ตอนที่ 3 งานใหม่ไฟว์บังคับ

กุลวดีปฏิเสธร่วมโต๊ะอาหารกับเมยาวีและทวีในห้องทานข้าวของผู้บริหาร หลังจากผู้เป็นพี่ชักชวนให้กินมื้อกลางวันด้วยกันที่บริษัท อย่างน้อยตอนพักเธอก็ควรจะได้ใช้ชีวิตในการกินอย่างมีความสุขกับเพื่อนร่วมงานบ้าง อีกอย่างคือไม่ให้เป็นที่ครหาว่าเธอเป็นเด็กเส้นของเมยาวี 

หญิงสาวพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับพนักงานคนอื่น ๆ ไม่ใช้สิทธิพิเศษใด ๆ ที่ส่อไปในทางของเด็กเส้น และสามารถปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะ ชิดสุดา เพื่อนข้างโต๊ะที่คอยให้ความช่วยเหลือเรื่องข้อมูลต่าง ๆ ให้กับเธอเป็นอย่างดี

ด้วยนิสัยที่เป็นคนสบาย ๆ แต่ไม่ยอมให้ใครมาข่มเหงได้ง่าย ๆ  และเธอก็เฟรนด์ลี่ได้กับทุกคนถึงแม้จะดูห้าว ๆ บ้างในบางครั้งแต่หญิงสาวก็เป็นที่ต้องตาของหนุ่มในบริษัทอยู่ไม่น้อย การันตีจากขนมและแก้วกาแฟที่เวียนกันฝากชิดสุดาส่งมาให้อยู่ไม่เว้นวัน จนเป็นที่สังเกตของเจ้านายหนุ่มว่าหล่อนจะหว่านเสน่ห์อะไรหนักหนา

ห้องกรรมการบริหาร

“มายด์ไปที่นั่นทำไม?”

เมยาวีเอ่ยถามผู้เป็นน้องสาวน้ำเสียงเรียบเฉยพอกับใบหน้านิ่งที่คาดเดาความรู้สึกได้ยาก พร้อมยื่นรูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือที่มีคนส่งมาให้เธอ ให้เจ้าตัวดูภาพของตัวเองที่ยังอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของบริษัท ขณะมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับชายฉกรรจ์หน้าบ่อนการพนัน ภาพที่เธอปล่อยหมัดฟาดใบหน้าของบรรเจิดในวันนั้น

ไม่มีเสียงตอบรับจากผู้เป็นน้อง แต่ใบหน้าสวยหม่นลงทันที

“ทีหลังจะทำอะไรคิดให้เยอะ ๆ อย่าเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง”

“บรรเจิดมันไว้ใจไม่ได้ จะกลับไม่ยุ่งกับมันอีกทำไม”

น้ำเสียงเด็ดขาดและจริงจังที่เธอคุ้นเคยของเมยาวี

“ไม่ใช่แค่บรรเจิดคนเดียว ไหนจะเสี่ยเงินกู้ของแม่อีกตั้งกี่คน”

“พอพวกมันรู้ว่ามายด์อยู่ที่ไหน แม่ก็ต้องรู้”

“ครั้งก่อนที่ไปดักรอมายด์ที่ร้านอาหารก็ลูกน้องเสี่ยกับไอ้เจิดไม่ใช่เหรอ”

เธอหยุดพูดและปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมห้อง กุลวดียืนนิ่งถูนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ไปมาจนเหงื่อชุ่ม ก่อนที่เมยาวีจะถอนหายใจและพูดต่อ

“พี่พยายามทำทุกอย่างเพื่อจะแยกมายด์ออกมาจากที่นั่น”

“แต่มายด์ก็ยังทำตรงกันข้ามกับพี่อยู่ เพราะอะไร?”

