ตอนที่ 5 ไม่เต็มใจ?

รถวิ่งออกไปตามถนนที่ค่อนข้างโล่งในวันหยุดบรรยากาศในรถยังคงเงียบงัน กุลวดีที่นั่งตัวตรงมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย

“ผมทำให้คุณอึดอัดหรือเปล่า?”

เขาพูดขึ้นทำลายความเงียบ น้ำเสียงเรียบเฉยมองตรงไปข้างหน้า คนถูกถามหันมามอง

“เปล่าค่ะ”

“มายด์คิดว่าคุณเสืออาจจะอยากอยู่เงียบ ๆ”

“เราจะไปไหนกันเหรอคะ?”

หาเรื่องมาคุยเดี๋ยวพ่อไม่พอใจบรรยากาศจะแย่ไปกว่านี้

“ไปดูที่ให้คุณพ่อ ใกล้ ๆ นี่แหละ”

หลังจากมีคนเสนอปล่อยที่ว่างเปล่าขายให้ในราคาที่น่าสนใจ ทวีมอบหมายให้ชายหนุ่มออกไปสำรวจและประเมินราคา ดูว่าพอจะทำกำไรอะไรได้บ้างกับพื้นที่ตรงนี้ สองหนุ่มสาวเดินสำรวจพื้นที่ทั่วบริเวณโดยมีเจ้าของที่พาเดินชมโดยรอบ พูดคุยอยู่พักใหญ่กินเวลาไปนานพอสมควร เสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้น

“ว่าไงไอ้พี”

(“แกอยู่ไหนวะ”)

เสียงปลายสายเอ่ยถาม พูดคุยกับเพื่อนซี้สักพักก็วางสาย พีรภัสลืมซองเอกสารสำคัญไว้ที่คอนโดของเขาหลังจากที่แวะมาดื่มกันตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว

“ต้องกลับไปเอาของให้ไอ้พีที่คอนโดและเอาไปให้มันที่โรงแรม”

พูดและมองสังเกตสีหน้าผู้ฟังหลังจากเอ่ยชื่อพีรภัส

“ใครเหรอคะ?” ถามแบบไม่ได้ใส่ใจ

“เพื่อนผม”

และเอ่ยชื่อโรงแรมของพีรภัส คนฟังชะงักชั่วขณะเมื่อได้ยินชื่อนั้น นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นก่อนเงียบไป

หล่อนจำเขาไม่ได้?

หรือคิดว่าเขาจำหล่อนไม่ได้?

หรือแกล้งจำไม่ได้กันแน่?

ก็ดีเหมือนกันเจอไอ้พีที่โรงแรมแล้วดูซิว่าทำหน้ายังไง

“คุณไม่เคยไปที่นั่นเหรอ?” เอ่ยปากถามและลุ้นคำตอบ

“เคยครั้งนึงค่ะ” และหยุดอยู่แค่นั้นไม่พูดต่อ

ชายหนุ่มมองหน้าแทนคำถาม และรอฟังคำพูดต่อจากนั้น คนถูกจ้องรู้ตัวและหันมามอง เขาจะสนใจทำไมกันปกติไม่เคยเห็นจะสนใจเรื่องอะไรของใครเสียที่ไหน ขนาดเรื่องงานบางเรื่องเขายังเมินเลย

“อ๋อ…เป็นเรื่องที่ไม่น่าจำน่ะค่ะ เลยไม่อยากพูดถึง”

เหมือนโดนตบจนหน้าชา หล่อนต้องมืออาชีพขนาดไหนถึงบอกการนอนกับผู้ชายเป็นเรื่องชิว ที่ไม่ต้องจดจำให้เปลืองสมอง ทั้งที่ตัวเองก็ผ่านผู้หญิงมาไม่น้อย ใบหน้าคมก็ตึงขึ้นมาทันทีขับรถกลับคอนโดโดยไม่มีคำพูดใด ๆ ออกจากปาก

