Chapter 22

ภาพของหญิงสาวนอนตะแคงข้างอยู่บนเตียง ทำให้ชายหนุ่มค่อย ๆ นั่งลงไปที่เตียง พร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้างามด้วยความรู้สึกหลงใหลได้ปลื้มในตัวเธอ ชายหนุ่มนั่งแล้วโน้มตัวลงไป สายตาคมกริบจ้องมองไปที่ใบหน้าขององุ่นอยู่นานสองนาน ชายหนุ่มไม่คิดมาก่อนเลยว่า วันนี้จะมาถึง วันที่เขารอคอยเธอมาทั้งชีวิต

"คุณ...หลับจริงหรือเปล่าเนี่ย หืม...องุ่นครับ" ตุลากระซิบลงไปที่ข้างใบหูของเธอเบา ๆ ใบหน้าคมของเขาแทบจะแนบชิดกับแก้มนวลของเธอ ซึ่งดูเหมือนว่าหญิงสาวกำลังหลับได้ที่ พอจึงใช้มือปัดเขาออกเพื่อขจัดความรำคาญ                                                                                                               

"อืม...ง่วง..." น้ำเสียงของหญิงสาวดังอู้อี้ออกมาจากลำคอ พร้อมกับจังหวะการพลิกตะแคงข้าง หันหน้าเข้าหาชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว                        

"ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ผมคงต้องคิดว่าคุณกำลังอ่อยผมอยู่แน่เลย แต่นี่เป็นคุณไม่ต้องอ่อย ผมก็แทบจะคลั่งอยู่แล้วรู้ตัวหรือเปล่าองุ่น คุณคือผู้หญิงคนแรกที่ได้เข้ามาอยู่ในห้องนี้ รวมทั้งหัวใจทั้งสี่ห้องของผมด้วย" ตุลาพูดพร้อมกับเอามือปัดไรผมออกจากแก้มนวลขาวผ่องด้วยความอ่อนโยน                                                              

"อืม... คุณตุลา" องุ่นค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา พ่อเห็นเป็นตุลาเธอนั้นถึงกับตกใจ เพราะไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ และที่สำคัญตุลาเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน ในเวลานี้มันเสี่ยงเหลือเกินเมื่อเขาและเธออยู่กันสองต่อสองภายในห้องนอนแบบนี้

ภายในห้องนอนของชายหนุ่ม เขาและเธอกำลังอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ด้วยกันสองต่อสอง หญิงสาวพยายามขยับออกห่างจากชายตัวโต ในขณะที่ดวงตาคมกริบจ้องมองมาที่ดวงหน้าของเธออย่างเป็นประกาย พร้อมกับฉายแววตาเจ้าเล่ห์ออกมาด้วยความน่าหลงใหล               

"กรุณาอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้ คุณดื่มมาใช่ไหม ฉันได้กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว คุณเมาก็ไม่ต้องไปส่งหรอก ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองได้" องุ่นพูดพร้อมกับพยายามเบือนหน้าหนี เพราะกลัวว่าตัวเองจะเผลอใจไปกับแววตาหวานหยาดเยิ้มของเขา ซึ่งชายหนุ่มกำลังทอดสะพานให้เธอหลงใหลไปกับเล่ห์เหลี่ยมของเขา ที่ตุลากำลังพยายามสร้างหลุมพรางให้เธอตกลงไปในกับดักหัวใจ จนยากที่จะถอนตัวถอนใจ เมื่อหลงเข้าไปแล้วเธอคงไม่มีทางหนีพ้น คงกลายเป็นลูกไก่ในกำมือเขาจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด                                                                           

"ใครบอกว่าผมจะไปส่งคุณ อีกอย่างผมก็ไม่ได้เมา แค่เหล้ามันทำให้ผมกล้าที่จะทำในสิ่งที่หัวใจปรารถนาต่างหากล่ะ" คำพูดแววตาของตุลา พร้อมการขยับตัวเคลื่อนเข้ามาใกล้ ทำให้หญิงสาวรีบขยับหนีห่างจนหลังชิดกับหัวเตียง เธอเป็นเหมือนกระต่ายน้อยที่กำลังขดตัวอยู่ในโพรงไม้ เมื่อเจ้าเสือจอมวายร้ายกำลังตั้งท่า พร้อมที่ตะปบเหยื่ออย่างเธอ                             

