สัมพันธ์ครั้งที่ 3

“ตัวนางแบบพวกคุณจัดการได้เลย จำนวนเครื่องเพชรที่จะแสดงมีทั้งหมดยี่สิบชุด ส่วนแบบให้ฝ่ายออกแบบส่งให้ผมดูก่อนภายในวันนี้ผมจะเป็นคนเลือกแบบเองทั้งหมดแล้วจะแจ้งว่าจะเอาแบบอันไหนบ้างไม่เกินพรุ่งนี้ พวกคุณจะได้ไม่เสียเวลาส่วนเรื่องสถานที่และรูปแบบของงานพวกคุณจัดการได้เลย งานต้องออกมาดีที่สุดเข้าใจใช่ไหม” ตินภพเอ่ยสั่งงานเสียงเรียบ

“ครับ/ค่ะ”

“ดีงั้นเลิกประชุมได้” หลังจากออกจากห้องประชุมตินภพก็เดินทางออกจากบริษัททันที

“คุณภาสกร รอนานหรือเปล่าครับ” เมื่อเดินทางมาถึงร้านอาหารที่นัดไว้ก็เห็นคู่ค้าคนสำคัญที่พึ่งจะตกลงการค้ากันไปเมื่อไม่กี่วันก่อนนั่งรออยู่แล้ว

“ไม่ครับผมเองก็พึ่งมา” อีกฝ่ายตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร

“ครับ แล้วนี่สั่งอะไรไปหรือยังครับ” ชายหนุ่มถามขึ้น

“ยังครับ”

“งั้นสั่งเลยแล้วกันครับเราจะได้คุยธุระกันเลย” ตินภพยกมือขึ้นเรียกพนักงานทันที

“ดีครับผมเองก็มีธุระต่อ”

หลังจากทานอาหารกันเสร็จแล้วทั้งตินภพและภาสกรก็ไม่ปล่อยให้เสียเวลาเปล่าพูดคุยตกลงเกี่ยวกับธุรกิจที่จะร่วมลงทุนกันทันที ธุรกิจตัวใหม่นี้ทำเกี่ยวกับอะไหล่รถยนต์แบบครบวงจรซึ่งทางฝ่ายของภาสกรนั้นทำเกี่ยวกับการนำเข้ารถในหลายประเทศแถบเอเชียอยู่แล้วและเป็นคนที่เพื่อนเขาแนะนำมา แต่ถึงอย่างนั้นเขาเองก็ต้องสืบหาประวัติของบริษัทที่จะร่วมลงทุนด้วยเช่นกันเพื่อความไม่ประมาทและป้องกันปัญหาที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง ซึ่งบริษัทของภาสกรถือว่าเหมาะสมทีเดียว

“งั้นเอาเป็นว่าตกลงตามนี่นะครับ วันเซ็นสัญญาอีกสองอาทิตย์”

ตินภพบอกพร้อมรอยยิ้มบาง

“โอเคครับ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับผมมีธุระด่วนจริงๆ”

“เชิญครับ เจอกันวันเซ็นสัญญาครับคุณภาสกร”

“ครับ ขอตัวก่อนนะครับ”

“ครับ” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายลุกออกไปแล้วจึงหันไปหาลูกน้องคนสนิทที่เตรียมรอรับคำสั่งอยู่แล้ว “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำไม่ต้องตาม”

“ครับ”

เมื่อเดินออกมาจากร้านอาหาร ร่างสูงก็เดินเรื่อย ๆ แบบไม่รีบร้อนเพราะยังมีเวลาก่อนจะเลี้ยวเข้าไปในห้องน้ำ

ตุบ

“โอ๊ย!”

“ขอโทษครับเป็นอะไรหรือเปล่า” ตินภพถามออกไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายล้มลงไปกองกับพื้น

“ไม่เป็นไรครับผมต่างหากที่ต้องขอโทษ” คนที่ยังนั่งอยู่บนพื้นตอบกลับมาอย่างร้อนรนเพราะเจ้าตัวรีบร้อนจนไม่ทันระวังและเป็นฝ่ายเดินชนเอง

“มาครับผมช่วย” เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังไม่ยอมลุกขึ้นมาเดาว่าน่าจะเจ็บพอดูร่างสูงจึงช่วยพยุงขึ้น

“ขอบคุณครับ” ตินภพเพียงแค่ยิ้มรับ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำทิ้งให้อีกคนยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นด้วยความตกตะลึง “หล่อจัง”

เมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วตินภพจึงเดินกลับมาที่ร้านอาหารอีกครั้งเพราะอรันรออยู่ที่หน้าร้านแต่ยังไม่ทันจะถึง จู่ ๆ ก็มีเสียงเรียกขึ้นซะก่อน

“ไอ้ติน” ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเจอกับชายหนุ่มร่างสูงโปร่งใบหน้าหวานที่กำลังเดินออกจากร้านมาหาตน

