บทที่ 6 (รีไรท์)

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าลอดผ่านทิวสนสูงเสียดฟ้า ส่องกระทบหน้าต่างกระจกบานใหญ่ของเซฟเฮาส์จนเกิดเป็นลำแสงสีทองนวลตา เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วดังแว่วมาพร้อมกับไอหมอกจางๆ ที่ปกคลุมไปทั่วป่า

ธนิดาขยับตัวตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่โอบล้อมรอบเอวและความหนักอึ้งที่พาดผ่านลำตัว เมื่อลืมตาขึ้นภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาคือแผงอกกว้างเปลือยเปล่าที่มีผ้าพันแผลพันทับช่วงไหล่ซ้ายเอาไว้ ลมหายใจสม่ำเสมอของคนที่นอนอยู่ข้างๆ บ่งบอกว่าเขายังคงหลับสนิท

หญิงสาวนอนนิ่ง ไม่กล้าขยับตัวแรงเพราะกลัวจะรบกวนการพักผ่อนของคนเจ็บ เธอลอบมองใบหน้าคมคายของนาวินในยามหลับใหล มันไร้ซึ่งความดุดัน ไร้ซึ่งรังสีอำมหิต เหลือเพียงใบหน้าของชายหนุ่มที่ดูเหนื่อยล้าและต้องการการพักพิง

ปลายนิ้วเรียวของเธอเผลอเอื้อมไปเกลี่ยไรผมสีดำสนิทที่ตกลงมาปรกหน้าผากเขาอย่างแผ่วเบา ไล้ลงมาตามสันจมูกโด่ง และหยุดลงที่ริมฝีปากหยักได้รูป ริมฝีปากที่เพิ่งมอบจูบแรกให้เธอเมื่อคืน

"แอบแต๊ะอั๋งคนเจ็บแต่เช้าเลยนะ..."

เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นทำลายความเงียบ ธนิดาสะดุ้งโหยงรีบชักมือกลับ แต่ไม่ทันมือหนาของนาวินที่คว้าข้อมือเธอไว้ได้ทัน ทั้งที่ตายังหลับอยู่

น