로그인공유
ตอนที่ 6 อาบน้ำนานกว่าทุกครั้ง...เพราะอยากล้างบางสิ่งที่ไม่เคยหลุดไป
최신 업데이트:
2025-09-05 19:47:08เสียงฝักบัวดังสม่ำเสมอในห้องน้ำเล็ก ๆไอน้ำลอยฟุ้งเกาะกระจกนิรินยืนก้มหน้ารับสายน้ำบนศีรษะโดยไม่ขยับไปไหนคืนนี้...เธออาบน้ำนานกว่าทุกครั้งฟองสบู่ค่อย ๆ ล้างสิ่งที่เธอไม่อยากจำ
ริมฝีปากยังคงได้กลิ่นน้ำหอมจากร่างผู้ชายคนอื่น แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยแค่ สัมผัสจากจมูกของพี่บอย...ที่กดลงหน้าผากเธอเบา ๆ เธอหลับตาปล่อยให้น้ำไหลผ่านตัวเหมือนจะล้างอะไรออกไปจากข้างใน ภาพเตียงในโรงแรมเสียงหัวเราะฝืด ๆ จากแขกสายตาของผู้ชายที่มองเธอเป็นแค่สินค้า... ทุกอย่างยังอยู่ในหัวแต่เหมือนมันเริ่มหลุดออกทีละนิด...เพราะจูบเดียวจากเขา ข้างนอกพี่บอยนั่งพิงผนังข้างเตียง มือถือเงียบเขาไม่ได้เลื่อนจอ ไม่เช็กแอป ไม่โทรหาใคร แค่นั่งอยู่ตรงนั้น...แบบที่พร้อมจะอยู่เสมอ ถ้าเธอเปิดประตูออกมาเมื่อเสียงฝักบัวหยุดลง เขาไม่ได้ลุกไปดูแต่เงยหน้าขึ้นนิดหน่อยสบตากับประตูห้องน้ำอย่างแนบแน่น...เหมือนจะบอกเธอว่า “ไม่ต้องล้างให้หมดก็ได้ พี่รับได้ แม้จะยังเหลือที่ว่างในใจ” นิรินอยู่ในเสื้อตัวโคร่งของเขา ตัวเดิมที่เขาแขวนไว้เงียบ ๆ ในตะกร้า เธอมองเขานิ่ง ๆผมยังเปียกตาแดงนิดหน่อยแต่ริมฝีปากเริ่มมีรอยยิ้มจาง ๆ “อาบน้ำนานเลยนะ” เขาพูดเบา ๆ เป็นครั้งแรก “ก็...อยากล้างทุกอย่างให้มันเบาขึ้นหน่อยค่ะ” “ล้างหมดไหม?” เธอส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาหาแล้วนั่งลงบนพื้นข้างเขา ตัวเปียกยังพอซับได้ แต่ใจเปียกนี่...ต้องใช้เขาเช็ดเท่านั้น “ยังล้างไม่หมดหรอกพี่” “แต่หนูไม่เหนื่อยแล้วนะ ถ้ายังมีพี่อยู่ตรงนี้” เขาไม่พูดอะไรต่อ แค่เอื้อมมือไปเช็ดปลายผมเธอเบา ๆ ฝ่ามืออุ่น ๆ ของเขา...อาจไม่ใช่ผ้าเช็ดตัวแต่มันทำให้หัวใจเธอแห้งเร็วกว่าน้ำในผมเสียอีก ตัวเธอยังหอมกลิ่นสบู่แต่หัวใจ...กลับอุ่นขึ้นกว่าเดิมมาก นิรินนั่งอยู่ข้างเขา ใส่เสื้อยืดตัวโคร่งของเขา ไม่ได้ใส่อะไรข้างในเลย พี่บอยยังเงียบเหมือนเดิมแต่ครั้งนี้...เขาขยับก่อน เขาโน้มหน้าเข้ามาริมฝีปากกดจูบลงบนหน้าผากเธออีกครั้ง แต่คราวนี้…จูบนั้นไม่หยุดแค่นั้นริมฝีปากเลื่อนไล้ลงมาที่ปลายจมูกแล้วเคลื่อนช้า ๆ สัมผัสริมฝีปากของเธออย่างนุ่มลึกลมหายใจผสมกันในจังหวะเดียว นิรินไม่ได้ถอยหนีเธอหลับตา...