ตอน 21 คนบ้างาน

ในสายตาของหมวดอากร นิรณาเป็นผู้หญิงที่เก่งมาก แต่ก็มีข้อเสียใหญ่ ๆ คือชอบหมกมุ่น ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

เจ้านายสาวเลยกลายเป็นคนกัดไม่ปล่อย

ถ้าเกิดว่าได้ทำงานชิ้นไหนแล้ว หรือสงสัยอะไร..ความสนใจทั้งหมดจะพุ่งไปรวมที่จุดเดียว

ไม่ต่างจากตอนนี้สักเท่าไหร่..ที่เธอเอาแต่ขลุกตัวอ่านเอกสารสี่ร้อยกว่าหน้า จนเป็นเวลาติดต่อกันมาร่วมกว่าสิบชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีท่าทีจะลุกออกจากห้อง

"สารวัตรครับ มีคนต้องการเข้าพบ"

"ใครคะ?" เธอเงยหน้าขึ้นมาจากกองงาน ดูอ่อนระโหย "เขาบอกว่าชื่อบดินทร์ เป็นแฟนของคุณ"

"ให้เขาเข้ามาค่ะ"

"สารวัตรมีแฟนใหม่..แล้วจริง ๆ เหรอ?"

"ฉันไม่เคยบอกหมวดเหรอคะ..นึกว่าบอกแล้วซะอีก!" สารวัตรสาว ทำหน้าสงสัย แล้วนึกขึ้นได้ ตั้งแต่กลับมาทำงาน

สิ่งเดียวที่ทำอยู่ตอนนี้คือ..การสืบหาเบาะแสใหม่ จนลืมพูดลืมคุยกับเพื่อนร่วมงานมาเป็นอาทิตย์

"งั้นผมให้เขาเข้ามานะครับ"

"ค่ะ"

หลังจากนั้น เพียงไม่นาน บดินทร์จึงเดินมาหา สีหน้าบอกบุญไม่รับ ทำเอานิรณาได้แต้ยิ้มจืด ต้อนรับคุณสามี

"เลยเวลาเลิกงาน มาหกชั่วโมงแล้ว นิไม่คิดจะกลับเหรอครับ?" เสียงทุ้มบ่นออกมาแทบจะทันทีที่ได้เห็นหน้า

ความเป็นจริงก็ไม่อยากจะมายุ่ง หรือก้าวก่ายชีวิตของเธอ หากแต่ไม่อยากจะเห็นใครบางคน นั่งอดหลับอดนอนเป็นยัยผีบ้าที่ขลุกตัว อยู่บนกองเอกสาร

"มันเป็นงานด่วนค่ะ นิต้องสืบให้ได้ว่าพวกมันกบดานอยู่ที่ไหน?" นิรณาบอกจริงจัง และงานของเธอ รอไม่ได้

"พี่เข้าใจนะ แต่นิควรพักผ่อนบ้าง สมองจะได้โล่ง ๆ ไง"

"รับทราบค่าา..ถ้าปิดคดีนี้ได้เมื่อไหร่ นิสัญญาว่าจะไม่โหมงานหนัก"

"ไม่ครับ นิต้องไม่โหมงานหนัก ตั้งแต่ตอนนี้เลย" เขายื่นคำขาด ตอนนี้แทบทนมองสภาพของนิรณาไม่ได้ ไม่คิดว่าเธอจะกลายมาเป็นคนแบบนี้

"พี่ดิน เข้าใจหน่อยสิ!"

"นิส่องกระจก ดูสภาพหนูตอนนี้ก่อนสิครับ ก่อนจะไปช่วยใคร..ช่วยดูแลตัวเองก่อนดีกว่า"

นิรณาอึ้ง เข้าใจแล้วว่าตัวเองบ้างานหนักเกินไปจริง ๆ เมื่อเหลียวมองดูกระจกตามคำพูดของสามี

เห็นว่าขอบตาเริ่มดำช้ำ นัยน์ตามีเส้นเลือดฝาดสีแดง แซมเป็นจุด ๆ สภาพเหมือนคนป่วยเกินเยียวยา จึงยอมโอนอ่อน เก็บกระเป๋า ตามเขาออกมาง่าย ๆ

"พี่เข้าใจนะ ว่าหนูอยากทำอะไร แต่ช่วยสงสารตัวเองหน่อยได้ไหม ร่างกายหนูไม่ไหวแล้วนะ" บดินทร์เตือน เพราะตั้งแต่ที่นิรณากลับมาทำงาน เธอก็มักจะหอบเอกสารกลับไปที่บ้านทุกวัน กลางคืนก็ไม่ยอมหลับ ยอมนอน แถมยังเป็นเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่เขาเห็นนิรณาวุ่นวาย

