“เดี๋ยวก่อนนะ นี่มึงจะไม่เดท ไม่กินข้าวดูหนังสักหน่อยเลยเหรอวะ”
“ไม่ล่ะ เสียเวลา มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้อยากหาแฟนแค่หาคนแก้เหงา เงื่อนไขที่ขอมากูไม่ติดปัญหา”
“ให้ไปที่ไหน คอนโดมึงเหรอ”
“เออ วันนี้ที่นี่แหละขี้เกียจออกไปที่อื่น สักสองทุ่มก็แล้วกัน”
“ได้ จัดการให้”
สองทุ่มคืนนั้น
ภาคย์ภูมิเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จแล้ว เสียงมือถือของเขาดังขึ้นเขาจึงรับ เป็น รปภ ข้างล่างตึกที่เขาอยู่นั่นเอง
“ขอโทษที่รบกวนครับคุณเจ้าของห้อง 8018 หรือเปล่าครับ”
“ครับ”
“คือว่ามีแขกผู้หญิงมาครับ เขาบอกว่ามีนัดกับคุณจะให้ขึ้นไปได้เลยไหมครับ”
“ผมขอดูหน้าเธอหน่อยครับ”
“ครับ ๆ ได้ครับ…เอ่อ คุณผู้หญิงครับ เชิญทางนี้ครับ”
ภาคย์เดินมาที่จอมอนิเตอร์หน้าประตูห้องของเขาที่เชื่อมต่อกับกล้องด้านล่างกับจอด้านล่าง รปภ กำลังพาเธอมายืน เขามองแล้วต้องรู้สึกสะดุดตาทันที เพราะเธอที่อยู่หน้าจอมือถือก่อนหน้านี้กับที่อยู่ในมอนิเตอร์ในตอนนี้แทบจะไม่ต่างกันเลย
“ตรงปกไม่เบานี่...ใช้ได้”
“ครับผม ตกลงว่า…”
“อ้อ ขอโทษทีครับใช่ครับเธอเป็นแขกห้องผม ให้ขึ้นมาได้เลยครับขอบคุณครับ”
“ครับ ๆ คุณผู้หญิงเชิญครับ”
ภาคย์ยังคงมองตอนที่ รปภ ปล่อยให้ผู้หญิงในชุดเดรสสีแดงเข้ามาในตึกที่เขาอยู่ เขาปิดจอมอนิเตอร์และหันมาเช็ดผมต่อโดยที่ยังคงสวมแต่ชุดลำลองอยู่
ไม่นานเสียงกริ่งหน้าประตูของเขาก็ดังพร้อมกับแสงไป LED ที่รหัสประตูที่ส่องแสงเตือนว่ามีคนกำลังกดกริ่งอยู่หน้าห้อง ครั้งนี้ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเขาถึงรู้สึกตื่นเต้น อาจจะเป็นเพราะว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมเรียกผู้หญิงมาที่นี่
“เชิญ”
“ขอบคุณค่ะ”
เสียงเล็กบาง ๆ นั้นทำเอาเขาใจหวิวขึ้นมาเล็กน้อยแม้จะเคยได้ยินเสียงของผู้หญิงมามากแต่กับเธอคนนี้เขารู้สึกว่าต้องทำตัวให้ดีกว่าเดิมสักหน่อย หรืออาจจะเพราะโปรไฟล์ของเธอกันนะที่ทำให้เขารู้สึกว่าเธอพิเศษ
เมื่อเดินเข้ามาแล้วเขาจึงหันไปมองใบหน้าของเธออีกครั้งและต้องกลืนน้ำลายเหนียวลงคออีกครั้งเพราะเธอทั้งสวย รูปร่างดีแม้จะตัวเล็กไปนิดหน่อยแต่หน้าอกกับสะโพกผายนั่นไม่ได้เล็กตามสรีระที่เห็นเลย
“เอ่อ…คุณนั่งก่อนสิ อยากดื่มอะไรไหม”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณ”
“อ่อ…งั้น…จะอาบน้ำก่อนไหม”
“ค่ะ ขอบคุณ”
“เอ่อ…ผ้าอยู่นี่ ชุดคลุม…อยู่ในห้องแล้วผม...จะรออยู่ที่นี่”
“ค่ะ ขอเวลาแค่สิบห้านาที”
“ได้สิ…เอ่อ นั่นอะไร”
เขาตกใจเมื่อเธอยื่นมือถือมาให้ หน้าจอที่แสดงโค้ดสำหรับโอนเงิน
“มัดจำห้าสิบเปอร์เซ็นต์ก่อนเริ่มงานค่ะ”
“อ่อ….”