“เราต้องย้ายบ้าน ย้ายที่ทำงานกันกี่ครั้ง จะให้พี่เป็นห่วงมายด์ไปถึงเมื่อไหร่”

เมยาวีสบตากับผู้เป็นน้อง แววตาเด็ดขาดแน่วแน่ของเธอตอนนี้มันปนไปด้วยความผิดหวัง และเหนื่อยใจอย่างที่สุด กับความไม่ยอมให้ใครง่าย ๆ ของหญิงสาวตรงหน้าและไม่คิดถึงผลที่จะตามมา

“มายด์ขอโทษ”

เธอเดินเข้าไปใกล้ผู้เป็นพี่แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเมยาวีเบือนหน้าหนีพร้อมลุกจากเก้าอี้ ความเฉยชาของคนตรงหน้า กุลวดีเข้าใจความหมายอย่างถ่องแท้ว่าเมยาวีกำลังระงับความโกรธในใจอยู่

ใบหน้าสวยตอนนี้ถอดสีอย่างเห็นได้ชัด

“พี่มีวิธีของพี่ที่จะจัดการกับแม่และบรรเจิด มายด์แค่ทำตัวเองให้ห่างจากความสุ่มเสี่ยงพวกนั้นก็พอ”

“ทำได้หรือเปล่า?”

พยักหน้ารับดวงตาเศร้า

“กลับไปทำงานได้แล้ว”

“ค่ะ”

พยักหน้าและเดินใจลอยกลับมาที่โต๊ะทำงาน จะว่าไปมันก็จริงอย่างที่เมยาวีพูด หล่อนลืมเสียสนิทว่าสวมชุดยูนิฟอร์มของบริษัทอยู่ พี่สาวก็เป็นผู้บริหาร แถมพี่เขยยังเป็นประธานบริษัทอีกต่างหาก ก็คนมันแค้นในใจใครจะมีเวลาไปคิด

เธอรู้เจตนาของพี่สาวเป็นอย่างดี เมยาวีทำอะไรมีเหตุผลเสมอ และตอนนี้เมยาวีโกรธเธอแล้ว จะหาวิธีง้อยังไงดี แก้แค้นไอ้เจิดได้แต่ต้องมาหนักใจกับการกระทำของตัวเองอีก นั่งทำงานก็ใจลอยและถอนหายใจไปตลอดทั้งวัน

มือที่ถือแก้วกาแฟยื่นมาตรงหน้าของหญิงสาว ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือนั้น

“ผมเรียกพี่มายด์อยู่นานสองนานใจลอยไปไหน คิดถึงผมอยู่เหรอ”

“ศิวัฒน์” เพื่อนร่วมงานหนุ่มรุ่นน้องแผนกจัดซื้อ คนที่ตามจีบกุลวดีแบบทีเล่นทีจริงพูดเย้า หลังจากออกไปดูงานข้างนอกและซื้อกาแฟร้านโปรดของเธอมาฝาก

 “คิดถึงกาแฟไม่ได้คิดถึงคนซื้อ” เธอพูดแบบไม่ใส่ใจนัก

“แต่ผมคิดถึงพี่”

ไม่พูดเปล่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ นั่งเท้าคางบนโต๊ะทำงานของกุลวดี ย่นปากและจุ๊บกลางอากาศ พร้อมทำตาหวานซึ้ง ยังไม่ทันที่จะเคลิ้มด้วยซ้ำฝ่ามือเล็ก ๆ ของหญิงสาวก็เพี๊ยะเข้าที่ข้างขมับของเขาทันที

“ทะลึ่ง”

ศิวัฒน์ถึงกับสะดุ้ง แกล้งทำหน้าสลด

“โหว…ที่รัก เล่นแรงไปปะเนี่ยอุตส่าห์คิดถึง ขอบคุณสักคำก็ไม่มี” พร้อมเสียงหัวเราะของชิดสุดาที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะ

“อารมณ์ไม่ดี” กุลวดีพูดหน้าเซ็ง ๆ

“งั้นเย็นนี้ไปปลดปล่อยกัน”

ศิวัฒน์ชวนปาตี้หลังเลิกงาน ส่งสายตาแพรวพราว พร้อมหันมาทางชิดสุดา

“จัดไปสิ…ร้านเดิม” ชิดสุดาเสริมให้ทันที

จักรพรรดิที่นั่งมองอยู่ในห้องกระจก วันนี้เขาไม่เรียกใช้เธอบ่อยเหมือนทุกวัน ตั้งแต่เห็นนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะทำงาน โดยปกติหญิงสาวจะดูกระตือรือร้นหยิบโน่นจับนี่ เดินไปมาอยู่ไม่สุข ที่โต๊ะทำงานของเธอไม่เว้นว่างจากแขกในแต่ละวัน ทั้งคนที่ส่งข้อมูลมาให้ คนที่ต้องประสานงานอยู่ตลอด ไหนจะคนที่คอยมาส่งขนมจีบอยู่เป็นประจำอีก