พอลืมตาตื่นมาเมื่อไหร่ ก็มักจะเจอเธอนั่งเคร่งเครียดกับเอกสารและรูปถ่ายมากมาย

แถมพักหลังมานี้สาวตรงหน้า เหมือนจะพูดด้วย ไม่ค่อยรู้เรื่องและมีอาการมึน ๆ งง ๆ เขาจึงเริ่มเป็นห่วงมากขึ้น

"นิควรพักจริง ๆ นั่นแหละ" นิรณาเออออ เพราะเมื่อกี้ตอนบดินทร์เดินเข้ามา เธอดันนึกชื่อเขาไม่ออก เลยเริ่มรู้ตัว

"ดีแล้วครับ แล้วรู้หรือเปล่า เวลาเห็นหนูเป็นแบบนี้ทีไร พี่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ทุกที"

"เนี่ย! เพราะพี่เป็นแบบนี้ไง"

"ทำไม นิจะว่าพี่งี่เง่าเหรอ?"

"เปล่าสักหน่อย นิก็แค่อยากให้พี่เลิกทำตัวแบบนี้" เธอกล่าวเสียงหงอย แล้วเสมองไปทางอื่น

"พี่ก็เป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ถ้าหนูจะไม่ให้พี่ห่วงพี่หวง..มันคงเป็นเรื่องยาก" บดินทร์บอกไป..ตามสิ่งที่ใจคิด

"ขอร้องเถอะค่ะ..ได้โปรดอย่าทำตัวแบบนี้เลย แค่นี้นิก็หลงพี่จะแย่อยู่แล้ว" นิรณาพูดไม่เกินจริง

บดินทร์ชอบทำตัว เป็นห่วงจนเกินเหตุ อยู่หลายรอบ แต่นั่นกลับทำให้ใจที่เคยแห้งผากเริ่มชุ่มชื่น

ต่างจากคนเดิมที่ไม่เคยสนใจ และต่อให้เธอจะไปตายอยู่ที่ไหน เขาคนนั้นคงไม่มีทางรู้หรอก

จนบางครั้ง ก็กลายเป็นว่า..เวลาทำงาน นิรณามักจะแยกเรื่องส่วนตัวออกไม่ได้ บางทีเวลาเผลอ หน้ากระดาษสีขาวก็มักจะแปรเปลี่ยน กลายเป็นผู้ชายตรงหน้าอยู่หลายรอบ

ยามราตรีดึกสงัด ช่วงเวลาแห่งการพักผ่อน เสียงเรียกเข้าจากมือถือกลับแผดร้อง หาคนรับสายไม่ยอมหยุด

เสียงนั้นดังรบกวนโสตประสาท มากจนทำให้บดินทร์สะดุ้งตื่น สะลึมสะลือเอื้อมมือไปคว้ามาวางไว้แนบหู

"สารวัตรครับ ตอนนี้สายสืบของเราได้ข้อมูลมาแล้วอาทิตย์หน้า พวกมันจะจัดปาร์ตี้ที่ไนต์คลับ" เสียงปลายสายรัวเร็ว ๆ เล่นเอาคนรับงงตาแตก ลดโทรศัพท์ลงมาดู ปรากฏว่าเป็นของคนตัวเล็กที่กำลังนอนแผ่หลา ไม่รู้เรื่อง

ชื่อบุคคลฉายชัดนามว่า..หมวดอากร

ทำเอาคนตัวสูง ถึงกับเลิ่กลั่ก เผลอกดปุ่มวางสายแทบทันที กลัวนิรณาจะคิดว่าตัวเอง ละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวและความลับราชการ และตัดสินใจเขย่าตัวคนขี้เซา หวังปลุกให้ตื่น

แต่ผู้หญิงตรงหน้ากลับนอนหลับ ราวกับว่า..ซ้อมตาย เพราะไม่ว่า..เขาจะเรียกชื่อ หรือเขย่าตัวแรงมากแค่ไหน เธอก็ไม่ท่าทีจะได้สติเลยสักนิด ซึ่งเมื่อเห็นว่าไม่ได้การ อีกทั้งเรื่องที่คนปลายสายบอกมาดูสำคัญไม่ใช่เล่น

บดินทร์ตัดสินใจ กดเลื่อนเปิดหน้าจอโทรศัพท์ เลือกเข้าสู่..แอปพลิเคชันนาฬิกาปลุก นิ้วมือกดเร่งเสียงสุดลำโพง ถือมันไว้ใกล้ ๆ ตัวนิรณา แล้วกด

