Share

บทที่ 3

last update Last Updated: 2025-05-13 11:22:31

นิ้วของอวิ๋นอ๋องสามารถผ่านเข้าไปได้อย่างสบาย แต่เมื่อผ่านเข้าไปแล้วเขากลับรู้สึกปวดหนึบที่มังกรของตนเองเมื่อนิ้วถูกบีบรัดจนคับแน่น เป็นพยานว่านางยังบริสุทธิ์อย่างแท้จริง

"อ๊า ซี๊ด ท่านทำสิ่งใดข้าจึงเสียวเช่นนี้ อ๊า เหมือนข้าจะมีสิ่งใดไหลออกมาจากตรงนั้น อ๊า ท่านอย่าขยับนิ้ว อ๊า นิ้วของท่านทำให้ข้า ซี๊ด อ้า กระแทกเช่นนั้นเสียวมากเลย อ๊า"

จ๊วบ แผล็บ แผล็บ 

ลิ้นของอวิ๋นอ๋องเลียแผล็บเข้าไปที่กลืบเนื้อของนาง หนานอิงถูกซู่อ๋องเร่งจังหวะ เขาเองก็ใกล้จะน้ำแตกเต็มทนแล้ว

"หนานอิงเจ้าดูดให้แรงขึ้น อ๊า ซี๊ด แบบนั้น ซี๊ด แตกแล้ว อ๊า อ๊า"

น้ำสีขาวขุ่นฉีดพุ่งเข้าไปในปากของหนานอิง ให้รสชาติที่แปลกประหลาดคล้ายสมุนไพรบางชนิดอีกทั้งยังมีรสหวานเล็กน้อย

หนานอิงรู้สึกชอบยิ่งนัก นางจึงดูดทั้งมังกรและน้ำของซู่อ๋องเข้าไปจนหมดเกลี้ยง

สะโพกของนางสั่นระริกเมื่อรับเด้งรับกับปลายลิ้นอันแสนชำนาญของอวิ๋นอ๋อง ในที่สุดความรู้สึกประหลาดก็เกิดขึ้นกับนางเมื่อความเสียวแล่นไปที่ปลายเท้าไหลกลับเข้ามาจนถึงกึ่งกลางและร่างกายของนางพลันร้อนวาบความเสียวพุ่งขึ้นสู่จุดสูงสุดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"อ๊า ซี๊ดดดด อ๊า"

หนานอิงน้ำแตกพุ่งออกมา น้ำหวานครั้งแรกของสตรีแรกแย้มทั้งหอมหวานและอร่อย อวิ๋นอ๋องหานเซียวครางในลำคอ

เขาแบะกลีบของนางออกอีกดูดเลียติ่งไตสีหวานอย่างหลงใหล

ความเสียวของหนานอิงค่อย ๆ ผ่อนลงมาแล้วแต่นางยังอยากอยู่มาก อาการเมื่อครู่ที่เกิดขึ้นเปิดโลกใหม่แก่หนานอิง เป็นโลกที่นางไม่เคยรู้จักมาก่อนในชีวิต

อวิ๋นอ๋องหนานเซียวขยับตัวขึ้นคล่อมร่างของสาวน้อยที่นอนฟุบลงบนที่นอน เขาจับนางให้แหงนหน้าแล้วบีบปากของนางยัดมังกรตัวยักษ์ของตนเองเข้าไปในปากของนางทันใด

"ข้าก็อยากแตกใส่ปากของเจ้าเช่นกัน ดูดสิ ดูดและเลียเหมือนที่เจ้าทำให้ท่านพี่ของข้า"

สองอ๋องเสียน้ำรักไปกันคนละน้ำในขณะที่เริ่มบรรเลงเพลงรักกับโฉมงามเป็นครั้งที่สอง ซู่อ๋องลู่หนิงหวังจับหนานอิงให้อิงแอบแนบกับกายของเขาใช้นิ้วมือของตัวเองสะกิดถูไถกับปลายถันสีชมพูน่ากินของนางจนหนานอิงเสียวสั่นระริก

"อ๊า ซี๊ด อ๊า ดีจังเลยเจ้าค่ะ อ๊า"

