All Chapters of สัญญารักไร้หัวใจ: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 1 สัญญาที่ไร้หัวใจ แสงแดดอ่อนยามบ่ายสาดส่องกระทบใบหน้าของพราวตะวัน ทำให้รอยยิ้มของเธอดูกระจ่างสดใสเป็นพิเศษ วันนี้คือวันจบการศึกษาของเธอ ท่ามกลางเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเพื่อนฝูงที่กำลังฉลองกันอย่างคึกคัก พราวตะวันหันไปคุยกับ กานต์ เพื่อนสนิท และพราวฟ้า น้องสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาคู่สวยเปล่งประกายด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น“ในที่สุดก็จบสักทีกานต์ พราวฟ้า ต่อจากนี้ฉันก็จะทำงานเก็บเงินอย่างที่ฝันไว้แล้วรอพี่ฟิล์มกลับมาสร้างครอบครัวด้วยกัน” พราวตะวันกล่าวด้วยน้ำเสียงมีความสุขล้นปรี่ โลกทั้งใบของเธอเต็มไปด้วยภาพอนาคตที่สดใสกับชายที่เธอรักหมดหัวใจกานต์อดแซวไม่ได้ “แหม ตอนนี้ก็เหมือนรอเจ้าชายกลับมาแต่งงานเลยนะแก”พราวตะวันหัวเราะเบา ๆ แก้มใสขึ้นสีระเรื่อ“ก็ใกล้แล้วล่ะ เราคุยเรื่องอนาคตกันไว้เยอะเลย ทั้งเรื่องบ้าน เรื่องงาน เรื่องลูก เขาบอกว่าจะดูแลฉันไปตลอดชีวิตเลยนะ” เสียงของเธอเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นและเปี่ยมสุขพราวฟ้าเข้ามากอดพี่สาวแน่น “ดีใจด้วยนะพี่พราว ชีวิตพี่กำลังจะไปได้สวยเลย นี่แหละที่พราวฟ้าอยากเห็นที่สุด”แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังยิ้มแย้มยินดี เสียงโทรศัพท์ของพราวตะวันก็ด

ตอนที่ 3 พิธีวิวาห์แห่งความเจ็บปวดตอนที่ 3 พิธีวิวาห์แห่งความเจ็บปวดกลิ่นยาฆ่าเชื้อยังคงคละคลุ้งในอากาศ พราวตะวันนั่งอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของทนายประจำตระกูลวรวิชญ์ มือเรียวสั่นเทาเมื่อหยิบปากกาขึ้นมาบรรยากาศในห้องเงียบสงัดมีเพียงเสียงปลายปากกาที่กำลังจรดลงบนกระดาษ นายแพทย์ธีระและอคิณนั่งอยู่ไม่ไกล ดวงตาของอคิณจับจ้องมาที่เธอไม่วางตา ความหนักอึ้งในอกทำให้พราวตะวันแทบสำลักออกมา“เชิญคุณพราวเซ็นตรงนี้เลยครับ” ทนายกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ พลางชี้ไปยังบรรทัดสุดท้ายของสัญญา เอกสารหนาหลายแผ่นวางอยู่ตรงหน้า คำว่า “สัญญาการสมรส” ปรากฏหราอยู่บนหน้าแรก แต่ดวงตาของพราวตะวันพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตาและความกังวลเธอพยายามกวาดสายตาอ่านเนื้อหาแต่ตัวอักษรก็เลือนรางพร่ามัวไปหมด ภาพของพ่อที่นอนหมดสติอยู่ในห้องฉุกเฉินฉายชัดในความคิด ทุกนาทีที่ผ่านไปคือชีวิตของพ่อ“ไม่ต้องกังวลหรอกครับหนูพราว สัญญานี้เป็นไปตามที่ตกลงกันไว้ทุกอย่าง” นายแพทย์ธีระกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับจะคลายความกังวลให้เธอ คำพูดนั้นทำให้พราวตะวันรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง เธอเชื่อใจนายแพทย์ธีระเพราะเขาคือเพื่อนของพ่อ ความเร่งรีบและ

