EP 3 : สารเลว

สัญญารักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 3

หลังจากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น โนอาร์ไม่มีกะจิตกะใจที่จะดูรถอีกต่อไป เขาเดินออกจากศูนย์จัดแสดงรถสปอร์ตทันที ใบหน้าคมคายไม่แสดงความรู้สึกออกมาแต่อย่างใด เผยนัยส์ตาคมกริบที่หลายคนเกรงกลัวไม่กล้าสู้หน้า

"ผมเกรงว่าพรุ่งนี้จะมีปัญหาตามมานะครับ" ธันวาลูกน้องคนสนิทของโนอาร์ที่นั่งอยู่เบาะหน้าข้างคนขับพูดกับเจ้านายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะหลังด้วยท่าทางนิ่งเฉยไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์

ธันวาสังเกตเห็นคนยืนถ่ายวิดีโอระหว่างที่เกิดเรื่องแต่ก็ไม่สามารถเข้าไปห้ามได้เพราะเป็นพื้นที่สาธารณะและมีผู้คนจำนวนมากกำลังมุงดู โดยเฉพาะสื่อต่างๆที่มารอทำข่าว

"ถ้าการที่กูให้มึงขึ้นมาเป็นมือขวา แต่เรื่องแค่นี้จัดการไม่ได้ก็ออกไป"

"ผมจะรีบจัดการให้เรียบร้อยทุกอย่างครับ ช่วงบ่ายนายไม่มีตารางงานแล้วจะกลับบ้านเลยไหมครับ?"

"อืม"

"กูต้องการรู้รายละเอียดเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น" น้ำเสียงเรียบนิ่งพูดขึ้น การที่เขาโมโหขนาดนี้เพราะไม่เคยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเขามาก่อน

"พริตตี้คนนั้นใช่ไหมครับ?"

"......" โนอาร์ไม่ตอบคำถามของลูกน้องคนสนิท สายตาคมกริบมองออกไปนอกกระจกรถ บรรยากาศภายในรถกลับมาเงียบอีกครั้งไม่มีใครกล้าที่จะถามอะไรต่อ

@คอนโด

หญิงสาวเปิดประตูห้องพักของคอนโดระดับกลางๆด้วยใบหน้าเรียบเฉย ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้พานทำให้เธอหงุดหงิด

"ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ น่าจะด่ากลับให้มากกว่า เหอะ! คนอะไรไร้มารยาทสิ้นดี" ไอรีนเดินกระทืบเท้าปังๆเข้าห้องด้วยอารมณ์คลุกกรุ่น เธอยังรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ตอบโต้ให้มากกว่านี้ คนอย่างไอรีนไม่ยอมให้ใครมาด่าฟรีเหมือนกัน

ครืด ครืด ….

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังแทรกอารมณ์ที่กำลังเดือดปุดๆของหญิงสาว แค่เธอหยิบออกมาดูเบอร์ที่แสดงหน้าจอก็รีบสูดอากาศเข้าปอดและทำให้ตัวเองใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว

"ฮัลโหลค่ะ คนสวยของไอร์ กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย" ไอรีนทำน้ำเสียงกระดี๊กระด๊าพูดกับปลายสาย ริมฝีปากบางยิ้มกว้าง

(ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจังเรา ไม่ได้ทำงานเหรอลูก)

"ทำแล้วกลับมาแล้วค่ะ วันนี้เลิกเร็วก็เลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ"

(เลิกเร็วทำไมไม่กลับบ้านเราบ้างละลูก แม่จะได้ทำกับข้าวของโปรดไว้ให้กิน ทำแต่งานได้กินอะไรบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ วันก่อนแม่เห็นรูปไอร์ผอมมากเลยนะ)

"มาเป็นชุดเลย...ถ้าไอร์อ้วนก็ไม่มีใครจ้างงานน่ะสิ"

(ไม่มีใครจ้างแกก็กลับมาอยู่บ้าน ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงได้)

"โอ๊ะ! มีหนุ่มที่ไหนแอบฟังเราคุยคะแม่ สงสัยหนุ่มคนนี้จะขี้บ่นหน่อยๆนะคะ"

(บ่นอย่างที่ไอร์ว่านั่นแหละลูก บ่นแต่เรื่องไอร์ อยากให้กลับมาอยู่บ้านพูดแบบนี้ทุกวัน พอเห็นลูกสาวสวยก็ชอบเอารูปไปอวดเพื่อน)