ลู่หนิงหวังหัวเราะในลำคอ เขาลากลิ้นเลียใบหูเล็กของนางพลางกระซิบเสียงพร่า

"ถันของเจ้าอวบใหญ่งดงาม ข้าไม่คิดว่าในใต้หล้านี้จะมีถันที่งดงามได้ทัดเทียมเจ้า ถูกนิ้วของข้าสะกิดเบาเพียงนี้ยังตั้งชันรอรับ หากถูกปลายลิ้นของข้าเจ้าจะเสียวซ่านยิ่งกว่านี้"

ร่างกายของหนานอิงแอ่นโค้งกระตุกแอ่นเข้าหาสัมผัสแห่งนิ้วเรียว ลู่หนิงหวังเลียลงมาที่ลำคอของนางไต่ลิ้นมาที่กรอบหน้างดงามแล้วจับนางให้แหงนเงย เขาบีบปาก

"อ้าปากแล้วดูดลิ้นของข้าสิคนงาม"

เขาแลบลิ้นออกมาใกล้กับริมฝีปากที่แหงนเงยของหนานอิง หญิงสาวตวัดลิ้นออกมาเลียริมฝีปากของเขาทันใด เรียนรู้ว่องไวราวกับว่าคุ้นเคยเป็นอย่างยิ่ง

อวิ๋นอ๋องหานเซียวผู้เป็นน้องจับขาของนางให้แยกออก นิ้วของเขาสะกิดเม็ดสีสวยของนางแล้วใช้ลิ้นบดบี้ลงมา 

"อ๊า อร่อยยิ่ง"

เสียงหวานลอยดังเป็นระยะ

"อ๊า นายท่านทั้งสอง อ๊า ซี๊ด ได้โปรดเมตตาขาเถิด"

อวิ๋นอ๋องติดใจในรสสัมผัสแห่งความหอมหวานที่นองออกมา เขาห่อปลายลิ้นแหลมแหย่เข้าไปในร่องหลืบ ร่างกายของหนานอิงเร่าร้อนราวกับเปลวไฟ ลิ้นของเขาตวัดเลียกลีบดอกกุหลาบทีละกลีบอย่างใจเย็น

"อ๊า น้ำของเจ้ามากมายเช่นนี้คงเสียวร่องมากใช่หรือไม่ อื้อ หอมหวานเหลือเกิน"

"ซ๊ดนายท่าน ร่องของข้าถูกเลียเช่นนี้ดีเหลือเกินเจ้าค่ะ อ๊า นายท่าน นมของข้าอ้า ข้าเสียวไปหมดแล้ว"

นอกจากจะถูกดูดกลืนร่องหลืบแห่งความสาวแล้ว หนานอิงยังถูกปลายลิ้นซุกซนของซู่อ๋องโลมเลียจนเปียกชื้น ร่างกายของหนานอิงหอมกรุ่นราวกับดอกเหมย ทำเอาภมรหนุ่มทั้งสองถึงกับคลั่งไคล้หลงใหล

แก้มของนางสุกปลั่งเหมือนผลตำลึงงดงามจนต้องหยุดหายใจ 

"อ๊า ท่านดูดถันข้าเช่นนี้เสียวเหลือเกิน อ๊า ข้าร้อนไปหมดแล้วเจ้าค่ะ อยากได้อีกครั้งอยากน้ำแตกอีกสักครั้ง"

เม็ดสีแดงชูชันภายในปากของอวิ๋นอ๋อง เขาตวัดเลียกลืนกินไม่หยุด รู้เพียงแต่ว่ากินอย่างไรก็ไม่อิ่ม เขาไม่คิดว่าตนเองจะอดอยากปากแห้งเช่นนี้

กับหญิงคณิกาผู้อื่นเพียงครั้งเดียวที่เสียน้ำให้ก็น่าจะมากพอแล้ว แต่เขากลับอยากทำกับนางผู้นี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อวิ๋นอ๋องใช้ปลายนิ้วบีบบี้ตุ่มไตสีแดงของนาง ในขณะที่แหย่ปลายลิ้นเข้าไปในร่องหลืบที่คายน้ำหวานออกมาไม่ขาดสาย

