Chapter 25 ตามถึงร้าน

เมื่ออ่านโน้ตจบชายหนุ่มถึงกับยกยิ้มที่มุมปากด้วยความรู้สึกที่มีความสุขที่สุด มันคือเช้าของวันแรกที่ทำให้เขาอยากตื่นแล้วรีบเดินทางไปทำงาน แต่ชายหนุ่มก็ยังคาดโทษเธอเอาไว้เช่นกัน ที่องุ่นนั้นไม่ทำตามคำสั่งของเขา                                                                                                                    

~ร้านอาหารตามสั่ง~                                                                                         

หลังจากที่องุ่นโทรเรียกรถแท็กซี่ลุงเจ้าประจำมารับ เธอก็ได้ตรงไปจ่ายตลาดทันที เพราะต้องกลับมาเตรียมของเปิดร้าน โดยที่มารดาไม่ได้สงสัยที่เธอหายไปทั้งคืน เพราะมะปรางยังไม่ตื่น เนื่องจากนางรู้สึกปวดหัวเหมือนจะเป็นไข้ จึงได้กินยาเข้าไปเลยหลับเป็นตาย กว่าจะตื่นองุ่นก็กลับมาจากจ่ายตลาดเรียบร้อยแล้ว

"องุ่นเมื่อคืนกลับดึกหรือเปล่า แม่กินยาแก้ปวดเข้าไปหลับสนิทเลย" หญิงวัยกลางคนพูดพร้อมกับหยิบใบกะเพรามาเด็ดเหมือนกับที่นางเคยทำในทุก ๆ วัน                                                                                               

"อ้อ...ไม่ดึกมากหรอกจ้าแม่ แล้วแม่ล่ะจ๊ะเป็นอะไรมากหรือเปล่า ปวดหัวไม่สบายใช่ไหม ถ้าแม่มีไข้ก็ไปพักเถอะจ้ะ เดี๋ยวเอาองุ่นจัดการเอง" หญิงสาวเอ่ยถามมารดาออกมาด้วยความห่วงใย พร้อมกับใบหน้าที่เป็นกังวล                                                                                                       

"ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น แม่แค่ปวดหัวนิดหน่อยตอนนี้หายแล้วจ้ะ แล้วคุณตุลาล่ะ เขาว่ายังไงบ้าง หนี้ทั้งหมดเขาให้เราทยอยใช้คืนหรือว่าจะเอาเป็นก้อน ได้คุยรายละเอียดกับเขาหรือเปล่าองุ่น"                         

"โอ๊ย! " คำถามของมารดา ทำให้องุ่นถึงกับเผลอทำมีดบาดมือ เมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ความสัมพันธ์ของเขาและเธอได้ลึกซึ้งเพียงแค่ชั่วข้ามคืน ถ้ามารดารู้คงโกรธและผิดหวังในตัวเธอมาก                            

"ตายแล้วองุ่น! เป็นอะไรมากหรือเปล่านั่นทำไมใจลอยแบบนี้" มะปรางเอ่ยถามลูกสาวออกมาด้วยความตกใจ แต่น้ำเสียงของนางก็แฝงไปด้วยความห่วงใย                                                                                                  

"ไม่เป็นไรจ้าแม่ เดี๋ยวองุ่นทำแผลเองได้ แผลเล็กนิดเดียวเอง" องุ่นพูดพร้อมกับรีบลุกเดินไปหลังร้าน ส่วนนางมะปรางก็หันมาเก็บผักไปล้าง ส่วนที่เลอะเปื้อนเลือดองุ่นนางก็ได้จัดการทิ้งลงไปในถังขยะ       

"อุ้ย! ซี้ด...เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย" องุ่นรีบล้างแผลด้วยน้ำสะอาด ก่อนที่เธอจะใช้น้ำเกลือราดแล้วมาทาเบตาดีน พร้อมกับนำปลาสเตอร์ปิดแผลเอาไว้ เธอรู้สึกเจ็บจี๊ดจนต้องร้องซี้ดออกมาเลยทีเดียว ดีนะที่เตรียมวัตถุดิบไว้เกือบเสร็จแล้ว อีกอย่างแผลก็ไม่ลึกมาก                                                               

"พี่องุ่น ป้าปรางเรียกจ้า" วันนี้ผักบุ้งกับผักกาดมาแต่เช้าก่อนเวลางาน เพราะพวกเธอรู้สึกเกรงใจที่องุ่นจ่ายค่าแรงให้ตั้งเยอะ                               

"อ้าว! มากันแล้วเหรอ บอกแม่รอแป๊บ เดี๋ยวพี่ออกไป" เมื่อหันไปคุยกับผักบุ้ง องุ่นก็รีบเก็บกล่องยา เมื่อเธอรู้สึกแปลกใจที่มารดาเรียกหา  "อ้าว! องุ่นมาพอดีเลย คุณตุลามีเรื่องจะคุยด้วยเชิญทางนี้เลยค่ะ ตามสบายนะคะ" ดูเหมือนว่านางมะปรางจะยินดีต้อนรับตุลาด้วยความเป็นมิตร นั่นอาจจะเป็นเพราะว่าหญิงวัยกลางคน รู้สึกสำนึกในบุญคุณของชายหนุ่มเสมอมา                                                                                      

