Chapter10 อยากเจอ2

"ธันวาทำไมเสียมารยาทกับพี่เขาแบบนั้นล่ะลูก เราเป็นเด็กเป็นเล็กยกมือขึ้นไหว้ ขอโทษพี่บุษเดี๋ยวนี้เลยนะ" อีธานดุลูกชายออกมาเสียงเข้ม เมื่อเห็นธันวาพูดจาก้าวร้าวกับบุษบา                                                               

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะน้องยังเด็ก บุษไม่ถือสาเด็กอยู่แล้ว" หล่อนพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ ออกมา แต่แววตากลับแอบซ่อนความร้ายกาจเอาไว้ เมื่อเห็นอีธานดุลูกชายคนเล็ก                                                                      

"เด็กต้องรู้จักผู้ใหญ่ไม่ใช่ทำตัวก้าวร้าวแบบนี้พ่อไม่ชอบเลยนะธันวา"                                 

"ธันวาครับขอโทษพี่เขาไปสิลูก ทำการบ้านเสร็จแล้วก็รีบเอาไปเก็บ" ฮันน่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล เมื่อเธอกำลังรู้สึกเกลียดความเอาแต่ใจของสามี ถ้าเขาเปิดใจจริงๆ จะรู้ว่า ซันนี่เป็นผู้ชายทั้งแท่ง เขาไม่ได้เป็นเกย์อย่างที่นายชยาใส่ร้ายเลยสักนิด                                                         

"ขอโทษครับ" ธันวายอมยกมือขึ้นไหว้บุษบาตามที่มารดาบอก

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ พี่ไม่ถือน้องน่ารักจะตาย" บุษบายังคงพูดจาออกมาได้อย่างนุ่มนวลน่าฟัง ฟังเหมือนเดิม แต่ภายในใจของเธอนั้น ไม่รู้สึกอินหรือชอบเด็กเลยสักนิด                                                   

"ถ้าอย่างนั้นผมกลับแล้วครับคุณพ่อคุณแม่สวัสดีครับ"                             

"จ้า ขับรถดีๆ นะ ซันนี่" ฮันน่ารับไหว้พร้อมกับ พูดออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ผิดไปจากอีธาน ที่รับไหว้แบบพอไปที เนื่องจากว่าเขาไม่ชอบซันนี่                                                                                                            

"กลับแล้วนะตุลาธันวา เชิญครับคุณบุษบา"                                 

"ตุลามีอะไรจะคุย ก็ตามไปพบพ่อที่ห้องทำงาน" เมื่อบุษบาและซันนี่เดินออกจากบ้านไป อีธานจึงพูดขึ้น ซึ่งเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าลูกชายต้องการพูดเรื่องอะไร                                                                                

"ครับพ่อ" ชายหนุ่มเดินไปหยิบเอกสารที่รถ จากนั้นเขาจึงตัดสินใจ เดินเข้าไปหาผู้เป็นบิดาในห้องทำงาน เพราะเขาไม่ต้องการที่จะให้เกิดโครงการนี้ขึ้น                                                                                    

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! สิ้นเสียงคนเคาะประตูชายร่างสูงใหญ่ได้เดินเข้าไปภายในห้องทำงานของบิดา เขาวางเอกสารลงไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ ด้วยใบหน้าที่ขรึมเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด                                 

"ผมขอคัดค้านโครงการนี้นะครับพ่อ"                                           

"โครงการไหน แล้วบอกพ่อได้หรือเปล่าว่าทำไม" อีธานแกล้งถามลูกชายออกไป เผื่อเขาจะได้หาข้อโต้แย้ง เพื่อให้ลูกชายยอมจำนน ในสิ่งที่เขาต้องการได้                                                                                           

"ก็โครงการสร้างคอนโดหน้าโรงงานเฟอร์นิเจอร์ ผมยังมองไม่เห็นเลยว่าถ้าสร้างไปแล้ว จะได้กำไรตรงไหน มีแต่จะขาดทุนและที่สำคัญทุกคนในชุมชนก็จะกลายเป็นคนไร้บ้านทันที เพราะคุณอาชยาไม่ได้เตรียมรับมือให้พวกเขามีที่อยู่อย่างที่พูดเอาไว้" ตุลาพูดออกระบายออกมาชุดใหญ่ ด้วยความอัดอั้นตันใจ โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงคำพูดของซันนี่ที่บอกว่าองุ่นเปิดร้านอาหารตามสั่งหน้าโรงงานเฟอร์นิเจอร์ แค่ได้ยินชื่อก็ทำให้เขารู้สึกใจหายถ้าหากว่าเธอจะต้องย้ายไปที่อื่น                                                  

