บทที่ 8

เธอขยี้ตา อยากยืนยันว่าตัวเองไม่ได้มองผิดไป

กู้จื่อถิงด้านข้าง เห็นการกระทำแปลก ๆ ของป้าหลิน ก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม “ป้าหลิน เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”

ป้าหลินส่งโทรศัพท์ให้กู้หวยจิ่นอย่างระมัดระวัง “คุณผู้ชาย นี่...”

กู้หวยจิ่นหลุบตามอง

เซี่ยซิงออกจากแชตกลุ่มแล้ว

กู้หวยจิ่นเห็นแบบนั้น สีหน้าก็ยิ่งมืดครึ้ม

วินาทีถัดมา โทรศัพท์ของกู้หวยจิ่นก็ดังขึ้น

เสียงสะอื้นของหลินซู่ซู่ ดังมาจากปลายสาย

“อาจิ่น ทำยังไงดี? คุณเซี่ยเหมือนจะโกรธจริง ๆ แล้ว...”

จู่ ๆ กู้หวยจิ่นก็นึกถึงเซี่ยซิงขึ้นมา

น้อยครั้งมากที่เขาจะเห็นเซี่ยซิงร้องไห้

เพียงครั้งเดียว ก็คือตอนที่เซี่ยซิงผลักหลินซู่ซู่ตกน้ำ ทำให้เธอต้องเข้ารักษาที่ห้องฉุกเฉิน แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมรับผิด

เพื่อลงโทษเธอ เขาพากู้จื่อถิงไปที่บ้านหลักตระกูลกู้ บอกเซี่ยซิงว่าถ้าเธอไม่ไปขอโทษ ก็อย่าคิดว่าจะได้เจอจื่อถิงอีก

ตอนนั้นกู้จื่อถิงโรคประจำตัวกำเริบ ไข้สูงไม่ยอมลด

เซี่ยซิงไล่ตามไปถึงบ้านหลัก แต่เขาก็ไม่อนุญาตให้ใครปล่อยเซี่ยซิงเข้าไป

ผลคือตอนกลางคืน ฝนตกหนัก

ทุกคนในครอบครัวต่างยุ่งอยู่กับการลดไข้ให้กู้จื่อถิง จนลืมเซี่ยซิงที่รออยู่ข้างนอก

เป็นพ่อบ้านที่ทนไม่ไหวจริง ๆ จึงเข้ามาเตือน เขาจึงเพิ่งนึกถึงเรื่องนี้ได้

เซี่ยซิงที่เปียกโชกไปทั้งตัวถูกพาเข้ามา

นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเซี่ยซิงร้องไห้...

เสียงร้องห่มร้องไห้ของหลินซู่ซู่ ขัดจังหวะความคิดของเขา

“เมื่อกี้ฉันเห็นว่า คุณเซี่ยออกจากแชตกลุ่มแล้ว อาจิ่น เอาเป็นว่าช่างเถอะ ในเมื่อคุณเซี่ยไม่อยากทำอาหารตำรับยาจีนให้ฉัน ก็อย่ารบกวนเธอเลย...”

ก้นบึ้งในใจของกู้หวยจิ่น เกิดความหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย โดยไม่ทราบสาเหตุ

เขาพูดว่า “ได้”

ดูเหมือนจะคิดไม่ถึงว่ากู้หวยจิ่นจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ เสียงสะอื้นของหลินซู่ซู่ หายไปทันที

กู้หวยจิ่นพูดน้ำเสียงเฉยชา “ในเมื่ออาหารตำรับยาจีนดีต่อร่างกายของเธอ ฉันจะหาผู้เชี่ยวชาญมาบำรุงร่างกาย และดูแลชีวิตประจำวันของเธอโดยเฉพาะ”

หลินซู่ซู่ปฏิเสธโดยอัตโนมัติ “อาจิ่น ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้นหรอก...”

ล้อกันเล่นแล้ว พวกอาหารตำรับยาจีน ไม่อร่อยเลยสักนิด

อาหารตำรับยาจีนที่เซี่ยซิงนำมาให้ เธอไม่เคยกินสักคำ และถูกเธอเททิ้งลงท่อระบายน้ำทั้งหมด

เมนูที่เธอสั่ง ก็แค่เพื่อทำให้เซี่ยซิงลำบากเท่านั้น

ทว่า กู้หวยจิ่นกลับไม่รู้ความคิดแท้จริงของเธอ และพูดโดยไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง “ตกลงตามนี้ ฉันยังมีธุระ วางสายก่อนนะ”

หลินซู่ซู่มองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปอย่างมึนงง

ดูแลชีวิตประจำวันของเธอโดยเฉพาะ...

แบบนั้น ถ้าเธอไม่ได้กินอาหารตำรับยาจีน แล้วคนพวกนี้รายงานกู้หวยจิ่น คำโกหกของเธอก็จะถูกเปิดโปงไม่ใช่เหรอ?!

