บทที่ 6

เขาพูดกับกู้จื่อถิงที่ยืนอยู่ด้านข้างว่า “จื่อถิง ลูกรอพ่ออยู่ตรงนี้ก่อนนะ”

กู้จื่อถิงรู้ว่า กู้หวยจิ่นต้องพาหลินซู่ซู่ไปปฐมพยาบาลก่อน จึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

หลังจากกู้หวยจิ่นเพิ่งเดินไปไม่นาน โต๊ะอาหารด้านข้าง ก็มีเสียงวิจารณ์ดังขึ้นเบา ๆ

“ตั่งตั่งลูกดูสิ เด็กคนนี้ดูอายุน้อยกว่าลูกไม่กี่ปี ก็รู้จักปกป้องคุณแม่ ช่วยคุณแม่ไล่มือที่สามแล้ว”

“หลังจากนี้ถ้าลูกเจอผู้หญิงเลวคนนั้น ต้องเรียนรู้จากน้องชาย อย่ากลัวเด็ดขาด รู้ไหม?”

กู้จื่อถิงได้ยินเสียง ก็หันไปมอง

กลับเห็นผู้หญิงอายุประมาณสามสิบปีคนหนึ่ง พร้อมเด็กชายวัยเจ็ดแปดขวบคนหนึ่ง กำลังกินข้าวอยู่ที่โต๊ะข้าง ๆ

เด็กชายที่ชื่อว่าตั่งตั่ง พยักหน้าอย่างหนักแน่น

เห็นกู้จื่อถิงมองมาทางนี้ ตั่งตั่งก็กระโดดลงจากเก้าอี้ เดินไปข้างหน้ากู้จื่อถิง

“น้องชาย นายเก่งจังเลย สอนฉันหน่อยได้ไหมว่าจะไล่มือที่สามยังไง?”

กู้จื่อถิงงุนงงเล็กน้อย “มือที่สาม?”

ตั่งตั่งคิดว่ากู้จื่อถิงไม่รู้ว่ามือที่สามความหมายว่าอะไร จึงอธิบายให้กู้จื่อถิงอย่างจริงจัง

“บุคคลที่สามที่ทำลายความสัมพันธ์ของคุณพ่อคุณแม่ เรียกว่ามือที่สาม พวกเธอจะทำให้คุณพ่อคุณแม่หย่ากัน และจะทำให้คุณแม่เสียใจ”

“ผู้หญิงแบบนี้ ล้วนเป็นคนเลว!” ตั่งตั่งเผยสีหน้าโกรธเคือง “ช่วงนี้ มีผู้หญิงเลวคนหนึ่งคอยเกาะแกคุณพ่อตลอดเลย แต่ว่า...”

บนใบหน้าของตั่งตั่ง เผยสีหน้าหดหู่อีกครั้ง

“แต่ฉันไม่รู้ว่าจะไล่มือที่สามปกป้องคุณแม่ยังไง”

เขาเงยหน้าขึ้น มองกู้จื่อถิง ทั้งยังเผยสายตาที่เต็มไปด้วยความเลื่อมใส

“น้องชาย เมื่อกี้นายเก่งมากเลย แค่ไม่กี่ประโยคก็ไล่มือที่สามคนนั้นไปได้แล้ว ทำให้คุณพ่อกับคุณแม่กลับมาคืนดีกัน นายสอนฉันหน่อยได้ไหมว่า นายไล่มือที่สามคนนั้นไปได้ยังไง?”

กู้จื่อถิงยังคงไม่เข้าใจเล็กน้อย “คุณพ่อคุณแม่กลับมาคืนดีกันเหรอ?”

แต่ไม่ใช่ว่าคุณแม่เดินไปก่อนเองแล้วเหรอ?

ตั่งตั่งมองเขาอย่างสงสัย “เมื่อกี้มือที่สามคนนั้น ไม่ใช่ว่าถูกนายพูดไม่กี่ประโยคจนโกรธแล้ววิ่งหนีไปเลยเหรอ? ส่วนคุณพ่อนาย ไม่ใช่เพิ่งจะอุ้มคุณแม่นายเดินไปเหรอ?”

คุณแม่เหรอ?

ที่แท้ตั่งตั่งก็เข้าใจผิด่า น้าซู่ซู่เป็นคุณแม่ของเขาเหรอ?