“ไม่รับเช็ค เงินสดหรือทรัพย์สินอื่นหากคุณคิดตุกติกอย่าคิดว่าฉันจะปล่อยไปง่าย ๆ”
“หึ แม่สาวน้อยเธอคิดว่าเดินเข้ามาในห้องนี้แล้วถ้าต้องการเอาเรื่องฉัน..มันง่ายขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ”
“แอปที่คุณใช้งานยังไม่ถูกรองรับจากกฎหมายเมืองไทย การซื้อขายเช่นนี้แม้จะเป็นความสมัครใจแต่หากว่าคุณไม่กลัวว่าฉันจะเอาข้อมูลของคุณไปประจาน จะลองดูก็ได้”
“ฉลาดไม่เบาเลยนี่ ได้สิไม่มีปัญหา”
เขาเดินไปเอามือถือแต่สายตายังจ้องมองเธอไม่วางตา คนตรงหน้าช่างดูหยิ่งและอวดดีจนน่ากัดทึ้งเสียทั้งตัว เขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้ แม้จะยอมขายศักดิ์ศรีแต่ดูท่าทางจะพยศไม่น้อยเลย เขาแทบจะรอไม่ไหวที่จะดูลีลาบนเตียงของเธอเสียแล้ว
“เรียบร้อยแล้ว”
“นี่คุณ….”
“ทำไมล่ะ”
“เปล่าค่ะ ฉันไม่คิดว่าคุณจะ….จ่ายเต็ม”
“อย่าทำให้ฉันผิดหวังก็แล้วกัน”
หน้าเธอแดงก่ำเมื่อได้ฟังเขาพูด เธอก้มหน้าและรีบหันหน้าหนี เขามองท่าทางที่น่ารักตรงหน้านั้นแล้วเผลอยิ้มออกมา ไม่คิดว่าเขาจะพบผู้หญิงแบบนี้ จริตเป็นธรรมชาติการตอบสนองก็แสนจะเปิดเผยและดูไร้พิษภัย
“รีบไปเถอะ”
“ค่ะ”
เธอไม่พูดมากจริง ๆ ถ้าหากว่าเธอเป็นสาวบริสุทธิ์ตามที่บอกเอาไว้ในโปรไฟล์จริง ๆ ก็นับว่าครั้งนี้คงจะเป็นกำไรของเขาแล้วล่ะที่ได้พบเธอ เพราะเธอสวยและโปรไฟล์ตรงปกสุด ๆ
ยี่สิบนาทีถัดมา
เขานั่งรออยู่ที่โซฟาพร้อมกับจิบเบียร์ไปนิดหน่อย เป็นครั้งแรกที่เขานึกอยากดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพื่อลดความตื่นเต้นก่อนจะเริ่มทำเรื่องแบบนี้ อุปกรณ์ป้องกันก็พร้อมแล้ว เขามีเตรียมเอาไว้ตลอดแต่เมื่อประตูห้องนอนเล็กเปิดออกมา ภาพตรงหน้าแทบจะทำให้เบียร์ที่ถืออยู่หกลงไป ไม่คิดว่าเธอจะทั้งสวยและเซ็กซี่ถึงขนาดนี้ในชุดคลุมอาบน้ำแค่ตัวเดียว
“เสร็จแล้วค่ะ เริ่มได้เลยไหมคะ”
“หา!!…เอ่อ….นั่นสิ อ้อ เดี๋ยวนะ คุณนั่งลงก่อนเดี๋ยวผม…ผมว่าผมลืมเปิดแอร์ในห้องน่ะ”