"ขอบคุณครับแม่" ตุลากล่าวขอบคุณหญิงวัยกลางคนออกมา พร้อมกับแอบชำเลืองมองไปที่องุ่น ซึ่งเธอได้ทำตาเขียวใส่เขาอย่างไม่ค่อยพอใจในการมาของตุลาเท่าไหร่นัก                                                                   

"ไม่เป็นไรจ้า ตามสบายนะ" ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน ก่อนที่ตุลาจะเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้ ซึ่งเป็นมุมที่องุ่นจัดเอาไว้ เพื่อนั่งผ่อนคลายหลังจากที่เธอนั้นยืนทำอาหารตามออเดอร์ที่ลูกค้าสั่ง หลังจากที่ไม่มีลูกค้าองุ่นก็จะรีบมานั่งพักตรงนี้เป็นประจำ ซึ่งมันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของหญิงสาวกับมารดาของเธอ                                                                                                                                       

"นี่คุณมาทำไม ฉันบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าจะทำอาหารไปส่งให้" องุ่นเอ็ดตุลาออกไปเบา ๆ แต่น้ำเสียงของเธอนั้น ทำให้ตุลาพอจะเข้าใจเธอคงกลัวว่าใครจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ ที่มันลึกซึ้งตรึงใจ เกินกว่าที่ใครจะคาดคิด                                                                                  

"ทำไมไม่ปลุกผม รู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน ผมเป็นห่วงคุณนะองุ่น" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเข้ม ก่อนจะค่อย ๆ แผ่วเบาลงกลายเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยนนุ่มนวล แฝงไปด้วยความห่วงใย                      

"นี่พูดเบา ๆ สิ เดี๋ยวใครก็ได้ยินหรอก ที่สำคัญลุงคนขับแท็กซี่ ฉันก็เรียกใช้บริการประจำไว้ใจได้ไม่ต้องห่วงฉันหรอก รีบไปทำงานสิเดี๋ยวฉันจะเอามื้อเช้าไปส่งให้" ในขณะที่พูดดูองุ่นไม่ค่อย อยากจะคุยกับตุลาเท่าไหร่ เพราะเธอเริ่มสังเกตว่ามีหนุ่มสาวพนักงานโรงงานแอบมองมาแล้วกระซิบกัน คงไม่พ้นเรื่องนินทาอย่างแน่นอน                                                

"แล้วมือไปโดนอะไรมา ไหนผมขอดูหน่อย" ตุลาไม่พูดเปล่า เขารีบคว้ามือขององุ่นขึ้นมาสำรวจทันที

"แค่มีดบาดมือเอง ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า" องุ่นบอกปัดเขาออกไป พร้อมกับรีบดึงมือกลับทันที                    

"ทำไมไม่รู้จักระวังเจ็บมากไหม และเลิกเรียกตัวเองว่าฉันสักที เรื่องแทนตัวเองว่าองุ่นเหมือนเมื่อคืนสิ น่ารักดีผมชอบ" น้ำเสียงและแววตาของชายหนุ่ม กำลังทำให้องุ่นรู้สึกเขินอาย แต่เธอก็พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เพราะไม่อยากให้เขาได้ใจ                                                                     

"ไปรอที่โรงงาน จะทำมื้อเช้าไปให้ทาน ลุกสิไม่งั้นฉันเปลี่ยนใจ ไม่ทำไปให้ก็ได้นะ" องุ่นพูดพร้อมกับแกล้งทำหน้างอออกมา เพราะเธอไม่อยากให้เขานั่งอยู่ที่นี่นาน อีกอย่างที่เธอใช้สรรพนามเรียกตัวเองว่าฉัน นั่นเป็นเพราะว่ากลัวคนอื่นจะจับได้ ถึงความคุ้นเคยระหว่างเธอกับตุลา ที่มีเส้นบาง ๆ กั้นเอาไว้ จนเธอไม่รู้ว่าควรจะอยู่ในสถานะใด ภรรยาหรือลูกหนี้ของเขากันแน่ แม้ว่าหัวใจพยายามเรียกร้องให้มองข้ามเรื่องนี้ไป แต่บางครั้งเธอก็อดที่จะคิดมากไม่ได้อยู่ดี                                                                              

"โอเค จะรอนะครับ คุณภรรยา"                                                                     

"นี่คุณตุลา" เมื่อชายหนุ่มกระซิบลงมาที่ข้างใบหู ทำให้องุ่นถึงกับหน้าแดงให้กับประโยคที่ตุลาได้เอ่ยออกมา แม้ว่าเธอจะดุเขาออกไป แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่สนใจ เขาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะรีบขับรถเข้าไปในโรงงาน