"อ๊า แฉะไปหมดแล้วเจ้าพร้อมมากแล้วล่ะหนานอิง"

"ข้า อ๊า เสียวจริง ๆ เจ้าค่ะ ซี๊ด นายท่านจะทำสิ่งใดก็เชิญเถิด"

หนานอิงร่างกายสั่นสะท้าย ครางเสียงหวานเร่งเร้ากระทั่งอวิ๋นอ๋องและซู่อ๋องร่างกายบิดเกร็งไปด้วยความตื่นเต้น

กายสาวบริสุทธิ์มิใช่ว่าจะหากันได้ง่าย ๆ ในหอนางโลม

ริมฝีปากร้อนของลู่หนิงหวังรวบอกอวบเต่งตึงของนางเข้าไว้ เขาจับเต้าใหญ่ทั้งสองข้ามาเบียดชิดกันในขณะที่ขยับให้นางมานั่งตักตนเอง บดเบียดมังกรเสียดสีก้นเด้งของนาง

ปากของเขาดูดกลืนปลายถันทั้งสองเอาไว้ ตวัดเลียเกี่ยวกระหวัดจนชื้นแฉะ เสียงน้ำจากการที่น้องชายเล่นรักกับกลีบร่องของนางทำให้เขาเสียวสั่น

อวิ๋นอ๋องหานเซียวจับก้นของนางให้ยกขึ้น เขาใช้ลิ้นตวัดเลียร่องของนางไปจนถึงรูสีชมพูด้านหลังจนนางฉ่ำเยิ้มแล้วดันนิ้วเรียวของตนเองเข้าไปในช่องทางหวาน ในขณะที่ก้มลงเลียร่องด้านหน้า

หนานอิงหอบหายใจแรงร่างกายสั่นระริก นิ้วและลิ้นที่เล่นงานทำเอานางกระสันจะแทบจะน้ำแตกยังมีปลายลิ้นของซู่อ๋องที่ดูดดึงนมของนางอย่างแรงที่ตรงนี้

อวิ๋นอ๋องขยับนิ้วเข้าออกด้านหลังของนางบีบรัดเขาจนเขาไม่กล้าที่จะทำรุนแรง จึงได้แต่บอกให้นางผ่อนลมหายใจ

"ท่านพี่ดูดนมของนางให้แรงขึ้น ข้าจะจัดการร่องด้านหน้าให้ใช้งานได้ก่อน"

"นมของนางอร่อยยิ่ง ทั้งขาวผ่องทั้งอวบอั๋น อ๊า อาเซียวเจ้าเปิดช่องทางให้เร็วข้าอยากจะแตกในกายนางเหลือเกินแล้ว"

"ขอรับ"

อวิ๋นอ๋องหานเซียวแยกขาของหนานอิงออกให้กว้าง เมื่อเห็นว่าซู่อ๋องกำลังกลืนกินความนุ่มอวบเอาไว้อีกครั้ง เต้าเด้งดึ๋งถูกยัดใส่ในปากพี่ชาย เขาเลียอย่างอร่อยในขณะที่หนานอิงครางไม่หยุด

หานเซียวเตรียมพร้อมให้กับพี่ชาย เขาใช้มังกรยักษ์ของตนเองถูไถไปที่ร่องสวาทด้านหน้าของนางแล้วใช้มันตบที่ติ่งไตจนน้ำหวานใสไหลออกมามากกว่าเดิม

"นางผู้นี้เงี่ยนเก่งเหลือเกิน สะกิดเพียงนิดเดียวน้ำก็ทะลักออกมาเช่นนี้แล้ว"

เขาถูกมังกรของตนเข้ากับร่องของนาง สัมผัสแปลกใหม่ทำให้หนานอิงดิ้นพล่าน 

"อ๊า เหตุใดเป็นเช่นนี้ อ๊า ข้ารู้สึกดีมากเลยเจ้าค่ะ อ๊า ข้าชอบจังเลยเจ้าค่ะ อ๊า นายท่าน"

"เจ้าจะชอบมากกว่านี้ ข้าเตรียมไว้ให้เจ้าแล้ว"

