ตอนที่ 4 ผมเท่านั้นที่สั่งคุณได้

กลิ่นหอมจากหม้อข้าวต้มในครัวโชยเข้าจมูก กุลวดีพาร่างที่เพิ่งตื่นอย่างงัวเงียเดินออกจากห้องเพราะความกระหายน้ำอย่างรุนแรง และตรงไปที่ห้องครัว หล่อนหลับสนิทตลอดทั้งคืนด้วยฤทธิ์เหล้าปั่นผลไม้หลายขนาน บวกกับไวน์ที่เจ้านายหนุ่มส่งเข้ามาให้ในห้องคาราโอเกะเมื่อคืน ตีกันอลเวงอยู่ในหัวตอนนี้ อาการปวดตุบ ๆ ที่ขมับทั้งสองข้างจนต้องหายากินเพื่อคลายมันออก

เมยาวียืนหันหลังคนหม้อข้าวต้มอยู่ในครัว หันมามองตามเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามา และชะงักกับภาพตรงหน้ากับสภาพของผู้เป็นน้องที่ยืนกะพริบตาปริบ ๆ สะลึมสะลืออยู่ ผมยาวสลวยของหล่อนตอนนี้ฟูฟ่องเหมือนรังนกโดนไฟช็อต และยังอยู่ในเสื้อผ้าชุดเดิมที่เธอเปลี่ยนให้ตั้งแต่เมื่อคืน เบ้าตาดำเหมือนหมีแพนด้าและรอยมาชคาร่าสีดำจากขนตาที่เปื้อนยาวจนเกือบถึงขมับ แถมริมฝีปากบางที่เผยอขึ้นเล็กน้อยจากอาการตกใจที่เจอผู้เป็นพี่ ลิปสติกสีจืดจางเลอะรอบปากเหมือนเด็กที่กินน้ำแดงจนเลอะเทอะ

“มายด์หิวน้ำ”

เสียงอ่อยและยิ้มแห้ง ๆ ลุ้นอยู่ว่าจะโดนดุอีกไหม เดินไปที่ตู้เย็นรินน้ำใส่แก้ว พร้อมเสียงดื่มน้ำอึกใหญ่ติดต่อกัน เป่าปากถอนหายใจ

“กินข้าวต้มร้อน ๆ จะได้สบายท้อง”

เมยาวีเอ่ยขึ้นและตักข้าวต้มใส่ชามวางบนโต๊ะในครัว หลังจากมองการกระทำของหญิงสาวตรงหน้า และพยายามชินกับพฤติกรรมนี้ของกุลวดีให้ได้ เด็กดีที่หัวดื้อ สมัยเรียนที่มหาวิทยาลัยหล่อนก็แอบไปดื่มกับเพื่อนๆ แบบนี้จนต้องหามกลับมาบ่อยครั้ง และก็โดนดุทุกครั้ง และก็ยังทำอีกทุกครั้ง และเธอที่ดุน้องทุกครั้งก็ต้องมาทำข้าวต้มให้อีกทุกครั้งเช่นกัน

“รีบกินแล้วไปอาบน้ำ สภาพอย่างกับไปออกรบมา”

ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ

“ขอบคุณค่ะ” หน้าเจื่อน ๆ

ผู้เป็นพี่ถอนหายใจขี้เกียจจะดุให้เมื่อยปากแล้ว ปล่อย ๆ ไปบ้างเหมือนทวีบอกก็ดีเหมือนกัน หล่อนโตแล้วบางทีคงอยากทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง ตราบใดที่ยังไม่เกินเบอร์เธอก็จะหลับตาไว้ข้างหนึ่งก็แล้วกัน

เมยาวีเดินออกจากในครัว สวนกับจักรพรรดิที่กำลังเดินเข้ามาพอดี คนที่กำลังตกข้าวต้มเข้าปากชำเลืองมองด้วยหางตา ปะติดปะต่อภาพขาด ๆ หาย ๆ ของเมื่อคืน ภาพตัดตอนขึ้นนั่งรถเขา และหลังจากนั้นก็ดับสนิทนึกอะไรไม่ออก มองร่างสูงที่ชงกาแฟไม่พูดไม่จาตรงหน้า ต่างคนต่างแอบชำเลืองดูกันและกัน

“ที่ห้อง…น้ำไม่ไหลเหรอ?”