เธอเดินมานั่งรอเขาที่โซฟา เมื่อเห็นว่าเขาดื่มเบียร์อยู่เธอก็หันไปทางอื่น นี่เป็นงานแรกที่เธอตัดสินใจรับทำ และจะเป็นเพียงงานเดียวจริง ๆ ที่จะทำแบบนี้ หากไม่มีความจำเป็นเร่งด่วนมีหรือที่เธอจะยอมขายเรือนร่างของตัวเองเพื่อแลกกับเงินก้อนนี้
“รอขิงก่อนนะคะแม่”
“เสร็จแล้ว มานี่สิ”
“น้ำขิง” หลับตาลงและค่อยค่อย ๆ ตั้งสติอีกครั้ง แขกของเธอหน้าตาไม่เลวเลย เขารูปร่างดีหล่อและสูงมากเป็นสเปกผู้ชายในฝันของเธอเลยก็ว่าได้ซึ่งก็นับว่าเธอเองก็ไม่ได้ขาดทุนมากนัก
ตอนที่ตัดสินใจทำเธอเรื่องนี้ก็แอบคิดว่าจะเป็นเสี่ยอ้วน ๆ น่าเกลียดกว่านี้ เมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของเขาเธอกลับรู้สึกตื่นเต้นหนักกว่าเดิมเพราะเธอไม่มีประสบการณ์มาก่อนแต่ในเมื่อรับเงินมาแล้วเต็มจำนวน….
“เริ่มเลยนะ”
“เดี๋ยวค่ะ!!”
หมอภาคย์ตกใจเมื่อกำลังจะเดินเข้ามาหาเธอ
“ทำไม เธอคงไม่คิดที่จะหนีหรอกนะรู้ใช่ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน เข้ามาไม่ได้ง่าย เธอน่าจะรู้เอาไว้เลยว่าตอนออกไปก็ยากกว่าตอนเข้ามามากนัก อย่าคิดจะเบี้ยว…”
“ไม่ใช่นะคะ คือว่าขิง…”
“หืม….ชื่อขิงเหรอชื่อน่ารักเหมาะกับตัวดีนี่ จะเผ็ดร้อนเหมือนชื่อหรือเปล่าล่ะ….”
เขาค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ๆ เธออีกครั้ง น้ำขิงยืนตัวสั่นส่วนหนึ่งเพราะความเย็นของอุณหภูมิในห้องและส่วนหนึ่งก็เริ่มกลัว แต่คนตรงหน้าก็ยังเดินเข้ามาไม่ถอย เธอคงไม่รอดแน่….
“ไม่ต้องกลัว เป็นครั้งแรกของเธอฉันจะอ่อนโยนแน่ แต่ไม่รับรองว่าจะจบแค่รอบเดียว”
“แต่ว่า…อื้อ…”
“ปล่อยมือได้แล้ว ค่อย ๆ ตามมาไม่ต้องกลัว เซ็กส์ก็แค่การปลดปล่อยทางอารมณ์ เธอแค่มีอารมณ์ร่วมและสนุกไปกับมันก็พอ”
“แต่….คุณคะ ไม่เอาแล้วค่ะขิงจะโอนเงินคืนให้คุณเดี๋ยวนี้เลย ขิงไม่อยากทำแล้ว”
“ไม่คิดว่าพูดตอนนี้…จะช้าไปหน่อยเหรอ”
“กรี๊ด!!”