กุลวดีลอบมองใบหน้าบึ้งตึงนั้น เป็นอะไรของเขาอยู่ดี ๆ ก็ไม่พูดไม่จา ทบทวนว่าตัวเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่าก็ไม่น่าจะมี รถเลี้ยวเข้าคอนโด สองหนุ่มสาวที่เดินเข้าลิฟต์เหมือนคนไม่รู้จักกันปราศจากถ้อยคำใด ๆ

หลังจากเข้ามาในห้องและนั่งรอเขาที่โซฟา จักรพรรดิเดินหายเข้าไปในห้องนอน เธอกวาดตามองรอบห้องที่ตกแต่งไว้อย่างเรียบง่าย ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและสะอาดตา หญิงสาวถือโอกาสเดินชมบรรยากาศของคอนโดหรู ที่เธอคงไม่มีโอกาสได้มาอยู่แน่กับราคาระดับนี้ สายตามองเลยไปเห็นภาพถ่ายที่ใส่กรอบไว้ ตั้งอยู่บนโต๊ะมุมห้อง เป็นรูปถ่ายรวมทีมนักฟุตบอล

เธอตรงเข้าไปที่รูปทันทีหวังจะมองหาเจ้าของหน้าตาที่คุ้นเคย พลันสายตาก็สะดุดกับบางอย่างที่วางอยู่ข้างกรอบรูป เธอหยิบขึ้นมาและกำมันไว้แน่น เลือดฉูบฉีดขึ้นใบหน้าจนร้อนผ่าว ความทรงจำเก่า ๆ วิ่งปั่นป่วนจนตาลาย พร้อมกับชายหนุ่มที่เดินออกจากห้องนอนมาพอดี

กุลวดีช้อนสายตามองชายหนุ่มตรงหน้า รู้สึกถึงลมหายใจแรงของตัวเองจนต้องควบคุมไว้ บัตรพนักงาน “ใบไม้กลางกรุง” ที่เธอเคยเป็นพนักงานที่นั่น และเธอทำตกไว้ที่โรงแรมในห้องนั้น…คืนนั้น…แต่ไม่คิดที่จะกลับไปเอาและวันนี้มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

สายตาสองคู่สบกัน คนตัวเล็กที่ตอนนี้แววตาแข็งกระด้าง ความรู้สึกข้างในมันปั่นป่วนไปหมดทั้งโกรธทั้งอายและสับสน เขารู้มาโดยตลอดว่าเขากับเธอในคืนนั้น… และยังเนียนตีหน้าเฉย

คงคิดหัวเราะเยาะเธออยู่ในใจ

คงเห็นเธอเป็นตัวตลกสินะ

และทำไมถึงเป็นเขา ทำไมโลกมันกลมขนาดนี้

คำถามมากมายวิ่งแข่งกันอยู่ในหัว

จักรพรรดิมองบัตรที่เธอกำแน่นอยู่ในมือและท่าทีไม่พอใจของหญิงสาว หล่อนคงจำได้แล้วและรู้แล้วว่าเป็นเขา หรี่ตามองคนตัวเล็กที่ไม่ยอมละสายตาจากใบหน้าคม

“บัตรพนักงานของฉันมาอยู่กับคุณได้ยังไง”

เธอเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองทันที ยื่นบัตรที่กำแน่นในมือให้เขาดู ท่าทีของหญิงสาวเหมือนเติมเชื้อไฟใส่เตาที่กำลังคุกรุ่นอยู่รอการลุกโชนแบบไม่รู้ตัว

“ผมต่างหากที่ต้องถามคุณ”

“หมายความว่ายังไง?”

“แล้วคุณล่ะหมายความว่ายังไง?”