เขาเอ่ยหลังจากจัดแจงกาแฟให้ตัวเองเรียบร้อย มือถือแก้วกาแฟยืนพิงกึ่งนั่งกับขอบโต๊ะ กุลวดีหันไปมองหน้าเขาและหันกลับมาก้มลงมองดูตัวเอง ยกมือขึ้นลูบผมที่ฟูฟ่องบนหัวให้ยุบลง เธอลืมสำรวจตัวเองก่อนออกจากห้องเพราะความกระหายน้ำ แต่ไม่เห็นต้องทักขนาดนี้ก็ได้มั้ง หญิงสาวนั่งตัวตรงไม่ขยับกลอกตาไปมาเลิ่กลั่ก

“ผมว่าคุณควรกินให้น้อยลงนิดนึงนะ” เขาหลุบตามองชามเข้าต้ม

“ตัวคุณหนักไปหน่อย” และถือแก้วกาแฟเดินออกห้องครัว พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

เขาหมายความว่ายังไงตัวหนักไปหน่อย หรือว่าเมื่อคืน….

เธอเป่าปากผ่อนลมหายใจ ไม่รู้ว่าทำอะไรน่าขายหน้าไปบ้าง ก่อนรีบลุกกลับห้องอาบน้ำชำระร่างกาย

บรรยากาศในที่ทำงานเริ่มคึกคักอีกครั้ง เมื่อเข้าสู่ฤดูกาลปรับเลื่อนตำแหน่งและฐานเงินเดือนประจำปี ต่างฝ่ายต่างรวบรวมผลงานเพื่อนำเสนอผู้บริหาร ทวีดึงจักรพรรดิขึ้นเป็นรองประธาน ชายหนุ่มไม่ได้ไปมือเปล่าแต่เหน็บเลขาคนเดิมติดมือไปด้วย และตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดก็ว่างลง ซึ่งยังไม่ผ่านการอนุมัติจากประธาน เนื่องจากยังไม่มีผู้เหมาะสม

สองผู้ช่วยหนุ่มสาวกุลวดีและอภินันท์สาละวนอยู่ในห้องรับรองตั้งแต่เช้า กับการเตรียมความพร้อมรับแขกของประธานที่จะเข้าพบในวันนี้

“ใครจะมาเหรอคะคุณซัน?”

กุลวดีหันไปถามผู้ช่วยหนุ่มของท่านประธาน หลังจากถูกขอความช่วยเหลือให้ช่วยจัดเตรียมความพร้อม ที่แขกของทวีจะเข้าพบในช่วงสาย และกำชับให้รองประธานให้เข้าร่วมด้วย

“คุณวศินเจ้าของธุรกิจส่งออก ที่เป็นคู่ค้ากับท่านประธานตั้งแต่เริ่มก่อตั้งบริษัทเลยครับ”

“คุณมายด์คงยังไม่เคยเจอ”

“อ๋อ ค่ะ” พยักหน้า

เสียงสนทนาบวกกับเสียงหัวเราะประสานกันเป็นพัก ๆ ดังออกมาจากห้องรับรองที่อภินันท์และกุลวดีเดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่น หยิบโน่นจับนี่เข้าห้องรับรองมือเป็นระวิง เนื่องจากสองผู้สูงวัยที่ไม่ได้พบปะกันเป็นเวลานาน และมีของมาอวดกันอย่างสนุกสนานเหมือนวัยรุ่นที่ขิงของสะสมกันมากกว่าการคุยเรื่องธุรกิจ

ด้านข้างของผู้สูงวัยที่มาเยือน คือสาวสวยที่นั่งวางท่าเหมือนพญาหงส์ ดีไซเนอร์ป้ายแดง ดีกรีนักเรียนนอกที่เพิ่งกลับเมืองไทย ตามคำบอกเล่าของผู้เป็นบิดา

“ยายพั๊นซ์เค้าร้อนวิชาอยากเปิดสตูดิโอเสื้อผ้าที่ออกแบบเอง”

“ผมก็นึกถึงเอเจนซี่กิตติณรงค์อันดับแรกเลยนะ” วศินพูดเอาใจทวี

“เห็นข่าวบอกว่าคุณทวีวางมือเรื่องโฆษณาให้ลูกชายมารับช่วงต่อเหรอครับ”

“ใช่ครับ เด็ก ๆ สมัยนี้เขาเก่งเรียนรู้เร็ว”

“อีกหน่อยคงวางมือทุกอย่างแล้วอยู่บ้านรอเลี้ยงหลานน่าจะเหมาะกว่า” ทวีพูดพลางหัวเราะ

“วันนี้ไม่อยู่เหรอครับ? อยากเจอรองประธานคนใหม่สักหน่อย ยังไม่เคยเจอตัวจริงเลย”