เธอจะพูดคุยกับทุกคนได้อย่างสดใสและเป็นกันเอง ส่วนกับเขาจะพูดเท่าที่จำเป็นเท่านั้น ดูจะวางตัวอยู่เสมอหรือเธอจะอึดอัดที่ต้องทำงานกับเขา แต่ไม่กล้าขัดประธานหรือเปล่า ชายหนุ่มคิดในใจ ทำงานกับเขาทั้งวันแถมอยู่บ้านเดียวกัน แต่ถามคำตอบคำ เอาเวลาไหนไปสนิทกับพนักงานถึงขั้นตบหัวกันได้

หลังเวลาเลิกงานกลุ่มตั้งต้นปาตี้นั่งรอเลขาที่ม้านั่งพักเบรกหน้าบริษัท แต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะออกมาจากสำนักงานสักที โทรตามตั้งกี่สายก็ได้คำตอบเหมือนเดิม คือเจ้านายยังไม่กลับ จะไปรอที่ร้านก่อน แต่มติในกลุ่มคือต้องไปพร้อมกัน เมาพร้อมกันเท่านั้น และวันนี้เธอจะเมาไม่ขับโดยจอดรถไว้ที่บริษัทและขอติดรถไปกับเพื่อน ๆ ขากลับก็จะใช้บริการแท็กซี่

กุลวดีถือแฟ้มในมือเดินเข้าไปในห้องทำงานของเจ้านาย หลังจากรอให้เขากลับแต่ก็ไม่มีท่าที วางแฟ้มในมือลงบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม

“ข้อมูลงานเก่าของลูกค้าที่นัดไว้จะเข้ามาในวันจันทร์เสร็จเรียบร้อยค่ะ”

เขาหยิบขึ้นมาเปิดดูคร่าว ๆ ก่อนวางลงที่เดิม

“ไว้ค่อยดูก็ได้”

“คุณจะกลับหรือยัง?”

“ค่ะ”

“งั้นกลับพร้อมกับผม จอดรถไว้ที่บริษัทมีเรื่องงานจะคุยต่อนิดหน่อย”

“เอ่อ..”

จักรพรรดิตวัดสายตาขึ้นมองคนที่อึกอักตรงหน้า การกลับบ้านกับเขามันยากเย็นขนาดนั้นเลยหรือ เธอโชคดีแค่ไหนที่เขาเป็นคนเอ่ยปาก แม้สาวสวยหลายรายต่อคิวอยากนั่งรถเขายังไม่มีโอกาส แต่นี่สำหรับเรื่องงานหรอกนะเขาถึงอนุโลมให้เธอพิเศษกว่าคนอื่น ยังมีหน้ามาทำท่าอึดอัดอีก

“มายด์ต้องไปทำธุระต่อกับเพื่อน ๆ ค่ะ ยังไม่กลับตอนนี้”

เสียงโทรศัพท์ของชิดสุดาดังขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสายเพื่อน

“ว่าไงคะคุณเลขา จะไปเที่ยงคืนเลยไหม๊”

 เธอพูดหยอกเพื่อนสาวอย่างอารมณ์ดีที่คาดว่าคงกำลังเดินลงมาเป็นแน่

“ห๊า…คุณจักรพรรดิจะไปด้วย”

ตะเบ็งเสียงดังจนทั้งกลุ่มเงียบกริบ ปาตี้คาราโอเกะวันนี้คงเป็นปาตี้พิธีการไปเสียแล้วกระมัง

ห้องคาราโอเกะขนาดเล็กสำหรับไม่เกินสิบที่ ภายในสวนอาหารกลางกรุงถูกจองไว้สำหรับการสังสรรค์ปลดล็อกทางอารมณ์ ดูเหมือนว่าจะเป็นการเพิ่มความกดดันเสียมากกว่า เมื่อร่างสูงใหญ่และเลขาเดินเข้ามาในสวนอาหารพร้อมกัน สมาชิกในกลุ่มต่างเงียบกริบ กุลวดีที่หน้าเจื่อนไม่รู้จะอธิบายกับเพื่อน ๆ ยังไง ทุกคนโค้งศีรษะทักทายเจ้านายตามมารยาท ดูเหมือนชายหนุ่มจะเข้าใจในความอึดอัดของพนักงานเป็นอย่างดี