หลินซู่ซู่อดไม่ได้ที่จะกัดฟัน

นังบ้าเซี่ยซิง ต้องเป็นฝีมือนังนั่นแน่ ๆ!

คิดมาถึงตรงนี้ ความเกลียดชังของหลินซู่ซู่ที่มีต่อเซี่ยซิง ก็เพิ่มขึ้นหลายส่วน

อีกด้านหนึ่ง ป้าหลินเห็นว่างานที่ไร้คุณค่าในที่สุดก็ถูกโยนทิ้งไปแล้ว จึงเกือบจะจุดประทัดฉลอง

ในฐานะคุณนายตระกูลใหญ่ เข้าครัวบางครั้งก็คือการพัฒนาความสัมพันธ์และขัดเกลาจิตใจ

แต่ถ้าเข้าครัวทุกวัน...

แล้วจะต่างอะไรกับแม่บ้านล่ะ?

ก็ไม่แปลกที่คุณนายจะโกรธจนออกไปไม่ทำต่อแล้ว

หลังจากวางสาย กู้หวยจิ่นก็พูดกับกู้จื่อถิงที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “นั่งลงกินข้าว อีกเดี๋ยวพ่อจะไปส่งลูกที่โรงเรียนอนุบาล”

กู้จื่อถิงขยี้ตา ตอบรับอย่างเชื่อฟังครั้งหนึ่ง

เดิมทีเขาไม่แข็งแรงเท่าเด็กทั่วไปอยู่แล้ว ช่วงนี้กลับบ้านดึกทุกวัน ร่างกายจึงทนไม่ไหวอยู่บ้าง

พ่อลูกนั่งตรงข้ามกัน กินมื้อเช้าอย่างสงบ

ชีวิตประจำวัน และการเรียนรู้ทั่วไปของกู้จื่อถิง ปกติแล้วล้วนเป็นเซี่ยซิงที่รับผิดชอบ

กู้หวยจิ่นปกติจะงานยุ่งมาก ไม่ค่อยถามเรื่องพวกนี้

ตอนนี้ ทั้งสองคนต่างนิ่งเงียบ บรรยากาศเงียบงันอย่างไม่ทราบสาเหตุ

กู้จื่อถิงกินมื้อเช้าที่ป้าหลินทำ กินยังไงก็รู้สึกว่าไม่อร่อย

ปากของเขาถูกเซี่ยซิงฝึกจนติดรสชาติ จึงไม่ชินกับอาหารที่ป้าหลินทำเลย

ทันใดนั้นเอง น้ำเสียงเยือกเย็นของผู้ชาย ก็ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของโต๊ะอาหาร

“คำพูดพวกนั้นที่ลูกพูดเมื่อวาน ใครสอนลูก?”

กู้จื่อถิงเงยหน้าขึ้นอย่างตะลึงงัน พบว่ากู้หวยจิ่นกำลังจ้องเขาตาไม่กะพริบ แววตาคมกริบ จนทำให้คนไม่กล้าสบตา

กู้จื่อถิงยังไม่ทันตอบ น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชาของชายคนนี้ ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“เป็นเซี่ยซิงสอนลูกเหรอ?”

กู้จื่อถิงไม่กลัวเซี่ยซิง แต่เขากลัวพ่อที่เย็นชาจริงจังคนนี้ของตนเสมอ

เขาไม่กล้าสบตากับกู้หวยจิ่น “...เปล่าครับ ไม่ใช่คุณแม่สอน”

ทว่าในสายตาของกู้หวยจิ่น ท่าทางของกู้จื่อถิงตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนที่ร้อนตัวแต่ไม่กล้ายอมรับ

ปกติอยู่ในบ้าน เธอสอนเรื่องพวกนี้ให้ลูกเหรอ?

เขาหัวเราะเยาะครั้งหนึ่ง “ในเมื่อเธอสอนลูกไม่ดี ก็ควรทบทวนตัวเองสักพัก”

พูดจบ เขาก็มองไปที่กู้จื่อถิง

“จื่อถิง ช่วงนี้ ลูกกลับไปอยู่บ้านหลักสักสองสามวันก่อนนะ”

เดิมทีกู้จื่อถิงอยากพูดบางอย่าง แต่เมื่อได้ยินคำพูดของกู้หวยจิ่น ดวงตากลับเป็นประกายขึ้นมา

เขาได้ยินคุณอาบอกว่า ก่อนหน้านี้ที่คุณแม่ผลักน้าซู่ซู่ตกน้ำ แต่ยังไงก็ไม่ยอมรับผิด

หลังจากนั้น คุณพ่อก็พาเขาไปที่บ้านหลัก สุดท้ายคุณแม่ก็ยอมอ่อนข้อ ร้องไห้ขอโทษยอมรับผิดต่อคุณพ่อกับน้าซู่ซู่

ครั้งนี้กลับไปอยู่บ้านหลักอีกครั้ง คุณแม่อาจจะยอมขอโทษน้าซู่ซู่ เหมือนครั้งก่อน

......