ประตูห้องรับรองถูกเปิดออกพร้อมบุคคลที่กำลังถูกพูดถึงเดินเข้ามาตรงหน้า สองผู้สูงวัยแนะนำหนุ่มสาวให้ทำความรู้จัก สถานะโสดของหนุ่มสาวดูจะเป็นจุดสนใจของผู้เป็นพ่อทั้งสองฝ่าย ต่างทาบทามให้เป็นทองแผ่นเดียวกันกระเซ้าเย้าแหย่ทีเล่นทีจริง จนสาวมั่นลอบมองใบหน้าคมคายอย่างพึงใจ โดยเฉพาะความเฉยชาจากใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม ที่ดูจะไม่สนใจในความสวยสะพรั่งของหล่อนเอาเสียเลย ไม่มีสักรายที่จะมองเมิน “พรรณราย” แบบนี้

จนเวลาล่วงเลยไปเกือบบ่าย ทวีและวศินที่ขอตัวไปทำธุระต่อ จักรพรรดิที่ต้องพาพรรณรายออกไปกินข้าวข้างนอกเพื่อสร้างความคุ้นเคยก่อนร่วมงานเป็นเอเจนซี่สตูดิโอเสื้อผ้าใหม่ของเธอ และเป็นการพูดคุยคร่าว ๆ เรื่องสโคปงานก่อนเริ่มงานจริงในอีกไม่นาน ถึงแม้จะขึ้นนั่งตำแหน่งรองประธานแล้ว แต่ก็ยังต้องดูงานของฝ่ายการตลาดพ่วงด้วย เพราะยังไม่มีใครเหมาะมานั่งเก้าอี้ตามทัศนะของทวีได้

“มายด์เหรอคะ?” กุลวดีจิ้มนิ้วที่กลางอกตัวเองหลังจากที่อภินันท์พูดจบ

“ครับ คุณจักรพรรดิให้ลงไปตอนนี้เลย รออยู่ที่รถแล้วครับ”

พรรณรายดูจะผิดหวังที่คิดว่าจะได้ทำความรู้จักกับชายหนุ่มตามลำพัง แต่เขากลับพ่วงเลขาตามมาร่วมโต๊ะอาหารกลางวันด้วย ถึงแม้จะไม่พอใจแต่พยายามเก็บอาการไว้

หลังจากที่ชายหนุ่มขอตัวเข้าห้องน้ำ สองสาวที่อยู่กันตามลำพังที่โต๊ะอาหาร พรรณรายกอดอกและมองหน้ากุลวดี มองเลยตั้งแต่ศีรษะและหลุบตาลงต่ำ มองการแต่งตัว ก่อนมุมปากจะกระตุกและเบือนหน้าหนี มีแค่คนโง่เท่านั้นที่ไม่รู้ว่าหล่อนเหยียด ช่างเถอะยังไงเสียหล่อนก็เป็นลูกค้า และเราก็อยู่ในหน้าที่

“เธอเป็นเลขาเขาเหรอ?”

พรรณรายพูดและช้อนตามองคู่สนทนาที่เธอไม่ได้ยินดีจะสนทนาด้วยสักเท่าไหร่ ถามทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ยังไม่ทันจะตอบ หล่อนก็ถามคำถามใหม่ทันที

“ทำงานมากี่ปีแล้ว?”

“ยังไม่ถึงปีค่ะ” ยิ้มหน้านิ่ง

“เด็กเส้นเหรอ?” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนาทันที

“ขอโทษด้วยนะที่ต้องถามตรง ๆ ฉันคนตรงน่ะ เห็นบอกว่าทำงานได้ไม่นานไม่น่าจะมาอยู่จุดนี้ได้”

ความหมายของหล่อนกุลวดีพอจะเข้าใจ ลองอยู่นอกหน้าที่สิแม่ไม่ปล่อยให้ลอยหน้าอยู่แบบนี้หรอก ทำไมจะมองไม่ออกว่าหล่อนจ้องจะกินเจ้านายเธอ สายตาหล่อนเชื้อเชิญขนาดนั้นเด็กปฐมยังเข้าใจได้เลยว่าหล่อนอ่อย จะทอดสะพานหรือยั่วยวนผู้ชายก็ทำไปสิ จะมาจิกกัดคนอื่นทำไม

“ไม่เป็นไรค่ะ” ยิ้มสวยให้

“จริง ๆ ดิฉันก็ไม่อยากอยู่ตรงจุดนี้หรอกค่ะ”