“เต็มที่เลยนะวันนี้ผมเป็นเจ้ามือเอง”

เขาพูดพร้อมผายมือไปที่ห้องคาราโอเกะข้างหน้า และแยกออกมานั่งชิวด้านนอก ก่อนที่ทุกคนในกลุ่มจะถอนหายใจอย่างโล่งอก

“อิ่มจังตังค์อยู่ครบนะวันนี้”

 ชิดสุดา กระซิบกระซาบดี๊ด๊าเก็บอาการไม่อยู่

สวนอาหารในพื้นที่เดียวแต่แบ่งเป็นสามโซนสามสไตล์ มองจากด้านนอกจะเหมือนรีสอร์ตเสียมากกว่าเพราะปกคลุมไปด้วยต้นไม้ที่ให้ร่มเงาและความร่มรื่น ด้านซ้ายเป็นซุ้มดนตรีเล็ก ๆ ที่นักดื่มสามารถขึ้นร่วมสนุกแจมกับนักดนตรีบนเวทีได้

ตรงกลางเป็นมุมทานอาหารและมุมดื่มแบบนั่งชิวพูดคุยพักผ่อน ตกแต่งด้วยไม้ประดับเขียวชอุ่มให้ความร่มรื่นสบายตา ส่วนมากโซนนี้ลูกค้าจะมาในช่วงกลางวันและหัวค่ำเสียมากกว่า

โซนด้านขวาเป็นห้องกระจกคาราโอเกะ หลายห้องเรียงกัน ประดับด้วยโคมไฟแสงสีนวลอ่อนตามทางเดินแค่พอสลัว ๆ สร้างบรรยากาศสำหรับผู้ครองไมค์ และไฟแสงสีระยิบระยับที่ประดับตามต้นไม้ตกแต่งกิ่งคล้ายต้นคริสต์มาสของซานต้าครอส

กุลวดีหย่อนก้นลงนั่งตรงข้ามเขา

“รับอะไรดีคะ? เดี๋ยวมายด์สั่งให้ค่ะ”

“ไม่เป็นไร เดี่ยวเพื่อนผมมาค่อยสั่งก็ได้ คุณไปเถอะ”

“มีอะไรเรียกมายด์ได้ตลอดนะคะ”

เธอพูดเหมือนอยู่ในหน้าที่ก่อนเดินออกจากโต๊ะไป

กุลวดีเดินกลับมาที่ห้องคาราโอเกะปล่อยจอยกับเพื่อน ๆ มองออกไปที่โต๊ะเขาอีกครั้ง มีสาวสวยหนุ่มหล่อสามสี่รายนั่งรวมโต๊ะกับเขาอยู่ ท่าทีคุ้นเคยสนิทสนม ก็ดีเหมือนกันจะได้หมดหน้าที่ดูแลเจ้านายในตอนเลิกงาน ขอจัดเต็มไปสักวันก็แล้วกันแถมกินฟรีไม่ต้องแชร์อีกต่างหาก

จักรพรรดิที่มองเข้าไปในห้องกระจกคาราโอเกะที่เธอเลื่อนม่านมาปิด แต่ศิวัฒน์ก็เลื่อนเปิดออก แข่งกันเลื่อนปิดเลื่อนเปิดอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็แพ้ศิวัฒน์ที่อยากมองบรรยากาศข้างนอกห้องเผื่อมีสาวสวยผ่านตามาให้เห็น

ภาพเลขาหน้าตาจริงจังเวลาที่อยู่กับเขาในที่ทำงาน ตอนนี้หัวเราะจนตัวงอกับเพื่อน ๆ มือที่ถือไมค์ไม่ยอมวาง ทั้งปล่อยสเต็บแดนซ์อย่างสุดเหวี่ยงกับชิดสุดา เผลอมองเธออยู่อย่างนั้นอย่างลืมตัวและหัวเราะเบา ๆ คนเดียวจนสมาชิกร่วมโต๊ะหันมามอง

เวลาล่วงเลยไปจนถึงปิดร้าน และนักร้องครองไมค์ที่ลืมเจ้านายหนุ่มไปเสียสนิท กุลวดีเดินออกจากห้องน้ำสอดส่ายสายตาหาเจ้านายหนุ่มตรงเก้าอี้จุดเดิมที่เขานั่งอยู่แต่ไม่มีร่างของเขาอยู่แล้ว

“กลับหรือยัง?”