“คุณมีเงินท่วมหัวจะซื้อกินกี่ร้อยคนก็ได้ ทำไมต้องเลือกคนที่ไม่เต็มใจด้วย”

และไฟที่ปะทุอยู่ก็ลุกโชนขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำนี้จากปากเธอ “คนที่ไม่เต็มใจ” นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกผู้หญิงตัวเล็กแถมโนเนมอีกต่างหาก ตีแสกหน้าด้วยถ้อยคำ ทำให้เลือดในกายเขาวิ่งพล่าน สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุดและกดข่มอารมณ์นั้นไว้

“ไม่เต็มใจเหรอ?” เขาหรี่ตามองและแค่นหัวเราะมุมปากกระตุก

“ดี”

“ดูซิเจอไอ้พีแล้วจะตีหน้ายังไง”

ว่าแล้วก็คว้าข้อมือเล็กลากจนตัวปลิวก้าวขายาวเดินดุ่ม ๆ ออกมาจากคอนโด จนคนโดนลากแทบหัวคะมำ

“ปล่อย”

กุลวดีตะเบ็งเสียง คำพูดของเธอเหมือนเข้าหูซ้ายและทะลุออกหูขวา ทั้งสะบัดทั้งแกะมือใหญ่ที่ล็อกมือเธออยู่ออกไปแต่ไม่เป็นผล แต่เหมือนยิ่งดิ้นมันยิ่งแน่นขึ้นจนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“ฉั้น…เจ็บ”

แหงนหน้าจ้องคนตัวสูงข้างหน้าสายตาท้าทายเขาอย่างไม่เกรงกลัวเมื่ออยู่ในลิฟต์ต์แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ ออกจากลิฟต์ต์ก็ลากตรงต่อไปที่รถยัดเธอเข้าไปด้านในและปิดประตู เดินกลับมาฝั่งคนขับยังไม่ทันจะเปิดประตูเข้าไป หญิงสาวที่เพิ่งถูกยัดเข้าไปก็เปิดประตูออกมาก้าวขาฉับ ๆ เดินออกไปทันที แค่เพียงไม่กี่ก้าวคนขายาวก็ตามทันคว้ามือกระชากเข้ามาใกล้ตัว

“ถ้ายังไม่หยุดพยศจะลากไปจูบโชว์ในป้อมยาม เอาไหม๊?”

“หรือจะเอาตรงนี้?”

คำขู่ของเขาได้ผล หญิงสาวไม่กล้าประเมินความบ้าของเขา ครั้งนี้หล่อนจะยอมให้ก่อน ม้าพยศนิ่งสนิท แต่อย่าคิดว่าจะยอมง่าย ๆ หล่อนคิดในใจ

ถึงโรงแรมกดโทรศัพท์หาเพื่อน ก่อนจะลากคนตัวเล็กไปตามอารมณ์เหมือนสิ่งไม่มีชีวิต และตรงไปห้องทำงานของพีรภัส ผ่านหน้าจุดประชาสัมพันธ์ทุกสายตาจับจ้องมาที่สองหนุ่มสาวที่ฉุดกระชากลากดึงกันไป ต่างซุบซิบเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เหวี่ยงคนตัวเล็กลงนั่งที่โซฟา ท่ามกลางสายตาของพีรภัสที่ขมวดคิ้วงุนงงกับอาการป่าเถื่อนของเพื่อนรัก

“เฮ้ย ๆ ๆ อะไรวะ ใจเย็น ๆ” พีรภัสลุกจากโต๊ะทำงาน

“ไหนลองบอกมาซิผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในห้องกูได้ยังไง คืนนั้น”

ยืนเท้าสะเอวขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย ถามพีรภัส

“กูจะรู้ได้ไง”

คนถูกถามที่งงเป็นไก่ตาแตก หน้าตาเหลอหลา

“ก็มึงเป็นคนหามา”

ตะคอกเสียงดังใส่ตัวการต้นเรื่อง ทั้งที่บอกแล้วว่าไม่ต้องการยังจะยัดเยียดมาให้จนเป็นเรื่องอยู่ตอนนี้

“กูเปล่า”

พีรภัสผู้น่าสงสารยังมึนตึ้บจับต้นชนปลายไม่ถูก

“ไอ้พี” เสียงสูงตะคอกเพื่อน

“อะไร้..งงไปหมดแล้วเนี่ย” พีรภัสสวนทันควัน

“คุณรู้จักผมเหรอ?”