แล้วจูบเขาตอบกลับมือหนาของเขาวางลงบนต้นขาเธอเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ กดร่างเธอลงนอนกับฟูกนุ่มเสียงผ้าห่มยับเบา ๆ ตามแรงกดแต่ไม่มีความรุนแรง ไม่มีความเร่งเร้า มีแค่ความอ่อนโยน...ที่แน่นเสียยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ นิรินมองหน้าเขานิ่ง ๆ ขณะพี่บอยค่อย ๆ ถอดเสื้อตัวโคร่งออกจากร่างเธอ แสงไฟหัวเตียงสลัวจนผิวเธอดูอ่อนและน่าทะนุถนอม เขาก้มลงใช้ปลายลิ้น จูก ลากผ่านเนินอก วนช้า ๆ จนเธอเผลอครางในลำคอเบา ๆ มืออีกข้างของเขาสอดเข้าใต้สะโพก ยกลำตัวเธอขึ้นนิด ก่อนจะก้มลง เลียร่อง อย่างเบามือที่สุด เธอสั่นนิด ๆแต่ไม่ใช่เพราะกลัวเธอกำลังรู้ว่า...แม้ ของเขาจะใหญ่ โตและแน่นหนา แต่เขากลับใช้มันกับเธออย่างเบามือที่สุดในชีวิตเธอ “พี่จะเบา...” เขากระซิบเบา ๆ ขณะจับขาเธอแยกออกอย่างใจเย็น แล้วค่อย ๆดันแท่งเนื้อใหญ่เข้าไปช้า ๆ ลึกๆทีละนิ้ว เธอขยุ้มผ้าปูเตียงแน่นหายใจติดขัดเล็กน้อย “ช้าอีกนิดนะคะ...มันใหญ่มาก” เขาจูบขมับเธอ แล้วพึมพำ “รู้...แต่จะไม่ให้เจ็บ” แท่งเนื้อทั้งลำแน่นเต็มร่องกลีบของเธออยางช้า ๆจนกระทั่งแนบสนิททั้งลำ เธอสั่นทั้งตัวแต่กลับรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาดเขาขยับช้าไม่เร่งไม่กระแทก มีแต่เสียงหายใจหนัก กับมือที่ลูบผมเธอตลอดทุกการกระแทกเบา ๆ ของเขา คือการกอดเธอจากข้างในทุกครั้งที่เขากดลึก...เธอรู้สึกเหมือนเขากำลังปิดรอยร้าวในใจให้เธอทีละชั้น เธอครางชื่อเขาเบา ๆ “พี่บอย…” เขาโน้มตัวลงจูบริมฝีปากเธออีกครั้ง ก่อนจะกระซิบกลับด้วยเสียงที่เบากว่าลมหายใจ “คืนนี้หนูไม่ต้องทำอะไรเลย...แค่มีพี่อยู่...พอก็พอแล้ว” และเขาก็ใช้แท่งเนื้อทั้งลำของเขา...กล่อมให้เธอหลับ ในจังหวะที่อบอุ่น อ่อนโยน และแน่นหนา…เหมือนเธอไม่เคยถูกใครทำร้ายมาก่อนเลย แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดม่านเข้ามาแตะปลายเท้านิรินรู้สึกถึงอ้อมแขนอุ่น ๆ ที่กอดเธอแน่นจากด้านหลัง กลิ่นสบู่ของพี่บอยยังอยู่ชัดเจนไหล่ของเขายังเป็นที่พักศีรษะที่แน่นหนาเธอขยับตัวเบา ๆ แต่แขนของเขากลับรัดแน่นขึ้น…เหมือนจะบอกว่า “ยังไม่ให้ลุกไปไหน” เมื่อคืนเขาไม่พูดมาก แค่ใช้ทั้งร่างกายสื่อสารทุกอย่างกับเธอ และปล่อยให้ ของเขา…เป็นคำตอบสุดท้ายนิรินหันหน้ากลับไปมองเขา พี่บอยยังหลับตาอยู่ ใบหน้าขรึมแนบนิ่งกับหมอนมือของเขายังกุมมือเธอแน่น ใต้ผ้าห่มผืนบางที่ห่มร่วมกัน เธอกระซิบเบา ๆ “พี่บอย…” เขาลืมตาช้า ๆ มองเธอโดยไม่พูดแต่เธอกลับเป็นฝ่ายพูดก่อนครั้งแรก “คืนนี้...ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายใช่มั้ยคะ?” เขาไม่ตอบทันทีแต่ยื่นมือมาลูบผมเธอแผ่ว ๆแล้วกดจูบลงที่หน้าผากอีกครั้ง เหมือนคืนก่อนหน้า “แล้วแต่หนู…” “แต่พี่...ยังอยู่ตรงนี้” เธอยิ้มบาง ๆ แล้วซุกเข้าอกเขาหัวใจเธอเต้นแรงแต่ไม่ใช่เพราะเขาเร้าใจ เพราะเขา…ไม่เคยปล่อยเธอให้เหงาเลย แม้สักวินาทีเมื่อเธอลุกไปอาบน้ำเขาก็จัดเตียงอย่างเงียบ ๆ ล้างแก้วน้ำพับเสื้อผ้าที่เธอถอดเมื่อคืนวางไว้อย่างเรียบร้อยไม่มีเสียงใดในห้อง แต่ความสัมพันธ์ของพวกเขา…เริ่มดังขึ้นในใจทีละน้อย และตอนที่เธอออกมาจากห้องน้ำเขาก็ยังอยู่ตรงนั้น ใส่เสื้อวินเดิม พร้อมพาเธอไปเรียนอีกวันเหมือนเดิม แต่ใจเธอ...ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป มันไม่ใช่แค่ความรู้สึกสบายใจหรือปลอดภัย แต่มันเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้น เป็นความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ และมั่นคงในทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่ใกล้กัน
최신 챕터
สัญญาในอ้อมกอด ตอนพิเศษ อ้อมกอดยามค่ำคืน
ค่ำคืนบ้านสวนที่สงบเงียบ แสงไฟสลัวในห้องนอนอาบไล้ผ้าม่านสีขาวให้ดูนุ่มนวล หนูนิดหลับสนิทอยู่ในเปลเล็กที่วางมุมห้อง เหลือเพียงพี่บอยกับนิรินที่ได้นอนเคียงกันในเตียงใหญ่นิรินหันมามองสามี ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่ยังมีแววอบอุ่นที่คงเส้นคงวา เธอเอื้อมมือเล็กไปคว้ามือเขามากุม ก่อนค่อย ๆ ดันลงต่ำช้า ๆ“หนูคิดถึงพี่…” เสียงกระซิบแผ่วพร่าแฝงแรงปรารถนาพี่บอยเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตาคมเข้มวูบไหว ก่อนที่ริมฝีปากจะโค้งขึ้น นิรินก้มหน้าลงช้า ๆ ใช้ความอ่อนโยนของเธอปลุกเร้าความเป็นชายของเขา ริมฝีปากอุ่นครอบลงแก่นกายที่แข็งร้อนขึ้นทุกทีเสียงลมหายใจของพี่บอยดังพร้อมกับจังหวะการดูดกลืนที่เร่งเร้า นิรินละเลียดไปตามความยาว ลิ้นนุ่มปาดชื้นจนแท่งอุ่นร้อนสั่นสะท้าน เขาเอื้อมมือหนาวางบนเรือนผมเธอ กดเบา ๆ คล้ายทั้งปลอบ ทั้งปรนเปรอ“หนู…” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ “รู้ตัวไหมว่าพี่แทบขาดใจ”นิรินเงยหน้าขึ้น ดวงตาเปล่งประกายพราวระยิบ แววหวานผสานแรงรัก ก่อนจะกลับลงไปลิ้มรสอีกครั้ง จังหวะรุกเร้าทำให้พี่บอยสูดหายใจลึก ร่างกายเกร็งแน่น ความเสียวแล่นพล่านขึ้นจนถึงสันหลังเสียงลมหายใจของพี่บอยขาดห้วงขึ้นทุกท
