สัมพันธ์ครั้งที่ 2

สวนสาธารณะติดกับร้านอาหารถูกประดับตกแต่งด้วยไฟอย่างสวยงาม บรรยากาศเหมาะแก่การเดินชิวชมแสงไฟ มีลมพัดผ่านทำให้รู้สึกเย็นสบายและผ่อนคลายยิ่ง สองร่างเดินเคียงกันตามทางที่ปูไว้ ให้บรรยากาศเหมือนคู่รักกำลังมาเดทกัน โดยด้านหลังห่าออกไปมีร่างโปร่งเดินตามสายตาคมมองทั้งสองคนเงียบ ๆ ความรู้สึกโหวงหวิวอ้างว้างเกาะกุมหัวใจจนยากจะฝืนทนดูต่อได้แต่ก็ไม่อาจละสายตาไปจากภาพตรงหน้า

“ที่นี่อากาศดีมากเลยว่าไหมคะ เราไม่ได้เดินเล่นด้วยกันแบบนี้มานานมากเพราะคุณมัวแต่ยุ่ง” เหมยหลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแง่งอนเล็กน้อย หลังจากที่สามารถลากชายหนุ่มออกมาเดินเล่นเป็นเพื่อนตนได้ มือบางเกาะเกี่ยวแขนแกร่งเอาไว้ไม่ปล่อย

“ครับ อากาศดีมาก” ตินภพตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจนัก สายตาคมแอบชำเลืองมองด้านหลังอยู่เป็นระยะ

“เอาไว้เรามากันอีกนะคะ” หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มทำเป็นมองไม่เห็นท่าทางห่างเหิน

“งั้นเรากลับกันดีกว่านะ ดึกมากแล้ว” ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบเพราะเริ่มจะรำคาญเสียงของอีกฝ่ายแล้ว

“ขออยู่ต่ออีกนิดได้ไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างออดอ้อนพร้อมกับแกว่งแขนชายหนุ่มเบา ๆ ให้ดูน่ารัก

“….” แต่ตินภพกับมองหญิงสาวนิ่ง ๆ โดยไม่ได้พูดอะไรมีเพียงสายตาเรียบนิ่งที่มองมา

“นะคะ นะ” ถึงจะเห็นแบบนั้นหญิงสาวก็ยังอยากลองดูอีกครั้ง

“….” ตินภพก็ยังนิ่งเงียบเช่นเดิม

“ก็ได้ค่ะ กลับก็กลับ งั้นคุณเดินไปส่งหลินที่รถได้ไหมคะ” สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ แต่หญิงสาวก็ยังไม่ละความพยายามเอ่ยขอให้ชายหนุ่มเดินไปส่งที่รถ

“ก็ได้ครับ” ตินภพตอบเพื่อตัดรำคาญ ทั้งสองก็เดินกลับไปที่ลานจอดรถของร้านอาหารโดยมีเอสค่อยดูแลความปลอดภัยให้อยู่ห่าง ๆ

“หลินกลับก่อนนะคะ แล้วเจอกันใหม่ จุ๊บ” พูดจบหญิงสาวก็ยืดตัวหอมแก้มของชายหนุ่มทีหนึ่ง ก่อนจะเดินขึ้นรถไป

“…..” ตินภพเพียงยืนนิ่ง ๆ มองรถที่ขับออกไปของหญิงสาว

“คุณตินครับ รีบไปกันเถอะครับ” เอสเดินเข้ามาหาผู้เป็นนายแล้วรีบออกจากบริเวณนั้น เพื่อกลับไปขึ้นรถของตนเองที่จอดอยู่ไปไกลเพราะเริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ในระหว่างที่เดินกลับรถมานั้นสายตาที่เฉียบคมของเอสก็ปะทะเข้ากับวัตถุมันวาวที่สะท้อนแสง โดยที่ไม่ต้องคิดร่างกายก็ขยับไปเองโดยอัตโนมัติ

“นาย ระวัง!!” เสียงของเอสดังพอที่จะทำให้ทั้งผู้เป็นนายและบอดี้การ์ดที่กระจายตัวอยู่บริเวณนั้นได้ยินอย่างชัดเจน

ปัง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงปืนดังขึ้นอย่างไม่รู้ทิศทางเพราะต่างฝ่ายต่างยิ่งรัวแบบไม่มียั้ง ฝ่ายหนึ่งยิงเพื่อปกป้องผู้เป็นนาย อีกฝ่ายยิงเพื่อต้องการสังหาร

“คุ้มกันให้ด้วย ฉันจะพานายไปที่รถ” เอสสั่งเสียงเรียบแต่เล่นเอาคนฟังขนลุกไปตามๆ กัน