พีรภัสชี้นิ้วมาที่ตัวเองหันไปถามหญิงสาวที่งงไม่แพ้กัน กุลวดีส่ายหน้าตอบ เขาทำอะไรของเขา และมันเกี่ยวอะไรกับผู้ชายตรงหน้าคนนี้

“เธอขึ้นไปหากูบนห้องหลังงานเลี้ยงคืนนั้น เพราะแกเป็นคนติดต่อเองไม่ใช่เหรอ มาวันนี้บอกไม่สมยอม” แวบหางตาไปมองหญิงสาว

“แล้วโยนความผิดให้กู” ชี้นิ้วจิ้มที่หน้าอกตัวเอง

“แกไม่ได้จ่ายค่าแรงเธอหรือไง?…เฮ๊อะ”

แค่นหัวเราะในลำคอหัวคิ้วยังไม่คลายออกจากกัน

“นี่คุณ” หญิงสาวเสียงสูงลุกขึ้นยืนทันที

“หลังงานเลี้ยงกูติดต่อเด็กไว้จริงแต่เป็นน้องเชอรี่ ไม่ใช่คนนี้”

พีรภัสที่เรียบเรียงเรื่องราวได้แล้วอธิบาย จักรพรรดิหันขวับมามองทันทีในห้องปกคลุมด้วยความเงียบ

“เปิดกล้อง” เขาส่งเสียงเข้ม

“กล้องอะไร้…” พีรภัสลากเสียงยาว

“กล้องวงจรปิดไง” สองเพื่อนซี้ตะเบ็งเสียงแข่งกัน

เมื่อทุกอย่างไม่ทุกเคลียร์พีรภัสต้องเปิดดูภาพจากกล้องวงจรปิดในคืนนั้น เพื่อยุติพายุลูกนี้ กุลวดีก็ใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ กับเหตุการณ์ในคืนนั้นที่ความจำมันขาด ๆ หาย ๆ แต่ก็ดีเหมือนกันทุกอย่างจะได้กระจ่างเสียทีให้มันรู้กันไป

พีรภัสเริ่มไล่หาจากช่วงเวลาที่งานเลี้ยงจบ และก่อนที่จักรพรรดิจะเข้าห้องพักในคืนนั้น ภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงแรม หญิงวัยกลางคนสองรายที่กึ่งลากกึ่งหิ้วปีกหญิงสาวในชุดนักศึกษา ซึ่งดูจากสภาพก็พอประเมินออกว่าดูแลตัวเองไม่ได้ เข้าไปในห้องพักของเขาในคืนนั้น ชายหนุ่มหยุดภาพและขยายดูหน้าหญิงสาวในจอ ก่อนจะหันขวับมามองเจ้าของร่างที่อยู่นอกจอพร้อมกัน

ส่วนหญิงสาวที่ยืนนิ่งเงียบมองภาพตัวเองในจอ ชาวาบไปทั้งหน้า ขาสั่นและอ่อนแรงแทบยืนไม่อยู่ ปากสั่น น้ำใส ๆ เอ่อล้นขอบตา ถึงแม้จะรู้ว่าแม่ไว้ใจไม่ได้ แต่ไม่คิดว่านางจะทำได้แบบไม่สะทกสะท้านกับผู้เป็นลูกได้ขนาดนี้ และยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้น และภาพต่อมาคือพนักงานของโรงแรมหิ้วปีกกึ่งพยุงจักรพรรดิตามเข้าห้องไป

“คุณโดน…วางยาเหรอ?” พีรภัสอึกอักถามไม่เต็มเสียงนัก

“แล้วป้าสองคนนี้เป็นใคร?” เจ้าของโรงแรมขมวดคิ้วบ่นพึมพำ

“โรงแรมแกยังปลอดภัยอยู่ไหม๊?” จักรพรรดินิ่วหน้าถาม เสียงอ่อนลงมากมองใบหน้าซีดเผือดของหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้น่าจะเหลือแค่สองนิ้ว

“ฉันเป็นคนสั่งให้เด็กเปิดห้องไว้เอง แล้วเชอรี่ไปไหน”

พีรภัสพูดพลางกดย้อนดูภาพในจอกลับไปกลับมา

“นี่ไง เดินเข้าห้องนี้”

สายตาที่จับจ้องอยู่ที่หน้าจอ เมื่อเจอคำตอบที่ค้นหา

“ผิดห้องเหรอ?”

