออกมา

“แม่ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น เธอถูกใส่ร้าย...”

“นี่หมายความว่าแม่เธอถูกแม่ฉันใส่ร้ายงั้นเหรอ?!”

เจียงเหยาเพิ่มน้ำหนักเสียงขึ้นอีกหนึ่งระดับ ขณะจ้องตาอีกฝ่ายอย่างดุเดือด

ดวงตาของเจียงชั่นเต็มไปด้วยความเย็นชา เธอจำที่แม่บอกเอาไว้ว่ายิ่งคนมีความผิดมากเท่าไร พวกเขายิ่งแสร้งทำเป็นเข้มแข็งมากเท่านั้น

“ฉันยังไม่ได้กล่าวหาอะไรเลยนะ” เธอปาดน้ำตาแล้วพูดอย่างใจเย็น “ความจริงแล้วเธอและฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้วยซ้ำ ระวังคำพูดตัวเองไว้เถอะ ถ้ากล้าดูถูกแม่ฉันอีกล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่!”

“งั้นเธอคงต้องพยายามอย่างหนักแล้วล่ะ!”

เจียงเหยายิ้มเยาะและจงใจเสยผมขึ้น เพื่อเผยให้เห็นสร้อยคอเพชรที่เพิ่งซื้อมา

“เป็นไงบ้าง สวยไหม?” เธอมองเจียงชั่นอย่างยั่วยวน “ฉันเพิ่งซื้อสร้อยคอเส้นนี้มา มันราคาไม่ถูกเลย ราคาเต็มตั้งล้านกว่าบาทแหนะ!”

เจียงชั่นสะดุ้ง

เจียงเหยาพูดอย่างชั่วร้ายต่อว่า “ฉันก็ซื้อมันมาด้วยค่าสินสอดเธอนั่นแหละ!”

“เธอ…”

“ขอบอกตามตรงเลยว่าพ่อไม่เคยคิดจะให้สินสอดเธออยู่แล้ว! ที่เธอต้องแต่งงานแทนฉันมันก็สมควรแล้ว! งั้นอย่ามามัวเสียเวลาทำตัวไร้ยางอายอยู่เลยเจียงชั่น!”

เจียงชั่นกัดริมฝีปากแน่น ตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้

ขณะเธอมองรอยยิ้มอันภาคภูมิใจของเจียงเหยา จากนั้นคนรับใช้ก็เข้ามา ‘เชิญ’ เธอออกไปอย่างสุภาพ เธอเดินออกจากสวนด้วยความสิ้นหวัง ท้องฟ้าเป็นสีเทา มีกลิ่นอับชื้นในอากาศ

สภาพอากาศในฤดูกาลนี้เปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา ฝนตกหนักจะมาโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอไม่ทันระวัง

เจียงชั่นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเร่งฝีเท้าเดินไปยังสถานีขนส่ง

“ลูกพี่สาม คุณเจียงออกมาแล้ว”

“อืม” กู้หม่างถอดนวมชกมวยออกก่อนโยนทิ้งไป แก้ผ้ากอซที่มือทีละชั้นแล้วถาม “เธอเป็นยังไงบ้าง?”

“ดูไม่ค่อยดีเลย”

กู้หม่างขมวดคิ้ว

“สีหน้าคุณเจียงดูไม่ดีแบบนี้ เธอคงโกรธทางบ้านพ่อมาแน่ ๆ ผมสืบเรื่องนี้มาแล้ว คนรับใช้บ้านตระกูลเจียงบอกว่าเธอไม่ได้รับค่าสินสอด และยังถูกพี่สาวทำให้อับอายด้วย”

กู้หม่างกำหมัดแน่น แสงสว่างและความเย็นชาปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

“สินสอดของเธอเท่าไร?”

“น่าจะสามแสน”

“ที่ดินตระกูลเจียงพอประมูลได้เท่าไร?”

“อย่างน้อยก็พันล้านครับ”

“ดีมาก” กู้หม่างหัวเราะเยาะ “คงต้องใช้ที่ดินสักผืนทำให้คนในตระกูลเจียงสร่างเมาสักหน่อย!”