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงนั้น ดังราวโลกระเบิด ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตกใจ สะดุ้งตื่นตามความคาดหมาย

"พี่ดิน! คนเพิ่งตื่น เรียกชื่อชายที่กำลังนั่งหน้าเจื่อน ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย ออกแรงยันกายลุกขึ้นนั่ง

นึกฉงน เมื่อเหลือบดูเวลา ยังคงเป็นตีสอง สามสิบห้านาที ซึ่งไม่ใช่เวลาที่ควรจะตื่น

ใบหน้างามยิ่งหงิกงอ รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างแรง เมื่อถูกขัดจังหวะความฝัน ทำเอาบดินทร์ต้องรีบยกมือถือ มาให้ดู

"เมื่อกี้..พี่เห็นว่าหมวดอากรโทรมาน่ะครับ ท่าทางคงจะเป็นเรื่องสำคัญมาก ก็เลยคิดว่านิคงจะต้องรีบรับสายนี้"

"ดึกดื่นป่านนี้ หมวดกร..จะโทรมาทำไมล่ะคะ?" เธอถามออกไป แต่เขาก็ส่ายหน้า เชิงว่าไม่รู้เรื่อง นิรณาเลยต้องรับโทรศัพท์กลับมาโทรออก

"ว่าไงคะ?" คำแรกที่ทักทาย หลังจากต่อสายติด พร้อมยกมือขึ้นป้องปากหาวหวอด ๆ ด้วยความง่วง ระดับจักรวาล แถมมาพร้อมกับการทรงตัวที่โอนเอน เตรียมจะฟุบหลับได้ทุกเวลา หากได้ล้มตัว หัวถึงหมอน

ผ่านไปไม่กี่วินาที สมองคนอยากนอนหลับ เริ่มไม่ทำงานแล้ว เธอเอาแต่สัปหงกลงเรื่อย จนใบหน้าแทบติดกับหน้าปูที่นอน บดินทร์ที่เห็นแบบนั้น จึงรวบเอวบาง จับเอาคนตัวเล็กกลับขึ้นมา นั่งพิงไว้กับแผงอกตัวเอง

"สารวัตรได้ยินผมไหมครับ?" คำถามจากหมวดอากรไหลผ่านไปเรื่อย ๆ เหมือนดั่งคำที่ว่า

เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา นิรณาก็ได้แต่ครางอือ ๆ ตอบรับไป ทว่าหนึ่งคำพูด เพียงแค่ประโยคเดียวที่ได้ฟังหลังจากนั้น กลับทำให้นัยน์ตาคู่สวยเปล่งประกายระยิบระยับ ตอบรับตกลง บอกว่าตนจะเป็นคนรับหน้าที่นั้นไว้เอง โดยหารู้ไม่ว่าตัวเองเผลอกดเปิดลำโพง นั่งฟังแผนการจากลูกน้อง

หลงลืมไปว่า..มีใครอีกคนอยู่ด้วย

แถมยังไม่ทันได้สังเกต ใบหน้าเขาที่เริ่มจะเคร่งเครียดขึ้นมาเรื่อย ๆ และไม่มีทางจะยอมให้

ผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา ไปทำเรื่องอันตรายขนาดนั้นแน่นอน

แต่ครั้นจะพูดกับคนที่แม้กระทั่งดวงตายังลืมไม่ขึ้น ซ้ำยังง่วงหนัก แทบไม่รู้สติ สุดท้ายก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น

เลยกลายเป็นว่าบดินทร์คือคนที่รับรู้เรื่องทุกอย่างได้ครบถ้วน แทนสารวัตรหญิงผู้เก่งกาจ ที่บัดนี้เอาแต่นั่งเงียบ มีเสียงกรนเบา ๆ แว่วมาเป็นระยะ

"สารวัตร ๆ สารวัตร!" เสียงเรียกลูกน้องดังรัว นิรณาพลันสะดุ้งเล็กน้อย ตอบ..อือ! กลับไป ปัดรำคาญ แล้วซบแผงอกแกร่งผล็อยหลับ ไปอีกครั้ง ปลายสายจึงวางไปในที่สุด

บดินทร์ค่อย ๆ ประคองร่างเล็ก ออกจากตัวเอง ก่อนจะวางร่างบอบบางลงบนเตียงเบา ๆ แล้วล้มตัวลงนอนตาม แต่ก็ไม่วายจะลืมจะวาดวงแขนไปกระชับเอาตัวเธอมากอดไว้