Chapter 9 อยากเจอ

"เย้!! ขอบคุณครับ" ธันวาร้องออกมาสุดเสียง เพราะความดีใจ จนบุษบาต้องเอามือขึ้นมาปิดหูเอาไว้ ในขณะที่ตุลาแอบยกยิ้มที่มุมปากด้วยความรู้สึกชอบใจ ที่น้องชายตัวแสบของเขาทำให้บุษบารู้สึกหงุดหงิดได้ ดูท่าทางของหล่อนคงอยากจะลงไปจากรถคันนี้เต็มที                               

"คราวหน้าคราวหลัง ถ้าน้องจะร้องเสียงดังก็บอกพี่ด้วยนะจ๊ะ จะได้เป็นหูไว้ทัน" บุษบาพยายามกัดฟันพูดออกมาเสียงหวานให้ดูน่าฟัง ในขณะที่ภายในใจของเธอนั้น คิดอยากจะหยิกธันวาให้เนื้อเขียวเลยทีเดียว แต่เมื่อหล่อนอยากได้พี่ชายของเขา ก็ควรจะอดทนเอาไว้ เมื่อไหร่ที่ได้เข้ามาเป็นสะใภ้ของบ้าน ค่อยจัดการเด็กอย่างธันวาทีหลังก็ยังไม่สาย นั่นคือความคิดของบุษบาที่เกิดขึ้นในเวลานี้

ภายในบ้านหลังโตอันโอ่อ่า ขณะที่ทุกคนกำลังลงมือรับประทานอาหาร ซันนี่ก็เข้ามาได้จังหวะพอดี ซึ่งดูเหมือนว่าอีธานจะไม่ค่อยพอใจ เมื่อนายชยาคอยใส่ไฟ พูดให้บิดาของตุลาเข้าใจเบี่ยงเบนไปจากความเป็นจริง เพราะเขามักจะพูดในทำนองที่ว่า คาสโนว่าตัวพ่ออย่างซันนี่ชอบไม้ป่าเดียวกัน ทั้งที่ความเป็นจริงเขาเป็นผู้ชายทั้งแท่ง ที่สำคัญเขานั้นยังมาดแมน ซุ่มกินเงียบฟาดเรียบไม่รู้ผู้หญิงกี่รายต่อกี่ราย                

"ธันวาน่ารักจังเลยนะคะคุณป้า ตอนแรกไปรับน้องที่โรงเรียน บุษคิดว่าเขาเป็นลูกของคุณตุลาเสียอีกตกใจแทบแย่เลยค่ะ" บุษบาจีบปากจีบคำพูดขึ้นมา ในขณะที่กำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นกับบิดามารดาของตุลาคม หลังจากที่รับประทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว                                                 

"ป้าแก่ขนาดนั้นเลยเหรอจ๊ะหนูบุษ ทำไมถึงคิดว่าเป็นลูกของตุลาล่ะ" หญิงวัยกลางคนพูดจายิ้มแย้มออกมาด้วยวาจาที่นุ่มนวล แต่ภายใต้น้ำเสียงเหล่านั้นก็แฝงไปด้วยความประชดประชันเอาไว้เช่นกัน เมื่อฮันน่ารู้สึกไม่ถูกชะตากับว่าที่ลูกสะใภ้ ซึ่งสามีของเธอนั้นได้เป็นคนคัดสรรมา ดูเหมือนจะไม่เข้าตาฮันน่าเลยแม้แต่น้อย                                                                    

"บุษไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะคุณป้า คุณป้ายังสาวยังสวย ถ้าไม่บอกบุษก็ไม่เชื่อหรอกค่ะว่าคุณป้าจะมีอายุเลยเลขห้าไปแล้ว"                     

"หนูบุษก็ชอบพูดเอาใจคนแก่เหมือนกันนะเนี่ย ว่าแต่พ่อของหนูกลับมาจากดูงานที่อังกฤษหรือยัง" อีธานเอ่ยถามหญิงสาวขึ้นมา เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงของภรรยา ซึ่งดูเหมือนว่าฮันน่าพูดกับบุษบา เพียงเพราะว่าเธอทำตามมารยาทเจ้าของบ้านที่ดีเท่านั้นเอง                                  

"อีกสองสามวันก็คงกลับค่ะ ถ้าคุณลุงอยากให้บุษช่วยงานอะไรที่บริษัท ก็เรียกใช้ได้เลยนะคะ บุษยินดีค่ะ" หล่อนพูดออกมาด้วยท่าทางและใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ก็แอบถอนหายใจออกมา เมื่อตุลาเอาแต่สนใจน้องชายของเขา ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังสอนการบ้านธันวา ส่วนซันนี่ก็นั่งไม่ห่าง บางครั้งทั้งคู่ก็แกล้งหยอกเย้ากันไปมา จนทำให้บิดาของตุลาคิดไปถึงคำพูดของนายชยา                                                                                                        

"เฮ้ย! ตุลาเอามา"                                                                                               

"ขอดูหน่อยน่า...นะซันนี่"                                                                                              

