ตอนที่ 27 ใต้ชายคาที่อึดอัด

ตอนที่

27

ใต้ชายคาที่อึดอัด

      พราวตะวันลืมตาขึ้นบนโซฟา ความปวดร้าวที่แล่นไปทั่วแผ่นหลังเทียบไม่ได้กับความรู้สึกอึดอัดที่บีบรัดอยู่ในหัวใจ เธอตื่นก่อนแสงแรกของวันจะมาถึง จัดการเก็บผ้าห่มและหมอนเข้าที่อย่างเงียบเชียบ แล้วก้าวออกจากห้องนอนโดยไม่หันกลับไปมองเตียงกว้าง

       เมื่ออคิณตื่นขึ้น เขาพบเพียงความว่างเปล่าข้างกายและโซฟาที่ถูกจัดเรียบร้อยราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

       บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเช้าหนักอึ้งจนน่าอึดอัด เสียงช้อนส้อมกระทบจานเป็นเพียงเสียงเดียวที่ทำลายความเงียบงัน พราวตะวันเอาแต่ก้มหน้าทานข้าวราวกับว่าอาหารในจานคือสิ่งที่น่าสนใจที่สุดในโลก

       “อรุณสวัสดิ์ครับ” อคิณเอ่ยขึ้นเบาๆ “เมื่อคืนนอนไม่สบายใช่ไหม”

       “ก็ดีค่ะ” เธอตอบโดยไม่สบตา คำตอบสั้นๆ ที่ไร้เยื่อใยนั้นเหมือนกำแพงที่มองไม่เห็น

       “วันนี้ผมไม่มีประชุมช่วงบ่าย เราไปหาอะไรทำกันข้างนอกไหม เผื่อคุณจะรู้สึกดีขึ้น” เขาพยายามอีกครั้ง ความหวังริบหรี่ฉายอยู่ในแววตา

       “ไม่ดีกว่าค่ะ” พราวตะวันวางช้อนลงทันที “พอดีฉันมีธุระต้องทำ” เธอลุกขึ้นยืน เป็นการจบการสนทนาอย่างสิ้นเชิง แล้วเดินจากไป ทิ้งให้อคิณนั่งอยู่กับอาหารเช้าที่รสชาติดีแต่เขากลับไม่รับรสอร่อยนั้น

       พราวตะวันขังตัวเองอยู่ในห้องสมุดของบ้าน เธอรู้สึกเหมือนกำลังจมน้ำหายใจไม่ออก บ้านหลังนี้ที่เคยเริ่มจะรู้สึกเหมือนบ้าน บัดนี้กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของแม่ เธอก็รีบกดรับทันที

       “ค่ะแม่”

       “พราวลูกแม่เป็นห่วงคุณพ่อจังเลย” น้ำเสียงของคุณอรัญญาเต็มไปด้วยความกังวล “ตั้งแต่กลับจากทะเลมา ท่านดูซึมๆ ไปนะลูก ไม่ค่อยยอมทานอะไรเลย วันๆ เอาแต่นั่งเหม่อ แม่กลัวว่าท่านจะเครียดเรื่องเก่าๆ แล้วโรคหัวใจจะกำเริบอีก”

       หัวใจของพราวตะวันหล่นวูบ “จริงเหรอคะแม่ แล้วคุณพ่อว่ายังไงบ้างคะ”

       “พ่อก็ว่าไม่เป็นอะไร แต่แม่ดูออก ลูกพอจะแวะมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อเขาหน่อยได้ไหมลูก เวลาลูกอยู่ด้วย พ่อเขาดูมีความสุขขึ้นเยอะเลย”

       คำพูดของแม่เปรียบเสมือนฟางเส้นสุดท้ายที่พราวตะวันกำลังไขว่คว้ามันคือเหตุผลที่สมบูรณ์แบบ เกราะป้องกันชั้นดีที่เธอจะใช้หนีออกจากความสับสนและความเจ็บปวดที่กำลังเผชิญอยู่นี้ได้

       “ได้สิคะแม่” เธอตอบรับทันที “เดี๋ยวพราวจะรีบเก็บของแล้วเข้าไปหานะคะ ไม่ต้องห่วงนะคะแม่ เดี๋ยวพราวไปดูแลคุณพ่อเอง”

       เธอวางสายลง แววตาที่เคยสับสนบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวเธอรู้แล้วว่าเธอต้องทำอะไรต่อไป

       เธอเดินลงมารออคิณที่ห้องนั่งเล่น รอจนกระทั่งเขาเดินออกมาจากห้องทำงานด้วยสีหน้าที่อ่อนล้า

       “ฉันมีเรื่องจะแจ้งให้คุณทราบค่ะ” เธอเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ    

       อคิณมองเธอด้วยสายตาที่เหนื่อยอ่อน “ครับ”

       “พอดีคุณแม่เพิ่งโทรมา ท่านเป็นห่วงอาการคุณพ่อบอกว่าพ่อดูซึมๆ ไม่ยอมทานอะไรมาหลายวันแล้วค่ะ”

       แววตาของอคิณเปลี่ยนเป็นความห่วงใยทันที “จริงเหรอครับ แล้วคุณอาเป็นอะไรมากรึเปล่า ผมจะให้หมอ...”