"ฮ่า ฮ่า พ่อใครน๊าาาขี้อวดจัง....เดี๋ยววันไหนหยุดไอร์จะเข้าไปนอนกอดทั้งสองคนเลยนะคะ ไอร์คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่จังเลยค่ะ ไอร์จะกินให้พุงกางเลย ว่าแต่แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ" ไอรีนถามด้วยความแปลกใจเพราะทุกทีเธอจะเป็นฝ่ายโทรไปคุย ด้วยที่งานของเธอเลิกไม่ค่อยตรงเวลาดึกบ้างเร็วบ้าง เธอเลยจะเป็นฝ่ายโทรหาเอง ไม่อยากให้พ่อแม่โทรมาแล้วเธอไม่ได้รับสาย แต่ถ้าเธอเห็นว่ามีเบอร์คนที่เธอรักทั้งคู่โทรมาก็จะรีบโทรกลับทันทีนั่นเป็นเพราะน่าจะมีเรื่องสำคัญที่จะคุย

(เอาไว้วันไหนไอร์ว่างเข้ามาที่บ้านละกันลูก คุยทางนี้ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ แม่กับพ่ออยากคุยต่อหน้าลูกมากกว่า)

"เอางั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวไอร์โทรบอกอีกทีนะว่าจะเข้าวันไหน"

"ได้จ้ะ งั้นแม่วางสายนะ ไอร์ก็พักผ่อนเยอะๆ กินข้าวกินปลาให้ตรงเวลาด้วยนะลูก"

"รับทราบค่าาา…ไอร์รักพ่อกับแม่นะ"

หลังจากกดวางสายไปแล้วรอยยิ้มบางๆยังคงฉายขึ้นบนใบหน้าหวาน การที่เธอได้คุยกับคนที่เธอรักจนสุดหัวใจมันทำให้มีความสุขจนลืมเรื่องเลวร้ายไปได้

ครอบครัวไอรีนอยู่ในระดับกลางๆไม่ได้รวย พอกินพอใช้ไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน แต่ด้วยที่เธออยากทำงานหาเงินด้วยตัวเองและอยากหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ เธอเลยตัดสินใจออกมาหางานทำ และสุดท้ายด้วยหน้าตาบวกกับความมุ่งมั่นของตัวเองก็ทำให้เธอกลายเป็นพริตตี้แถวหน้าระดับประเทศจนถึงทุกวันนี้ มีเงินใช้จ่ายของตัวเองและเปิดบัญชีฝากเงินไว้เป็นชื่อพ่อกับแม่อีกส่วนหนึ่ง

ถึงแม้คนทั่วไปจะคิดว่าอาชีพนี้เปลืองตัวหรือเป็นอาหารตาให้กับผู้ชายแต่สำหรับครอบครัวเธอกับสนับสนุนในสิ่งที่เธอเลือกและเธอก็ทำมันออกมาได้ดีจนทุกวันนี้มีคนที่เห็นเธอตามสถานที่ต่างๆก็เข้ามาขอถ่ายรูปคล้ายกับดาราไปแล้ว

"อย่างน้อยวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ดี"

@เช้าวันใหม่

หญิงสาวกำลังประทินโฉมอยู่หน้ากระจกเงาด้วยลุคสาวเซ็กซี่ เพราะวันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เธอมีงานในมอเตอร์โชว์ เธอเลือกที่จะแต่งหน้าไปเลยและไปเปลี่ยนชุดที่งานอีกที เมื่อวานหลังจากคุยโทรศัพท์กับคนที่บ้านเรียบร้อย เธอก็จัดการธุระส่วนตัวและหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ ความเหนื่อยล้าที่สะสมหลายวันทำให้หญิงสาวตื่นอีกทีในตอนเช้าวันใหม่เลย

ครืด ครืด…

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้น ดวงตากลมโตเหลือบไปมองเบอร์ที่โชว์เด่นอยู่บนหน้าจอก่อนจะกดรับอย่างไม่รีรอ

"ว่าไงคุณเพื่อน?"

