5.กำราบชายาจอมพยศ (1)

ไม่คิดเลยว่าสวรรค์จะมีส่วนอาบน้ำเป็นบ่อที่มิดชิดประดับประดาสวยงามเช่นนี้

ซีหรูคิดในใจขณะที่เกาถิงเข้ามาพร้อมนางกำนัลที่มานำทางให้ไปยังพื้นที่อาบน้ำซึ่งเชื่อมต่อด้านหลังตำหนัก

“ข้านึกว่าชาวสวรรค์เช่นพวกเจ้า จะมีกายทิพย์หอมสะอาด ไม่จำเป็นต้องชำระล้างร่างกายเสียอีก”

นางกำนัลสองคนต่างยิ้มกับคำพูดของพระชายาก่อนหนึ่งในนั้นจะเอ่ย

“บ่อน้ำนี้เป็นน้ำแร่สวรรค์เพคะ แช่แล้วจะช่วยให้ผ่อนคลายแล้วก็สมานบาดแผลภายนอกกับรักษาอาการบาดเจ็บภายในได้ดีเพคะ”

“หมายความว่าก็ไม่ได้อาบน้ำกันทุกวัน”

“เพคะ แต่ไท่จื่อมักแช่น้ำแร่ทุกครั้งเมื่อกลับจากราชกิจเพคะ”

ซีหรูมองหน้าผู้ตอบนิ่งชั่วอึดใจก่อนจะยิ้มบาง

“พวกเจ้ารู้ลึกรู้จริงเช่นนี้ ข้าถามคนไม่ผิดจริงๆ”

นางกำลังคนที่บอกหน้าซีดแล้วรีบคุกเข่าลงพร้อมเพื่อนของนางเองก็เช่นกัน

“พระชายาโปรดอภัย ข้าน้อยเพียงต้องการให้พระชายาทราบถึงกิจวัตรของไท่จื่อเพคะ”

“ใช่เพคะ ทุกครั้งที่ไท่จื่อแช่น้ำแร่จะมีเพียงหวังหย่งกับจางหย่งปรนนิบัติเพคะ พวกเราเหล่านางกำนัลไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าตำหนักหลี่คุณในเวลานี้เพคะ”

นางกำนัลอีกนางรีบช่วยสหายตน

ผู้เป็นพระชายาอดนึกแปลกใจกับคำบอกไม่ได้จึงถามต่อ

“แล้วเข้าได้เวลาไหน ไท่จื่อมีแค่ผู้ชายสองคนดูแลเช่นนั้นหรือ”

“ทำความสะอาดในเวลาไท่จื่อไม่อยู่”

นางกำนัลตอบเสียงเบา

เกาถิงที่ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็หลุดถามขึ้น

“ไท่จื่อไม่มีสาวงามปรนนิบัติหรือ”

นางกำนัลสองคนต่างก็ใบหน้ามีสีระเรื่อหากก็สั่นหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มลงอย่างขัดเขิน

ซีหรูเองก็ยังไม่อยากเชื่อนัก แม้ยังไม่เคยสัมผัสกับความสัมพันธ์หนุ่มสาวด้วยตัวเอง แต่คิดว่าไท่จื่อสวรรค์หรือจะอยู่มาอย่างเดียวดายหลายแสนปี แม้ไม่มีชายาคู่กายก็น่าจะมีสตรีปรนนิบัติที่ถูกใจบ้าง

“จะเป็นไปได้อย่างไร พวกเจ้าแค่ต้องการให้ข้าสบายใจเท่านั้นกระมัง ไม่ต้องเกรงมากไป ข้าไม่ติดใจเรื่องนี้”

นางบอกอย่างไม่คิดมากนัก

“ข้าน้อยพูดจริงเพคะ”

“เอาเถิด ข้าอยากอาบน้ำเต็มทน อาถิง...”

