Chapter 8 คิดจะมัดมือชก

~โรงเรียนของธันวา~                                                                                       

รถสปอร์ตคันหรูแล่นเข้ามาจอด ซึ่งเบาะข้างคนขับมีหญิงสาวหุ่นเซ็กซี่นั่งเคียงคู่มากับเขาด้วย เพราะเธอได้บอกกับตุลาว่าคนขับรถที่บ้านแวะมาส่งแล้วกลับไป เธอจึงจำเป็นต้องอาศัยนั่งรถมากับเขาด้วย               

เมื่อรถจอดสนิท ชายหนุ่มเปิดประตูรถแล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปภายในโรงเรียน ปล่อยให้บุษบานั่งทำหน้างออย่างไม่ค่อยพอใจ เมื่อเธอถูกชายหนุ่มสั่งให้นั่งรอ                                                                                             

"พี่ตุลา!..." น้ำเสียงใสก้องกังวานของธันวาเรียกพี่ชายออกมาด้วยความดีใจ พร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดชายร่างสูงใหญ่เอาไว้แน่น ซึ่งตุลาเองก็ย่อตัวลงมาอ้าแขนรับน้องชายมาไว้ในอ้อมกอดของเขาเช่นกัน              

"ทำไมวันนี้พี่มารับผมได้ พ่อกับแม่ไปไหนเหรอครับ"                             

"พ่อกับแม่อยู่บ้าน ทำไมฉันมารับนายไม่ชอบเหรอ...หืม" ตุลาแกล้งพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาพร้อมกับทำหน้างอนๆ ออกมา จนธันวารีบเอามือทั้งสองข้างโอบจับประคองลงไปที่แก้มของพี่ชายเอาไว้อย่างน่าเอ็นดู       

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรพี่สักหน่อย ทำเป็นน้อยใจไปได้ กลับบ้านกันเถอะครับพี่ วันนี้คุณครูให้การบ้านเยอะมาก"                                                       

"สมน้ำหน้า ถ้านายมัวแต่เล่นเกม จนลืมทำการบ้านฉันจะฟ้องแม่" ตุลากระซิบลงไปที่ข้างใบหูของน้องชาย จนทำให้ธันวาทำหน้ามุ่ยออกมาอย่างไม่ชอบใจ เมื่อถูกพี่ชายเอาเรื่องเกมขึ้นมาเป็นข้อต่อรอง

"ถ้าพี่ไม่ยอมบอกการบ้านผม ผมก็จะเอาความลับของพี่ไปบอกแม่เหมือนกัน" ธันวาฉายแววตาเจ้าเล่ห์ออกมา เขาทำเหมือนกับว่าได้กุมความลับของพี่ชายเอาไว้ ในขณะที่ตุลาเริ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจในประโยคที่ ธันวากำลังสื่อสารออกมา                               

"เดี๋ยวก่อนนะนายกำลังเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ฉันมีความลับอะไร ที่ไม่สามารถบอกให้แม่รู้ได้ นายมั่วแล้วแหละธันวา"                                    

"ก็รูปผู้หญิงคนนั้นไง ที่ถ่ายกับพี่กันยา ผมเห็นพี่ตุลาเอาไปเก็บไว้ในห้องนอนด้วย พี่คนสวยๆ ขาวๆ อ่ะ" คราวนี้ธันวาพูดพร้อมกับใส่อารมณ์ออกมาเป็นชุด เพื่ออธิบายให้พี่ชายได้เข้าใจทั้งที่ความเป็นจริงตุลาก็รู้อยู่แก่ใจ เพราะเขาแอบเอารูปขององุ่นไปเก็บเอาไว้ในห้องนอนตั้งหลายใบ                                                         

"นายแอบเข้าไปในห้องนอนของฉันเหรอ ไม่รู้หรือไงว่านั่นเป็นพื้นที่ส่วนตัว นายขี้โกง ฉันจะไม่ซื้อขนมให้นายกินอีก รวมทั้งของเล่นและก็เกมด้วย" ชายหนุ่มแกล้งพูดโวยวายออกมา เพราะกลัวว่าธันวาจะเอาไปเล่าให้ใครฟัง                                                                                                                            

"ผมไม่ได้ตั้งใจเข้าไปในห้องพี่สักหน่อย ก็เจ้าสีเทานะสิมันวิ่งเข้าไปไล่หนู ผมก็เลยวิ่งตามเข้าไปในห้อง แล้วก็แอบเห็นรูป ที่พี่เก็บเอาไว้"           

"แต่รูปพวกนั้นมันอยู่ในตู้ แล้วไม่ต้องโทษเจ้าสีเทาเลยนะ แมวมันเปิดตู้ไม่เป็นหรอก" ตุลาพูดเสียงเข้มออกมา เพื่อที่จะให้น้องชายกลัว จากนั้นเขาจึงขู่ห้ามธันวาเอาเรื่องนี้ไปพูดให้ใครฟัง