"บอกว่าไม่ไง ฉันอุตส่าห์แอบถ่าย เดี๋ยวนายค่อยไปดูตัวจริง แล้วเราก็ไปชิมอาหารที่ร้านเธอด้วย" ซันนี่พูดพร้อมกับพยายามดึงมือถือของเขากลับ แต่ทว่าตุลาเองก็ไม่ยอม เพราะเขาอยากเห็นภาพถ่ายของผู้หญิงที่ชื่อองุ่น ชายหนุ่มอยากรู้ว่าหน้าตาของเธอนั้น จะเหมือนกับที่เขานึกเอาไว้ในใจหรือเปล่า                                       

"ไอ้ตุลา เอามา..." ทั้งคู่ยังคงทำเหมือนกับเด็กที่กำลังแย่งของเล่นกันไปมา เมื่อตุลาเองก็ไม่ยอม เวลานี้เขาแทบจะทนไม่ไหว อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้ไวๆ ชายหนุ่มอยากจะขับรถตรงไปที่ร้านอาหารตามสั่งนั่นเต็มที เมื่อเขาอยากเห็นหน้าแม่ค้าที่ชื่อองุ่น จะใช่คนเดียวกันกับที่เขาเคยเขียนเช็คให้หรือเปล่า                                    

"พวกพี่สองคนเล่นอะไรกัน รู้หรือเปล่าว่ามันรบกวนสมาธิธันวา" ธันวาทำหน้ามุ่ย พร้อมกับคำพูดที่ฟังดูเหมือนผู้ใหญ่ จนทำให้พี่ชายอดที่จะ ยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปากไม่ได้                                                                     

"เหลือไม่กี่ข้อเองไม่ใช่เหรอ รีบทำเลยไม่งั้นไม่ได้เล่นเกมนะ" ตุลาพูดออกไปเสียงเข้ม เพื่อข่มขู่น้องชาย ในขณะที่ซันนี่ดึงมือถือกลับไปได้สำเร็จ                                                                                                            

"ถ้านายอยากเจอหน้าเธอก็ไปดูเองสิ ฉันบอกแล้วไงองุ่นขายอาหารตามสั่ง อยู่หน้าโรงงานเฟอร์นิเจอร์" ซันนี่กระซิบลงไปที่ข้างใบหูของตุลาการกระทำของเขา ยิ่งทำให้อีธานสัมผัสได้ถึงความใกล้ชิดและสนิทกันจนเกินควร                                                                                                   

"ตุลาไม่ต้องบอกการบ้านธันวาแล้วลูก เดี๋ยวพ่อจะเป็นคนสอนน้องเอง ตุลาไปส่งหนูบุษเถอะ" เสียงทุ้มของบิดาดังขึ้น ทำให้ตุลาหันไปตามเสียง ซึ่งเขาไม่ได้รู้จักมักคุ้นหรือสนิทสนมบุษบาเลยแม้แต่น้อย จึงทำให้ชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องไปนั่งดูแลเทคแคร์เธอ                                      

"ตอนนี้ซันนี่กำลังจะกลับพอดี คุณบุษบากลับซันนี่ได้ใช่ไหมครับ พอดีว่าผมมีธุระสำคัญจะคุยกับพ่อ" ตุลาพูดออกไปตามความเป็นจริง เมื่อเขาต้องการคุยกับบิดาเรื่องที่นายชยาเสนอโครงการ ให้จัดสร้างคอนโดหน้าโรงงานเฟอร์นิเจอร์                                                                                           

"ก็ดีเหมือนกัน ตุลาจะไม่ได้เทียวไปเทียวมา ยังไงซันนี่ก็จะกลับแล้ว หนูบุษบาก็กลับพร้อมกันเลยสิจ๊ะ" ฮันน่ารีบพูดขึ้นก่อนที่อีธานจะบังคับให้ตุลาไปส่งบุษบาที่บ้าน                                                                       

"ก็ได้ค่ะคุณป้า ถ้าอย่างนั้นบุษขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า" บุษบายกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยความอ่อนน้อม แต่ทว่าฮันน่ากลับสัมผัสได้ในความพยายามฝืนใจ ที่หล่อนกำลังข่มมันเอาไว้ ไม่ให้เผยธาตุแท้ออกมา                                                                                                        

"ตุลาไปส่งหนูบุษที่รถสิลูก" ดูเหมือนว่าผู้เป็นบิดา จะไม่ลดละความพยายาม เมื่อเขามีความต้องการ อยากให้ตุลาสานต่อความสัมพันธ์กับบุษบา                                                                                                     

"ธันวาพี่กลับแล้วนะจ๊ะ เอาไว้วันหลังจะซื้อขนมมาฝาก" บุษบายังคงจีบปากจีบคอพูดจาออกมา เพื่อให้น้ำเสียงของเธอนั้นนุ่มนวลน่าฟัง โดยเฉพาะเวลาที่พูดกับธันวาดูผิดไปจากตอนเย็นมาก   

"ขอบคุณนะครับ แต่ผมไม่ชอบกินขนม ธันวาโตแล้ว ที่สำคัญผมไม่ได้อยากได้อะไรที่เป็นของพี่ด้วย" ธันวาพูดพร้อมกับก้มหน้าก้มตาทำการบ้านต่อ ไม่ได้สนใจที่จะยกมือขึ้นไหว้บุษบาแม้แต่น้อย