บทที่ 5 (รีไรท์)

รถสปอร์ตคันหรูแล่นฝ่าพายุฝนที่ยังคงโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง นาวินหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าสู่เส้นทางลัดเลาะตามไหล่เขา ถนนเส้นนี้มืดสนิทไร้แสงไฟ มีเพียงไฟหน้ารถที่สาดส่องตัดผ่านม่านฝนเผยให้เห็นต้นไม้สูงใหญ่สองข้างทางที่โอนเอนตามแรงลม

ภายในรถเงียบสงัด มีเพียงเสียงหอบหายใจหนักหน่วงของชายหนุ่มที่ดังแข่งกับเสียงที่ปัดน้ำฝน

ธนิดานั่งตัวเกร็ง สายตาจับจ้องไปที่ไหล่ซ้ายของเขา เลือดสีแดงสดซึมผ่านเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาเป็นวงกว้างและเริ่มหยดลงบนเบาะหนัง ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยดุดันตอนนี้ซีดเผือดจนน่าใจหาย เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มกรอบหน้าแม้ว่าแอร์ในรถจะเย็นเฉียบ

"คุณนาวินจอดรถเถอะค่ะ ให้ฉันขับแทนเถอะ" ธนิดาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "คุณกำลังเสียเลือดมากแล้วนะคะ"

“เงียบเถอะน่า!" นาวินกัดฟันตอบ เสียงของเขาแหบพร่ากว่าเดิม "อีกนิดเดียวก็ถึงเซฟเฮาส์แล้ว"

"แต่คุณจะหมดสติอยู่แล้ว!" เธอเถียงกลับ ความกลัวว่าจะเสียเขาไปทำให้เธอลืมความกลัวที่มีต่อเขาไปจนหมด "ถ้าคุณตาย แล้วฉันจะอยู่กับใคร!"

คำพูดนั้นทำให้นาวินชะงักไปชั่วครู่ เขาเหลือบมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนลงเล็กน้อย ริมฝีปากซีดเซียวยกยิ้มมุมปากอย่างยากลำบาก

"หึ... กลัวไม่มีคนปกป้องสินะ"

เขาฝืนบังคับรถต่อไปอีกเกือบสิบนาที จนกระทั่งเลี้ยวเข้าไปจอดหน้ากระท่อมไม้สไตล์โมเดิร์นหลังหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่อย่างมิดชิดท่ามกลางป่าสน ทันทีที่รถจอดสนิท นาวินก็ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยทันที

"นาวิน!" ธนิดากรีดร้อง เธอรีบปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเอื้อมมือไปเขย่าตัวเขา "คุณ! อย่าเพิ่งหลับนะ!"

"ยัง... ยังไม่ตาย" เขาพึมพำ พยายามดันตัวลุกขึ้น "ช่วย... พยุงฉันหน่อย"

ธนิดารีบลงจากรถ วิ่งอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วเปิดประตู เธอสอดแขนเล็กๆ ของเธอเข้าไปใต้รักแร้ของเขา แล้วออกแรงพยุงร่างหนาที่หนักอึ้งให้ลุกออกมา นาวินทิ้งน้ำหนักตัวเกือบทั้งหมดลงบนไหล่บางของเธอ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนเธออยากอาเจียน แต่เธอกัดฟันแน่น พาเขาเดินโซซัดโซเซเข้าไปในบ้าน

ภายในเซฟเฮาส์มืดสนิทและเย็นชื้น ธนิดาคลำหาสวิตช์ไฟไม่เจอ จึงตัดสินใจวางร่างของเขาลงบนโซฟาหนังตัวยาวกลางห้อง แสงจันทร์สลัวที่ลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามาทำให้พอมองเห็นสภาพของเขา

แผลถูกยิงที่ไหล่ดูน่ากลัวกว่าที่คิด ปากแผลเปิดกว้างและเลือดก็ยังไหลไม่หยุด

"กล่องพยาบาล..." นาวินชี้มือสั่นๆ ไปที่ตู้ไม้ริมผนัง "กับ... เหล้า"

ธนิดารีบวิ่งไปหยิบกล่องพยาบาลและขวดวิสกี้มาวางบนโต๊ะกระจก เธอมือสั่นเทาขณะหยิบกรรไกรมาตัดเสื้อเชิ้ตราคาแพงของเขาออก เผยให้เห็นแผงอกกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามและรอยแผลเป็นจางๆ จากการต่อสู้ในอดีต

"ฉัน... ฉันไม่เคยทำแผลถูกยิง" เธอบอกเสียงเครือ น้ำตาคลอเบ้า "ถ้าฉันทำคุณเจ็บล่ะ"

"ทำๆ ไปเถอะ เจ็บกว่านี้ฉันก็โดนมาแล้ว" นาวินกัดฟันกรอด เขาคว้าขวดวิสกี้กระดกเข้าปากอึกใหญ่เพื่อใช้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ระงับความเจ็บปวด ก่อนจะเทราดลงบนบาดแผลสดๆ

"อึก!!" ร่างหนากระตุกเกร็ง เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน

ธนิดากลั้นใจใช้สำลีซับเลือดและคีบเอาหัวกระสุนที่ฝังไม่ลึกมากออกมาตามคำบอกของเขา ทุกครั้งที่เขาครางต่ำในลำคอ หัวใจเธอก็เจ็บแปลบราวกับโดนมีดกรีด