เขามาไกลเกินกว่าที่เธอจะร้องขอโอกาสแล้ว หากว่าเธอไม่เตรียมใจมาจะทำแบบนี้ทำไมกัน เขาเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงอย่างง่ายดายและเริ่มคร่อมที่ตัวเธอที่นอนตัวสั่นและเริ่มร้องไห้
“อย่าร้องไห้เธอเป็นคนเลือกเองนะ จะบอกให้นะว่าโชคดีที่เป็นฉันเธอลองนึกสภาพว่าต้องไปเจอคนอื่นที่โหดร้ายกว่านี้สิ ไม่รู้ว่าเธอจะต้องเจออะไรบ้าง”
น้ำขิงเองก็รู้อยู่แก่ใจเช่นกันว่าเธอโชคดีที่เจอเขา เพราะอย่างน้อยเธอก็แทบจะเหมือนกับนอนกับดาราหนุ่มสุดฮอตเพราะไม่ว่าจะมองมุมไหนเขาก็หล่อไม่แพ้กับพวกไอดอลพวกนั้นเลย
มือเธอค่อย ๆ คลายออกมาจากชุดคลุม หมอภาคย์กระตุกยิ้มเล็กน้อยด้วยความพอใจเพราะกายหนุ่มด้านล่างมันปวดหนึบจนเขาแทบจะรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“คุณ…ช่วยทำ…เบา ๆ นะคะขิง…ไม่เคยทำ”
หมอหนุ่มใช้นิ้วปาดน้ำตาให้เธอและเริ่มจูบไปที่ปลายจมูกเธอเบา ๆ และเริ่มลุกลามไปที่แก้มหอมของเธอ นึกไม่ถึงว่าเธอจะมีกลิ่นหอมเย้ายวนใจขนาดนี้ ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม แต่เป็นกลิ่นกายสาบสาวจากตัวเธอเองเป็นกลิ่นเฉพาะตัวที่ทำให้เขาแทบจะคลั่งตายอยู่ตอนนี้….
“ไม่ต้องกลัว ผมจะค่อย ๆ พาคุณไปเอง”
ห้องส่งตัวพ่อทั้งสองรออยู่ในห้องส่งตัว เมื่อเบล หนึ่งและน้ำผึ้งพาน้ำขิงออกมาจากห้องแต่งตัวของคู่บ่าวสาวก็เจอหมอภาคย์และหมอนพยืนรออยู่หน้าห้องแล้ว“เข้าไปกันเถอะ”“ค่ะ”หมอนพและเบลเป็นคนเปิดประตูให้ทั้งคู่เดินเข้าไปและกราบพ่อของทั้งสอง“ขอให้ลูก ๆ ทั้งสองรักและเข้าใจกันนาน ๆ มีสติในการครองคู่ มีปัญหาก็อย่าได้หนีต้องหันหน้าเข้าหากันและคุยให้จบ อย่าให้มือที่สามเข้ามายุ่งเกี่ยวและอย่าทำปัญหาให้ลุกลาม ไฟในอย่านำออก ไฟนอกอย่าได้นำเข้า ภาคย์ ต่อไปต้องจัดการเวลาให้ครอบครัวมากขึ้นอย่าให้น้องรู้สึกน้อยใจ ต่อไปมีลูกก็ต้องใช้ความอดทนให้มากกว่านี้ แล้วที่สำคัญอย่าลืมมีหลานให้ปู่กับตาหลาย ๆ คนนะลูกนะ”ทั้งสองก้มลงกราบคุณสุรศักดิ์เมื่อเขาให้พรทั้งคู่จบจากนั้นจึงเป็นคุณวิศาลที่มองมาที่ทั้งคู่และยิ้มให้“น้องอาจจะดื้อหน่อย ภาคย์ก็ใจเย็น ๆ กับน้องหน่อยนะ น้ำขิงต่อไปก็ต้องลดทิฐิลงอ่อนน้อมถ่อมตนให้มากขึ้นเราไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว นับจากนี้จะเป็นแม่คนแล้วต้องหัดใจเย็น จากนับหนึ่งถึงสิบ มีชีวิตคู่ต้องนับถึงร้อย มีลูกให้นับถึงพัน ค่อย ๆคิดนะลูกนะ ตอนนี้มีสองคนแล้วอย่าคิดเองคนเดียว สองคนรวมเป็นหนึ่งสร้างครอบค
