บทที่ 7

ความหมายแฝงคือ คำพูดพวกนี้ถ้าไม่มีใครสอน ก็ไม่มีทางที่จู่ ๆ กู้จื่อถิงจะรู้

กู้หวยจิ่นไม่พูดอะไร แต่ริมฝีปากบางเม้มแน่น กับบรรยากาศโดยรอบที่เย็นลงอย่างกะทันหัน บ่งบอกถึงความไม่พอใจของเขา

กู้จื่อถิงเป็นเด็กที่มีไหวพริบ แม้กู้หวยจิ่นจะไม่พูด ก็ยังรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจของกู้หวยจิ่น

เขาอ้าปาก อยากจะอธิบายตามสัญชาตญาณ

“ไม่ใช่คุณแม่พูดนะครับ แต่เป็น...”

คำพูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกหลินซู่ซู่ขัดจังหวะ

“จื่อถิง น้ารู้ว่า คำพูดพวกนี้ไม่ใช่คุณเซี่ยพูดหรอก ต้องเป็นคนแปลกหน้ามาพูดมั่ว ๆ แน่เลย ใช่ไหม?”

กู้จื่อถิงไม่เข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของหลินซู่ซู่ ยังคิดว่าหลินซู่ซู่เก่งมาก แม้แต่เรื่องนี้ก็รู้หมด เขาพยักหน้าอย่างจริงจังมาก

“ใช่ครับ เมื่อกี้ในร้านอาหาร ผมได้ยินคนแปลกหน้าโต๊ะอื่นพูดครับ”

หลินซู่ซู่พูดอย่างอ่อนโยน “จื่อถิง น้าเชื่อหนูนะ”

กู้จื่อถิงกำลังจะยิ้มออกมา ก็เหมือนนึกบางอย่างได้ สีหน้าจึงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

เขามองหลินซู่ซู่ที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ ต้องการคำตอบหนึ่งอย่างดื้อดึง

“น้าหลิน น้าจะกลายเป็นมือที่สามไหมครับ?”

กู้หวยจิ่นขมวดคิ้ว กำลังจะพูด แต่ถูกหลินซู่ซู่ขวางไว้

เธอส่ายหน้าให้กู้หวยจิ่นเล็กน้อย จากนั้นก็พูดกับกู้จื่อถิง “จื่อถิง หนูลืมไปแล้วเหรอ? น้าเหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งปีแล้วนะ”

ปกติ กู้จื่อถิงจะเรียกเธอว่าพี่สาวคนสวย น้าซู่ซู่

จู่ ๆ เขากลับเรียกเธอว่าน้าหลินอย่างห่างเหินแบบนี้ นี่ทำให้ในใจของหลินซู่ซู่ เกิดความรู้สึกอันตรายอย่างหนึ่ง

เด็กคนนี้แม้จะเพิ่งห้าขวบ กลับมองเขาเป็นแค่เด็กธรรมดาไม่ได้

กู้จื่อถิงชะงักไป เหมือนเพิ่งนึกถึงเรื่องนี้ได้

กู้จื่อถิงก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงถามคำถามแบบนี้ออกมา

เขานึกเสียใจเล็กน้อย ทั้งยังหงุดหงิดนิดหน่อยด้วย

น้าหลินดีขนาดนี้ อ่อนโยนขนาดนี้ เขาสงสัยน้าหลินได้ยังไงกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็เหลือเวลาไม่มากแล้ว

แม้กู้จื่อถิงจะฉลาด แต่ยังไงก็เพิ่งห้าขวบ

เขาไม่ได้สังเกตเลย ตั้งแต่ต้นจนจบ หลินซู่ซู่ไม่ได้ให้คำตอบที่แน่ชัดกับเขาเลย

เขาเม้มริมฝีปากล่างโดยไม่รู้ตัว พูดขอโทษ “น้าหลิน ขอโทษครับ”

หลินซู่ซู่ยิ้ม และพูดอย่างอ่อนโยน “เอาละ เราอย่าพูดเรื่องนี้กันเลยนะ จื่อถิงคิดดูดี ๆ ว่าอยากกินอะไร เดี๋ยวน้าจะพาไปกิน”

กู้จื่อถิงโยนเรื่องเล็กน้อยก่อนหน้านี้ทิ้งไปอย่างรวดเร็ว และคุยเรื่องของกินกับหลินซู่ซู่อย่างมีความสุข

“น้าซู่ซู่ครับ วันนี้ผมอยากกินไก่ทอด!”