ผ่านไปเกือบชั่วโมงที่ยาวนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ ในที่สุดแผลก็ถูกเย็บและพันผ้ากอซเรียบร้อย นาวินนอนหอบหายใจรวยรินบนโซฟา ส่วนธนิดานั่งหมดแรงอยู่บนพื้นข้างๆ เขา เนื้อตัวของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของเขา

"เก่งมาก..." นาวินเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ เขาเอื้อมมือข้างที่ดีมาวางบนศีรษะของเธอแล้วลูบเบาๆ "เธอช่วยชีวิตฉันไว้อีกแล้วนะ"

สัมผัสที่อ่อนโยนนั้นทำลายกำแพงความเข้มแข็งของธนิดาจนพังทลาย เธอซบหน้าลงกับฝ่ามือของเขาแล้วปล่อยโฮออกมา

"ฮึก... ฉันกลัว... ฉันนึกว่าคุณจะตายแล้ว"

"คนอย่างนาวิน ตายยาก" เขายิ้มบางๆ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาที่แก้มเธอ "แต่ถ้าต้องตายวันนี้ก็คุ้มแล้วที่มีเธออยู่ข้างๆ"

ธนิดาเงยหน้ามองเขา ดวงตาแดงช้ำสบกับดวงตาคมเข้มที่มองมาด้วยความหมายลึกซึ้ง บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป ความเงียบ ความมืด และความตายที่เพิ่งผ่านพ้น ทำให้ความรู้สึกบางอย่างเด่นชัดขึ้นมา

"ทำไมคุณถึงช่วยฉัน" เธอถามเสียงแผ่ว "ทำไมถึงเอาตัวมาบังกระสุนให้ฉัน ทั้งที่ฉันเป็นแค่ลูกหนี้"

นาวินถอนหายใจยาว เขาดันตัวลุกขึ้นนั่งพิงพนักโซฟา แม้จะเจ็บแผลแต่เขาก็ยังดึงเธอขึ้นมานั่งข้างๆ

"เพราะเรื่องหนี้... ฉันโกหก"

ธนิดาเบิกตากว้าง "หมายความว่ายังไง?"

"พ่อของเธอไม่ได้หนีไป" นาวินมองลึกเข้าไปในตาเธอ ราวกับจะถ่ายทอดความจริงใจทั้งหมดที่มี "เขาเสียสละตัวเองเพื่อปกป้องข้อมูลชุดนั้น และฝากฝังให้ฉันดูแลเธอ เขาตายไปแล้วธนิดา ตายตั้งแต่สามเดือนก่อน"

เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ ธนิดาตัวชาดิก "คุณ... คุณว่าอะไรนะ!”

"ฉันขอโทษที่ปิดบัง" นาวินกุมมือเธอแน่น "แต่ถ้าฉันบอกความจริงแต่แรก เธอคงสติแตก และไอ้พวกนั้นที่จ้องจะเล่นงานเธอคงจับได้ว่าเธอรู้เรื่องรหัสผ่าน ฉันเลยต้องสร้างละครฉากใหญ่ ทำเป็นเจ้าหนี้โหดเพื่อขังเธอไว้ในที่ที่ปลอดภัยที่สุด นั่นก็คือข้างกายฉัน"

"คุณ... หลอกฉัน" น้ำตาแห่งความเสียใจไหลพรากออกมาอีกครั้ง เธอทุบลงที่อกเขาเบาๆ "คนบ้า! ปล่อยให้ฉันเกลียดคุณตั้งนาน! ปล่อยให้ฉันรอพ่ออย่างมีความหวัง! คุณทำแบบนี้ได้ยังไง!!”

"ทุบสิ... ทุบให้พอใจ" นาวินไม่ห้าม ปล่อยให้เธอระบายความอัดอั้น "แต่ฉันสัญญานะว่านับจากนี้ไป ฉันจะเป็นพ่อ เป็นพี่ เป็นเพื่อน และเป็นผู้ชายของเธอ จะไม่มีใครหน้าไหนมาแตะต้องเธอได้อีก แม้แต่ปลายเล็บ"

ธนิดาหยุดมือลง เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่ซีดเซียวแต่แววตามั่นคงดุจหินผา ความโกรธเคืองมลายหายไป เหลือเพียงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาแทนที่

"คุณสัญญาแล้วนะ..."

"ด้วยชีวิต"

นาวินโน้มใบหน้าลงมาใกล้ ลมหายใจอุ่นร้อนที่มีกลิ่นวิสกี้จางๆ รินรดผิวหน้าเธอ ธนิดาหลับตาลงรับสัมผัส ริมฝีปากหยักได้รูปประทับลงมาบนกลีบปากของเธออย่างแผ่วเบา นุ่มนวล และโหยหา

จูบนั้นไม่ใช่จูบที่เร่าร้อนดุดันเหมือนพายุฝนข้างนอก แต่เป็นจูบที่อ่อนหวานและปลอบประโลม ราวกับเป็นการประทับตราสัญญาใจบทใหม่ ท่ามกลางค่ำคืนที่เหน็บหนาวที่สุด หัวใจสองดวงได้หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวแล้ว