ตอนที่ 12 ยิ่งพยายามใกล้ยิ่งห่างไกล

ตอนที่ 12 ยิ่งพยายามใกล้ยิ่งห่างไกล

      อคิณกลับเข้ามาในห้องทำงานด้วยสีหน้าอ่อนล้าจากการประชุมที่ยาวนานกว่าที่คิด เขามองไปที่พราวตะวันที่กำลังยืนอยู่ริมหน้าต่าง ใบหน้าของเธอหันออกไปมองทิวทัศน์ข้างนอก แต่แววตาของเธอกลับว่างเปล่า ราวกับว่าความคิดของเธอกำลังล่องลอยไปในที่ไกลแสนไกล อคิณเดินเข้ามาใกล้เธอช้าๆ เขารู้สึกผิดที่บังคับเธอให้มารอเขาประชุม

       “ผมขอโทษนะครับพราว ที่ทำให้คุณต้องรอนาน” อคิณกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พราวตะวันไม่ตอบอะไร เธอยังคงนิ่งราวกับว่าไม่มีใครอยู่ในห้องกับเธอ ราวกับว่าการมีตัวตนของเขาไม่มีผลอะไรต่อเธอเลยแม้แต่น้อย อคิณถอนหายใจเบาๆ เขาเดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นแล้วเอื้อมมือไปจับมือของเธอไว้เบาๆ

       “ผมรู้ว่าคุณโกรธ แต่ผมขอโทษได้ไหม” พราวสะบัดมือของเขาออกอย่างแรง

       “ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันรำคาญที่ต้องอยู่ใกล้ๆ คุณอย่างนี้และยิ่งตอนนี้ฉันก็ยิ่งไม่อยากอยู่ใกล้ๆ คุณ”

       “ผมรู้ว่าคุณรำคาญผมแต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมไม่ได้อยากทำให้คุณอึดอัด” อคิณบอกกับเธอ

      อคิณเงียบไปชั่วขณะ เขามองพราวตะวันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด และตัดพ้อ

       “พราวคุณไม่เคยคิดเลยหรือไงว่าที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้ ผมหวังดีกับคุณทุกเรื่อง” อคิณพูดขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของพราวตะวันอย่างหมดหวัง

       “ทำไมฉันต้องเชื่อว่าคุณหวังดีกับฉัน เพราะถ้าคุณหวังดีกับฉันคุณคงไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานแบบบีบบังคับฉันอย่างนี้” พราวตะวันพูดขึ้นมาพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

       “ผมอยากบอกคุณนะพราว ว่าผมหวังดีกับคุณ ทุกอย่างที่ผมทำผมหวังดีกับคุณทั้งนั้น” อคิณกล่าวเสียงเรียบแต่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด  “แต่คุณไม่เคยเปิดใจรับฟังผมเลย”

       “แล้วทำไมฉันต้องเปิดใจรับฟังคุณด้วยล่ะ” พราวตะวันตอบกลับทันควัน

       “ในเมื่อทุกอย่างที่คุณทำ มันก็เพื่อประโยชน์ของครอบครัวคุณ”

       อคิณส่ายหน้าช้าๆ “ไม่จริงพราว ผมทำทุกอย่างเพื่อคุณ”

       “เพื่อฉัน ตลกสิ้นดี” พราวตะวันแค่นหัวเราะ

       “ถ้าคุณทำเพื่อฉันจริง คุณคงไม่พาฉันมาที่นี่ คุณคงไม่บังคับให้ฉันแต่งงานกับคุณ คุณคงไม่ทำให้ฉันต้องเจ็บปวด” น้ำเสียงของพราวตะวันสั่นเครือเล็กน้อย แววตาของเธอเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า อคิณเห็นดังนั้นก็รู้สึกปวดร้าวในใจ เขาเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นแล้วเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่คลออยู่ตรงหางตาของเธอ พราวตะวันสะดุ้งเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้ปัดมือของเขาออก

       “ผมขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บปวด” อคิณกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างที่สุด

       “แต่คุณจงรู้ไว้ว่าที่ผมทำทุกอย่างก็เพื่อคุณ สักวันคุณจะเข้าใจในสิ่งที่ผมทำ ผมจะทำให้คุณมีความสุข” อคิณกล่าว “ผมจะทำทุกอย่างให้คุณเชื่อใจผมให้ได้”

       พราวตะวันมองเข้าไปในดวงตาของเขา เธอเห็นความจริงใจที่ฉายชัดอยู่ในนั้น มันไม่ใช่สายตาของชายเจ้าชู้ที่เธอเข้าใจ แต่มันคือสายตาของชายที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนาดีที่มันออกมาจากใจจริง

       “ผมรู้ว่าคุณอาจจะไม่ได้รักผม ผมเจ็บปวดแต่ไม่ใช่เพราะคุณไม่รักผม”

       “แล้วคุณเจ็บปวดอะไร” พราวตะวันถามขึ้นมาทันทีทีที่เข้าพูดจบ

       “ผมเจ็บปวดที่เห็นคุณต้องทุกข์ใจ” อคิณกล่าว “ผมอยากให้คุณมีความสุข”