“กลัวทำงานได้ไม่ดีเพราะประสบการณ์ยังมีไม่มาก”

เธอพูดเสียงนุ่มนวลอย่างสุภาพ

“แต่คุณจักรพรรดิขอดิฉันกับท่านประธานให้มาเป็นเลขาน่ะค่ะ”

“เลยไม่รู้จะปฏิเสธยังไง”

พูดพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่มและส่งยิ้มให้พรรณราย คู่สนทนาถึงกับหายใจติดขัด และควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ เมื่อรู้ตัวว่าถูกตอกหน้าเสียแล้ว

“แต่วันนี้ถ้าฉลาดเธอก็ไม่ควรมา”

หล่อนยิงตรงประเด็นไปเลยก็แล้วกัน อย่าคิดจะเล่นกับพรรณรายถ้าไม่แน่จริง

“ถ้าทำให้คุณพรรณรายไม่พอใจดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ”

ก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอโทษ

“แต่ต้องขอรายงานเจ้านายก่อนถึงจะกลับได้ค่ะ” ใบหน้าสวยยังยิ้มอยู่ แค่ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันจำเป็นต้องออกตัวแรงขนาดนี้เลยเหรอ

ชายหนุ่มที่เดินกลับโต๊ะพร้อมกับความเงียบที่รับรู้ได้ทันทีว่าต้องมีอะไร

“คุณพรรณรายมีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับท่านรองตามลำพัง”

เธอเปลี่ยนสรรพนามใหม่เรียกเขาอีกแล้ว

“ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

เธอทิ้งบอมไว้ ยิ้มและลุกขึ้นยืนโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนเดินออกจากร้านอาหารไป ไม่รอให้เขาอนุญาตด้วยซ้ำ ชายหนุ่มที่กำลังงุนงง จะตะโกนเรียกก็กระไรอยู่ ในร้านลูกค้าก็เยอะแยะ หญิงสาวเดินออกไปไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย ไฮโซผู้ดีอะไรกันทำตัวอย่างกับนางร้ายในละคร นี่ขนาดเพิ่งเจอกันวันแรกยังขนาดนี้ หากมาร่วมงานกันจะขนาดไหน

นี่เขาจะให้หล่อนรู้สึกแย่ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มโปรเจคเลยหรือไง ผู้หญิงให้ท่าขนาดนี้ยังจะลากลูกน้องมาให้อึดอัดอีก ดูสีหน้าแววตาก็รู้อยากกินเจ้านายหล่อนจนตัวสั่น คิดแล้วก็พาลถึงตัวต้นเหตุ

จักรพรรดิมองตามร่างเล็กที่เดินออกไปอย่าง งง ๆ หล่อนเป็นอะไร และหันกลับมามองพรรณราย

“มีอะไรจะพูดกับผมเหรอครับ?”

พรรณรายอึกอักตอบ ไม่คิดว่าหล่อนจะโยนมาให้แบบนี้ และที่สำคัญยัยเลขานั่นไม่รอให้เขาอนุญาตก่อนออกไปด้วยซ้ำ ยัยเด็กนี่ถือดีไม่เบา คงร้ายพอตัวอยู่ ก่อนหาคำพูดมากมายมาสนทนากับชายหนุ่มตรงหน้า ที่ฟังกี่ประโยคก็ไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวที่สำคัญต้องคุยกันตามลำพังเลยสักเรื่อง

กุลวดียืนกุมมืออยู่หน้าโต๊ะทำงานของเจ้านาย กลอกตาล้อกแล้กไปมาลุ้นว่าจะโดนเขาดุไหม หลังจากกลับมาจากร้านอาหารก็เรียกหล่อนเข้าพบด้วยใบหน้าบึ้งตึง วางถุงกระดาษบนโต๊ะทำงาน

“รับไปสิคุณยังไม่กินข้าวกลางวันนี่”

หญิงสาวเหลือบมองถุงกระดาษที่เขาวางบนโต๊ะ คิดว่าด้านในน่าจะเป็นขนมจากข้อความและรูปภาพที่ระบุไว้ด้านนอก

“มีอะไรหรือเปล่าถึงรีบกลับ?”