“ครับ” ทุกคนตอบรับคำสั่งนั้นอย่างพร้อมเพรียง

“ไปครับคุณติน” เอสหันมาหาผู้เป็นนายเมื่อเห็นโอกาสก็รีบวิ่งไปที่รถทันที

“นายเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ” เอสหันไปสำรวจผู้เป็นนายที่ตอนนี้ขึ้นมาอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว โดยเอสขึ้นมานั่งฝั่งของคนขับในขณะที่ตินภพนั่งที่นั่งข้างคนขับ เอสไม่รอช้ารีบออกรถไปทันที

“ไม่ แล้วนายละ” ตินภพถามขึ้นพร้อมกับมองสำรวจอีกคนไปด้วย เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าคนที่พึ่งถามว่าเขาเป็นอะไรไหมกำลังนั่งขมวดคิ้วแน่นอยู่

“ไม่เป็นไรมากหรอกครับแค่ถากๆ” เอสตอบผู้เป็นนายแล้วตั้งใจขับรถมุ่งหน้ากลับคฤหาสน์ให้เร็วที่สุด การจะผ่านเข้ามาเป็นบอดี้การ์ดของตินภพได้นั้นทุกคนล้วนเคยผ่านประสบการณ์เสี่ยงตายมาแล้วแผลแค่นี้แทบจะทำอะไรเขาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“แม่งเอ๊ย กัดไม่ปล่อยเลยนะไอ้ลูกหมา” เสียงของตินสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อมองกระจกข้างแล้วเห็นว่ามีรถมอเตอร์ไซค์สองคันกำลังตามมา

“….” เอสเห็นแล้วแต่ไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ว่าเจ้านายของตนจัดการได้

“จะเล่นแบบนี้สินะ งั้นเดี๋ยวฉันจะสงเคราะห์ให้ละกัน กำลังคันไม้คันมืออยู่พอดี” ตินภดพูดขึ้นเสียงเหี้ยม ในมือถือปืนอยู่พร้อมจัดการทันที

“อย่างเล่นมากนักนะครับนาย” เอสพูดเตือนเพราะตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มเสียเลือดมากไปแล้วทั้งที่คิดว่าแผลไม่ได้ใหญ่มากอะไร

“จะพยายามแล้วกัน” ตินภพตอบก่อนจะกดลดกระจกลง ร่างสูงหาตำแหน่งยิ่งที่ถนัดไม่นานก็กดลั่นไก

ปัง

ปัง

ลูกปืนสองนัดถูกส่งออกไปจากรังปืนแล้วเข้าเป้าอย่างสวยงาม

“เห็นไหมฉันไม่ได้เล่นเลย นายต้องมีรางวัลให้ฉันนะเอส” ตินภพหันมาพูดกับเอสอย่างอารมณ์ดีโดยที่ไม่ได้ใส่ใจสถานการณ์ตอนนี้แต่อย่างไรจนเอสถึงกับกรอกตามองบน

“เฮ้อ ครับ ครับ” พอเห็นอีกฝ่ายตกลงอย่างง่ายดายตินภพจึงหันไปคว้าโทรศัพท์แล้วโทร ออกไปที่คฤหาสน์สั่งให้ตามหมอมา

เมื่อทั้งคู่มาถึงคฤหาสน์ เอสและลูกน้องที่บาดเจ็บก็มีหมอมาทำแผลให้ก่อนจะแยกย้ายกันไปพัก

“เออ แผลของคุณเอสแค่ถากไปก็จริงนะครับ แต่แผลค่อนข้างลึกและยาว อีกอย่างเสียเลือดไปมาก ช่วงนี้ควรพักสักหน่อยจะดีกว่านะครับ อย่าพึ่งหักโหมงานมากนัก” คุณหมอบอกด้วยความหวังดี

“จะพยายามนะครับ” เอสบอก แต่ก็คงยาก หลังจากนี้มีเรื่องให้ทำอีกเยอะเลยเฮ้อ คิดแล้วก็เหนื่อย

“เอส” เสียงของตินภพดังขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาข้างในคฤหาสน์

“ครับ”

“ตามฉันขึ้นไปข้างบนด้วย” ตินภพพูดจบก็เดินขึ้นข้างบนทันที

“….” นั้นไง งานแรกหลังจากหมอบอกให้พัก

เอสเดินตามตินภพขึ้นไปข้างบน ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของร่างสูงแต่ยังไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปสักที

“จะยืนอยู่หน้าประตูอีกนานไหม” เสียงของคนในห้องตะโกนออกมา เพราะรู้ว่าเอสตามขึ้นมาแต่ไม่ยอมเข้าห้องเสียที

“นายครับ เอ่อ ผมขอเป็นวันหลังได้ไหมครับ” เอสลองพูดต่อรองกับผู้เป็นนายดูเพราะรู้สึกว่าตัวเองล้าเต็มทีแล้วอยากพักร่างกายมากกว่านี้