ตอนนี้เอง แม่ของตั่งตั่งก็เดินมา

เธอลูบศีรษะของกู้จื่อถิง และเอ่ยชม “เด็กน้อย หนูเป็นเด็กดีจริง ๆ ยืนอยู่ข้างคุณแม่โดยไม่ลังเลขนาดนี้ ไม่เหมือนตั่งตั่งของฉัน ก่อนหน้านี้เพราะลูกอมเม็ดเดียว ก็ยังบอกว่าผู้หญิงชั่วคนนั้นดีอยู่เลย”

ตั่งตั่งเกาหัวอย่างเขินอาย แล้วพูดเสียงเบา “คุณแม่มักจะไม่ให้ผมกินของหวาน ผมเลยอดใจไม่ไหวจริง ๆ”

“แม่ไม่ให้ลูกกินของหวาน เพราะกลัวฟันลูกผุ พอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ลูกอยากกินของหวานเท่าไหร่ แม่ก็จะไม่สนใจลูกแล้ว”

ตั่งตั่งกอดแขนของผู้หญิงคนนั้น และพูดอ้อน “ตั่งตั่งรู้ตัวว่าผิดไปแล้วครับ คุณแม่ทำเพื่อผมทั้งนั้น อย่าโกรธอีกเลยนะครับ”

“เกือบถูกผู้หญิงคนนั้นหลอกแล้ว สุดท้ายถึงเพิ่งรู้ว่าแม่น่ะดี”

ตั่งตั่งหัวเราะอย่างทึ่ม ๆ ออกมา “แหะ ๆ รู้ตอนนี้ ก็ยังไม่สายนะครับ!”

แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะพูดคำตำหนิ แต่ความรักและความอ่อนโยนที่เต็มเปี่ยมในก้นบึ้งดวงตา ไม่อาจปิดบังได้เลย

กว่าครึ่งชั่วโมงผ่านไป กู้หวยจิ่นกับหลินซู่ซู่ก็กลับมาอีกครั้ง

หลินซู่ซู่พูดอย่างจนใจ “อาจิ่น ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ แค่น้ำตาลในเลือดต่ำนิดหน่อย...ไม่ต้องไปโรงพยาบาลจริง ๆ”

สีหน้าของกู้หวยจิ่นจริงจัง “ช่วงนี้เธอเป็นลมบ่อยกว่าเมื่อก่อนมาก ยังไงก็ต้องไปตรวจดูที่โรงพยาบาลสักหน่อย อาการป่วยจะได้ไม่แย่ลงอีก”

สีหน้าของหลินซู่ซู่ แข็งทื่อไปเล็กน้อยอย่างยากจะสังเกต

ช่วงนี้เพื่อให้เซี่ยซิงได้เห็นดีสักหน่อย เธอจึงเรียกกู้หวยจิ่นมาบ่อยกว่าแต่ก่อนนิดหน่อยจริง ๆ

หลินซู่ซู่พูด “ฉันไม่เป็นไร นี่ก็มืดแล้ว จื่อถิงยังไม่ได้กินข้าวเลย กินข้าวก่อนเถอะ ฉันไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้ ก็เหมือนกันนั่นแหละ”

ทั้งสองคนเดินไปคุยไป ไม่นานก็มาถึงข้างกู้จื่อถิง

กู้จื่อถิงนั่งอยู่คนเดียวหน้าโต๊ะอาหาร มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย สีหน้ามีความสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

กู้หวยจิ่นกลับไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของกู้จื่อถิง และเดินไปข้างหน้าเขา

“น้าซู่ซู่ของลูกไม่ค่อยสบาย พ่ออยากพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อน รอไปโรงพยาบาลเสร็จแล้ว เราค่อยกินข้าวเย็นกันนะ”

น้ำเสียงของกู้หวยจิ่นเรียบเฉยมาก แต่ทุกคำที่พูด ล้วนแฝงความน่าเกรงขามที่ไม่อาจปฏิเสธได้

กู้หวยจิ่นดูเป็นคนเย็นชา โดยเนื้อแท้ก็แข็งกร้าวมาก

การตัดสินใจของเขา ยากที่จะเปลี่ยนแปลงได้เสมอ

ถ้าเป็นปกติ กู้จื่อถิงจะต้องเห็นด้วยโดยไม่ลังเล

แต่วันนี้ เขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ในสมองกลับปรากฏภาพของเซี่ยซิงขึ้นมา

ก่อนหน้านี้ ทุกวันเซี่ยซิงจะทำอาหารให้เขาตรงเวลา

ม้ามและกระเพาะอาหารของเขาอ่อนแอ จึงต้องกินอาหารให้ตรงเวลาถึงจะดี

บางครั้งพวกเขาออกไปข้างนอกกับหลินซู่ซู่ พอถึงเวลากินข้าว เซี่ยซิงก็จะให้เขากินของว่างรองท้องก่อน