“ไง” ตินภพเอ่ยทัก

“ไงอะไรขอแก มาไทยทำไมไม่บอกว่ะ” อีกฝ่ายถามขึ้นอย่างสนิทสนม

“มาทำธุระน่ะ แต่เดี๋ยวต้องลงใต้แล้วกะว่ากลับมาถึงจะนัดเจอกัน” ตินภพบอก

“อ่อ เออแล้วจะไปวันไหน”

“อีกครึ่งชั่วโมงก็เดินทางกันแล้ว” ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก่อนจะตอบเพื่อน

“อืม งั้นเอาไว้เจอกันวันที่แกกลับจากใต้ก็ได้ แล้วนี่ลูกน้องแกยอมให้มาเดินเตร็ดเตร่อย่างนี้คนเดียวได้เหรอว่ะ” แม็คถามขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนไม่มีบอดี้การ์ดมาด้วยสักคน

“พอดีเอสไม่อยู่ว่ะ อยู่แต่อีกคนให้รอที่หน้าร้านอาหารนะกำลังจะไปหาเนี่ย” พอตินภพพูดเสร็จแม็คก็ซะงักไปทันทีก่อนจะหันซ้ายหันขวา “หึ เดี๋ยวก็ได้เจอ” ตินภพบอก

“อะไร ได้เจออะไร กูไม่ได้อยากเจอสักหน่อย” แม็คได้แต่พูดเสียงอ่อยในประโยคหลัง ทำไมตินภพจะไม่รู้ว่าเพื่อนเขาคนนี้คิดยังไงกับคนสนิทของตัวเองอย่างอรัน

“เอ่อ ขอโทษนะครับ” ระหว่างที่คุยกับแม็คอยู่ก็มีคนเข้ามาขัดทำให้เขาต้องหันไปมองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่าใคร

“อ่อ ลืมแนะนำคนนี้ชื่อมิกเป็นรุ่นน้องกูเอง มิกนี้ตินภพเป็นเพื่อนพี่” แม็คเอ่ยแนะนำคนที่พึ่งมาใหม่ให้เพื่อนรู้จัก

“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณตินภพ และก็ขอโทษอีกครั้งน่ะครับที่ชนคุณ” ชายหนุ่มมองตินภพแล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก

“ไม่เป็นไรครับ” ตินภพตอบเสียงเรียบ

“หืม รู้จักกันด้วยเหรอ” แม็คถามขึ้นด้วยความสงสัยมองหน้าเพื่อนสลับกับรุ่นน้องไปมา

“อ่อคนที่ผมเดินชนที่ห้องน้ำที่เล่าให้ฟังไงครับ” มิกบอก ทำให้แม็คนึกขึ้นได้ว่ารุ่นน้องบอกว่าเดินชนคนที่ห้องน้ำแถมยังหล่อมากด้วย

“อ่อ แล้ว....”

“นายครับ” ยังไม่ทันที่แม็คจะได้พูดอะไรต่อก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดเสียก่อนแถมยังเป็นเสียงที่ทำให้แม็คใจเต้นแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย

“หึ” เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากเพื่อนตัวเอง แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้สายตาของแม็คหยุดอยู่ที่ผู้มาใหม่เรียบร้อยแล้ว

“อ้าวคุณหมอ” อรันทักขึ้นทันทีที่เห็นว่าผู้เป็นนายอยู่กับใคร

“อ่อ อืม” แม็คละสายตาจากอรันแล้วตวัดไปที่เพื่อนของตนเองทันที แต่ตินภพก็ไม่ได้สนใจหันไปมองอรันแทน

“มีอะไรอรัน”

“ไม่มีอะไรครับ ผมเห็นนายหายไปนานเลยมาดูนะครับกลัวว่าจะเกิดเรื่อง”

“อืม พอดีคุยอยู่กับไอ้แม็คมันนะ” ร่างสูงเอ่ยบอกลูกน้องคนสนิท

“ครับ แล้วคุณหมอสบายน่ะครับ ช่วงนี้แทบไม่ได้เจอเลยคิดถึงผมบ้างไหมครับเนี่ย” อรันถามขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มพราวไปให้

“อะ เออแล้วทำไมผมต้องคิดถึงคุณด้วยล่ะครับ” แม็คซะงักไปนิดหนึ่งกับคำถามของอรัน ใบหูเล็กแดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้

“หว่าผมอุตส่าห์คิดถึง สักนิดก็ไม่เลยเหรอครับ” อรันถามพลางทำเสียงเศร้า ๆ ให้ดูน่าสงสาร

“ไม่ แล้วทำไมเป็นอรันล่ะปกติคนที่อยู่กับนายตลอดเป็นคุณเอสนี้” แม็คหันไปถามตินภพ และเหมือนจะมีใครบางคนถูกลืมไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

“อ้อ รุ่นพี่ไปรอที่ภูเก็ตแล้วนะครับ วันนี้ผมรักษาการแทนวันหนึ่ง” เป็นอรันที่ตอบไขข้อสงสัยให้กับแม็คก่อนจะหันไปหาผู้เป็นนาย “นายครับได้เวลาแล้ว”