สัญญาในอ้อมกอด ตอนพิเศษ 5
หลังจากหนูนิดลืมตาดูโลก ครอบครัวใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพฯ อยู่พักใหญ่ จนวันที่พี่บอยตัดสินใจพากลับบ้านสวน ให้ลูกเติบโตท่ามกลางอากาศดีและความรักของทุกคนส่วนบ้านกับตึกที่กรุงเทพฯ เขาเลือกเก็บไว้ ฝากให้น้องกันต์ดูแลยามไปเรียนหรือมีงานในเมือง พี่บอยพูดเพียงสั้น ๆ แต่ชัดเจน “ถือว่าพี่ฝากด้วยนะ”มันไม่ใช่แค่การมอบความรับผิดชอบ แต่คือการส่งต่อความไว้ใจและการซัพพอร์ทอย่างเต็มที่คาเฟ่รั้วเอียงในสวนมะม่วงยังคงคึกคักทุกวัน กลิ่นกาแฟหอมผสมกลิ่นใบไม้ เสียงหัวเราะใส ๆ ของหนูนิดที่หัดเดินเกาะรั้วไม้เอียง ทำให้ร้านเล็ก ๆ แห่งนี้เต็มไปด้วยชีวิตชีวากันต์เพิ่งกลับจากกรุงเทพฯ เข้ามาเห็นภาพตรงหน้าแล้วเผลอยิ้มออกมา ความเหนื่อยล้าจากการเรียนและงานที่แบกไว้เหมือนเบาลงทันที เขาก้มลงอุ้มหลานขึ้นมา หนูนิดหัวเราะคิกแล้วเอื้อมมือไปแตะจมูกน้าชาย ทุกคนในร้านหัวเราะตามเสียงเด็กไปพร้อมกันแม่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ยกมือปาดหางตาเล็กน้อยก่อนยิ้มกว้าง “แม่ไม่ห่วงอะไรอีกแล้ว…ขอแค่เห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้าแบบนี้ แม่ก็สุขใจที่สุด”นิรินหันไปสบตาพี่บอย รอยยิ้มเธอสั่นไหวเล็กน้อยเพราะซึ้งจนพูดไม่ออก เขาเพียงยกแก้วกาแฟวางลงบนเคาน์เตอ
สัญญาในอ้อมกอด ตอนพิเศษ 4
หลังจากที่หนูนิดลืมตาดูโลก บ้านที่กรุงเทพฯ ของพี่บอยกับนิรินก็ไม่เคยเงียบเหงาอีกเลย ตลอดหนึ่งถึงสองปีนั้น คนเช่าตึกที่คุ้นเคยกันต่างแวะเวียนมาหาไม่ขาด ทั้งช่วยซื้อของเข้าบ้าน เอาของเล่นเด็กมาให้ หรือแค่แวะมานั่งคุยเป็นเพื่อนทั้งกลางวันหรือยามค่ำคืนหนูนิดค่อย ๆ โตขึ้น จากเด็กน้อยในผ้าอ้อม กลายเป็นเจ้าตัวเล็กที่เริ่มหัดเกาะคลานไปทั่วบ้าน เสียงหัวเราะใส ๆ ของเธอทำให้ทุกคนในบ้านมีพลังใจอย่างบอกไม่ถูกน้องกันต์ ตอนนั้นเพิ่งอายุยี่สิบเต็ม กำลังอยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ ทั้งต้องเรียน ทั้งต้องรับงานช่วยครอบครัว แต่ก็ไม่เคยหายหน้าจากบ้าน เขามักกลับมาหาหนูนิดเสมอ คอยอุ้ม คอยเล่น พอเห็นหลานหัวเราะก็ลืมความเหนื่อยไปชั่วคราวหลายครั้งที่พี่บอยมองเห็นแววความกดดันในแววตาเด็กหนุ่ม เขาไม่ได้พูดพร่ำยืดยาว แค่ตบไหล่เบา ๆ หรือยกแก้วน้ำวางให้ตรงหน้าแล้วพูดสั้น ๆ“เหนื่อยก็พักบ้างนะกันต์…พี่อยู่ตรงนี้ ไม่ต้องห่วง”คำน้อย ๆ แต่กลับเป็นแรงซับพอร์ทที่มั่นคงที่สุดสำหรับกันต์ เสมือนบอกเขาว่าต่อให้เส้นทางชีวิตหนักหนาแค่ไหน ก็ยังมีบ้านหลังนี้ที่พร้อมโอบรับอยู่เสมอในค่ำคืนเงียบสงบ พี่บอยมักนั่งอุ้มหนูนิดอยู่ตรงระ