"แต่โครงการนั้น อยู่ในแผนเรียบร้อยแล้วนะ ถ้ายุติโครงการเราอาจจะขาดทุนเป็นร้อยล้านเลยนะตุลา" อีธานพูดออกไป เพื่อหยั่งเชิงลูกชาย เขาอยากจะทราบเหมือนกันว่าตุลาจะเห็นความสำคัญของคนอื่น มากกว่าผลประโยชน์ของตัวเองหรือเปล่า

"เรื่องนั้นมันแก้ไขได้ เดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องหาที่ทางจัดตั้งคอนโดใหม่ รับรองว่าผมจะทำให้พ่อได้กำไรมหาศาล แต่ผมขอแค่อย่างเดียวอย่าไล่ที่พวกเขาเลยนะครับพ่อ"                                                                   

"ถ้าพ่อตอบตกลง แต่มีข้อแม้ลูกจะโอเคหรือเปล่า"                                    

"ข้อแม้อะไรกับพ่อ"                                                                          

"แต่งงานกับบุษบา แล้วพ่อจะไม่ยุ่งกับที่ดินผืนนั้นเลย"                           

"การแต่งงานมันต้องเกิดจากความรัก ไม่ใช่เหรอครับพ่อ เมื่อไหร่ที่การแต่งงานเกิดจากผลประโยชน์ทางธุรกิจ ผมคิดว่าชีวิตนี้มันมีแต่ขาดทุน เพราะสำหรับผมแล้วความรักมันคือกำไรของชีวิต ที่จะทำให้เราอยากตื่นขึ้นมีลมหายใจอยู่ในโลกใบนี้ได้ในทุกๆ วัน" คำตอบของบิดา เป็นเหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงกลางใจตุลา เพราะเขาไม่มีทางแต่งงานกับบุษบาต่อให้เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่บนโลกใบนี้ เขาก็ไม่มีทางรักลง เมื่อหัวใจของตุลามันพร่ำหาแต่ใครบางคนที่เขารอคอยมาแสนนาน ชายหนุ่มตัดสินใจลุกเดินออกมาจากห้องทำงานของบิดาในทันที ไม่ว่าชีวิตนี้จะต้องเผชิญกับปัญหาอะไร สิ่งเดียวที่เขาจะไม่ทำเด็ดขาด นั่นก็คือการฝืนใจให้รักใครสักคน

ณ ครัวแสนสุของุ่นแซ่บเว่อร์                                          

ภายในร้านอาหาร มีหญิงสาวผิวขาวร่างเล็กกำลังขะมักเขม้นเตรียมวัตถุดิบอยู่ในครัว เพื่อเตรียมเปิดร้าน เธอรับสมัครลูกมือมาคอยช่วยเสิร์ฟและทำทุกอย่างภายในร้าน เข้างานแปดโมงเช้า เลิกงานหกโมงเย็น โดยองุ่นได้สองพี่น้องมาช่วย ชื่อผักกาดกับผักบุ้งน่าจะอายุสิบหกสิบเจ็ดทั้งคู่เรียนจบแค่มอต้น เป็นเด็กในชุมชนนี่เอง ทั้งสองดีใจมากที่องุ่นให้ค่าแรงคนละห้าร้อยต่อวัน หรือถ้าวันไหนขายดีมากๆ ก็จะมีพิเศษให้อีกด้วย            

"ถ้าขายดีแบบนี้ทุกวัน อีกไม่นานเราคงมีเงินเก็บไปคืนให้คุณตุลา แล้วก็คุณกริชนะคะแม่" องุ่นพูดขึ้นหลังจากที่เธอเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำเมนูต่างๆ ในร้านเอาไว้เรียบร้อย เหลือแค่หั่นผักนิดหน่อยก็เสร็จแล้ว  

"แต่ไม่รู้ว่าข่าวเรื่องที่เขาจะไล่ที่มันจริงหรือเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นเราคงไม่ได้ทุนคืนแน่ แม่ก็ได้แต่ภาวนาขอให้นายทุนเมตตา ยื้อเวลาให้คนจนอย่างพวกเราบ้างสักนิดก็ยังดี" นางมะปรางที่กำลังนั่งเด็ดใบกะเพราให้กับลูกสาวพูดขึ้นมา พร้อมกับใบหน้าที่เป็นกังวลเล็กน้อย แต่ความสวยของนางก็ยังคงมีให้เห็น นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าสวยไม่สร่างกาลเวลาไม่สามารถทำอะไรหญิงวัยกลางคนได้เลย                                                 

"แต่องุ่นได้ยินทุกคนเขาพูดกัน ลูกชายเจ้าของโรงงานไม่ยอมให้ทำคอนโด เพราะเขาบอกว่าโครงการนี้พ่อของเขาไม่ได้เป็นคนต้นคิดนะจ๊ะแม่"                                                                                                                 

"เราก็ขายไปก่อนละกัน ถ้าหากเขาไล่ที่จริงๆ เราค่อยหาทางคิดแก้ไขปัญหา เด็ดเสร็จแล้วแม่ไปอาบน้ำก่อนนะ"