ตอนที่ 26 คืนที่เงียบงัน

ตอนที่

26

คืนที่เงียบงัน

      บรรยากาศภายในรถยนต์คันหรูเงียบสนิท แสงสีของกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนที่วิ่งผ่านกระจกไปอย่างรวดเร็ว ความสุขและความโรแมนติกเมื่อชั่วโมงก่อนได้เลือนหายไปจนหมดสิ้น เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบที่หนักอึ้งและน่าอึดอัด

       อคิณกำพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อย เขาเหลือบมองร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ เป็นระยะ พราวตะวันเอาแต่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย แสงไฟนีออนสาดกระทบใบหน้าสวยของเธอ เผยให้เห็นแววตาที่ว่างเปล่าและเย็นชา

       ในหัวของเธอ มีแต่เสียงของนิชาที่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมา

       คำพูดเหล่านั้นเหมือนยาพิษที่ค่อยๆ ซึมลึกเข้าไปในหัวใจที่เพิ่งจะเริ่มแข็งแรงของเธอ ความเชื่อใจที่เพิ่งก่อตัวขึ้นอย่างสวยงาม บัดนี้กลับถูกความสงสัยเข้ากัดกินหัวใจของเธอ เดทที่ควรจะพิเศษที่สุด กลายเป็นเพียงการตอกย้ำว่าเธอเป็นเพียงเงาของใครอีกคน เป็นเพียงตัวแทนในสถานที่แห่งความทรงจำของเขา

       “พราว...” อคิณลองเรียกชื่อเธอเบาๆ ทำลายความเงียบที่น่าทรมาน

       เธอไม่ได้หันมามอง เพียงแต่ขานรับในลำคอด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน

       “คะ”

       ความเย็นชาในน้ำเสียงนั้นทำให้อคิณรู้สึกจุกในอก แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ หลังจากปล่อยให้ความเงียบผ่านไปอีกครู่หนึ่ง เขาจึงลองอีกครั้ง

       “คุณเป็นอะไรไปครับ บอกผมได้ไหม อย่าเงียบแบบนี้เลยนะ” น้ำเสียงของเขาเจือความอ้อนวอน

       ครั้งนี้พราวตะวันหันมามองเขา แต่แววตาของเธอกลับเรียบเฉยจนน่าใจหาย “ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่เหนื่อย” เธอดึงเหตุผลที่ฟังดูสมเหตุสมผลที่สุดขึ้นมาบังหน้า

       อคิณรู้ทันทีว่าเธอกำลังโกหก เขารู้ว่ามันไม่เกี่ยวกับจำนวนคน แต่เกี่ยวกับคนๆ เดียวที่เดินเข้ามาต่างหาก เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความหงุดหงิดและความเจ็บปวดที่ถูกปิดกั้นเอาไว้

       “อย่าไปใส่ใจคำพูดของนิชาเลยนะ” เขากล่าว “ทุกอย่างที่เธอพูด”

       “ฉันบอกว่าฉันเหนื่อยไงคะ” พราวตะวันพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้นเล็กน้อย เป็นการตัดบทอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ต้องการจะฟังคำอธิบายใดๆ ทั้งสิ้น

       คำพูดนั้นทำให้อคิณต้องเงียบลง เขารู้ดีว่ายิ่งพยายามอธิบายตอนนี้ ก็จะยิ่งดูเหมือนการแก้ตัว เขาจึงทำได้เพียงถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วหันกลับไปตั้งใจขับรถต่อ ปล่อยให้ความเงียบที่บาดลึกกลับเข้ามาครอบงำบรรยากาศในรถอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม

       ทันทีที่รถจอดสนิทในโรงรถของบ้าน พราวตะวันก็ปลดเข็มขัดนิรภัยและเปิดประตูลงจากรถทันที โดยไม่รอให้อคิณมาเปิดให้เหมือนที่เขาทำเสมอ เธอก้าวเท้าเร็วๆ เข้าไปในตัวบ้านที่เงียบสงัด แผ่นหลังบางตั้งตรงอย่างเย็นชา ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองคนที่เดินตามหลังมา

       บ้านที่เคยเริ่มให้ความรู้สึกอบอุ่น บัดนี้กลับดูอ้างว้างและเย็นเยียบในความรู้สึกของเธอ

       อคิณรีบเดินตามเข้ามาในบ้านด้วยความร้อนใจ เขาเห็นเธอกำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปยังชั้นบน

       “เดี๋ยวก่อนสิพราว” เขารั้งเธอไว้ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”

       พราวตะวันหยุดชะงักที่ขั้นบันไดขั้นแรก แต่ก็ยังไม่ยอมหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา “ฉันขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะคะ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เป็นทางการ ราวกับกำลังพูดกับคนอื่นที่ไม่ใช่สามี “ขอบคุณสำหรับอาหารค่ำค่ะ”