สัญญาในอ้อมกอด ตอนพิเศษ 3
ลมเย็นปลายฝนพัดผ่านสวนมะม่วงในยามเช้า พี่บอยยืนเก็บของลงท้ายรถยนต์อย่างเงียบ ๆ แม่เดินออกมาจากครัว มือหิ้วถุงผ้าผักสวนครัวติดมาด้วยนิรินยืนลูบท้องโตที่เริ่มทำให้เดินเหินไม่ค่อยถนัดนัก สายตาเธอมองไปรอบ ๆ บ้านสวนเงียบ ๆ อย่างผูกพัน “แม่… หนูคิดถึงบ้านหลังนี้จัง”แม่ยกมือแตะไหล่ลูกสาว ยิ้มอ่อน “ไม่ต้องห่วงหรอกลูก เดี๋ยวคลอดเสร็จ กลับมาด้วยกันอีก บ้านสวนก็ยังรอเราอยู่เสมอ”เต้าหู้เห่าเหง่ง ๆ วิ่งวนรอบขาเหมือนรู้ว่ากำลังจะออกเดินทาง พี่บอยก้มลงลูบหัวมันเบา ๆ “ไปด้วยกันนะไอ้เต้าหู้” หมาจอมซนส่ายหางแรง ๆ ตอบรับทันทีเมื่อทุกอย่างพร้อม ทั้งครอบครัวจึงขึ้นรถออกจากสวนที่อยู่มานานหลายปี เสียงประตูรั้วไม้เอียงปิดเบา ๆ ทิ้งไว้เพียงความทรงจำนิรินนั่งเอนพิงเบาะ มือกุมท้องแน่นทุกครั้งที่ลูกดิ้น พี่บอยเหลือบตามองเป็นระยะ มืออีกข้างวางบนหน้าขาเธออย่างอบอุ่นมือถือดังขึ้น น้องกันต์ส่งไลน์มา “พี่ ถึงไหนแล้ว ผมกับหมาจรที่เก็บมาเลี้ยงรออยู่ เต้าหู้จะได้มีเพื่อนแล้วนะ”นิรินยิ้มบาง ๆ “กันต์ตื่นเต้นใหญ่เลย”พี่บอยพยักหน้า “มันไม่เหงาหรอก มีทั้งหมา มีทั้งครอบครัวอยู่ด้วย”รถค่อย ๆ เลี้ยวเข้าประตูบ้านสองชั้น
สัญญาในอ้อมกอด ตอนพิเศษ 2
แดดยามบ่ายอ่อนส่องลอดรั้วไม้เอียงเข้ามาในคาเฟ่ กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นผสมกับกลิ่นขนมอบลอยอวลในบ้านที่เป็นทั้งร้านและที่พักอาศัยในเวลาเดียวกันนิรินกำลังจัดแจกันดอกไม้เล็ก ๆ บนโต๊ะหินข้างหน้าต่าง เต้าหู้นอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นไม้เหมือนเคย เธอไม่ได้เอะใจเลยว่าบรรยากาศวันนี้จะมีอะไรพิเศษกว่าทุกวันเสียงเครื่องยนต์รถดังมาจากหน้ารั้ว พี่บอยเดินเข้ามาพร้อมถุงกระดาษสีเรียบในมือ เขาไม่ได้พูดอะไร แค่เดินตรงมาวางไว้บนโต๊ะไม้กลางห้องครัว“พี่ซื้ออะไรมาเหรอคะ” นิรินถามอย่างสงสัยเขาเปิดถุงออก เผยให้เห็นกล่องเค้กจากร้านชื่อดังในตัวเมือง ริมฝีปากหยักยกยิ้มบาง ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความหมายลึกซึ้ง“วันนี้… ครบรอบวันที่พี่กับหนูเจอกันครั้งแรก”นิรินชะงักไปทันที