บทที่ 1

“คุณเวิน ผลการตรวจพบว่าคุณมีผนังมดลูกบางแต่กำเนิด ทารกในครรภ์ผิดปกติ ต้องระวังเรื่องการกินการออกกำลังในปกติมากหน่อยนะคะ”

หมอกำชับพลางจ่ายยา ก่อนจะยื่นบัตรไป “นี่ค่ะ ไปรับยาได้เลย”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณหมอ” เวินเหลียงรับบัตรมาแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

หมอกำชับเธออีกคำ “ต้องระวังนะคะ อย่าเห็นเป็นเรื่องไม่สำคัญล่ะ!”

ผนังมดลูกบางทำให้แท้งง่าย ผู้หญิงตั้งครรภ์หลาย ๆ คนพอแท้งลูกแล้วก็ตั้งครรภ์ไม่ได้อีก

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ ฉันจะระวังนะคะ” เวินเหลียงยิ้มน้อย ๆ พร้อมพยักหน้า

แต่งงานมาสามปี ไม่มีใครรอคอยการมาของเด็กคนนี้มากไปกว่าเธออีกแล้ว เธอต้องปกป้องเขาอย่างดีแน่นอน

หลังจากรับยา เวินเหลียงออกมาจากตึกแผนกผู้ป่วยนอกและกลับขึ้นรถ

คนขับรถสตาร์ตรถ มองเธอจากกระจกหลัง “คุณผู้หญิงครับ เที่ยวบินของคุณผู้ชายคือบ่ายสามโมง ยังมีเวลาอีกยี่สิบนาที จะไปสนามบินเลยไหมครับ?”

“ไปสิ”

พอนึกถึงว่าอีกยี่สิบนาทีก็จะได้เจอเขา ใบหน้าเวินเหลียงปรากฏรอยยิ้มหวานนิด ๆ ในใจเริ่มอดรนทนไม่ไหวแล้ว

ฟู่เจิงไปดูงานเกือบเดือนแล้ว เธอคิดถึงเขามาก ๆ

ระหว่างทางเธออดใจไม่ไหว หยิบผลตรวจครรภ์ออกมาจากกระเป๋าดูแล้วดูอีก วางมือบนท้องน้อยเบา ๆ

ในนี้มีลูกของเธอกับฟู่เจิงอยู่ รออีกแปดเดือนก็จะคลอดแล้ว

เธออยากแบ่งปันข่าวดีนี้กับฟู่เจิงเดี๋ยวนี้เลย

ถึงสนามบิน คนขับรถจอดรถในตำแหน่งที่สะดุดตา “คุณผู้หญิงครับ ไม่งั้นคุณโทรหาคุณผู้ชายไหมครับ?”

เวินเหลียงมองเวลาแวบหนึ่ง คาดว่าฟู่เจิงน่าจะลงจากเครื่องบินแล้วจึงโทรศัพท์ไปหา แต่ฝ่ายบริการลูกค้าบอกว่าไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

“เครื่องคงดีเลย์น่ะ รออีกหน่อยเถอะ” เวินเหลียงพูด

ผ่านไปอีกพักหนึ่งก็ยังไม่เห็นฟู่เจิงออกมา

เวินเหลียงโทรศัพท์ไปอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้เหมือนเดิม

“รออีกหน่อย”

เครื่องดีเลย์นิดหน่อยเป็นเรื่องปกติ บางทีดีเลย์ชั่วโมงหรือสองชั่วโมงก็ยังมี

สองชั่วโมงให้หลัง

เวินเหลียงโทรศัพท์หาฟู่เจิงอีกครั้ง ในที่สุดก็ไม่ใช่เสียงแจ้งเตือนที่เย็นเฉียบเสียงนั้นอีก ไม่นานก็มีคนรับสายโทรศัพท์ “อาเจิง คุณลงเครื่องหรือยังคะ?”

