บทที่ 73

ไม่นานนัก หลินซู่ซู่กับกู้หวยจิ่นก็เปียกโชกไปทั้งตัว

เซี่ยซิงมองเหตุการณ์นี้ที่ไม่ต่างอะไรกับละครฉากหนึ่ง แล้วทันใดนั้นก็ลุกขึ้นยืน

เสิ่นเย่หมิงช้อนตาขึ้นมองเธอ คิดว่าเธอคงทนมองทั้งสองคนนั้นฉุดกระชากลากถูต่อไปไม่ไหวจริง ๆ เลยคิดจะเข้าไปหากู้หวยจิ่น

เขาเอ่ยถามอย่างมีมาด “ต้องการให้ผมช่วยไหม?”

“ไม่จำเป็น” เซี่ยซิงเดินไปยังริมหน้าต่าง ยกโทรศัพท์ขึ้นมาพลางหันกล้องไปทางคนทั้งสอง

เสิ่นเย่หมิงอดมึนงงไปไม่ได้ “นี่คุณ...”

“แน่นอนว่าต้องถ่ายไว้น่ะสิ” เซี่ยซิงหันมองพลางแย้มยิ้ม “ภาพนี้น่ะ ไม่ว่าจะเอามาเป็นหลักฐานการนอกใจ หรือเอาไปปล่อยบนอินเทอร์เน็ต ก็มากพอที่จะทำให้แตกตื่นทั้งนั้นใช่ไหมล่ะ?”

เสิ่นเย่หมิงยิ้มอย่างอดไม่อยู่

ด้านนอกหน้าต่าง ดูเหมือนว่าอารมณ์ของหลินซู่ซู่จะรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธอตะโกนอะไรบางอย่างใส่กู้หวยจิ่น ทั้งยังส่ายหน้าไม่หยุด

สุดท้าย เหมือนว่ากู้หวยจิ่นจะหมดความอดทน เขาอุ้มหลินซู่ซู่ขึ้นทันที

หลินซู่ซู่ดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนของกู้หวยจิ่นอย่างรุนแรง

กู้หวยจิ่นพูดอะไรบางอย่างกับหลินซู่ซู่ด้วยสีหน้าเย็นชา จนหลินซู่ซู่ถึงกับชะงักไป

หลังจากนั้น กู้หวยจิ่นก็เปิดประตูรถที่จอด