ตอนที่ 20

สามี (20)

กริ่ง กริ่ง เสียงโทรศัพท์ตรงโต๊ะเลขาดัง เเจงจึงรีบยกหูโทรศัพท์รับสายทันที

((บอกแนนเข้ามาที)) เสียงผู้เป็นนายลอดผ่านสายโทรศัพท์

"ค่ะ"

....แนนที่รีบจัดทรงเสื้อผ้าให้เข้าที่เป็นปกติ แขนเสื้อข้างซ้ายที่ขาดวิ่น เธอพยายามที่จะหันหลบสายตาคนอื่น ยืนถอนหายใจแรงเมื่อเดินมาใกล้โต๊ะทำงานคู่กับแจง

"พี่เจเรียกแนนไปพบนะ" แจงบอกกล่าวโดยไม่ทันสังเกตทันทีที่เห็นแนนเดินมา

"อ่อค่ะ...แนนเข้าพบเลยไหมคะ"

"ไปเลยจ๊ะ" แจงหันมาส่งยิ้มก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูอย่างขออนุญาต ก่อนที่ร่างเสลาในชุดนักศึกษาจะเดินเข้าไปด้านใน แขนเสื้อที่มีรอยขาดเธอพยายามจัดทรงให้ตีเนียนเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น

"พี่แนนขา...สวัสดีค่ะ" เสียงใส ๆ ของเด็กหญิงไอติมเอ่ยทันทีเมื่อเห็นแนนก้าวขาเข้ามา...เธอดีใจและตั้งตารอคอยอย่างใจจดจ่อ

"สวัสดีค่ะ วันนี้มาทำงานกับคุณพ่อด้วย"

"คิดถึงพี่แนนเลยตามคูมพ่อมา"

"ปากหวานจังเลยน้า" แนนเอ่ยชมพร้อมมือลูบหัวเด็กหญิงอย่างเอ็นดู

"ปากหวานอีกแล้ว งื้ออออ ไอติมกลัวฟันผุ" เด็กหญิงให้เหตุผลตามจินตนาการของเธอ

"หื้ม?" แนนฉงนใจสงสัยในสิ่งที่เด็กหญิงสื่อ

"ไอติมคะ กวนพี่แนนอีกแล้วนะ" การสนทนาของหญิงสาวอยู่ในสายตาของพ่อเจตั้งแต่ประโยคแรก เขาไม่คิดทักท้วงแต่อย่างใดกลับชอบมองเสียมากกว่าเวลาที่แนนกับไอติมพูดคุยกัน...แต่ต้องท้วงขึ้นเมื่อแนนนั้นแสดงสีหน้างวยงงกับสิ่งที่ลูกสาวบอก

"ขอโทษค่ะพี่เจ ว่าแต่เรียกแนนมีอะไรไหมคะ?" แนนที่นึกขึ้นได้เดินจูงมือเด็กหญิงมาหยุดยืนตรงข้ามโต๊ะทำงานของผู้เป็นนาย

การเผลอลืมกับเสื้อผ้าที่ฉีกขาดเมื่อนึกถึงสิ่งที่ควรทำมากกว่า ร่องรอยที่เด่นชัดตรงรอยเสื้อจึงเผยต่อสายตาของพ่อเจ....สายตาคมเข้มจ้องมองรอยขาดอย่างสังเกต แนนที่เห็นเขาเงียบกว่าปกติ พร้อมสายตาที่มองนิ่ง จึงขยับแขนเสื้ออย่างปกปิด แม้จะไม่ทันแล้วก็ตาม

"ทำไมเสื้อถึงขาด" เสียงเข้มของเจเอ่ยถามขึ้นอย่างสุขุม

"...เกี่ยวขอบประตูค่ะ" แนนตอบเสียงเรียบแม้จะไม่ใช่ความจริง ด้วยเหตุไม่อยากให้เรื่องราวบานปลาย

"แน่ใจ?" เจย้อนถามเสียงเข้มหนัก พร้อมสายตาที่เล็งมองจ้องหน้าแนนอย่างจับสังเกต

"ค่ะ" แนนตอบรับอย่างมั่นใจ

"พี่ไม่ชอบคนโกหก"

"แนนเปล่าโกหกค่ะ"

ทั้งสองคนต่างจ้องมองสบตากัน อีกคนนั้นถามเร้าด้วยอยากรู้ความจริง เพราะสิ่งที่เห็นนั้นแค่เกาะเกี่ยวขอบประตูรอยฉีกขาดไม่น่าจะมากขนาดนี้

"ทำไมคูมพ่อต้องดุพี่แนน...เดี๋ยวพี่แนนร้องไห้หรอก" เด็กหญิงที่มองผู้ใหญ่ทั้งสองคุยกันอย่างเข้มขรึมท้วงขึ้น

"พ่อไม่ได้ดุค่ะไอติม พ่อแค่ถาม" พ่อเจรีบอธิบายแก่ลูกสาว

"โอ๊ะ! พี่แนนตรงนี้ทำไมเป็นแบบนี้คะ" เด็กหญิงตัวเล็กที่สายตาอยู่ระดับแขน ท้วงขึ้นเมื่อเห็นรอยจ้ำแดงบริเวณแขนของแนนที่คงกระแทกกับผนังอย่างแรงจนเกิดรอยช้ำ

สายตาเจมองตามสิ่งที่ลูกสาวทักท้วงอย่างจับจ้อง ก่อนจะเงยหน้าจ้องมองแนนด้วยความรู้สึกไม่พอใจ

"พี่แนนไม่เป็นไร พี่แนนซนไงคะเลยเดินชนผนัง"

"ชนผนัง?"

เจพูดแทรกขึ้นเมื่อแนนนั้นหลุดปากอย่างเผลอลืมตัวกับสิ่งที่ขัดแย้งโกหกก่อนหน้า เธอนิ่งและชะงักทันที ก่อนจะยืนนิ่งหลบสายตาคมของเจที่มองไม่วางตา

"ฟู่ววว...หายแล้วค่ะพี่แนนไอติมเป่าให้มีมนตร์วิเศษ" เป็นเด็กหญิงไอติมที่ทำลายบรรยากาศอึมครึมของผู้ใหญ่ทั้งสองลง เสียงใสดังขึ้นจึงทำให้แนนนั้นหันมาสนใจเด็กหญิง

"พี่แนนไม่เจ็บเลย...หายจริงด้วย"

"ไปกินกุ้งนอนแช่น้ำกันค่ะ ไอติมเอามาฝากอยากกินกับพี่แนน" เด็กหญิงจูงมือแนนมายังโซฟาตัวยาวที่เธอนั่งเล่นก่อนหน้า บนโต๊ะที่มีของกินมากมายที่เธอตั้งใจเอามากินกับแนน

"แต่พี่แนนต้องทำงานค่ะ...น้องไอติมกินเลย"

"กินก่อนค่อยไปทำ" เสียงเข้มของเจพูดขึ้นแต่เขาไม่สนใจมองไปยังสองคนที่นั่งโซฟา กลับก้มหน้าก้มตาดูเอกสารอย่างตั้งใจ

แนนที่ได้ยินจนต้องเงยหน้าไปมอง แต่ก็ไร้การสบจ้องมองคืน สิ่งที่ได้ยินทำเธอนั้นสงสัย แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรออกไป เพราะเขานั้นนิ่งขรึมเหลือเกินตั้งแต่ที่เธอนั้นหลุดโกหกให้เขาจับพิรุธได้