ตัดบทแล้วก็เรียกคนของตนอย่างเคยชิน อาถิงรีบเข้ามาทำหน้าที่ของตน ขณะสองสาวนางกำนัลวางเครื่องหอมและผ้าจัดเตรียมปรนนิบัติพระชายา

“เจ้าทั้งสองไปเตรียมชุดใหม่กับอาหารให้ข้าได้เลย ในนี้แค่เกาถิงก็พอ”

ซีหรูไม่ชินกับการปรนนิบัติจากคนมากมาย สำหรับนางมีเพียงเกาถิงรับใช้ใกล้ชิดมาตั้งแต่อายุยังน้อย ส่วนสาวใช้คนอื่นก็ดูแลเรื่องทั่วไป

เมื่อนางกำนัลทั้งสองคนไปแล้วเกาถิงก็เอ่ยเสียงเบา

“หากไท่จื่อไม่มีหญิงใดจริง นับเรื่องว่าเป็นเรื่องดีต่อพระชายามากนะเพคะ”

“เจ้าพูดแบบนี้ข้ารู้สึกแปลกๆ”

ใบหน้างดงามงอเล็กน้อย ขณะก้าวลงไปยังบ่อน้ำ

“เดี๋ยวก็ชินเพคะ ว่าแต่เหตุใดตัวพระชายาถึงได้เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้ากับ เอ่อ...”

“อาเจียนน่ะเหรอ คิก...”

เมื่อคนสนิทสีหน้ากระอักกระอ่วนซีหรูก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน

“แค่ทำให้ไท่จื่อไม่กล้าเข้าใกล้น่ะ”

“โธ่...พระชายา สามีภรรยาเป็นเหมือนคนคนเดียวกัน ท่านทำเช่นนี้ในคืนอภิเษก ไท่จื่ออาจขัดเคืองใจได้นะเพคะ”

เกาถิงเตือนเพราะหวังดีกับนายตน

“จะอย่างไรไท่จื่อก็ยังเป็นคนอื่นสำหรับข้า”

ซีหรูยังไม่เชื่อคนสนิท และนางก็มีแผนต่อไปในใจแล้วด้วย

สามวันผ่านไปแล้ว ซีหรูมาอยู่ในตำหนักฟางหรูซึ่งติดกับตำหนักหลี่คุณของไท่จื่อ และก็ได้รับรู้ว่าไท่จื่อมีราชกิจไม่ได้กลับมายังตำหนักเลยนับจากวันแต่งงาน

‘ไท่จื่อมีราชกิจมากมาย ไม่ค่อยพักที่ตำหนักนานนักเพคะ’

หนึ่งในนางกำนัลบอกมาเช่นนั้น หากก็นับว่าน่าโล่งใจสำหรับซีหรู เพราะอยู่คนละตำหนักทั้งไท่จื่อยังมีงานล้นมือให้ต้องจัดการ ทว่านางกลับเริ่มเบื่อ เมื่อวันๆ ได้แต่นั่งๆ นอนๆ เดินไปมาในตำหนัก

“เจ้าว่าเราควรจะไปเดินท่องสวรรค์ดีหรือไม่อาถิง”

“จะดีหรือเพคะ ที่นี่ไม่เหมือนเผ่าปีศาจเรา ข้าไม่รู้กฎเกณฑ์สวรรค์เลย”

เกาถิงกังวลแทนนายตน

“คงไม่มีปัญหา ไท่จื่อบอกว่าอยากไปที่ใดก็บอกนางกำนัล หมายความว่าข้าย่อมเดินดูที่ต่างๆ ได้”

บอกแล้วก็ลุกขึ้นเดินนำไปก่อน เกาถิงจึงจำต้องเดินตาม

ซีหรูไม่รู้ว่าบนสวรรค์มีสิ่งใดบ้าง จึงให้นางกำนัลพาตนค่อยๆ เดินดูส่วนต่างๆ ใกล้วังไท่จื่อก่อน ยังไม่ต้องไปไกลมากนัก

“ตรงนั้นเหตุใดเงียบเหงานัก สวรรค์มีที่ที่ให้ความรู้สึกหดหู่เช่นนี้ด้วยหรือ”

สายตาคู่งามมองไปยังสถานที่หนึ่งติดท้ายวังไท่จื่อด้านหลังอุทยาน

“ตรงนั้นเป็นตำหนักปิดเพคะ ห้ามผู้ใดเข้าใกล้ ข้าน้อยเคยได้ยินมาว่าเป็นตำหนักชายาของไท่จื่อองค์ก่อนที่ทำผิดร้ายแรงต่อพระชายาเอกเพคะ”

“นางถูกสังหารหรือ”

ซีหรูพึมพำ รู้สึกขนลุกหากก็เศร้าใจระคนกัน สวรรค์ก็มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเช่นกันสินะ

“ข้าน้อยไม่ทราบได้เพคะ เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยมีคนพูดนักเพคะ ทั้งเรื่องยังนานมากแล้ว ผู้คนในตำหนักของไท่จื่อจิ่นลี่กับไท่จื่อองค์ก่อนเป็นคนละส่วนกันเพคะ”