ในคอนโดอีกด้านหนึ่ง อวี้เหยียนมองการกระทำต่อเนื่องของเซี่ยซิงทั้งออกจากแชตกลุ่มและบล็อกคน ก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้างทั้งสองข้าง

“ซิงเอ๋อร์ ครั้งนี้เธอเอาจริงแล้วเหรอ?”

หลังจากเซี่ยซิงออกจากแชตกลุ่ม และบล็อกกู้หวยจิ่นกับหลินซู่ซู่เสร็จ จึงเพิ่งเงยหน้าขึ้นพูด “ฉันเหมือนกำลังล้อเล่นเหรอ?”

อวี้เหยียนถอนหายใจ “ครั้งก่อนที่หลินซู่ซู่ตกน้ำ เธอก็ตัดสินใจว่าจะไม่ยอมอ่อนข้อ แต่หลังจากนั้นจื่อถิงก็ป่วย...ฉันกลัวว่ากู้หวยจิ่นจะยังใช้ลูกมาควบคุมเธออีก”

ผู้หญิงล้วนใจอ่อนง่าย เพื่อลูกของตัวเอง ก็ทนได้ทุกอย่าง

ไม่อย่างนั้นทำไมถึงมีคำพูดที่ว่า ผู้ชายมักคิดว่ามีลูกแล้วก็จะควบคุมผู้หญิงได้ล่ะ

ความจริงก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน

หลังจากมีลูกแล้ว ผู้หญิงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ล้วนถูกควบคุม

เซี่ยซิงพูดอย่างเฉยชา “วางใจเถอะ ครั้งนี้ไม่แล้ว”

อวี้เหยียนยังสงสัยเล็กน้อย “จริงเหรอ?”

เซี่ยซิงยิ้ม “จริงสิ ฉันคิดว่าตัวเองทุ่มเททุกอย่างเพื่อจื่อถิง นับเป็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ แต่ความจริงแล้ว คนที่ซาบซึ้งใจ ก็มีแค่ตัวฉันเอง”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้...” อวี้เหยียนกะพริบตาให้เธอ และเผยรอยยิ้มซุกซนออกมาครั้งหนึ่ง “คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง จะจัดเตรียมให้เธออย่างดีเลย”

อวี้เหยียนเป็นคนโสด ซึ่งปกติชอบไปเที่ยวตามบาร์หรือไนต์คลับมาก

เซี่ยซิงปฏิเสธซ้ำ ๆ “ช่างเถอะ ๆ...”

“ช่างเถอะอะไร?” อวี้เหยียนขัดคำพูดของเธอ “ตอนนั้น เธอเป็นดาวมหาวิทยาลัยเอที่มีชื่อเสียงของพวกเรา เธอรู้ไหมว่า การเต้นที่เธอแสดงในงานเลี้ยงฉลองครบรอบวันสถาปนาของมหาวิทยาลัย ทำหนุ่มเก่ง ๆ ของมหาวิทยาลัยเอหลงใหลไปตั้งกี่คน”

อวี้เหยียนทำปากยื่นและพูด “ซิงเอ๋อร์ของเราทั้งเล่นไวโอลินได้ ทั้งเต้นรำได้ หน้าตาก็สวย เป็นเทพธิดาในใจของผู้ชายตั้งมากมาย แต่ดันแต่งงานกับกู้หวยจิ่นไอ้ผู้ชายหลายใจที่ไม่รู้จักทะนุถนอมเธอ”

“โลกนี้นอกเหนือจากกู้หวยจิ่น ยังมีผู้ชายดี ๆ อีกตั้งเยอะแยะ! ซิงเอ๋อร์ก็ถือว่าออกมาผ่อนคลายเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”

ทนการเซ้าซี้ไม่หยุดของอวี้เหยียนไม่ไหว ในที่สุดเซี่ยซิงก็ตกลง

......

ตอนสองทุ่ม เซี่ยซิงกับอวี้เหยียนเดินเข้าไปในบาร์

บาร์ไม่ได้วุ่นวายเหมือนที่เซี่ยซิงจินตนาการ ดูมีระดับกว่าบาร์ทั่วไปมาก

อวี้เหยียนเลิกคิ้วให้เธอ “บาร์นี้เพิ่งเปิดได้ไม่นาน พวกหนุ่ม ๆ หน้าตาดีข้างใน แต่ละคนคุณภาพสูงมาก รับรองว่าคืนนี้เธอมาไม่เสียเที่ยวแน่”

ในเมื่อมาถึงแล้ว เซี่ยซิงก็ไม่ทำตัวเรื่องมากอีก แต่ยิ้มและพูด “ดี”

ทันทีที่พูดจบ จู่ ๆ ก็มีเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง

“โอ๊ะ นี่ไม่ใช่ลูกไล่ของหวยจิ่นเหรอ? ยังไงกันเนี่ย มาตามหาหวยจิ่นที่นี่อีกแล้วเหรอ?”