ปลายสายเงียบ แต่แล้วก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น “โทษทีนะ อาเจิงไปเข้าห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวจะให้เขาโทรหาเธอแล้วกัน”

เวินเหลียงไม่พูด ปลายสายมีเสียงวุ่นวายดังมา

เธอมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ อึ้งไปชั่วขณะ

เธอจำได้ว่าการดูงานเที่ยวนี้ฟู่เจิงไม่ได้เอาเลขาผู้หญิงไปด้วยนี่

เวินเหลียงจ้องหน้าจอมือถือที่ดับไปแล้ว รอสายตอบกลับจากฟู่เจิง

แพล็บเดียวก็ผ่านไปสิบนาที

ฟู่เจิงไม่ได้โทรศัพท์กลับมา

เวินเหลียงรออีกห้านาทีก่อนจะทนไม่ไหวกดโทรศัพท์หาฟู่เจิงอีกครั้ง

รอสายนานมาก กระทั่งตอนที่สายจะตัดอัตโนมัติถึงจะมีคนรับ ปลายสายส่งเสียงผู้ชายที่คุ้นเคยมา น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์น่าดึงดูด “ฮัลโหล เวินเหลียง?”

“อาเจิง คุณอยู่ที่ไหนคะ? ฉันกับคนขับรถอยู่ที่ลานจอดรถอาคารผู้โดยสารโซนดี คุณมาได้เลยค่ะ”

เสียงอีกฝั่งหยุดชะงักไป “ขอโทษนะ ลงจากเครื่องแล้วลืมเปิดมือถือ ตอนนี้ฉันออกจากสนามบินแล้ว”

รอยยิ้มของเวินเหลียงพลันเหี่ยวเฉา

“งั้น...ฉันจะกลับบ้านไปรอคุณนะ?” เวินเหลียงกัดริมฝีปาก “มีเรื่องสำคัญจะบอกคุณน่ะ”

“ได้ ฉันก็มีเรื่องสำคัญจะพูดกับเธอเหมือนกัน”

“มื้อค่ำฉันจะให้แม่บ้านเตรียมของที่คุณชอบ...”

“เธอกินเองเถอะ ฉันยังมีธุระ ดึกหน่อยถึงจะกลับ”

เวินเหลียงผิดหวังเล็กน้อย ตอบรับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “งั้นก็ได้ค่ะ”

ตอนที่กำลังจะวางสาย เสียงผู้หญิงเมื่อกี้ดังขึ้นจากทางฟู่เจิงอีก “อาเจิง ขอโทษนะคะ เมื่อกี้เวินเหลียงโทรหาคุณน่ะ ฉันลืมบอกไป...”

เวินเหลียงขมวดคิ้วด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง กำลังคิดจะถามฟู่เจิงว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร สายก็ถูกวางเสียแล้ว

เธอมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เม้มริมฝีปากแล้วพูดกับคนขับรถ “กลับบ้านเถอะ”

คนขับรถเดาอะไรบางอย่างออกจากการสนทนาเพียงไม่กี่คำ ขับรถออกจากสนามบิน

มื้อค่ำ เวินเหลียงไม่ค่อยอยากอาหาร แต่เพื่อลูกในท้องก็เลยกินนิดหน่อย

ในห้องรับแขกเปิดโทรทัศน์อยู่

เธอกอดหมอนข้างนั่งอยู่บนโซฟา มองเวลาบนนาฬิกาข้อมือบ่อย ๆ ไม่มีกะจิตกะใจดูว่าโทรทัศน์ฉายอะไร

สี่ทุ่มแล้ว

เวินเหลียงหาวทีหนึ่ง ผล็อยหลับไปแบบไม่รู้ตัว

ตอนที่กึ่งหลับกึ่งตื่น เธอรู้สึกตัวเบาหวิว เหมือนมีคนอุ้มเธอขึ้นมา

เวินเหลียงสะลึมสะลือ คล้ายได้กลิ่นลมหายใจที่คุ้นเคยและกลิ่นเหล้าจาง ๆ พูดพึมพำ “อาเจิง?”