เสียงมาจากด้านหลังหญิงสาว เธอหันกลับมามองและส่งยิ้มเหมือนเด็ก ๆ ใบหน้าสวยตอนนี้แดงระเรื่อทั้งสีแก้มและริมฝีปาก

“มายด์นึกว่าคุณกลับไปแล้ว” ส่งยิ้มและถ่างตาให้เปิดอย่างยากลำบาก

สภาพของพนักงานที่ยืนเรียงกันเพื่อขอบคุณเจ้านายหนุ่ม สำหรับการเป็นเจ้ามือคาราโอเกะในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ ช่างแตกต่างกับขามาโดยสิ้นเชิง เรืองยศที่ยืนไขว้ขาพิงไหล่ศิวัฒน์ ที่เอาแต่บอกรักกุลวดีทุกห้านาทีแลกกับมะเหงกจากมือเล็กของหล่อนแต่ก็ยังไม่เข็ด ชิดสุดาและเอมอรที่หัวเราะตลอดเวลาโดยที่ไม่มีเรื่องตลก จักรพรรดิรับคำขอบคุณจากลูกน้องที่โค้งคำนับซ้ำ ๆ จนต้องเดินออกมา

กุลวดีเดินตามร่างสูงไปที่ลานจอดรถอย่างตั้งใจยิ่งกว่าการร้อยด้ายใส่รูเข็มเสียอีก รองเท้าส้นสูงที่เคยสนิทกันดีตอนนี้เหมือนไม่เคยรู้จัก ทำไมมันไม่แข็งแรงเอาเสียเลย เหมือนปลายแหลมของส้นรองเท้ามันแกว่งได้ เดินไปไม่กี่ก้าวก็พลิกเอียงและคอยแต่จะสะดุด

คนที่เดินข้างหน้าก็เหมือนไปลงแข่งเดินเร็ว สุดท้ายตัดสินใจถอดส้นสูงเจ้าปัญหาออก แม้แต่สายรัดส้นรองเท้ายังแน่นสนิทเหมือนทากาวติดกับเนื้อเท้าไว้ จนต้องนั่งพับเพียบที่ลานจอดรถและแกะออก แค่การถอดรองเท้าทำไมต้องยากเย็นขนาดนี้ นี่ถ้าเขาไม่อยู่รอรับ เธอคงนั่งแท็กซี่ไปค้างบ้านชิดสุดาสบายใจไปแล้ว ไม่ต้องมาลำบากแถมยังต้องบังคับตัวเองให้มีสติต่อหน้าเจ้านายอีก แทนที่จะได้ปลดปล่อยแบบหมดแม็ก

จักรพรรดิยืนกอดอกพิงรถมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่พื้นเล่นกับรองเท้าของเธออยู่ ไม่นานก็ลุกขึ้นถือรองเท้าไว้ในมือ แต่กระเป๋าสะพายยังกองอยู่ที่พื้นและเดินมาหาเขาที่รถ ส่งยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี

“ไปกันเถอะค่ะ”

เดินขาไขว้กันเป๋ไปเป๋มา ยิ้มแก้มแดงตาหวานเยิ้ม

“กระเป๋าคุณ”

เขาใช้ปากชี้ไปที่กระเป๋าของเธอที่วางบนพื้นถนนในลานจอดรถ

“คะ?”

กุลวดีเหลอหลาฟังไม่เข้าใจ สุดท้ายคนที่บอกก็ต้องเดินไปหยิบเอง

“ไม่กลับเหรอคะ จะไปไหนคะ?”