ตอนที่ 5 การตอบโต้ที่เหนือความคาดหมายเช้าวันรุ่งขึ้นพราวตะวันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกไม่สดใส เธอเดินลงมาจากห้องนอนในสภาพที่ไม่ได้สนใจการแต่งกายเหมือนเดิม เสื้อยืดเก่า ๆ และกางเกงขาสั้นยับยู่ยี่ ผมเผ้ายุ่งเหยิงราวกับรังนก เธอตั้งใจจะลงไปสร้างความรบกวนให้อคิณตั้งแต่เช้าเพื่อเริ่มแผนการ "ทำให้เกลียด" ที่เธอตั้งใจไว้เมื่อเดินลงมาถึงห้องอาหาร พราวตะวันเห็นอคิณนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวยาวใหญ่ กำลังจิบกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสง่างาม เขาสวมชุดลำลองดูสบาย ๆ แต่ก็ยังคงเนี้ยบและดูดีในสายตาของเธอพราวตะวันรู้สึกขัดใจเล็กน้อยเธอจงใจลากเก้าอี้เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดเมื่อนั่งลงมือเรียวหยิบขนมปังขึ้นมาทาเนยอย่างลวก ๆ จนเนยเลอะขอบจาน แต่ดูเหมือนอคิณจะไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย เขายังคงอ่านหนังสือพิมพ์ต่ออย่างใจเย็น“นี่คุณไม่คิดจะไปออกกำลังกายบ้างหรือคะ” พราวตะวันแกล้งพูดขึ้นเสียงดัง“อยู่แต่ในบ้านแบบนี้ระวังจะเฉาก่อนวัยนะคะ” อคิณพับหนังสือพิมพ์ลงช้า ๆ เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยรอยยิ้มบาง ๆ“ผมออกกำลังกายทุกเช้าครับ ไม่ต้องห่วง” คำตอบของเขาทำให้พราวตะวันรู้สึกหงุดหงิด เขาไม่ได้โต้ตอบอย่างที่เธอคาดไว้เลย เธอพยายามหา

ตอนที่ 7 หึงหวงชุดราตรีสีน้ำเงินเข้มขับผิวขาวผ่องของพราวตะวันให้โดดเด่น เธอยืนอยู่ข้างอคิณในงานเลี้ยงการกุศลที่จัดขึ้นอย่างหรูหราผู้คนมากมายเดินสวนกันไปมา เสียงดนตรีบรรเลงเบา ๆ คลอเคล้ากับเสียงหัวเราะและบทสนทนา อคิณในชุดสูทสีดำสนิทดูสง่างามและเป็นที่สนใจของสาว ๆ ทั่วทั้งงานแต่เขากลับไม่เคยละสายตาจากพราวตะวันเลยแม้แต่น้อย“ยิ้มหน่อยสิครับพราว คุณดูเครียดไปนะ” อคิณกระซิบข้างหูเธอ เสียงทุ้มต่ำของเขาทำให้พราวตะวันรู้สึกขนลุกซู่ เธอปั้นหน้ายิ้มออกมาอย่างฝืน ๆ“ฉันไม่ชอบงานแบบนี้ค่ะ มันน่าเบื่อ” เธอตอบเสียงเรียบ“แต่คุณก็ต้องร่วมงานสังคมบ้างในฐานะภรรยาของผม” อคิณกล่าว เขาเอื้อมมือมาโอบเอวเธออย่างเป็นธรรมชาติ สัมผัสอุ่นร้อนจากฝ่ามือเขาที่แนบชิดกับผิวของเธอทำให้พราวตะวันรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว เธอพยายามปัดมือเขาออก แต่เขากลับกระชับวงแขนแน่นขึ้นเล็กน้อย“คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ผมขอไปคุยกับเพื่อนสักครู่” อคิณที่เห็นว่าพราวตะวันไม่ชอบการที่มีคนเยอะ ๆ เขาจึงไม่พาเธอไปคุยกับกลุ่มเพื่อนของเขาเลยให้เธอยืนรอเงียบ ๆ คนเดียวในขณะที่อคิณเดินไปหาเพื่อน ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก็เดินตรงเข้ามาหาพ

ตอนที่ 9 ไฟดับพายุฝนโหมกระหน่ำลงมาอย่างหนักตั้งแต่หัวค่ำ เสียงฟ้าร้องครืนครืนตามมาด้วยแสงฟ้าผ่าแปลบปลาบ ทำให้บ้านทั้งหลังมืดสนิทในพริบตา เมื่อกระแสไฟฟ้าดับลงอย่างกะทันหันพราวตะวันที่กำลังเดินอยู่ในห้องโถงกรีดร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ เธอเป็นคนกลัวความมืดและเสียงฟ้าฝนที่กระหน่ำลงมายิ่งทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวจับใจทันใดนั้นเองมือหนาก็เอื้อมมาคว้าแขนของเธอไว้ อคิณจุดเทียนไขหลายเล่มที่วางเตรียมไว้ทั่วบ้าน ทำให้บ้านแสงสลัวของเปลวเทียนเป็นสิ่งเดียวที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด เขาเห็นใบหน้าของพราวตะวันที่ซีดเผือดและดวงตาที่ฉายแววหวาดกลัวอย่างชัดเจน“คุณกลัวความมืดเหรอพราว” อคิณถามเสียงนุ่มน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยพราวตะวันสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา เธอไม่ชอบให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง“เปล่า ฉันไม่ได้กลัว” เธอตอบเสียงแข็ง พยายามซ่อนความสั่นเทาในน้ำเสียง“แค่ตกใจนิดหน่อย”อคิณไม่ได้เซ้าซี้อะไร เขาจูงมือเธอให้เดินตามเขาไปยังห้องนั่งเล่นที่มีโซฟาตัวใหญ่และผิงไฟที่ยังคงให้ความอบอุ่นเขาจุดเทียนเพิ่มอีกสองสามเล่ม เพื่อให้ห้องสว่างขึ้นเล็กน้อย พราวตะวันนั่งลงบนโซฟาอย่างเงียบ