“โดยที่ผมยังไม่ได้อนุญาต”

ใบหน้าบ่งบอกความไม่พอใจ กล้าดียังไงปล่อยให้พรรณรายแทะโลมเขาตามลำพังจนค่อนบ่าย

“ไม่มีค่ะ ก็คุณพรรณรายอยากอยู่กับคุณตามลำพัง” พอโดนดุเธอก็เปลี่ยนสรรพนามเรียกเขาอีกแล้ว

“พรรณรายเป็นเจ้านายคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงต้องฟังคำสั่งเธอ”

เสียงต่ำจ้องหน้านิ่ง คนถูกถามไม่กล้าสบตา

“ขอโทษค่ะ”

“ผมเท่านั้นที่สั่งคุณได้”

“และต่อไปห้ามให้พรรณรายอยู่กับผมตามลำพังอีก” คนฟังสตั๊นไปสามวิในสิ่งที่ได้ยิน

“ไปทำงานได้แล้ว”

“ค่ะ”

“เดี๋ยวก่อน” เขาเอียงหน้าและมองไปที่ถุงกระดาษ เป็นสัญญาณให้หยิบออกไปด้วย

“ขอบคุณค่ะ”

เดินออกห้องไป รู้สึกเห็นใจยัยไฮโซนั่นขึ้นมาทันที อุตส่าห์ออกตัวแรงขนาดนั้นผู้ชายยังไม่ปลื้ม ดูสวยดูรวยแต่ไม่ตรงสเป็กก็แป้กไป แล้วผู้หญิงแบบไหนที่เขาชอบ แอบถามตัวเอง

วันหยุดสุดสัปดาห์ของกุลวดีในวันนี้ ที่อยากนั่งโง่ ๆ พักชาร์ทแบตให้สมองอยู่ที่บ้าน จึงปฏิเสธชิดสุดาที่โทรมาชวนออกไปเดินเล่นศูนย์การค้า เธอนั่งเปิดหนังสือแมกาซีนดูภาพสวย ๆ ของนางแบบด้านในอย่างอารมณ์ดีที่ห้องนั่งเล่น

“หนูมายด์วันหยุดไม่ออกไปเที่ยวไหนเหรอ?”

ทวีทักทายในตอนสายหลังจากเดินลงมาจากห้อง

 “กุ๊ดมอร์นิ่งค่ะคุณอา”

ทักทายผู้อาวุโสพร้อมยิ้มสดใส ตั้งแต่เมยาวีและกุลวดีย้ายมาอยู่ที่บ้าน ทวีดูจะสดชื่นขึ้นมาก คำว่าบ้านมีความหมายขึ้นมากกว่าแต่ก่อน โดยเฉพาะลูกชายของเขาก็กลับมาค้างที่บ้านบ่อยขึ้น ไม่ขลุกอยู่แต่ที่คอนโดเหมือนเคย

“วันนี้ไม่มีแพลนออกข้างนอกค่ะ”

“งั้นดีเลย อาให้เจ้าเสือไปทำธุระให้ หนูก็ไปเป็นเพื่อนพี่เค้าหน่อยก็แล้วกัน” งานเข้าละวันหยุดของฉัน พร้อมกับที่เจ้าตัวเดินลงมาพอดี

 “เจ้าเสือมานี่” กวักมือเรียกผู้เป็นลูก

“ให้น้องไปเป็นเพื่อน จะได้ช่วยกันเก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ”

หญิงสาวเลิ่กลั่ก วันหยุดยังต้องมาอยู่ด้วยกันอีกเหรอ คิดหาคำพูดที่เหมาะที่สุดในเวลานี้ และบอกไปแล้วด้วยว่าไม่มีธุระที่ไหน

“เอ่อ…คือ บางทีการขับรถคนเดียวเงียบ ๆ ก็เป็นการพักสมองอย่างหนึ่ง”

“คุณเสือชอบความเป็นส่วนตัว คง…”

“โอเค…อีกสิบนาทีออกเดินทาง”

จักรพรรดิสวนขึ้นทันทียกข้อมือขึ้นมองนาฬิกา และหันมามองหน้าหญิงสาวที่กำลังเหลอหลาอยู่ ยัยเด็กนี่ชักจะหนักข้อเข้าไปทุกวันแล้ว ดูหล่อนจะลำบากใจทุกครั้งที่ต้องไปไหนมาไหนกับเขาสองคน

“หนูลำบากใจหรือเปล่า?” ทวีถามพร้อมยกคิ้วมองหน้ารอคำตอบ

เมยาวีที่เดินตามลงมา

“ไปกันเถอะค่ะคุณ” และหยุดมองวงสนทนาตรงหน้า

“มีอะไรหรือเปล่ายัยมายด์?”

“เปล่าค่ะ” หน้าเจื่อน สั่งขนาดนี้แล้วใครจะกล้าปฏิเสธ