กุลวดีแย่งเม้าท์จากมือพีรภัสเลื่อนกดกลับไปกลับมาดูภาพในจอ และหยุดอยู่ที่ภาพร่างชายสูงอายุมีพุง ก่อนขยายภาพให้ใหญ่ขึ้น

“ไอ้ประพันธ์” เสียงลอดไรฟันและขบกรามแน่น

ก่อนหันมามองเจ้านายหนุ่ม จ้องหน้าเขาไม่วางตา ริมฝีปากปิดสนิท คางสั่น หัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกมาข้างนอก รู้สึกอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

“พอใจคุณรึยัง?”

“ทำไมไม่ลากฉันไปกลางสี่แยกจับแก้ผ้ามัดไว้ที่เสาไฟจราจรเลยล่ะ”

“จะได้อับอายสมใจคุณ”

ก่อนจะสะบัดตัวออกห้องไป อีกทั้งความรู้สึกที่สับสนปนเปกันไปหมด ต่อไปจะมองหน้าเขายังไง ใส่ร้ายเขาว่าฉวยโอกาส ที่ไหนได้ตัวเองโดนแม่วางยาส่งมาขัดดอกให้เสี่ยเงินกู้ คงสมใจเขาแล้วที่ทำให้หล่อนอับอายได้ เดินจ้ำอ้าวออกจากโรงแรมไป

จักรพรรดิไม่เดินตาม ปล่อยให้เธออยู่ตามลำพังคงกำลังสับสน แม้ใจในจะแอบห่วงคนตัวเล็กอยู่ไม่น้อย

“อย่าให้ภาพนี้หลุดออกไปล่ะ”

“แกไปหาคำตอบให้ฉันด่วนว่าสองป้านี่เป็นใคร แล้วเกี่ยวอะไรกับกุลวดี” สั่งพีรภัสด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ไม่งั้นฉันจะฟ้องโรงแรมแกเรื่องความปลอดภัยของลูกค้า”

“ให้มันน้อย ๆ หน่อยไอ้เสือ”

แม้จะรู้ว่าเพื่อนไม่ได้พูดจริงแต่เหตุการณ์แบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นที่นี่ โรงแรมหรูห้าดาว ที่ระดับการรักษาความปลอดภัยเป็นอันดับต้น ๆ แล้วมันเกิดขึ้นได้ยังไง

         กุลวดีเรียกแท็กซี่แทนที่จะตรงกลับบ้าน แต่วันนี้หล่อนไม่อยากเห็นหน้าเขา กดโทรหาชิดสุดาและขอค้างด้วยคืนนี้น่าจะดีที่สุดสำหรับตัวเอง

จักรพรรดิขับรถออกจากโรงแรมในหัวครุ่นคิดตลอดทางหลังจากที่ความจริงกระจ่าง เธอไม่ได้ตั้งใจไปหาผู้ชายหน้าไหน แต่เธอโดนวางยา และคงคิดว่าเขามีส่วนรู้เห็นถึงได้โกรธเขาเป็นวักเป็นเวรขนาดนั้น

รอแค่ว่าหญิงในภาพสองรายนั้นเป็นใคร ไม่ว่าจะทำไปเพื่ออะไรเขาไม่ปล่อยไว้แน่ และหากคืนนั้นไม่ใช่เขาจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้างไม่อยากจะคิดต่อ รู้สึกเห็นใจผู้หญิงตัวเล็กขึ้นมาทันที ความร้อนรุ่มที่สุมอยู่กลางอกก็ค่อย ๆ ทุเลาลง แปรเปลี่ยนเป็นห่วงใยในความรู้สึกของหญิงสาวแทนโดยไม่รู้ตัว

เมยาวีรู้สึกแปลกใจที่สองหนุ่มสาวออกไปพร้อมกัน แต่มีแค่ชายหนุ่มกลับมาคนเดียว ส่วนผู้เป็นน้องสาวของเธอส่งข้อความมาบอกว่าจะค้างบ้านเพื่อน