5.กำราบชายาจอมพยศ (2)

“เจ้ารีบเอาเหล้ามาให้ข้าโดยเร็ว”

นางสั่งกับหนึ่งในนางกำนัลที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร อีกฝ่ายก็รับคำแล้วเร่งรีบไปจัดการ เกาถิงได้แต่มองอย่างแปลกใจ เมื่อได้เหล้ามาและนางกำนัลออกไปหมดแล้วซีหรูก็รีบดื่มอย่างเช่นที่เคยทำในวันแต่งงาน

“ไท่จื่อกำลังจะมาแล้ว ท่านดื่มเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะพระชายา ไท่จื่อย่อมต้องการเวลาส่วนตัวกับท่าน”

สีหน้าของซีหรูเหยเก หากก็ยังพยายามดื่มต่อ ในลำคอ ช่องท้องและใบหน้าร้อนวูบวาบด้วยสุรารสชาติร้อนแรง

“เวลานี้ไท่จื่อไม่มีผู้ใด ท่านควรทำตัวให้เป็นที่โปรดปราน ยึดหัวใจของไท่จื่อไว้ให้ได้เพียงผู้เดียว ยิ่งหากมีทายาท ยิ่งส่งเสริมความมั่นคงของท่าน”

เกาถิงไม่อยากให้นายตนละเลยการใช้ชีวิตสำหรับคู่แต่งงาน แม้มาอยู่สวรรค์ชั้นฟ้าก็ไม่ต่างจากทุกที่นัก หากวันใดวันหนึ่งมีไท่จื่อชายารอง ย่อมต้องมีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น

ซีหรูทอดถอนใจ อย่างไรนางก็ยังไม่คุ้นชินกับสวามี ทั้งไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อกัน นางคิดว่าเขาเองก็เช่นกัน

“เจ้าก็รู้ว่ามันไม่ง่ายเลย ข้ากับไท่จื่อก็เพิ่งพบหน้ากันในวันแต่งงาน ยังต่างก็เป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เขาเองก็ดูไม่ชอบหน้าข้าเท่าไรนัก”

นางพูดไปอย่างที่เข้าใจ ด้วยท่าทางของอีกฝ่ายค่อนข้างเย็นชาและนางก็ตั้งใจทำให้เขารังเกียจตนตั้งแต่คืนแรก ไท่จื่อน่าจะไม่ต้องการใกล้ชิดนางเช่นกัน หากก็แปลกใจไม่น้อยเมื่อเขาบอกว่าจะมากินอาหารด้วย

ส่วนเกาถิงนั้นรู้ว่าไท่จื่อย่อมต้องจำนายของตนได้ ทว่าซีหรูถูกท่านเจ้าปีศาจบดบังความจำบนโลกมนุษย์จนหมดสิ้น ทั้งยังย้ำกับนางว่าห้ามเอ่ยถึงอีก แม้ไม่รู้ถึงเหตุผลแต่นางก็ต้องทำตามคำสั่ง ส่วนตนเองยังไม่เคยเผชิญหน้ากับไท่จื่อสวรรค์ ด้วยผู้ที่มาสั่งการกับนางคือคนของไท่จื่อที่นางไม่เคยพบหน้า

และเมื่อนางกำนัลมาตามให้ออกไปรอรับไท่จื่อ ซีหรูก็ถึงกับเดินเอียงเล็กน้อยด้วยความมึนจนเกาถิงต้องประคอง

“ไท่จื่อ”

ร่างบอบบางย่อตัวลงและก้มหน้าเล็กน้อยเมื่อร่างสูงใหญ่เดินนำผู้ติดตามเขาเข้ามาในตำหนักตน ทว่ากลับเซจนเอนไปด้านข้างเกาถิงกับนางกำนัลต้องรีบพยุงไว้ โดยเกาถิงพยายามก้มหน้าก้มตาเกรงว่าไท่จื่อจะสังเกตเห็นตน

“เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเช่นไรบ้าง”

ไท่จื่อจิ่นลี่มองชายาตนที่ร่างกายมีกลิ่นเหล้าโชยและยืนไม่มั่นคงแล้วความขัดเคืองใจก็กรุ่นขึ้นมาแต่ยังถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ก็...ดีมากเพคะ”

น้ำเสียงหวานนั้นเอื่อยเล็กน้อย ทั้งใบหน้างดงามก็อ่อนโยน ดวงตาเชื่อมแพรวพราว ร้อยยิ้มหวานจับใจชวนมองจนตะลึงงัน หากเจ้าตัวนั้นไม่รู้ว่าตนเองในตอนนี้เป็นเช่นไร

“ข้าเพิ่งรู้ว่าเหล้าสวรรค์ช่างหอมหวานนัก ข้าอยู่กับมันได้ทั้งวันทั้งคืนเลยเพคะ”

“งั้นหรือ”

ถามไปแล้วก็ได้คำตอบมาเป็นการพยักหน้ารับถี่ราวชื่นชอบมากมายจริงๆ

จิ่นลี่ตีสีหน้าขรึมแม้ภายในใจจะนึกอยากยิ้มเอ็นดูกับท่าทางที่อ่อนหวานเกินกว่าปกติของซีหรู แต่เพราะรู้แก่ใจว่านางตั้งใจทำเช่นนี้จึงไม่อยากปล่อยไปให้ได้ใจ เป็นถึงชายาไท่จื่อ ทำตัวเมามายราวหญิงเสเพลนานไปคงได้พูดกันไปทั่วสวรรค์

“แต่ดูเหมือนว่าเวลากลางคืนของเจ้าจะเป็นของข้า และข้าไม่ชอบที่เนื้อตัวชายาเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า”

พร้อมกับคำพูดนั้นร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเข้ามาหาด้วย ซีหรูถอยหลังช้าๆ ขณะที่นางกำนัลกับเกาถิงต่างก็หน้าเสีย เพราะสายตาคู่คมกริบปราดมามองอย่างดุดันทำให้ต้องปล่อยมือ และนั่นก็ส่งผลให้ร่างบางของซีหรูโอนเอน แต่อ้อมแขนกำยำก็สอดมาคว้าเอวคอดไว้ก่อนที่นางจะล้ม

“เอ่อ...”