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด   บทที่ 148

    ตอนพิเศษ ลูกของข้า ความทรงจำของลู่หนิงหวังที่มีเกี่ยวกับบิดาของตนเองนั้นช่างเลือนลางจนจำไม่ได้ เขาไม่เคยรับรู้และเข้าใจความหมายของคำ ๆ นี้ จนกระทั่งเมื่อเขาได้พบเด็กชายสองคนที่มีใบหน้าคล้ายคลึงเขากับหานเซียวเป็นอย่างยิ่งเขาไม่รู้ว่าเด็กสองคนนี้เป็นบุตรของผู้ใดระหว่างเขาและหานเซียว ในยามนั้นเมื่อได้พบและคิดว่าใช่ใจของเขากลับหวาดหวั่นอย่างรุนแรง ว่าได้พบหนานอิงนั้นทำให้เขาหวาดกลัวแล้วการได้พบบุตรชายกลับทำให้ลู่หนิงหวังหวาดกลัวมากยิ่งกว่าลู่หนิงหวังรู้สึกสับสนเขากลัวว่าจะเป็นพ่อที่ไม่ดีพอให้เด็กรักใคร่และไม่รู้ต้องทำตัวเช่นไร เมื่อในยามนั้นหานเซียวส่งเด็กสองคนนี้มาสู่อ้อมแขนของเขา“หากอยากประลอง ก็ประลองกับองค์รักษ์ของข้า”ชั่วขณะนั้นที่หานเซียวชี้มาที่ตัวเขา ความรู้สึกหวาดหวั่นนั้นยิ่งรุนแรงมากขึ้นจนกระทั่งเด็กน้อยทั้งสองเดินอย่างองอาจมาหาเขาโดยไร้ความหวาดกลัวอย่างสิ้นเชิงกระทั่งมือเล็ก ๆ สองข้างกำลังจับจูงมือของเขาคนละข้าง ในยามนั้นพลันเกิดเหงื่อชื้นขึ้นที่ฝ่ามือ ความรู้สึกไหลเวียนไปจนทั่วร่าง แต่ที่แปลกประหลาดคือความรู้สึกสับสนนั้นกลับหายไปในที่สุดมือของเขาสั่นเทาอยู่

  • สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด   บทที่ 147

    ตอนพิเศษ อยากมีอีกเยอะ ๆในตอนที่หนานอิงกำลังชงชาโดยมีอาโจวคอยช่วยเหลืออยู่นั้นขันทีก็รีบเดินกึ่งวิ่งเข้ามารายงาน“ทูลหนานเฟย ฝ่าบาททรงว่าราชการเสร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หนานอิงยิ้มแล้วกล่าวว่า“ดียิ่ง ว่าแต่ว่าเหตุใดเจ้าจึงดูร้อนรนยิ่งนัก”“ทูลพระหนานเฟย ท่านอาจารย์ให้กระหม่อมมาทูลว่ามีคนถวายฎีการ้องเรียนเกี่ยวกับองค์ชายทั้งสองที่ทรงแกล้งบุตรชายของท่านราชครูขอรับ แต่ฝ่าบาทเอาแต่เข้าข้างองค์ชายจึงอยากให้หนานเฟยช่วยทูลฝ่าบาทเรื่องนี้ด้วยพ่ะย่ะค่ะ”หนานอิงหุบยิ้มโดยทันใด บุตรชายของนางทั้งสองบัดนี้กลายเป็นองค์ชายใหญ่ลู่หานและองค์ชายรองลู่โหยวที่มีพระอาจารย์อ้ายเจิงเป็นคนลงมือสั่งสอนกับมือ เหตุใดจึงได้ไปกลั่นแกล้งบุตรชายของท่านราชครูซึ่งเป็นสหายเรียนด้วยกันได้อันที่จริงก็พี่น้องกันทั้งนั้น ด้วยบุตรชายของท่านราชครูก็คือหลานของนางเอง ด้วยภายหลังมานี้พี่สาวฝาแฝดของหนานอิงนั้นด้วยความรักตัวกลัวตายหลังจากสกุลหนานล่มสลาย นางทั้งสองก็รีบดีดตัวออกจากสกุลหนานโดยไม่คิดข้องเกี่ยวอีกกระทั่งการที่ฮูหยินใหญ่มารดาของพวกนางถูกหนานอิงจัดการพี่สาวทั้งสองก็ยังได้แต่เอ่ยคำว่าอมิตาพุทธไม่คิดแค้นก่อกรรมทำเข็ญต่อไป

  • สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด   บทที่ 146

    ตอนพิเศษ ยามเมื่อฟื้นคืนทุกอย่างเปลี่ยนผัน ดอกเหมยในลานกว้างเบ่งบานและร่วงหล่นตกกระทบร่างสูงของบุรุษกลุ่มหนึ่งที่เดินฝ่าความมืดมิดโดยมีเพียงแสงโคมนำทางเล็ก ๆ คอยส่องกระทบพื้นบุรุษผู้หนึ่งอยู่ในชุดคลุมยาวสีดำปักลายมังกร ใบหน้าคมคายหล่อเหลานัยน์ตาเปล่งประกายเจิดจ้า แม้ว่าใบหน้านั้นคล้ายจะอมทุกข์และให้ความรู้สึกสูงส่งและเย็นเยียบ อีกทั้งให้กลิ่นอายของความเหี้ยมโหดเอาเสียดื้อ ๆบุรุษผู้นั้นสูดลมหายใจเข้าลึกสูดดมความหอมของกลิ่นบุปผาเข้าปอด นานแล้วที่เขาไม่เคยได้ทำเช่นนี้ คล้ายกลับว่าความหวังอันลางเลือนของเขาพลันกลับมาชัดเจนอีกครั้ง“ฝ่าบาทระวังพ่ะย่ะค่ะ”อดีตพ่อบ้านจวนอ๋องบัดนี้ก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งกงกงคนสนิทของเขา แม้จะไม่ได้ผ่านพิธีการตอนดั่งเช่นกงกงผู้อื่นแต่เมื่อเขาต้องการก็มิกล้ามีผู้ใดปริปากลู่หนิงหวังก้าวเท้าเร็วกระทั่งไปถึงหน้าตำหนักแห่งหนึ่ง เมื่อผลักประตูเข้าไปด้านในก็พบอ้ายเจิงและหมอหลวงหัตถ์เทวดาอ้ายเสิ่นบิดาของเขารออยู่ด้านในคนทั้งสองทำความเคารพเขา ลู่หนิงหวังยกมือขึ้นห้าม“ไม่ต้องมากพิธี ข้ากับพวกท่านข้าขอเถิด”ถึงเขาจะเป็นฮ่องเต้ของคนในใต้หล้า ลู่หนิงหวังก็ขอสักที่ท

  • สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด   บทที่ 145

    หนานอิงพยักหน้า จุมพิตปลายคางของหานเซียวอย่างมีความสุขที่ผ่านมาล้วนเป็นนางที่เลี้ยงดูเด็กทั้งสองเพียงลำพัง การคิดตัดสินใจก็ล้วนเป็นนางที่ชี้นำ ในยามนี้การมีหานเซียวเคียงข้างทำให้หัวใจของหนานอิงอบอุ่นยิ่งกว่าจะออกจากห้องก็ฟ้ามืดแล้ว เด็กสองคนบัดนี้วิ่งเข้ามาหานางเหงื่อของพวกเขาโทรมกาย เสื้อผ้าเต็มไปด้วยฝุ่น ฝ่ามือห้อเลือดเล็กน้อยทั้งยังวิ่งเข้ามาร้องไห้โฮกอดขานางพลางฟ้องเสียงสั่น“ท่านแม่ท่านลุงผู้นั้นฝึกวรยุทธ์ให้ข้า ยังให้ข้านั่งท่าม้าอะไรก็ไม่รู้อยู่หลายชั่วยาม เขายังถือไม้จะตีข้าด้วย ป้ายของท่านพ่อเขาก็เอาไปบอกข้าและน้องชายอ่อนแอ ไม่คู่ควรที่จะห้อยมัน”คนผู้นั้นทำหน้าเย็นชา เอ่ยคำหนึ่ง“เป็นบุรุษเรื่องนี้เล็กน้อยยิ่ง ยังร้องไห้งอแงราวเด็กทารก เป็นเช่นนี้จะปกป้องผู้ใดได้”หนานอิงได้ยินเช่นนั้นตกใจยิ่ง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันควัน"นายน้อยองครักษ์ของท่านผู้นี้ เหตุใดทำให้ลูกชายข้าเจ็บตัวเช่นนี้ การประลองกับเด็กท่านควรออมมือให้มากมิใช่ทำให้พวกเขาบาดเจ็บ ข้าไม่ยอมท่านต้องจัดการเขาให้ข้าด้วย"“อิงอิงเจ้าใจเย็น ๆ ก่อน เขาคงไม่ได้ตั้งใจ”หานเซียวทำท่าประหลาด ทั้งยังมองคนของตนด้วยสายต

  • สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด   บทที่ 144

    หนานอิงน้ำตาไหลพราก เมื่อเห็นว่ามารดาร้องไห้เด็กทั้งสองรีบวิ่งเข้ามากอดหนานอิงกอดลูกร้องไห้ นานหลายปีแล้วตั้งแต่บุตรชายฝาแฝดเกิดมาที่นางไม่เคยหลั่งน้ำตาอีก"ท่านแม่ท่านร้องไห้ทำไม ท่านลุงหนวดยาวผู้นี้ทำร้ายท่านหรือ ข้าจะตีเขาให้อย่าร้องนะขอรับ"หนานอิงปาดน้ำตา หานเซียวชี้ที่ตัวเอง"ข้ามิได้รังแกแม่ของเจ้า ข้าไม่มีวันทำเช่นนั้น"หนานอิงยิ้มให้เด็กชายทั้งสอง ก่อนจะส่งเด็กน้อยให้แม่นางเหมยเซียง"ข้าไม่ไป ข้าจะสั่งสอนลุงหนวดยาวผู้นี้ที่กล้ารังแกท่าน"หานเซียวอยากจะหยิกแก้มเด็กน้อย อยากจะโอบกอดพวกเขาแต่สองคนนี้ถือตัวและเหย่อยิ่งเป็นอย่างยิ่ง"อย่ามาแตะข้า คนแปลกหน้ามาประลองกัน"หนานอิงเอ่ยเสียงดุ"ไปอยู่กับท่านยาย แม่มีธุระจะสนทนากับคนผู้นี้"ได้ยินเสียงดุของหนานอิงเด็กทั้งสองถึงกับคอตก"ขอรับ"รับคำพร้อมกันแล้วหันหลังเดินไปหาแม่นางเหมยเซียง หานเซียวจึงเอ่ยขึ้น"หากเจ้าอยากประลอง นั่นคือองครักษ์ของข้าเจ้าประลองกับเขาได้ หากชนะจะให้ข้าทำสิ่งใดก็ได้""จริงหรือขอรับ"เด็กสองคนหันมาแล้วเอ่ยพร้อมกันหานเซียวพยักหน้า องครักษ์ผู้นั้นจึงถูกเด็กถือตัวทั้งสองยอมแตะต้องตัวเขาแล้วลากจูงไปข้างนอกเพื่

  • สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด   บทที่ 143

    หานเซียวและองค์รักษ์ของเขาแอบตามเด็กน้อยอย่างเงียบเชียบ เห็นเด็กสองคนนี้ถูกแยกออกมาจากเด็กผู้อื่นและมีอาจารย์ใหญ่ของสำนักศึกษาคอยสอนให้เป็นพิเศษก็เกิดสงสัยเป็นอย่างยิ่งเป็นถึงหลานของแม่นางเหมยเซียง เหตุใดจึงไม่ให้มาเรียนที่สำนักศึกษาทั้งที่มีเงินทองมากมายปานนั้น เขารอจนกระทั่งเด็กทั้งสองออกมาแล้วจึงแสร้งไปตีสนิทเพื่อพูดคุยด้วย"ท่านแม่บอกว่าห้ามพูดกับคนแปลกหน้า ข้าไม่บอกท่านหรอกอย่ามาหลอกเด็กเลย"กล่าวจบพวกเขาก็วิ่งด้วยฝีเท้าที่เร็วยิ่ง องครักษ์ทั้งสองต่างมองหน้ากันเด็กสองคนนี้เป็นวรยุทธ์แต่ผู้ใดกันแน่ที่เป็นผู้สอนพวกเขาตามเด็กมาจนถึงหอนางโลมเด็กทั้งสองปีนกำแพงกลับเข้าไปดังเดิมมีบางสิ่งบางอย่างหล่นออกมาจากสาบเสื้อ ด้วยความเป็นเด็กจึงไม่ทันระวัง องครักษ์ผู้หนึ่งก้มลงเก็บของกำลังจะอ้าปากบอกพวกเขาแต่สิ่งที่อยู่ในมือช่างคุ้นตาเป็นอย่างยิ่งคนทั้งคู่ต่างตกตะลึงแล้วพวกเขาตามเด็กเข้าไปในหอนางโลม ขอพบแม่นางเหมยเซียงเป็นการด่วนและถามเรื่องเกี่ยวกับเด็กอย่างตรงไปตรงมาแม่นางเหมยเซียงคิดว่าคนพวกนี้ไม่กลับไปง่าย ๆ แน่ จนกว่าจะได้คำตอบจึงเอ่ยว่า"นายท่านองครักษ์อย่าได้คิดมากไปเจ้าค่ะ แม่ของเด็

  • สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด   บทที่ 142

    หลายเดือนต่อมาคนของอ้ายเจิงเร่งรุดไปแจ้งว่าหนานอิงคลอดบุตรแล้วแต่เมื่ออ้ายเจิงเร่งออกมาพบนางเขากลับพบเพียงความว่างเปล่าอยู่ที่คฤหาสน์ที่เขาจัดเตรียมไว้ หนานอิงหายไปอย่างไร้ร่องรอยทิ้งเพียงจดหมายฉบับหนึ่งเอาไว้ข้ากับลูกที่ผ่านมาขอบคุณท่านมาก ต่อไปพวกเราขอใช้ชีวิตตามลำพังเถิด อ้ายเจิงปวดหัวเป็นอย่างยิ่ง เขาจะทำเช่นไรดีเล่าครานี้ ทำเมียกับลูกผู้อื่นหายเช่นนี้ครานี้แม้แต่หัวคงไม่อาจรักษาเอาไว้ได้ที่ผ่านมาหนานอิงเองก็เชื่อฟังมาตลอดมิใช่หรือ แต่เหตุใดครานี้จึงหายไปโดยไม่บอกกล่าวกันเช่นนี้กระทั่งหลานเป็นชายหรือหญิงเขาเองก็ยังไม่รู้ สตรีผู้นี้ทำให้อ้ายเจิงปวดหัวแล้วอ้ายเจิงออกติดตามหาหนานอิงแทบจะพลิกแผ่นดิน แต่กลับไม่พบแม้คนของเขาจะมีอยู่มากมายแต่เขาลืมไปว่ามือสังหารของเขาล้วนเป็นสตรีหนานอิงได้รับคำสั่งแต่งตั้งจากลู่หนิงหวังให้เป็นหัวหน้ามือสังหาร แน่นอนว่าคนพวกนั้นย่อมรับคำนั่งนางและไม่ยอมปริปากบอกที่ซ่อนของนางให้ผู้ใดรู้อ้ายเจิงจึงต้องคลำทางประดุจคนตาบอด ค้นหาตัวนางด้วยตนเอง ลู่หนิงหวังมีโทสะแล้ว เขาสั่งให้คนวาดภาพเหมือนหนานอิงประกาศหาตัวไปทั่วแคว้น หากผู้ใดจับได้จะมีรางวัลเพราะส

  • สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด   บทที่ 141

    หนานอิงเดินเหม่อลอยมาเรื่อย ๆ นางมิได้ใช้มีดสั้นที่ลู่หนิงหวังและหานเซียวแล้วจึงเก็บเอาไว้ในหีบอย่างดี แต่นางยังพกหยกติดกายอยู่ตลอดเวลาหนานอิงรู้สึกหิวเล็กน้อยพบร้านก๋วยเตี๋ยวอยู่ตรงหน้าจึงเดินเข้าไปสั่งก๋วยเตี๋ยวมาชามหนึ่ง กินอย่างซึมกะทือไร้ชีวิตจิตใจกินไปได้เพียงสองสามคำกลับรู้สึกอยากอาเจียนเป็นอย่างยิ่งหนานอิงจ่ายเงินวิ่งไปอาเจียนที่ข้างกำแพง ศีรษะมึนเล็กน้อยนางนั่งลงรอจนกระทั่งตนเองรู้สึกดีขึ้นจึงคิดว่าตนเองคงเครียดไปจึงเกิดอาการประหลาดหลายวันต่อมาอาการของหนานอิงกลับไม่หายไป แต่นางอดทนและฝืนตนเองเอาไว้นางพบลู่หนิงหวังในยามที่เขามาฝึกซ้อมยิงธนู หนานอิงกลายเป็นองครักษ์ของเขาเต็มตัวจึงต้องคอยอยู่ข้างเขาตั้งแต่เข้าวังมาลู่หนิงหวังเห็นใบหน้าของนางซีดเซียวแรงของลูกศรที่ปักลงตรงเป้าดูเบากว่าเดิมจึงเอ่ยเสียงเย็น"มีตำแหน่งเป็นถึงองครักษ์ของฮ่องเต้แต่กลับปล่อยให้ตนเองไม่สบาย มีโทษโบยสามสิบไม้"อ้ายเจิงถอนหายใจ เขาเอ่ยเบา ๆ "ฝ่าบาทอย่าทรงแกล้งนางเลย"ลู่หนิงหวังเพียงเอ่ยว่า"เห็นวาจาของฮ่องเต้เป็นคำล้อเล่นหรือ ชิชะท่านเสนาบดีผู้นี้คิดจะแข็งข้อกับข้าหรือ"อ้ายเจิงมิได้กลัวเขาอยู่แล้ว

  • สองสามีของข้าคือท่านอ๋องจอมโหด   บทที่ 140

    บทที่ 140 ตอนพิเศษ เหตุการณ์หลังความตายของหานเซียวพิธีศพของหานเซียวถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายและยังถูกปิดบังมิให้ผู้ใดรู้กระทั่งฝ่าบาทเองด้วยบัดนี้ภายในวังยุ่งเหยิงเป็นอันมาก ลู่หนิงหวังหลังจากจัดการกับกบฏองค์รัชทายาทถูกขับออกไปยังชายแดนทั้ง ๆ ที่ร่างกายพิการแขนขาดตาบอดบัดนี้เหตุการณ์สงบสุข ลู่หนิงหวังเองได้กวาดล้างคนขององค์รัชทายาทจนไม่มีผู้ใดกล้าก่อความไม่สงบเพียงแต่ครานี้หาได้ฆ่าคนดั่งเช่นที่เคยเกิดขึ้นอย่างเช่นในรัชสมัยก่อน ขุนนางให้ปลดจากตำแหน่งส่งไปชายแดนอันกันดารเพื่อใช้แรงงานรวมทั้งเด็กชายอายุสิบสองขวบขึ้นไปสตรีและเด็กต่ำกว่าสิบสองขวบให้ไปเป็นชาวนาปลูกข้าวให้ราชสำนักห้ามมิให้ทายาทถัดไปอีกสิบรุ่นรับราชการหรือประกอบอาชีพอื่น แม้จะถูกคัดค้านว่าอาจทำให้คนพวกนี้หาทางกลับมาแก้แค้นลู่หนิงหวังกลับหาได้สนใจ"ไม่ว่าจะฆ่ามากเท่าใดคนคนพวกนี้คิดการใหญ่อย่างไรก็ต้องหาทางกลับมาล้างแค้น เขาสังหารคนมามากในสงครามย่อมรู้ดีว่าการฆ่ามิใช่ทางออกสำหรับผู้บริสุทธิ์"คนสกุลหนานที่ยังหลงเหลือบัดนี้มาคุกเข่าที่หน้าจวนขอร้องให้หนานอิงช่วยชีวิตพวกเขา บ่าวไพร่ที่เคยดีต่อหนานอิงอาฉีจัดการตามสัญญาปล่อยพวก

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status