ร่างกายของเขาพิเศษ ของว่างเหล่านั้น ล้วนเป็นสิ่งที่เซี่ยซิงทำให้เขาโดยเฉพาะ

แม้ว่าฝีมือของเซี่ยซิงจะดีมาก แต่ถ้ากินของพวกนั้นบ่อย ๆ ก็ย่อมเบื่อ

อาหารข้างนอก ก็มีมากมายจนทำให้เขาตาลาย

เขาจึงค่อย ๆ ไม่ชอบของที่เซี่ยซิงทำ

น้ำเสียงอ่อนหวานของหลินซู่ซู่ ขัดจังหวะความคิดของกู้จื่อถิง

“อาจิ่น ร่างกายของจื่อถิงไม่ค่อยดี ให้จื่อถิงกินอะไรก่อนเถอะ”

น้ำเสียงของกู้หวยจิ่นเฉยชา “เทียบกับจื่อถิงแล้ว ร่างกายของเธอสำคัญกว่า”

หลังจากหลินซู่ซู่ได้ยิน บนแก้มทั้งสองข้างก็แดงระเรื่อ

เธอไม่ปฏิเสธอีก แต่ก้มหน้าลงมองกู้จื่อถิง

“จื่อถิง เราซื้อเค้กสตรอว์เบอร์รีก่อน ให้หนูเอาไปกินระหว่างทางดีไหม?”

เค้กสตรอว์เบอร์รี เป็นสิ่งที่กู้จื่อถิงชอบกินที่สุด

ถ้าเป็นปกติ เขาจะต้องกระโดดด้วยความดีใจแน่นอน

แต่วันนี้ เขาแค่พยักหน้าเบา ๆ

“ครับ”

หลินซู่ซู่รู้สึกว่ากู้จื่อถิงวันนี้แปลกไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดมาก

เธอให้พนักงานห่อเค้กสตรอว์เบอร์รีชิ้นหนึ่ง จากนั้นก็จูงมือกู้จื่อถิง เดินออกจากร้านอาหาร

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล หลินซู่ซู่ที่นั่งอยู่ตำแหน่งข้างคนขับ คอยหันกลับมาเตือนกู้จื่อถิงว่าตอนกินเค้ก ให้ระวังหน่อยไม่หยุด

เธอพูดอย่างเศร้าสร้อย “ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเมารถ ฉันต้องนั่งเบาะหลังเป็นเพื่อนจื่อถิงแน่ แบบนั้นก็จะดูแลจื่อถิงได้”

ถูกต้อง แม้แต่ตอนที่มีเซี่ยซิง หลินซู่ซู่ก็ยังต้องนั่งตำแหน่งข้างคนขับ

เหตุผลก็คือเธอเมารถ การนั่งข้างหน้าจะรู้สึกดีขึ้นหน่อย

กู้จื่อถิงมองเค้กในมือ จู่ ๆ ก็นึกถึงแม่ตั่งตั่งที่บอกว่า ไม่ให้ตั่งตั่งกินของหวาน ก็เพื่อตั่งตั่ง

กู้จื่อถิงพูดขึ้นมาโดยพลัน “น้าหลิน น้าเป็นมือที่สามเหรอครับ?”

หลินซู่ซู่นิ่งอึ้งไป เกือบจะคิดว่าตัวเองฟังผิด

“อะไรนะ?”

กู้จื่อถิงเงยหน้าขึ้น และพูดซ้ำอีกครั้งอย่างจริงจัง

“น้าหลิน น้าเป็นมือที่สามเหรอครับ?”

หลินซู่ซู่คิดไม่ถึงเลยว่า จู่ ๆ กู้จื่อถิงจะถามคำถามแบบนี้ออกมา

คำว่า ‘มือที่สาม’ สำหรับผู้หญิงคนไหน ก็ล้วนเป็นคำที่มีพลังทำลายรุนแรงอย่างยิ่งยวด

สีหน้าของเธอแข็งค้าง ผ่านไปนานมากก็ยังตั้งสติไม่ได้

“กู้จื่อถิง!” เสียงของกู้หวยจิ่นมืดมน เต็มไปด้วยความไม่พอใจ “ลูกรู้ไหมว่าตัวเองพูดอะไรอยู่? มารยาทตามปกติของลูกไปอยู่ที่ไหนหมดแล้ว?”

ตอนนี้เอง หลินซู่ซู่ก็ได้สติจากการนิ่งอึ้ง

เธอรีบพูด “อาจิ่น อย่าโทษจื่อถิงเลย จื่อถิงยังเล็ก จะไปรู้อะไรมากมายขนาดนั้นกัน?”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็ชะงักไปเล็กน้อย ในน้ำเสียงมีความโศกเศร้าหลายส่วน

“ฉันรู้ว่า คุณเซี่ยไม่ชอบฉันมาตลอด แต่เธอจะเกลียดฉันแค่ไหน ก็ไม่ควรจะพูดแบบนี้กับจื่อถิง เรื่องของผู้ใหญ่อย่างเรา ไม่ควรดึงเด็กเข้ามาเกี่ยว ถึงยังไงเด็กก็ไร้เดียงสา เขายังเด็กขนาดนี้...”