สองเดือนถัดมา“ไม่เอา ๆ หนึ่งเอาขึ้นสูงกว่านี้อีกนิด แบบนั้นแหละ หมอนพคะ แขวนเลยค่ะ”“ผึ้ง อันนี้ให้เอาวางไว้ตรงไหน”“อะไรนะเบล อ๋อ แชมเปญวางไว้ตรงนั้นก่อนเบล ๆๆ อย่าลืม ๆ โบที่เราคิดกันเอาไว้”“โอเค ๆ ไม่ลืม ๆ ตายแล้ว!!”เบลร้องขึ้นมาด้วยความตกใจจนน้ำผึ้งหันมามองและรีบเดินมาหาเธอทันที“อะไรเบล ลืมอะไร”“ลืมไปเอาเค้ก ทำยังไงดีล่ะเมื่อกี้มัวแต่นึกถึงแชมเปญ”“อ๋อ เรื่องนั้นให้คุณพ่อแวะเอาให้แล้ว”“พ่อไหนอ่ะ”“พ่อวิศาลไง แกประชุมเสร็จพอดีแกโทรมาถามผึ้งแล้วว่าจะให้แวะซื้ออะไรเข้ามาไหม”“เฮ้อ โล่งอกไป ว่าแต่หมอภาคย์กับขิงจะมาถึงกี่โมง หมอนพ ทำไมแค่ตรวจครรภ์ถึงไปกันครึ่งค่อนวันแบบนี้ล่ะ”“ผมเองก็ไม่รู้ก็คุณยังไม่เคยท้องนี่ ลองท้องก่อนสิจะได้รู้ว่าทำไมตรวจนานขนาดนี้”“หมอนพ!!”“พอเลย ๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว หนึ่งคะให้เด็ก ๆ ไปช่วยปูผ้าทางโน้นทีนะคะ”“ได้เลยฮะ หมอฮะ หนึ่งขอตัวไปทางโน้นก่อน”“โอเคครับขอบใจมากคุณหนึ่ง”“อะไรล่ะผึ้งอย่าห้าม หมอนพนี่นับวันยิ่งปากเสีย มันน่าตีปากนัก….”“มานี่เลย ๆ มันใช่เวลาไหม เอานี่กรรไกรไปจัดดอกไม้ใส่แจกันเร็ว ดูทำหน้าเข้าเร็ว ๆ เดี๋ยวอีหมอภาคย์กลับมาก็บ่นอีกว่า
“ค่ะ งั้นขิงไม่รอกินข้าวนะคะ”"ครับผม แล้วคุณต้องไปบริษัทนั้นอีกหรือเปล่า"“อืม ถ้าไม่มีแก้งานแล้วก็ไม่ต้องไปแล้วค่ะ”“แล้ว…จะรับงานอีกหรือเปล่า ผมว่าแค่ดูแลบ้านกับดูแลผมก็เหนื่อยแล้วนะ”“แต่ขิงรักงานนี้นะคะแล้วก็ไม่ได้รับบ่อย ๆ ส่วนมากแค่รับวาดปกนิยายตารางงานก็เต็มแล้วค่ะ โปรเจคใหญ่ ๆ แบบนี้ขิงไม่ค่อยได้รับหรอกค่ะเพราะมันกินเวลาแล้วบางครั้งก็ต้องออกไปนอกสถานที่”“เหมือนกับครั้งก่อนที่หนีผมไปเชียงใหม่”“ใช่ค่ะ นอนได้แล้วค่ะพรุ่งนี้มีผ่าตัดตอนเช้านะคะ ลืมแล้วเหรอ”“ก็ได้ ๆ ดุยิ่งกว่าแม่อีกจะเป็นเมียหรือจะเป็นแม่ครับ”“งั้นไม่เป็นอะไรเลยดีกว่า”“ไม่เอา ๆ ผมล้อเล่น จูบก่อนสิครับ กู๊ดไนท์คิสไง”“จูบอย่างเดียวนะ”“อืม จูบ….”