บทที่ 9

สามปีก่อน ฟู่เจิงเคยพาฉู่ซืออี๋กลับบ้านใหญ่

ตอนนั้นเธอยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ ทั้งที่มหาวิทยาลัยห่างจากบ้านใหญ่มาก แต่เธอก็เดินทางกลับไปทุกวัน ซึ่งสาเหตุที่ทำก็เพื่อจะได้ไม่พลาดการมาเป็นครั้งคราวของเขา

วันนั้นเธอไม่พลาด

เธอเห็นฟู่เจิงแนะนำฉู่ซืออี๋กับทุกคนในฐานะแฟนสาว

เห็นพวกเขาโอบกอดจูบกันที่สวนหลังบ้านกับตา

เธอคิดว่าชาตินี้คงได้แต่มองดูเขาอยู่ไกล ๆ แล้ว

วันที่แต่งงานกับฟู่เจิง เธอยังถึงกับนึกว่าตัวเองกำลังฝัน

ในเมื่อเป็นความฝัน ก็ต้องตื่นขึ้นสักวัน

และฉู่ซืออี๋ก็คือคนนั้นที่ปลุกเธอ

หัวใจเวินเหลียงพลันเกิดความเจ็บถี่ยิบ ก่อนจะยิ้มบางตอบ “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ คุณฉู่เฉิดฉายน่าประทับใจกว่าเดิม”

เวลานี้ เธอคงเรียกคำว่า ‘พี่สะใภ้รอง’ ไม่ออกอีกแล้ว

ฉู่ซืออี๋ยิ้มพูด “ขอบใจนะ เธอก็เหมือนกัน จริงสิ อาเหลียง เธอชอบซีดีลายเซ็นของแอลเอกซ์ไหม? เมื่อก่อนเคยได้ยินว่าเธอชอบแอลเอกซ์ เขาเป็นเพื่อนที่ฉันรู้จักตอนอยู่เมืองนอกพอดี กลับมาเที่ยวนี้เลยให้เขาเซ็นชื่อของเธอให้เป็นพิเศษเลยนะ”

เวินเหลียงเหมือนถูกสายฟ้าฟาดผ่าเดี๋ยวนั้น เธอที่ไม่ว่าเจอกับเรื่องอะไรจะรักษาสีหน้าได้เสมอ วินาทีนี้กลับเหม่อลอยทำอะไรไม่ถูก

เหมือนกับตัวตลกตัวหนึ่งที่ถูกทุกคนมุงดู นำพาความขบขันจำนวนนับไม่ถ้วนมาให้ทุกคน

เธอมองฟู่เจิงแบบทื่อ ๆ ดวงตาเจืออารมณ์วิงวอนเล็กน้อย

เธอหวังเหลือเกินว่าฟู่เจิงจะบอกว่าฉู่ซืออี๋พูดผิด เขาเป็นคนซื้อของขวัญ เป็นเขาเจาะจงให้คนไปจัดการ

ฟู่เจิงมองเธออย่างเฉยเมย ถ้อยคำที่พูดกลับเป็นมีดเสียบเข้ากลางใจ “ทำไม? ของขวัญที่ซืออี๋เอามาให้ไม่ชอบเหรอ?”

เวินเหลียงสีหน้าซึมกะทือ ไม่สามารถแสดงอารมณ์อะไรได้

ผ่านไปเนิ่นนานกว่าเธอจะสงบใจได้ ก่อนจะพูดราบเรียบ “เรื่องในอดีตเอาไว้คุยกันเป็นการส่วนตัวเถอะ ทุกคนรอนานมากแล้ว รีบนั่งหารือเรื่องงานกันดีกว่าค่ะ”

“ได้” พอฉู่ซืออี๋ได้ยินอย่างนั้นจึงหันไปบอกกับฟู่เจิง “อาเจิง คุณกลับห้องทำงานเถอะค่ะ ตอนเที่ยงอย่าลืมกินข้าวด้วยกันนะ”

“ครับ”

เวินเหลียงมองเงาหลังของเขา ปากสัมผัสถึงรสขม ทรมานหัวใจจนหายใจไม่ออก

เธอยังนึกว่าฟู่เจิงจะใส่ใจเธอสักนิด

เธอยังนึกว่าฟู่เจิงจะมีใจให้เธอสักหน่อย

ช่างน่าหัวเราะ

……

กว่าจะจบการประชุมก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงแล้ว ทั้งสองทีมจับมือกัน

เวินเหลียงจัดระเบียบแฟ้มเอกสารตรงหน้าเสร็จ “ทุกคนคงเหนื่อยกันแล้วนะคะ ฉันจะเลี้ยงข้าวทุกคนเอง ข้างล่างมีร้านหม้อไฟเปิดใหม่ร้านหนึ่ง รสชาติต้นตำรับมากเลย”

หวังเหยียนผู้จัดการส่วนตัวของฉู่ซืออี๋จึงตอบ “ได้สิคะ งั้นขอน้อมรับแล้วนะ”

ผู้ร่วมงานของทั้งสองฝ่ายต่างตอบรับแล้วไปที่ลิฟต์อย่างเกรงใจซึ่งกันและกัน

หวังเหยียนถาม “ซืออี๋ ประธานฟู่บอกว่าจะกินข้าวกับเธอนี่ ไม่งั้นก็เรียกเขามากินด้วยกันไหม?”