       “คุณจะทำให้ฉันมีความสุขได้ยังไงในเมื่อคุณก็ทำให้ฉันทุกข์ใจมาตลอด” พราวตะวันพูดขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของเขาทั้งน้ำตา

       “ผมรู้ว่าผมไม่ใช่ความสุขของคุณ แต่ผมจะรอ รอวันที่คุณมองผมเป็นความสุขของคุณ แม้จะไม่มีวันนั้นผมก็จะรอ” น้ำเสียงของอคิณเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

       พราวตะวันเงียบไป เธอรู้สึกจุกแน่นในลำคอ เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้ หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธออยากจะเชื่อเขาแต่หัวใจของเธอตอนนี้มันมีแค่ฟิล์มเท่านั้น

       “มันคงไม่มีวันนั้นตามที่คุณเข้าใจ” น้ำเสียงของพราวตะวันหนักแน่นแต่ก็สั่นเครือ เธอมองเข้าไปในดวงตาของอคิณอย่างไม่ยอมแพ้

“ผมไม่เชื่อ” อคิณกล่าว “ผมจะรอจนกว่าคุณจะเปลี่ยนใจ”

พราวตะวันส่ายหน้า เธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ เธอยังคงรักฟิล์มอยู่หมดหัวใจ และเธอก็ไม่สามารถทำใจที่จะรักใครได้อีก

“ผมรู้ว่าคุณรักเขา” อคิณกล่าว

พราวตะวันนิ่งไป เธอเถียงเขาไม่ออก เพราะสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดมันคือความจริง ฟิล์มไม่ได้สนใจเธอเลยในช่วงเวลาที่เธอต้องการเขามากที่สุด

“ผมจะทำทุกอย่างให้คุณลืมเขาให้ได้” อคิณกล่าว “ผมจะทำให้คุณรักผมให้ได้”

พราวตะวันรู้สึกอึดอัดกับคำพูดของเขา เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี เธออยากจะเชื่อเขา แต่ในใจของเธอก็ยังมีกำแพงที่แข็งแกร่งขวางกั้นอยู่

 “ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหน”

พราวตะวันเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน อคิณมองกลับมาที่เธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนและจริงใจ

“ผมจะรอคุณ” อคิณกล่าว

“ผมจะรอจนกว่าคุณจะพร้อมที่จะเปิดใจให้ผม”

“พอเถอะ กลับบ้านดีกว่า ฉันอยากกลับบ้าน” พราวตะวันเลือกที่จะเลิกพูดเรื่องนี้ เธอไม่ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับความรู้สึกที่สับสนภายในใจอีกต่อไป

จู่ๆ ท้องของเธอก็ร้องออกมาเสียงดัง ทำให้ทั้งคู่ต้องเงียบไปชั่วขขณะ พราวตะวันเขินหน้าแดง เธอพยายามจะทำเป็นไม่สนใจแต่ก็ทำไม่ได้ อคิณเห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“ผมว่าเราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะครับ” อคิณกล่าว

“ฉันไม่หิว” พราวตะวันปฏิเสธเสียงแข็ง

“แต่ท้องของคุณไม่ได้พูดแบบนั้น” อคิณพูดขึ้นมาแล้วก็แอบอมยิ้มเล็กน้อย ซึ่งทำให้บรรยากาศสบายขึ้น

“ฉันจะกลับบ้าน” พราวตะวันยืนยัน

“ผมคิดว่าเราไปทานข้าวกันดีกว่า”

พราวตะวันรู้สึกไม่พอใจกับคำพูดของเขา เธออยากจะปฏิเสธแต่ท้องของเธอก็ยังคงร้องออกมาอีกครั้ง ราวกับจะตอกย้ำให้เธอได้รู้ว่าเธอไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้อีกต่อไป

“ก็ได้ เบื่อจะเถียงคุณแล้ว” พราวตะวันตอบกลับอย่างไม่เต็มใจ

อคิณพาพราวตะวันไปที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก บรรยากาศในร้านเงียบสงบและดูอบอุ่น อคิณสั่งอาหารที่พราวตะวันชอบโดยที่เธอไม่ได้บอก พราวตะวันมองเขาด้วยความสงสัย

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันชอบอาหารพวกนี้” พราวตะวันถาม

“ผมเคยเห็นคุณทานอาหารพวกนี้ที่บ้านบ่อยๆ” อคิณตอบ

“ผมก็เลยคิดว่าคุณน่าจะชอบ”

พราวตะวันเงียบไป เธอรู้สึกประหลาดใจกับการใส่ใจของเขาที่ไม่เคยมีใครเคยทำมาก่อน ความรู้สึกผิดในใจของเธอเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ

“ผมขอโทษนะครับพราว ที่ทำให้คุณต้องรู้สึกอึดอัด”

พราวตะวันได้ยินเธอก็เลือกที่จะเงียบแทนที่จะพูดอะไรออกไป

หลังจากทานข้าวเสร็จ อคิณก็พาเธอกลับมาที่บ้าน พราวตะวันเดินเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอกำลังสับสนในความรู้สึกของเธอ