หลินซู่ซู่รับปากโดยไม่คิดด้วยซ้ำ “ได้เลย”

กู้หวยจิ่นกลับพูดขึ้นว่า “ซู่ซู่ ร่างกายเธอไม่ค่อยดี หมอเคยกำชับว่า อย่ากินพวกของทอด”

“ไม่กินบ่อย ไม่มีปัญหาหรอก” พูดจบ เธอก็หันไปมองกู้จื่อถิง “อีกอย่าง จื่อถิงอยากกิน...ชีวิตที่เคร่งครัดเสมอจะมีความหมายอะไร บางครั้งก็ต้องปล่อยตัวตามใจบ้างสักครั้ง ชีวิตถึงจะมีสีสัน”

กู้จื่อถิงนึกถึงเซี่ยซิงที่ไม่ให้เขากินอะไรเลย จู่ ๆ ก็รู้สึกว่า ‘อืม ก็ยังเป็นน้าหลินที่เข้าใจเขา’

คุณแม่เอาแต่ควบคุมเขา

......

เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อกู้จื่อถิงลงมาข้างล่าง กู้หวยจิ่นกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในห้องอาหาร

เห็นกู้จื่อถิงขยี้ตา ลงมาข้างล่างด้วยสีหน้าง่วงงุน กู้หวยจิ่นก็ขมวดคิ้วพูด “จื่อถิง ทำไมลูกยังไม่ไปโรงเรียนอนุบาลอีก?”

กู้จื่อถิงก้มหน้าพูด “ไม่มีใครปลุกผม ผมตื่นสายครับ”

ตอนนี้เอง ป้าหลินก็ถืออาหารเช้า เดินออกมาจากในห้องครัว

กู้หวยจิ่นมองป้าหลินอย่างไม่พอใจ “ทำไมไม่ปลุกจื่อถิง?”

ป้าหลินเห็นกู้จื่อถิงยังไม่ไป ก็ตกใจเช่นกัน จากนั้นจึงอธิบายอย่างกระดากอายเล็กน้อย

“คุณกู้คะ ปกติล้วนเป็นคุณนายที่ปลุกคุณชายเล็กให้ตื่นค่ะ...”

สีหน้าของกู้หวยจิ่นเย็นชาลง “อาหารสามมื้อก็เป็นคุณนายทำ เด็กก็เป็นคุณนายปลุก ถ้างั้น...จะจ้างพวกป้ามาทำอะไร?!”

กู้หวยจิ่นเย็นชาเฉยเมย และพูดน้อย

นับตั้งแต่ห้าปีก่อนที่เธอมาทำงานที่นี่ ก็ไม่เคยเห็นกู้หวยจิ่นโมโหเลย

ตอนนี้บรรยากาศของคนที่อยู่ตำแหน่งสูงมานานของชายคนนี้แผ่ออกมา ทำให้ป้าหลินอดไม่ได้ที่จะขดตัว

แต่พอนึกถึงทุกสิ่งที่คุณนายทุ่มเทมาตลอดหลายปี กลับไม่ได้รับความซาบซึ้งใจ ป้าหลินก็อดรู้สึกไม่เป็นธรรมแทนเซี่ยซิงไม่ได้

“ไม่ใช่นะคะ คุณผู้ชาย คุณนายบอกว่าคุณกับคุณชายเล็กม้ามและกระเพาะอาหารอ่อนแอ ไม่สามารถกินตามใจได้ ต้องทำอาหารตำรับยาจีนโดยเฉพาะค่ะ”

“อาหารตำรับยาจีนบางอย่าง แค่ต้มสมุนไพร ก็ใช้เวลาอย่างน้อยสองชั่วโมงแล้ว ขั้นตอนการทำก็ยุ่งยากมาก ตอนแรกเพื่อเรียนรู้การทำอาหารตำรับยาจีน คุณนายจึงศึกษาการแพทย์แผนจีนด้วยตัวเองอยู่นานเลยค่ะ”

อาหารตำรับยาจีน?

แววตาของกู้หวยจิ่นวูบไหวเล็กน้อย

มิน่าล่ะโรคกระเพาะของเขาถึงไม่ได้กำเริบมานานแล้ว

ป้าหลินพูดอีกครั้ง “หลังจากนั้น ร่างกายของคุณกับคุณชายเล็ก ในที่สุดก็บำรุงจนดีขึ้น คุณนายก็ได้พักผ่อนช่วงหนึ่ง”

“แต่ว่า...”