เมื่อจับตัวเธอหันมาได้และเริ่มจูบเขาก็เริ่มล้วงเข้าไปในชุดนอนของเธอโดยอัตโนมัติ จูบอย่างเดียวของหมอภาคย์ไม่เคยมีจริงเลยสักครั้ง รวมถึงคืนนี้ด้วยแต่เธอต้องจับแขนเขาเอาไว้“พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะคะ ห้ามเกินสองรอบ”“รับทราบครับผม มีคำสั่งอื่นอีกไหมครับหลังจากนี้ไม่อนุญาตให้พูดแล้วนะที่รัก”“อื้อ…คนบ้า อ๊าา”นี่เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาห้ามเธอใช้มือถือก่อนที่จะนอนเพราะมั
“คุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าวันนี้ติดไฟแดง”“คุณเองนั่นแหละที่ทะลึ่งคิดไปเอง ผมหมายถึงทำอย่างอื่น เช่น…คุณอยากดูอัลบั้มรูปผมตอนเด็ก ๆ ไหม”“หืม…อยากสิคะ ไปค่ะ”เขาพาเธอเดินกลับเข้าไปในห้องและปิดประตูระเบียง หมอภาคย์เริ่มขนอัลบั้มออกมาและเปิดให้เธอดูรูปของเขาตั้งแต่เขายังเด็กและค่อย ๆ เติบโต “ตายจริงคุณหมออ้วนขนาดนี้เชียว เอ๊ะ แต่ตอนนี้ทำไมชอบสวมชุดทหารล่ะคะ”“ตอนนั้นผมบ้าหนังสงครามมาก อินจนอยากเป็นทหารน่ะ”“ดูสิ มิน่าล่ะ คุณนี่หล่อตั้งแต่เด็ก ๆ เลยนี่คะ”“มันแน่นอนอยู่แล้วครับ คนอย่างผมฮอตตั้งแต่เด็ก ๆ เลยนะจำได้ว่าครั้งหนึ่งวิ่งหนีสาว ๆ รุ่นพี่ที่ชอบมาจับแก้มเล่น….น้ำขิง….คงจะเหนื่อยสินะ”เธอหลับไปที่ตักของเขาโดยที่ยังไม่ทันฟังเขาพูดจบ หมอภาคย์ปิดอัลบั้มรูปและค่อย ๆ อุ้มเธอขึ้นมานอนบนเตียงและห่มผ้าให้ เขาเดินมาเก็บอัลบั้มรูปเก่า ๆ ไปเก็บที่ชั้นและเดินมานอนข้าง ๆ เธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็จำไม่ได้แล้วว่าเขาจะหลับสนิทถ้ามีเธอนอนอยู่ข้าง ๆ แบบนี้ และมักจะสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกหากว่าวันนั้นไม่มีเธอนอนอยู่ด้วยสองวันถัดมา “ห้องนี้แหละ”หมอภาคย์พาน้ำขิงและเบลเดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยที่มีน้ำผึ้ง
“คุณเห็นหรือยัง พิษของการที่ไม่คุยกันและหนีปัญหา มันลุกลามจนน่ากลัวขนาดไหน”“ขิงจะจำเอาไว้ค่ะ ก็ขิง…พึ่งจะเคยมีแฟนจริง ๆ จัง ๆ นี่คะก็เลยไม่รู้ว่าควรทำยังไง”“เฮ้อ…เกือบเสียเมียไปแล้วไงล่ะ โชคดีนะที่วันนี้เป็นฮีโร่ช่วยสาวงามก็เลยได้เมียคืนมา”“คุณนี่นะ!!”