"ตุลาค่ะ บุษรอนานแล้วนะ" หญิงสาวเดินลงมาจากรถ พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เริ่มระอา เพราะหล่อนรอตุลาเกือบครึ่งชั่วโมง  

"ใครครับพี่ แต่งตัวเซ็กซี่ขนาดนั้น ผมว่าเธอสวยสู้พี่ผู้หญิงที่อยู่ในตู้ไม่ได้เลยสักนิด" แค่เจอบุษบาครั้งแรกดูเหมือนว่าธันวาจะไม่ประทับใจเธอแม้แต่น้อย เมื่อเด็กชายธันวารู้สึกไม่ถูกชะตาซึ่งเขาอยากได้ผู้หญิงในรูปมาเป็นพี่สะใภ้มากกว่า                                                                                           

"นายเงียบเลยนะ ไปขึ้นรถกลับบ้านได้แล้ว" ตุลาลุกขึ้นยืนพร้อมกับจูงแขนน้องชายให้เดินตามเขาไป และดูเหมือนว่าบุษบากำลังไม่พอใจ เมื่อหล่อนมองมาที่ธันวาอย่างไม่เป็นมิตรเลยสักนิด                       

"ผมขอนั่งหน้านะครับ" ธันวาไม่กล่าวทักทายบุษบา เด็กชายรีบพูดขึ้นพร้อมกับเปิดประตูรถสปอร์ตคันหรู จนเธอมีท่าทางที่กระฟัดกระเฟียด พร้อมที่จะระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที แต่ก็พยายามหายใจเข้าลึกๆ เพื่อรักษาคุณสมบัติของคำว่าผู้ดีเอาไว้                                   

"เชิญครับคุณบุษ อย่าถือสาธันวาเลยนะครับ" เวลานี้ภายในใจของตุลาก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อย ที่ธันวาถือโอกาสขึ้นมานั่งข้างๆ เขาแบบนี้   

"แล้วเด็กคนนั้นเป็นใครคะ ทำไมชื่อถึงคล้ายๆ กับคุณตุลา" ก่อนจะขึ้นรถบุษบามีความข้องใจ หล่อนจึงรีบเอ่ยถามชายหนุ่มออกมาทันที เพราะกำลังคิดว่าเด็กคนนั้นจะใช่ลูกของตุลาหรือเปล่า                     

"ธันวาเป็นน้องชายของผมเอง เชิญครับ"                                    

"น้องชายเหรอ!" บุษบาอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ หล่อนไม่อยากจะเชื่อว่าตุลาจะมีน้องชายที่อายุห่างจากเขาหลายปี ที่ดูยังไงก็เป็นพ่อกับลูกกันได้เลย บุษบาจำใจต้องขึ้นไปนั่งที่เบาะหลัง ซึ่งมันก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกไม่ถูกชะตาธันวาตั้งแต่แรกเจอเช่นกัน                                               

"พรุ่งนี้ตอนเที่ยงพี่มารับผมด้วยนะ" เสียงเจี๊ยวจ๊าวของธันวาดังขึ้น เพื่อทำลายบรรยากาศของความสงบภายในรถ                                   

"อ้าว! พรุ่งนี้มาเรียนครึ่งวันเหรอ"                                                                 

"ใช่ครับ พี่ไปรับผมแล้วให้ผมไปที่บริษัทได้ด้วยหรือเปล่า" ธันวาพูดพร้อมกับทำสายตาละห้อย อ้อนวอนให้พี่ชายพาเขาไปที่ทำงานด้วย เพราะธันวาอยากออกไปเห็นโลกภายนอกไม่ใช่อยู่แต่ในบ้านกับมารดา จนเด็กชายเกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย

                "เป็นเด็กเป็นเล็กจะเข้าไปวุ่นวายที่บริษัททำไมกัน พี่ชายของเธอเขาไปทำงาน ไม่ได้ไปเล่นขายของ ธุรกิจที่ทำก็เป็นพันเป็นหมื่นล้าน ตุลาคงไม่มีเวลามาดูแลเธอหรอกนะ"                                                  

ในขณะที่สองพี่น้องกำลังสนทนากันอยู่นั้น เสียงแหลมปรี๊ดของบุษบาก็พูดแทรกขึ้นมาทันที ดูเหมือนว่าหล่อนจะไม่ค่อยชอบเด็กเลยสักนิด                                                                                                      

"นั่นมันบริษัทพ่อผมนะครับ ผมจะไปวิ่งเล่นหรือทำอะไรก็ได้" ธันวาสวนกลับตามประสาเด็ก แต่คำพูดของเขานั้นฟังดูเจ็บ จนบุษบาต้องกำมือแน่น เพื่อระงับความโกรธเอาไว้                                                       

"พรุ่งนี้ช่วงบ่าย ฉันต้องแวะไปที่โรงงานเฟอร์นิเจอร์พอดี เดี๋ยวฉันจะเป็นคนแวะไปรับนายที่โรงเรียนเองก็ได้"