“ไม่!” น้ำเสียงเด็ดขาดตะโกนออกมาจากในห้องทำให้เอสได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ กับตัวเอง

สุดท้ายก็ต้องยอมสิน่ะ เฮ้อ

แสงแดดในยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางม่านหน้าต่างที่ปิดไม่สนิททำให้ร่างสูงที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงขยับตัวหนีแสงนั้นทันทีแล้วหลับลงไปอีกครั้งแต่กลับต้องตื่นมาเพราะเสียงเรียกที่ชวนให้รำคาญจนอยากจะเอาปืนมายิงปากอีกฝ่ายให้เงียบสักที

“นายคร้าบบ…ตื่นได้แล้วครับ” เมื่อเรียกเท่าไรก็ไม่มีวี่แววว่าเจ้านายจะตื่นขึ้นมาหรือตอบ เจ้าตัวเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องส่วนตัวที่ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามานอกจากคนสองคนและหนึ่งในนั้นก็คือเขาคนนี้

“นายครับ…นายตื่นเถอะครับ” เมื่อเดินเข้ามาใกล้เตียงก็เห็นผู้เป็นนายนอนหลับอยู่จึงเอื้อมมือไปเขย่าตัวและทีนี้ก็เป็นไปตามต้องการเมื่อผู้เป็นนายลืมตาขื้นมา

“อืม มีอะไรแต่เช้าว่ะอรัน” เสียงทุ้มแหบจากการพึ่งตื่นนอนเอ่ยถามขึ้น

“มันไม่เช้าแล้วครับนาย จะสิบโมงแล้วครับ” อรันตอบผู้เป็นนายอย่างกวน ๆ

“หืม สายขนาดนั้นเลยเหรอ” ตินภพผงกหัวขึ้นเล็กน้อยแล้วมองไปที่ม่านหน้าต่าง

“ครับ”

“แล้วทำไมพึ่งมาปลุกล่ะ”

“รุ่นพี่สั่งไว้ครับถ้าเกินเก้าโมงครึ่งแล้วนายยังไม่ลงไปให้ขึ้นมาปลุกครับ เพราะนายน่าจะเหนื่อยจากการเดินทางและก็เรื่องเมื่อวาน” อรันอธิบายตามคำสั่งที่เอสสั่งเอาไว้ “แล้วก็นายมีประชุมตอนสิบเอ็ดโมงนะครับ”

“แล้วเอสไปไหน” ตินภพถามหาอีกคนที่อยู่กับเขาเมื่อคืนนี้ จริงอยู่ถ้าสายป่านนี้แล้วอีกคนคงตื่นและออกจากห้องของตนไปแล้ว แต่ปกติก็จะเป็นเอสอีกเช่นกันที่จะเข้ามาปลุกเขาในกรณีที่ตื่นสายแบบนี้ แต่วันนี้กลับเป็นอรันแทนที่เข้ามา

“รุ่นพี่ไปจัดการเรื่องเมื่อคืนครับ เลยให้ผมดูแลนายวันนี้”

“อืม ออกไปได้แล้วเดี๋ยวฉันตามลงไป” ตินภพบอกอรันก่อนจะลุกลงจากเตียงในสภาพที่ใส่กางเกงนอนตัวเดียวสงสัยจะเป็นเอสที่จัดการใส่ให้

“ครับ”

เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จหมดแล้วชายหนุ่มจึงลงมายังห้องอาหารก็เห็นอรันยืนรออยู่แล้วพร้อมอาหารเช้า (เหรอ) อรันเลื่อนเก้าอี้ให้ผู้เป็นนายนั่งเมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายเริ่มทานอาหารเจ้าตัวจึงรายงานกำหนดการของวันนี้ให้ฟังไปด้วย

“ตอนสิบเอ็ดโมงมีประชุมที่บริษัทเกี่ยวกับเครื่องเพชรชุดใหม่ครับเป็นประชุมสั้น ๆ แค่ชั่วโมงเดียวหลังจากนั้นตอนเที่ยงมีนัดทานอาหารกับคุณภาสกร จากนั้นนายมีเวลาว่างจนถึงบ่ายโมงครึ่งก่อนที่จะเดินทางไปภูเก็ตครับ อ่อ รุ่นพี่จะล่วงหน้าไปก่อนเพื่อเช็กความเรียบร้อยนะครับ”

“อืม”

หลังจากทานอาหารเสร็จก็ออกเดินทางไปที่บริษัททันที ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วโมงก็มาถึงหลังจากนั้นก็เริ่มประชุมเกี่ยวกับเครื่องเพชรชุดใหม่ที่จะทำขึ้นและจัดแสดงโชว์ในอีกสามเดือนข้างหน้า