(แกอยู่ไหน อยู่คอนโดหรือเปล่า มีใครโทรหาแกไหม แกรู้ข่าวหรือยัง)

"หยุดก่อน นี่แกเป็นอะไรรัวคำถามมาขนาดนี้" ไอรีนถามด้วยความแปลกใจเพราะปลายสายรัวใส่เธอไม่ยั้งแถมน้ำเสียงตื่นตระหนกตกใจราวกับมีเรื่องร้ายแรง

(พี่ปรางไม่ได้โทรหาแกเหรอ)

"ไม่นิ แล้วจะโทรหาฉันทำไมในเมื่อฉันก็กำลังจะออกไปทำงานปกติ ต้องเจอกันที่งานอยู่แล้ว"

(แล้วไม่ได้อ่านไลน์กลุ่มหรือไง)

"เมื่อวานกลับมาก็สลบยาวยังไม่ได้เช็คโทรศัพท์เลย เกิดอะไรขึ้น?"

(สรุปเนื้อๆเลยนะ แกโดนเทงานเรียบร้อยแล้ว รอบนี้มีใบแจ้งอย่างเป็นทางการจากบริษัทเลย แล้วพี่ปรางก็ส่งมาให้ในกลุ่มไลน์จ้างงาน)

"กะ แกว่าไงนะ"

ไอรีนรีบกดดูโทรศัพท์เข้าไปดูตามที่เพื่อนสาวคนสนิทบอกทันที ดวงตากลมโตเบิกตาโพลงเพราะมันเป็นอย่างที่นินิวพูดไว้จริง เป็นกระดาษประกาศพร้อมลายเซ็นของผู้บริหารโชว์รูมบ่งบอกว่ากระดาษแผ่นนี้เป็นของจริง ในเนื้อหาประกาศบอกคร่าวๆว่าเป็นการยกเลิกสัญญาจ้างงานเป็นพริตตี้ให้กับโชว์รูมนี้อย่างเป็นทางการ และชื่อเธอก็โชว์หราอยู่บนกระดาษใบนั้นอย่างชัดเจน

(ยัยไอร์ ฮัลโหลๆ แกฟังฉันอยู่หรือเปล่า)

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันงงไปหมด ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด หรือว่า..." ไอรีนนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้ ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นก็ลอยมาทันที

(ฉันว่าเกี่ยวกับคุณโนอาร์ที่แกมีเรื่องด้วยนั่นแหละ แต่ทำไมเขาไม่เล่นงานฉันด้วยเพราะฉันก็เข้าไปยุ่งกับเหตุการณ์เมื่อวาน)

"ก็ดีแล้วที่หมอนั่นไม่เอาแกเข้ามาเกี่ยวด้วย มันเกิดขึ้นเพราะฉันเอง ถ้าฉันควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่านี้คงไม่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น ก็ถือว่าได้พักผ่อนละกัน งานอื่นก็มีตารางงานฉันแน่นถึงสิ้นปี เสียงานเดียวคงไม่อดตาย อีกอย่างต่อให้ฉันไปทำก็ไม่ได้เงินอยู่ดีเพราะพนันกับพวกนั้นไว้ ถือว่าเป็นข่าวดีละกัน"

(ประสาทกลับหรือไงยัยไอร์ แล้วแกรู้อะไรไหมเครือของโชว์รูมที่เราทำงานมันขยายไปกี่สาขากี่บริษัท ลองเช็คแล้วเหรอว่าจะไม่โดนหางเลขไปด้วย)

คำพูดของเพื่อนสนิททำให้ไอรีนนิ่งไป หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ "ไม่ซวยขนาดนั้นหรอก งั้นแค่นี้แหละขอบใจที่บอกฉันนะ ไม่งั้นคงไปทำงานเก้อเลย"

พูดจบไอรีนก็รีบตัดสายเพื่อนสาวทันที มือบางสั่นจนต้องจับประสานกันไว้ พอเริ่มควบคุมตัวเองได้ นิ้วเรียวยาวค่อยๆเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ดูของผู้จ้างงานคนอื่นอย่างช้าๆ

บรรดาตัวแทนนายจ้างที่จ้างงานเธอส่งเอกสารการเลิกจ้างมาให้อย่างพร้อมเพรียงกัน ในเนื้อหาของประกาศเลิกจ้างไม่มีเหตุผลอะไรเลย ไม่มีแม้กระทั่งเงินชดเชยการเลิกจ้างแบบกะทันหัน

ไอรีนรีบโทรหาตัวแทนแต่ละบริษัทที่ประสานงาน แต่กลับไม่มีใครรับสายเธอเลยสักบริษัท หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบจนทำอะไรไม่ถูก มือบางกำโทรศัพท์แน่นด้วยความโกรธ "สารเลว"