“อืม ฉันไปก่อนน่ะแม็คกลับมาเดี๋ยวนัดเจอกัน” ตินภพบอกกับเพื่อนสนิท

“โอเคเพื่อน” แม็คพยักหน้ารับคำของชายหนุ่มทันที

“เอ่อ คือจะไปแล้วเหรอครับ” มิกที่ยืนเงียบ (ถูกลืม) มานานเอ่ยขึ้น

“ครับ” พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปทันทีโดยมีอรันค่อยเดินตามระวังหลังให้ หลังจากที่ตินภพหายไปแล้วมิกจึงหันมาถามรุ่นพี่ของตนเองอย่างอยากรู้ว่าตินภพเป็นใครแต่แม็คก็บอกแค่ว่าอย่ายุ่งกับตินภพจะดีกว่า แต่มีหรือที่คนอย่างมิกจะยอมในเมื่อชายหนุ่มตรงสเปคขนาดนี้เขาต้องได้ตินภพมาครอบครองค่อยดู

หลังจากนั่งเครื่องมาสักพักกลุ่มของตินภพก็เดินทางมาถึงภูเก็ต ที่สนามบินมีคนของชายหนุ่มมารอรับอยู่แล้วก่อนจะเดินทางออกจากสนามบินไปยังบ้านพักส่วนตัวที่เอสเตรียมไว้ให้แล้ว หลังจากขึ้นรถมาก็ไม่มีใครพูดอะไรจนมาถึงที่หมายเมื่อเดินเข้าไปก็เห็นเอสยืนรออยู่แล้ว

“การเดินทางเป็นไงบ้างครับนาย” เมื่อเห็นผู้เป็นนายเดินเข้ามาเอสจึงเอ่ยถามขึ้น

“ก็โอเค แล้วงานละเรียบร้อยดีไหม” ตินภพถามเสียงเรียบพร้อมกับมองชายหนุ่มเล็กน้อย

“มีปัญหานิดหน่อยครับ มีกลุ่มคนเข้ามาก่อกวนในส่วนของกาสิโนแต่ตอนนี้จัดการเรียบร้อยแล้วครับ” เอสเอ่ยรายงานทันที

“กลุ่มไหน” ตินภพขมวดคิ้วเข้าหากันทันที มีคนคิดที่จะท้าทายเขางั้นเหรอ

“เป็นกลุ่มผู้มีอิทธิพลในพื้นที่ครับ แต่คาดว่าน่าจะมีเบื้องหลังเพราะแค่มาป่วนให้เราระแวงเท่านั้นครับ” เอสรายงานตามที่ได้ลงไปดูพื้นที่มาแล้ว คนกลุ่มนี้ตั้งใจมาก่อกวนให้เกิดความยุ่งยากในการทำงานของพนักงานเท่านั้นยังไม่มีการก่อเหตุที่รุนแรงนัก

“อืม เดี๋ยววันนี้ฉันจะเข้าไป” ตินภพหันไปบอกก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องพักของตัวเอง หลังจากที่ร่างสูงขึ้นข้างบนไปแล้วเอสจึงหันมาถามอรันที่วันนี้เขาปล่อยให้อีกคนไปดูแลผู้เป็นนายแทน

“วันนี้เป็นไงบ้าง”

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ ว่าแต่รุ่นพี่ได้พักบ้างยังเนี่ย” อรันถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายดูท่าไม่ค่อยดีเท่าไร

“ยังเลย ไปเตรียมตัวเถอะ” เอสบอกเสียงเนือง ๆ สีหน้ามีความอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด

“พักบ้างนะครับรุ่นพี่เดี๋ยวจะล้มเอา” อรันบอกด้วยความเป็นห่วง

“อืม” เอสเพียงตอบรับเบา ๆ เท่านั้นก่อนจะมองตามหลังอรันไป ชายหนุ่มดึงสายตากลับมาแล้วมองขึ้นไปด้านบนที่ร่างสูงของผู้เป็นนายพึ่งจะขึ้นไป ในใจได้แต่คิดว่าจะให้เอาเวลาไหนไปพักถ้าศัตรูของผู้เป็นนายยังไม่หายไปหมดเขาก็ยังพักไม่ได้ เฮ้อคิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารรอผู้เป็นนาย

ทางด้านตินภพหลังจากเข้าห้องนอนมาก็จัดการอาบน้ำก่อนจะงีบพักสายตาจนหกโมงครึ่งจึงลงมาและเห็นเอสยืนรออยู่แล้วก่อนจะนำไปห้องอาหาร

“อรันล่ะ” ร่างสูงถามหาลูกน้องคนสนิทอีกคนที่มาด้วย

“ไปรอแล้วครับ” เอสตอบผู้เป็นนาย ก่อนหน้านี้อรันมาแจ้งแล้วว่าจะเดินทางไปยังจุดหมายก่อนเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย

“อืม นายทานหรือยัง” เมื่อได้คำตอบแล้วร่างสูงก็หันมาถามคนตรงหน้าต่อ

“เรียบร้อยแล้วครับ”