"ทำไม ผมรักคุณนะ เราตกลงเป็นแฟนกันแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงมีท่าทีกลัวผมแบบนี้ล่ะองุ่น...หืม" น้ำเสียงที่นุ่มนวลกับสัมผัสที่อ่อนโยน เมื่อเขาเอามือลูบลงไปที่แก้มของเธอเบา ๆ ด้วยท่าทีที่ทะนุถนอม กำลังทำให้องุ่นเกิดความสับสน เมื่อเธอไม่รู้ว่าลิมิตของคำว่าแฟน ขอบเขตของความสัมพันธ์นั้นควรจะมีมากน้อยแค่ไหน                                               

"ฉะ...ฉาน ฉันว่าคุณกำลังเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ฉันยังไม่ได้ตกลงปลงใจเป็นแฟนกับคุณสักหน่อย ขอเวลาฉันเตรียมตัวก่อนได้ไหม" องุ่นถึงกับพูดจาติดอ่าง เมื่อเธอรู้ดีว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากที่เธอตกลงรับปากเป็นแฟนกับตุลา                                                                                                  

"ก็เราตกลงเป็นแฟนกัน ก่อนที่คุณจะเข้ามาในห้องผมไงจำไม่ได้เหรอ หรือว่าคุณอยากให้ผมทบทวนว่าแฟนเขาทำยังไงกันบ้าง คุณถึงจะจำได้"                                                                                                                   

"นี่คุณจะบ้าเหรอ อย่าคิดที่จะทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นอีกนะ" องุ่นพูดออกมาด้วยความเขินอาย จนใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงรสจูบที่เธอได้รับจากเขาก่อนหน้านี้                                                                    

"คืนนี้คุณค้างที่นี่แหละ พรุ่งนี้เช้าผมจะพาคุณไปจ่ายตลาดเอง"             

"ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวแม่จะว่าเอา"                                                                      

"ผมรู้ว่าคุณโทรเคลียร์กับแม่แล้ว ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่กล้าหลับแบบนี้หรอก จริงไหม" ดูเหมือนว่าคำปฏิเสธขององุ่นจะไม่เป็นผล เมื่อชายหนุ่มรู้ทันเธอทุกอย่าง                                                                                  

"คุณตุลา แต่ว่าฉัน..."

"จุ๊! จุ๊! ไม่มีแต่" นิ้วชี้ของเขาแตะลงมาที่ริมฝีปากของเธอ พร้อมกับแววตาที่ลึกซึ้งตรึงใจ ภาพของหญิงสาวร่างเล็กกำลังนั่งขดตัวชันเข่าพร้อมกับลำแขนโอบรัดไว้ โดยมีคนตัวโตนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า มือของเขาจับลงไปที่หัวเตียง ส่วนอีกข้างค่อย ๆ ลูบลงไปที่แก้มนวลอย่างเบามือ 

"ผมขอนะองุ่น..." น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูนุ่มนวล แต่งไปด้วยลูกอ้อนอยู่ในตัว เมื่อเขามีความปรารถนาที่จะสานสัมพันธ์กับเธอ                        

"คุณตุลาค่ะ ฉันคิดว่าเราไม่ควรทำแบบนี้ คุณเองก็เป็นถึงนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ส่วนฉันนั้นเป็นเพียงแค่แม่ค้าขายอาหารตามสั่ง อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยไปกว่านี้เลยค่ะ" องุ่นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แววตาของเธอเจือไปด้วยความหมองหม่น เมื่อหญิงกำลังนึกกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ในสายตาของตุลาหากผ่านพ้นคืนนี้ไป เธออาจจะเป็นเพียงแค่ผู้หญิงใจง่ายสำหรับเขาก็เป็นได้ ส่วนเรื่องที่เธอบอกว่าไม่คู่ควรกับเขานั้นหญิงสาวพูดออกมาจากใจจริง                                                

"ผมไม่เคยมองว่าคุณต่ำต้อย คุณคือผู้หญิงที่มีค่าที่สุดสำหรับผม ส่วนเรื่องที่คุณบอกว่าเป็นเพียงแค่แม่ค้าขายอาหารตามสั่ง ผมกลับมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย ถ้าเทียบกับความรักที่ผมมีให้กับคุณ เพราะอาชีพที่คุณทำมันสุจริตไม่ได้เบียดเบียนใคร คุณควรภูมิใจในตัวเองนะองุ่น"