ดวงตากลมเบิกกว้าง น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “พี่…ยังจำได้เหรอคะ”พี่บอยพยักหน้าเบา ๆ “จำได้หมด…ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้”เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ก้าวเข้าไปกอดเอวเขาแน่น “หนูไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นคนเซอร์ไพรส์แบบนี้”“พี่ไม่ได้เก่งเรื่องพวกนี้หรอก” เขาลูบผมเธอเบา ๆ “แต่พี่อยากให้หนูรู้…ว่าทุกวัน พี่ยังจำได้เสมอว่าหนูเข้ามาในชีวิตพี่ได้ยังไง”ทั้งคู่
สัญญาในอ้อมกอด ตอนพิเศษ 1
ค่ำคืนอากาศเย็นหลังฝน บ้านสวนเงียบสงบนิรินนั่งกอดหมอนอยู่บนโซฟา สีหน้าหงุดหงิดเพราะอาการคนท้อง พี่บอยเงียบ ๆ แต่ยกขันน้ำอุ่นมาให้จิบบรรเทา พอเห็นเธอทำหน้ายู่ ก็ไม่พูดอะไร แค่ขยับลงนั่งกับพื้นตรงหน้าแล้วค่อย ๆ นวดฝ่าเท้าให้“พี่…ไม่ต้องก็ได้ หนูไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้นหรอก” เธอพึมพำเบา ๆ แต่ปลายนิ้วยังเกาะแขนเขาไว้ไม่ปล่อยพี่บอยแค่ส่ายหน้าเบา ๆ “ถ้าไม่สบายตัว…ก็ให้พี่ช่วย” เสียงทุ้มต่ำเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความมั่นคงนิรินเผลอหลับตา สูดหายใจลึกเมื่อความปวดเมื่อยค่อย ๆ คลายลง เธอซบหน้าลงกับอกเขาในที่สุด น้ำตาซึมเล็กน้อย “ถ้าไม่มีพี่…หนูคงแย่ไปแล้วจริง ๆ”พี่บอยก้มลงจูบหน้าผากเบา ๆ “ก็เพราะพี่อยากให้หนูไม่ต้องเหนื่อยคนเดียวอีกต่อไปแล้วไง”นิรินยกมือเล็กดึงชายเสื้อเขาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะถอยหนี ใบหน้าที่เคยทำหน้างออยู่เมื่อครู่กลับแดงจัด ดวงตาสั่นระริกด้วยทั้งความหงุดหงิดและความปรารถนา“พี่… หนูหิวพี่จริง ๆ นะ” น้ำเสียงเธอสั่นแต่เด็ดขาดพี่บอยนิ่งไปนานพอสมควร แววตาคมเข้มกวาดมองเรือนกายที่เริ่มเปลี่ยนเพราะการตั้งครรภ์ เขาสูดหายใจลึก เหมือนจะกักเก็บสติที่เหลือ แต่ในที่สุดก็ยื่นมือมากอบก
다른 추천
พลาดรักร้ายนายวิศวะ
Kim Nayeol33.9K 조회수บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
เด็กลำดับที่สิบหก445.8K 조회수จะหยุดเสือเหยื่อต้องเด็ด
ชะนีติดมันส์32.0K 조회수เรื่องสั้นอีโรติก LOVE NC 25+++
C64.0K 조회수เจ้าพ่อก่อรัก
พุดน้ำบุษย์208 조회수คำพิพากษาซาตาน
กมนีย์869 조회수เสน่ห์ร้าย สยบซาตาน
อิษสรา | ISSARA1.3K 조회수ทาสหัวใจของนายเขื่อน
ซินเหมย / ณศิกมล661 조회수