“โอ๊ย!! ผมบาดเจ็บอยู่นะครับ เบา ๆ หน่อยสิ เรารีบอาบน้ำกันเถอะ เดี๋ยวต้องไปที่วัดอีก”“ลุกไหวไหมคะ”“ค่อย ๆ ลุกพอไหวอยู่ คุณลุกก่อนเถอะ” งานศพคืนสุดท้ายน้ำขิงเข้มแข็งขึ้นแล้วเมื่อมีหมอภาคย์อยู่ข้าง ๆ และเธอจะไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไป พ่อของเธอเดินมาและกอดเธอเอาไว้เพื่อปลอบใจเธอ คืนนี้พ่อของหมอภาคย์ก็มาด้วยเมื่อเห็นว่าหมอภาคย์ยืนกอดเธอเอาไว้เขาก็เข้าใจในทันที“ภาคย์ หลังจากจบงานนี้เรียบร้อยแล้วก็ต้องเตรียมตัวแล้วนะ”“ครับพ่อ”“อะไรกันผมยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะครับคุณสุรศักดิ์”“แหมคุณวิศาลอย่างเรายังต้องพูดกันมาก ๆ ด้วยเหรอ หุ้นของคุณที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้มีน้อยกว่าผมนะ คนละสามสิบเปอร์เซ็นต์เท่ากัน”""อะไรนะคะ/ครับ""สุรศักดิ์และวิศาลหันมาหัวเราะให้กับทั้งคู่ที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณวิศาล พ่อของน้ำขิงก็มีหุ้นอยู่ในโรงพยาบาลนี้ด้วย“คุณวิศาล
เธอค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อให้เขาและค่อย ๆ ช่วยเขาถอดเสื้อผ้าออก เขาเองก็เริ่มปลดชุดที่บดบังสายตาของเขาออกอย่างชำนาญราวกับไม่ได้บาดเจ็บ ใช่แล้วเพราะมีดนั้นเฉียดแค่ถาก ๆ เท่านั้นแต่แค่นั้นก็ทำให้เลือดไหลออกมามากพอที่จะทำให้น้ำขิงตกใจและยอมยกโทษกับเรื่องทั้งหมดนั้นและยอมกลับมาที่นี่กับเขา ก็นับว่าการที่เขาเจ็บตัวครั้งนี้คุ้มค่ามาก“อื้ม…..ขิง ผมอยากกินคุณแล้ว”“หมอคะ เบาหน่อยค่ะ อ๊าา”“ไม่ไหวแล้วผมหิวมาก เดี๋ยวนี้เลยได้ไหมผมไม่ได้รักคุณมานานแล้วนะที่รัก อย่าห้ามอีกเลยนะ”“แต่ว่าขิง…อ๊าา ยังไม่ได้อาบน้ำ อ๊าา หมอ!!”เขาไม่สนที่เธอร้องขอ ลิ้นของเขาก้มลงไปยังจุดสงวนขอเธอในทันทีขาที่กางออกนั้นเริ่มดิ้นเกร็งเพราะความเร่าร้อนของปลายลิ้นที่กระดกรุนแรงและนิ้วที่สอดเข้าไป ไม่นานเธอก็เสร็จไปถึงสองรอบเพราะถูกเขากระตุ้น“หมอคะ เข้ามาได้แล้วอย่าเอา….แต่เลีย อ๊าา หมอ!! ขิงจะทนไม่ไหวแล้ว”“ที่รักคุณใจร้อนไปแล้ว จะเสร็จอีกสักทีผมก็ไม่ว่าคุณหรอกแต่ผมยังกินไม่อิ่มเลย”“อ๊าา อย่ายก!!”เขาดันเรียวขาและบั้นท้ายเธอยกขึ้นเพื่อจะได้เอื้อมมาบีบและเคล้นยอดอกของเธอได้พร้อม ๆ กับโลมเลียที่ร่องสวาทที่เต็มไปด้วยน้ำหล่อ