ป้าหลินเหลือบมองกู้หวยจิ่น และพูดพึมพำ “มีครั้งหนึ่งคุณนายเอาอาหารไปให้คุณ แล้วคุณหลินหิวจนน้ำตาลในเลือดต่ำพอดี คุณก็เลยเอาอาหารตำรับยาจีนที่คุณนายเตรียมไว้ให้คุณ ไปให้คุณหลินกิน”

“หลังจากคุณหลินกิน ก็รู้สึกว่าถูกปากมาก คุยกับคุณนายไม่กี่คำ หลังจากรู้ว่านี่คืออาหารตำรับยาจีน ก็บอกว่าหมอเคยกำชับกับเธอ ให้เธอกินอาหารตำรับยาจีนเพื่อบำรุงร่างกายเหมือนกัน น่าเสียดายที่เธอหาคนทำอาหารตำรับยาจีนไม่ได้ และชมว่าคุณนายทำอาหารตำรับยาจีนเก่ง”

“คุณผู้ชายก็บอกว่า ยังไงคุณนายก็ทำอาหารให้เขากับคุณชายเล็กอยู่แล้ว ทำเพิ่มอีกคน ก็ไม่ใช่เรื่องยาก”

“คุณนายบอกว่า รสนิยมของคุณหลินไม่เหมือนกับคุณและคุณชายเล็ก กลัวว่าจะไม่ถูกใจคุณหลิน”

“คุณผู้ชายกับคุณชายเล็กก็บอกว่า สิ่งที่คุณหลินอยากกิน ก็คือสิ่งที่พวกคุณอยากกิน หลังจากนั้น คุณหลินอยากกินอะไร ก็ให้ส่งเมนูมาให้ป้ากับคุณนายค่ะ”

“ป้ารับผิดชอบเรื่องซื้อของ และคุณนายรับผิดชอบเรื่องทำอาหาร”

ทันทีที่พูดจบ โทรศัพท์ของป้าหลินก็สั่น

หลังป้าหลินหยิบโทรศัพท์ออกมาดู ก็ส่งให้กู้หวยจิ่น

“นี่ไงคะ คุณหลินส่งเมนูมาอีกแล้ว”

กู้หวยจิ่นเหลือบมองอย่างไม่ใส่ใจ ก็พบว่านี่เป็นแชตกลุ่มสามคน

ในกลุ่มมีเพียงหลินซู่ซู่ ป้าหลินและเซี่ยซิง

ในกลุ่มส่วนใหญ่เป็นหลินซู่ซู่ที่พูด

ยอมรับเรื่องที่ไม่คาดฝันอย่างสงบนิ่ง ‘วันนี้ฉันอยากกินกับข้าวสามอย่างกับซุปหนึ่งอย่าง’

ด้านล่าง เป็นเมนูอาหารยาวเหยียดที่หลินซู่ซู่ส่งมา ซึ่งเต็มหน้าจอได้เลย

ไม่รอกู้หวยจิ่นอ่านจบ ป้าหลินก็ชิงโทรศัพท์ไปอย่างรวดเร็ว และรีบตอบกลับว่า ‘ค่ะ’

กู้หวยจิ่นมองการกระทำที่รีบเร่งของป้าหลินอย่างตะลึงงัน

ป้าหลินเห็นสีหน้าสงสัยของกู้หวยจิ่น ก็เอ่ยปากอธิบาย

“ครั้งก่อนเพราะป้ากำลังทำความสะอาดอยู่ ก็เลยตอบกลับช้าไปหน่อย ผลคือพอถึงเวลาส่งข้าวกลางวัน คุณหลินก็เหมือนได้รับความไม่เป็นธรรมใหญ่หลวง ไม่ว่ายังไงก็ไม่กิน”

“หลังจากนั้นคุณหลินก็เป็นลมเพราะน้ำตาลในเลือดต่ำ ถูกส่งไปช่วยชีวิตที่โรงพยาบาล หลังจากตื่นขึ้นมา ก็บอกว่าตัวเองเป็นคนใกล้ตาย บำรุงร่างกายไปก็เสียเปล่า อย่ารบกวนคุณนายอีกเลย”

“ตอนนั้นคุณผู้ชายโมโหคุณนายมาก บอกว่าคุณนายตั้งใจละเลยคุณหลิน ฉันอธิบายยังไง คุณผู้ชายกับคุณหลินก็ไม่เชื่อ”

ป้าหลินพูดไป พลางปลดผ้ากันเปื้อนบนตัวออก

“คุณผู้ชาย คุณชายเล็ก พวกคุณทานมื้อเช้ากันไปก่อนนะคะ ฉันต้องรีบไปซื้อผักก่อน ถ้าสายกว่านี้ ผักจะไม่สด แล้วคุณหลินจะคิดว่าคุณนายจงใจให้เธอกินของไม่สด เพราะตั้งใจจะทำร้ายเธออีก”

ถึงตอนนั้น ก็คงไปฟ้องคุณอีก

ป้าหลินบ่นในใจ

ทันใดนั้นเอง ในกลุ่มก็มีข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน

ฝีเท้าของป้าหลินที่กำลังจะออกไป ก็หยุดชะงัก