       คำพูดที่ห่างเหินนั้นเหมือนกำแพงใสที่มองไม่เห็น มันผลักเขาออกมาอย่างเลือดเย็น ก่อนที่เธอจะเริ่มก้าวขึ้นบันไดต่อไป ราวกับว่าบทสนทนาได้จบลงแล้ว

       อคิณไม่ยอมแพ้ เขาก้าวตามเธอขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็วและทันเข้าไปในห้องนอนก่อนที่เธอจะทันได้ปิดประตูใส่หน้าเขา

       บรรยากาศในห้องที่เคยอบอวลไปด้วยความรักและความทรงจำดีๆ จากคืนก่อนๆ บัดนี้กลับตึงเครียดและเย็นเยียบ พราวตะวันหันมามองเขาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆ

       “พราว เราคุยกันก่อนได้ไหม อย่าเงียบแบบนี้” อคิณเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงที่เจือความอ้อนวอน เขาทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอเป็นแบบนี้

       “ฉันเหนื่อยค่ะ อยากพักผ่อน ไม่มีอะไรต้องคุยทั้งนั้น” เธอตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไร้ความรู้สึก ราวกับกำลังพูดกับคนที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน

       พูดจบเธอก็เมินเขาอย่างสิ้นเชิง และเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าบานใหญ่ การกระทำของเธอทำให้อคิณขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ

       เธอเปิดประตูตู้ออก หยิบหมอนสำรองและผ้าห่มผืนหนาที่พับเก็บไว้เรียบร้อยออกมา ก่อนจะปิดมันลงเสียงเบาแต่กลับดังก้องอยู่ในความรู้สึกของอคิณ

       พราวตะวันเดินถือของในมือไปยังโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่มุมห้อง แล้วโยนหมอนกับผ้าห่มลงไปบนนั้นอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเริ่มปูมันให้เป็นที่นอนอย่างเงียบๆ

       ทุกการกระทำของเธอว่ามันคือการประกาศสงครามเย็นโดยไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ เป็นสัญลักษณ์ของการปฏิเสธความใกล้ชิดและความเป็นสามีภรรยาที่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น

       อคิณมองการกระทำของภรรยาด้วยหัวใจที่เจ็บปวดและสับสน เขาเห็นเธอจัดที่นอนบนโซฟาจนเสร็จเรียบร้อย ก่อนที่เธอจะทันได้ล้มตัวลงนอน เขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและสั่นเครือ

       “พราว”

       พราวตะวันชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ยอมหันมามองเขา

       “ถ้าคุนไม่สบายใจ ผมเป็นคนไปนอนที่โซฟาเอง คุณนอนบนเตียงเถอะ”

       ในที่สุดเธอก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา แต่แววตาที่มองมานั้นกลับเรียบเฉยและเย็นชาจนน่ากลัว

       “ไม่ต้องหรอกค่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการ “ฉันแค่อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว คุณก็นอนพักผ่อนบนเตียงของคุณไปเถอะค่ะ”

       คำว่าของคุณที่เธอจงใจเน้นย้ำนั้น กรีดลึกลงไปในใจของอคิณยิ่งกว่ามีดเล่มไหนๆ มันเป็นการขีดเส้นแบ่งความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจนว่าเตียงนั้นไม่ใช่ของพวกเขาอีกต่อไป

       “คุณนอนเถอะ”

       พูดจบพราวตะวันก็ล้มตัวลงนอนบนโซฟาและหันหลังให้เขาทันที เธอรวบผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนถึงหัวไหล่ แผ่นหลังบางที่ตั้งตรงนั้นเปรียบเสมือนกำแพงน้ำแข็งที่เย็นชาและแข็งแกร่ง

อคิณมองแผ่นหลังนั้นนิ่งนาน ความเจ็บปวดแล่นริ้วขึ้นมาจุกอยู่ที่อก เขาทำได้เพียงเดินกลับไปนั่งลงบนขอบเตียงคิงไซส์ที่บัดนี้ดูใหญ่โตและว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย

ภาพสุดท้ายคือห้องนอนที่หรูหรากว้างขวาง แต่กลับเต็มไปด้วยความอ้างว้าง อคิณนั่งอยู่บนเตียงคนเดียว พราวตะวันนอนขดตัวอยู่บนโซฟา ทั้งสองอยู่ในห้องเดียวกันแต่อยู่ห่างไกลกันเหลือเกิน

ค่ำคืนนั้นจบลงด้วยความเงียบที่บาดลึก และดูเหมือนว่ามันจะเป็นค่ำคืนที่แสนยาวนานสำหรับหัวใจที่แตกสลายของคนทั้งสอง