เธอเรียกตามหลังคนที่เดินไปเก็บกระเป๋าให้ พร้อมเกาหัวแบบงง ๆ เก็บกระเป๋ามาให้หล่อนแล้วกลับมาที่รถ คนตัวเล็กเข้าไปนั่งประจำที่คนขับเสียแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า เปิดประตูด้านคนขับออก มือท้าวประตูรถชะโงกหน้าเข้าไปด้านใน

“ที่นั่งคุณอยู่ฝั่งโน้น”

แทนที่จะลุกขึ้นและออกมาเพื่อย้ายฝั่ง เธอกลับยกเท้าขึ้นมาที่เบาะและคลานไปอีกฝั่งอย่างทุลักทุเล แถมยัดขาลงที่วางขาด้านล่างไม่ได้ สุดท้ายชายหนุ่มต้องเดินอ้อมรถไปอีกฝั่ง เปิดประตูและจับตัวเธอดึงนั่งให้เข้าที่ ขยับเบาะให้ถอยออกเพื่อให้นั่งได้สบาย

“ขอบคุณค่ะ”

พูดเสร็จก็หลับตาทิ้งตัวอย่างสบายใจ

จักรพรรดิเดินกลับมาอีกฝั่งนั่งประจำที่คนขับ ยื่นหน้าผ่านร่างเล็กเอื้อมมือคว้าเข็มขัดนิรภัยที่เบาะนั่งข้างตัวเธอเพื่อจะเสียบลงล็อก คนที่หลับตาอยู่พ่นลมหายใจอุ่น ๆ บวกกับกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อน ๆ รดต้นคอแข็งแรงของเขา

ชายหนุ่มหยุดชะงักหันมามองใบหน้าสวยที่ตอนนี้ห่างกันแค่คืบ พวงแก้มสีเลือดฝาดและริมฝีปากแดงระเรื่อ เธอแหงนหน้าขึ้นมือบางลูบไล้เช็ดเหงื่อตามลำคอทั้งที่ตายังหลับอยู่ สายตาคมจับจ้องอยู่ที่ลำคอระหง อกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะหายใจ เผลอมองเลยขึ้นไปที่คางมนน่าจับและหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบางที่เผยอน้อย ๆ นั้น จักรพรรดิกลืนน้ำลายผ่านลูกกระเดือกลงอย่างฝืดคอ

“ร้อน”

เสียงลอดริมฝีปากแผ่วเบาของเธอปลุกเขาให้ได้สติ ก่อนติดเครื่องยนต์และเอื้อมมือไปเปิดแอร์

“มายด์รักพี่เมย์ มายด์ขอโทษ” เธอพึมพำเสียงแผ่วเบาตายังปิดสนิทอยู่

กุลวดีดึงมือชายหนุ่มมากุมไว้ และซบหน้าลงกับต้นแขนแข็งแรง ที่แท้ก็กังวลใจเรื่องพี่สาวนี่เองที่นั่งเหม่อทั้งวัน ค่อย ๆ ดังมือออกจากการเกาะกุมของหญิงสาวแต่ปล่อยให้เธอซบไหล่กว้างอยู่อย่างนั้นและขับกลับบ้าน

เสียงรถจอดหน้าบ้าน เมยาวีที่รอการกลับบ้านของน้องสาวตั้งแต่หัวค่ำ โทรเข้ามือถือแต่ติดต่อไม่ได้สุดท้ายโทรถามชายหนุ่มถึงได้ความว่าน้องสาวของเธอไปกินเลี้ยงกับเพื่อนที่แผนก

เมยาวีที่อยู่ในชุดนอนเดินมาดูที่รถ จักรพรรดิเปิดประตูฝั่งคนขับและเดินอ้อมไปอีกฝั่งที่หญิงสาวยังคงหลับสนิทคอพับอยู่

“อื้อฮือกลิ่นเหล้าหึ่งเชียว” เมยาวีย่นจมูกหน้าตาเหยเก

“ทำไมเหลวไหลแบบนี้นะยัยมายด์”

“มีเลี้ยงแผนกกันนิดหน่อยครับ” เขาออกตัวรับแทนเธอ

“ยัยมายด์”

แตะแขนเรียกเบา ๆ ร่างที่หลับสนิทเหมือนซ้อมตายยังคงนิ่ง ไม่รับรู้ใด ๆ พร้อมกับที่ทวีเดินมาสมทบ

“อุ้มน้องขึ้นข้างบนได้แล้วเจ้าเสือดึกแล้ว”

เมยาวีมองตามร่างไร้สติที่จักรพรรดิเดินอุ้มเข้าในบ้าน ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“โดนดุแทนที่จะสำนึกและทำตัวดี ๆ นี่ยังกล้าไปเมาต่อแบบทิ้งตัวขนาดนี้ได้อีก”

“ยัยมายด์นะยัยมายด์”