ซีหรูอึ้งไปชั่วอึดใจ สบตาคมเข้มในระยะใกล้แล้วก็ร้อนวูบวาบไปทั้งใบหน้าเนื้อตัวก่อนจะขยับตัวอย่างรู้สึกไม่ดีนักพร้อมผลักอกแกร่ง

“ไท่จื่อ”

ทว่าเจ้าของร่างหนากลับรวบช้อนตัวนางขึ้นอย่างไม่พูดไม่จา

“ท่านจะทำอะไร”

“พาเจ้าไปล้างกลิ่นพวกนี้ออกให้หมด”

“ฮะ ล้างตัว อาบน้ำเหรอ ไม่นะ”

เมื่อไท่จื่อขยับ เกาถิงกับนางกำนัลต่างก็ถอยหลีกทาง แล้วก็ได้แต่มองหน้ากันว่าควรจะทำอย่างไร ส่วนหวังหย่งกับจางหย่งยืนนิ่ง

“ปล่อยข้าลงนะ อาถิง...”

ซีหรูหันกลับมาหาคนของตนเพื่อขอความช่วยเหลือ เมื่อไท่จื่อเดินไปยังทางเดินที่เชื่อมไปส่วนอาบน้ำ หากพอเกาถิงจะขยับตามนางกำนัลอีกคนกลับฉุดไว้

“ไท่จื่อ ปล่อยข้า”

ร่างบางพยายามดิ้นเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อยตนเขาก็ยิ่งกระชับอ้อมแขนให้นางแนบอกกว้างมากขึ้น ซีหรูทั้งปวดหัวทั้งมึนจึงขยับได้ไม่ถนัดนัก

“เป็นไท่จื่อแล้วจะบังคับคนอื่นอย่างไรก็ได้หรือไง ปล่อยนะ”

นางโวยวายกระทั่งมาถึงส่วนน้ำอาบก็ยังขยับกายรุนแรงจะลงจากอ้อมอกแกร่งให้จงได้

“ใช่ โดยเฉพาะภรรยาของข้า เช่นเจ้า”

“บ้าอำนาจ”

คนถูกต่อว่าคิ้วกระตุก ส่งเสียงสั้นๆ ในลำคอ แล้วขยับแขนเพื่อโยนคนที่อยู่ในอ้อมแขนลงน้ำอย่างที่เจ้าตัวไม่ทันตั้งตัว

“ว้าย...”

ตู้ม!!

ซีหรูตกลงในบ่ออาบน้ำจนเปียกก่อนจะรีบลุกขึ้นโวยวายใส่ไท่จื่อทันที

“นี่ท่าน...ข้าไม่ใช่ปลานะ โยนลงมาได้”

นางตีมือลงน้ำก่อนใช้สองมือปัดใส่เขา พร้อมต่อว่าไม่หยุด

“ไท่จื่อสวรรค์รังแกผู้หญิงตัวเล็กไม่มีทางสู้เช่นนี้ คิดว่าข้าจะยอมให้ท่านรังแกฝ่ายเดียวหรือ”

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้จิ่นลี่หงุดหงิดใจทั้งรำคาญน้ำที่กระเด็นใส่สุดท้ายก็ก้าวลงน้ำ ทำให้ร่างเล็กที่กำลังงุ่นง่านอยู่ตกใจผงะถอยหลังแต่เพราะร่างกายมึนเมาจึงทรงตัวได้ไม่ดีแล้วล้มก้นกระแทก

“โอ๊ย...”

ไท่จื่อเข้าไปหาทว่าคว้าตัวอีกฝ่ายไม่ทัน จึงลอบถอนหายใจแล้วขยับลงไปนั่งใกล้เอ่ยเสียงดุแทน

“ดูก็รู้ว่าเจ้าดื่มเหล้าไม่เป็นด้วยซ้ำ กล้านักที่มอมเหล้าตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า คิดหรือว่าเพียงเท่านี้จะหนีข้าพ้น”

ซีหรูกลืนน้ำลายเมื่ออีกฝ่ายมองออก ใบหน้าคมคายอยู่ในระยะประชิดชวนให้หายใจไม่ออก ทั้งนึกได้ว่าตัวเองเปียกน้ำก็รีบกอดปกปิดร่างกาย

“โหดร้าย อุ๊ย...”

ต่อว่ายังไม่ทันขาดคำก็ต้องสะดุ้งเพราะถูกคว้าเอวไปแนบร่างหนา

“อย่านะ ท่านจะทำอะไร”

“ว่าข้าโหดร้าย ข้าก็จะทำให้ดูว่าข้าโหดจริงนั้นเป็นเช่นไร”

“ท่าน...”

คำพูดหยุดลงเมื่อปากอิ่มสวยถูกปิดด้วยปากกระด้าง ร่างบอบบางแข็งทื่อตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ลมหายใจสะดุดในทันใด สิ่งเดียวที่ขยับอย่างรุนแรงคือหัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงแทบทะลุทรวงอกของซีหรู

=========

ตั้งใจป่วนไท่จื่อ แต่โดนรุกกลับซะแล้วซีหรู ^-^