       “ไม่มากค่ะ” เธอรีบพูดตัดบท “แต่คุณแม่ขอให้ฉันกลับไปอยู่เป็นเพื่อนท่านสักพักใหญ่ๆ ค่ะ กลัวว่าท่านจะเครียดแล้วโรคหัวใจจะกำเริบอีก”

       อคิณนิ่งไปทันที เขารู้ทั้งรู้ว่านี่คือข้ออ้างที่เธอใช้เพื่อหนีหน้าเขา แต่เป็นเหตุผลที่หนักแน่นและถูกต้องจนเขาไม่สามารถคัดค้านได้เลยแม้แต่คำเดียว การปฏิเสธ การปฏิเสธไม่ให้เธอไปดูแลพ่อที่ป่วย จะทำให้เขาดูเป็นสามีที่เลวร้ายขนาดไหน เขาเจ็บปวดที่เธอเลือกใช้ความกตัญญูเป็นอาวุธในการผลักไสเขา

       “ได้แน่นอนอยู่แล้วครับ” เขาเค้นเสียงตอบกลับไปอย่างยากลำบาก

       “ถ้ามีอะไรให้ช่วย ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม โทรหาผมได้ตลอดนะ”

       “ค่ะ” เธอพยักหน้ารับคำอย่างเย็นชา ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นบันไดเพื่อไปเก็บของที่จำเป็น ทิ้งให้เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน

       พราวตะวันเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กด้วยความรวดเร็ว เธอเลือกหยิบเฉพาะเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็น เธอจงใจไม่หันไปมองรูปคู่ของพวกเขาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ไม่มองเพราะจะทำให้เธอใจอ่อนได้

       อคิณเดินตามขึ้นมาและหยุดพิงกรอบประตูห้องนอน เขามองทุกการกระทำของเธอเงียบๆ ไม่พูดอะไรอีก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ปิดไม่มิด

       เมื่อเก็บของเสร็จ พราวตะวันก็ลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กเดินตรงมาที่ประตู เธอหยุดชะงักเมื่อต้องเดินผ่านหน้าเขา

       “ฉันไปนะคะ” เธอพูดเสียงเรียบโดยไม่สบตา

       เขาไม่ได้ตอบอะไร ทำเพียงขยับตัวหลีกทางให้เธอเดินผ่านไปเท่านั้น

       พราวตะวันก้าวลงบันไดและเดินออกจากประตูบ้านไป ประตูที่เธอเคยไม่อยากจะก้าวเข้ามา แต่ช่วงเวลาหนึ่งกลับรู้สึกเหมือนเป็นบ้านที่ปลอดภัยที่สุด บัดนี้เธอกำลังก้าวออกไปจากมันด้วยตัวเอง

       อคิณยืนมองตามแผ่นหลังของเธอไปจนกระทั่งรถของเธอแล่นลับสายตาไป เขาค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนขั้นบันได ยกมือกุมใบหน้าตัวเองอย่างหมดหนทาง บ้านหลังใหญ่กลับมาเงียบเหงาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเงียบและอ้างว้างกว่าที่เคยเป็นมานับร้อยเท่า

      --- Part ของพราวตะวัน ---

      ทันทีที่ก้าวกลับเข้ามาในบ้านของพ่อแม่ กลิ่นอายที่คุ้นเคยก็โอบล้อมรอบกายเธอ ความรู้สึกปลอดภัยอย่างแท้จริงที่ไมได้สัมผัสมานานทำให้พราวตะวันเผลอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่นี่คือที่ของเธอ

       “กลับมาแล้วเหรอลูก” อรัญญาโผเข้ากอดลูกสาวด้วยความคิดถึง “ดีแล้วลูกมาอยู่เป็นเพื่อนพ่อเขาหน่อยนะ”

       การได้กลับมาอยู่ในห้องนอนเก่าของตัวเอง ทำให้พราวตะวันรู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กสาวคนเดิมอีกครั้ง คนที่เคยมีความฝันและมีอิสระเป็นของตัวเอง แต่เมื่อเธอล้มตัวลงนอนบนเตียงในค่ำคืนแรก ความว่างเปล่าข้างกายกลับทำให้เธอรู้สึกโหวงเหวงอย่างประหลาด

เธอหลับตาลง พยายามจะข่มใจให้ลืมเรื่องราวของผู้ชายคนนั้น แต่ภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของอคิณตอนที่เธอก้าวเดินจากมากลับฉายชัดขึ้นมาในมโนสำนึก

‘เขาจะรู้สึกยังไงบ้างนะ...บ้านหลังนั้นคงจะเงียบมาก’

“ไม่ได้นะพราว!” เธอพึมพำกับตัวเองแล้วลืมตาขึ้น “แกจะไปคิดถึงเขาไม่ได้ แกทำถูกแล้วที่ออกมา”

หลายวันผ่านไป พราวตะวันทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับการดูแลพ่อ เธออ่านหนังสือให้ท่านฟัง ชวนท่านคุยเรื่องเก่าๆ และทำอาหารที่มีประโยชน์ให้ท่านทาน คุณสุริยะดูมีความสุขและสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ท่ามกลางความสุขนั้น พราวตะวันกลับรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ในใจ

“พี่เขาโทรมาบ้างไหมลูก” คืนหนึ่งคุณอรัญญาเอ่ยถามขึ้นเบาๆ ขณะนั่งพับผ้าอยู่กับเธอ

พราวตะวันส่ายหน้าช้าๆ “ไม่เลยค่ะแม่”

“แล้วเราไม่โทรหาพี่เขาหน่อยเหรอลูก ยังไงเขาก็เป็นสามีเรานะ”

“พราวแค่ยังไม่พร้อมจะคุยค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่ว ความรู้สึกผิดและความสับสนตีรวนกันอยู่ในอกจนเธอแทบหายใจไม่ออก การหนีออกมาจากเขาดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้เธอสบายใจขึ้นเลยแม้แต่น้อย