ซีหรูพยักหน้ารับรู้ นางเคยได้ยินมาว่าไท่จื่อองค์ก่อนถูกเฮยตงลอบโจมตีแล้วหายสาบสูญ นายไม่อยู่แล้วบ่าวก็คงถูกโยกย้ายสังกัด

มาคิดดูแล้วการใช้ชีวิตบนสวรรค์คงยุ่งยากไม่น้อย แม้เป็นพระชายาทำผิดโทษก็มหันต์ เมื่อนายหมดอำนาจบ่าวก็ได้รับผลกระทบไปด้วย จะว่าไปหากไท่จื่อไม่มีสตรีคนอื่นจริงก็เป็นผลดีกับตนเช่นที่เกาถิงบอก เพราะคงไม่มีผู้ใดคอยแก่งแย่งใส่ร้ายป้ายสีให้นางต้องเดือดร้อน

ได้แต่หวังว่าจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป

“ไท่จื่อกลับมาแล้วเพคะ”

นางกำนัลรีบเข้ามารายงานในวันต่อมาด้วยสีหน้ายินดี ขณะที่ซีหรูนอนเอนหลังเล่นพร้อมเด็ดองุ่นกินด้วยความเบื่อหน่าย

“แล้วยังไง เขาก็อยู่ตำหนักเขา ข้าก็อยู่ตำหนักข้า”

ผู้เป็นพระชายาเอ่ยเสียงเอื่อยอย่างไม่ใส่ใจ นางกำนัลถึงกับงุนงง เกาถิงจึงขยับเข้ามาแตะขาเบาๆ

“พระชายา ไท่จื่อกลับมาจากราชกิจ ท่านควรดูแลปรนนิบัตินะเพคะ”

“ปรนนิบัติอะไร ข้าทำกับข้าว ทำขนมไม่เป็น หรือจะให้อาบน้ำให้เขา”

พูดไปแล้วก็ทำท่าขนลุกส่ายหน้า

“ไท่จื่อมีคนดูแลอยู่ไม่ใช่หรือ ปกติก็ไม่ให้นางกำนัลเข้าไปวุ่นวาย ข้าไปยุ่งเขาอาจไม่ชอบใจ”

“หากเป็นพระชายา ไท่จื่อย่อมพอใจเพคะ”

นางกำนัลรีบสนับสนุน

ซีหรูส่ายหน้าไม่เอาด้วย นางไม่ได้อยากปรนนิบัติเขา แล้วเกิดมาก็ไม่เคยต้องปรนนิบัติผู้ใด

เกาถิงกับนางกำนัลได้แต่แอบสบตากันอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ทั้งที่คิดว่าตนจะอยู่ในตำหนักได้อย่างสบายไม่มีปัญหากลับต้องวิตกเมื่ออยู่ๆ นางกำนัลก็เข้ามาบอกว่าไท่จื่อจะมาร่วมมื้ออาหารที่ตำหนักของนาง

“เทพเซียนไม่ได้อิ่มทิพย์อยู่แล้วหรือ”

นางคิดว่าพวกเขาร่วมดื่มกินในวันแต่งงานของนางพอเป็นพิธีเพื่อร่วมฉลองงานมงคลเพียงเท่านั้น คงไม่กินอาหารจริงจังครบทุกมื้อ

ไม่นานเหล่านางกำนัลก็นำอาหารมาจัดวางเต็มโต๊ะ เกาถิงอยากให้นางเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ทว่าซีหรูไม่เปลี่ยน ได้แต่เดินไปมาอย่างกระวนกระวายแล้วก็นึกถึงแผนการของตนคือจะทำให้ไท่จื่อไม่อยากเข้าใกล้ไปเรื่อยๆ ขึ้นมา

“เจ้ารีบเอาเหล้ามาให้ข้าโดยเร็ว”

=========

ครั้งนี้ซีหรูจะป่วนไท่จื่อสำเร็จไหมนะ? ^-^

เรื่องนี้ให้อารมณ์แตกต่างจาก ‘สวรรค์ไร้ใจ ข้าขอไร้วาสนา’ อยากให้ออกมาเป็นดราม่าหวานซึ้งอบอุ่นใจ รักหวานเคล้าน้ำตา ตอนนี้อาจจะยังเขียนไม่ได้เยอะ แต่จะพยายามอัปเรื่อยๆ นะคะ