ฉู่ซืออี๋ยิ้มตอบ “ฉันจะไปถามดูนะ แต่ไม่แน่ว่าอาเจิงจะโอเค”

“จะเป็นไปได้ยังไง? เขาดีกับเธอออกอย่างนั้น”

ผู้ช่วยของฉู่ซืออี๋หยอก “พี่ซืออี๋คะ พี่อย่าถ่อมตัวเลย พี่กับประธานฟู่เป็นอะไรกัน? พอพี่กลับมาเขาก็ยกแบรนด์แอมบาสเดอร์เอ็มคิวให้พี่ นี่ยังไม่ชัดอีกเหรอ?”

“เอาละ ๆ พวกเธออย่าพูดไปเรื่อยนะ” ฉู่ซืออี๋เขินมองเวินเหลียงทีหนึ่ง “อาเหลียง เธอพาพวกเขาลงไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันกับอาเจิงจะตามไป”

เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเธอแล้ว มันทิ่มแทงหัวใจเวินเหลียง พยักหน้าเงียบ ๆ วางแฟ้มเอกสารที่ห้องทำงานและลงตึกไปห้องวีไอพีของร้านหม้อไฟที่จองเอาไว้ร่วมกับคนอื่น ๆ ก่อน สั่งอาหารกินประกอบเล็กน้อย แล้วเริ่มสร้างบรรยากาศก่อนเป็นคนแรก

นี่คืองานของเธอ ซึ่งเธอทำจนขึ้นมือแล้ว

บนโต๊ะอาหารเริ่มคึกคัก คนของทั้งสองฝ่ายสนทนาพลางหัวเราะ

หวังเหยียนเปลี่ยนประเด็นมาที่เวินเหลียง “ได้ยินชื่อผู้อำนวยการเวินมานาน ทำงานนี้มาหลายปีแล้วสิคะ?”

ผู้จัดการผลิตภัณฑ์ยิ้มพลางตบบ่าของเวินเหลียง ตอบด้วยใบหน้าเป็นเกียรติทันที “ไม่นานหรอกค่ะ สามปีเอง แต่อย่าเห็นผู้อำนวยการเวินอายุน้อยอย่างนี้แต่ความสามารถน่ะของแท้เลย จ้านจี้ที่ดังเมื่อปีที่แล้ว เกมแนวโมบานั่นน่ะ ก็เชิญผู้อำนวยการเวินเป็นที่ปรึกษาการตลาดเหมือนกัน”

จุดประสงค์ของหวังเหยียนไม่ได้อยู่ตรงนี้ จึงถามอีก “งั้นน่าจะเก่งจริง ๆ นะคะ แต่ฉันได้ยินว่าผู้อำนวยการเวินเป็นน้องสาวของประธานฟู่เหรอ?”

ผู้จัดการผลิตภัณฑ์หน้าตึงไม่ตอบ

พูดอย่างกับผู้อำนวยการเวินใช้เส้นแน่ะ

“จะพูดอย่างนั้นก็ได้ค่ะ คุณปู่มีบุญคุณเลี้ยงดูฉัน” เวินเหลียงยิ้มน้อย ๆ

“สามารถให้ประธานใหญ่ฟู่บ่มเพาะด้วยตัวเองได้ ไม่ธรรมดาจริง ๆ เลยนะคะ” หวังเหยียนยิ้มพูด

ความหมายแฝงในคำพูดคล้ายมีคล้ายไม่มี นอกจากผู้จัดการผลิตภัณฑ์ พนักงานคนอื่น ๆ ก็หน้าตึงเหมือนกัน

เวินเหลียงยังหน้านิ่งเหมือนเดิม “พ่อของฉันรู้จักกับคุณปู่มาก่อน ฉันถึงโชคดีไม่ต้องระเหเร่ร่อนอยู่ข้างถนนค่ะ”

“เหรอ? ไม่ใช่เพราะพ่อคุณบริจาคตับให้ประธานใหญ่ฟู่หรอกเหรอ?” หวังเหยียนถามต่อ