บทที่ 1 ข้อเสนอสุดแปลกประหลาด

“ มีใครอยู่หรือไม่ ” เสียงผู้ชายตะโกนอยู่หน้าประตูจวนหลังเล็กๆของบ้านลู่ ที่มีอาชีพค้าขายไข่ไก่และผักสดที่ปลูกเองในที่ดินผืนเล็กของพวกเขา ครอบครัวนี้มีบุตรสาวคนโตคือลู่อี้ชิง และมีบุตรชายคนกลางและคนเล็กอีกสองคนซึ่งอายุแค่เพียงสิบปีและแปดปีตามลำดับ ทำให้ภาระหน้าที่แบ่งเบางานบ้านและออกไปช่วยมารดาค้าขายที่ตลาดสดในยามอิ๋น (ตีสามกว่า )ถึงยามเฉิน (แปดโมงเช้านิดๆ ) เป็นของอี้ชิง  

ครอบครัวนี้เลี้ยงไก่เอาไว้ขายจำนวนไม่มากนัก มีไก่เพียงห้าเล้าและพื้นที่ดินนอกเหนือจากนั้นก็ปลูกผักกาดขาวและพืชผักต่างๆสลับกันไป เอาไว้ขายที่ตลาดและมักจะมีเพื่อนบ้านมาขอซื้อของที่ด้วย ที่จริงแล้วหากใช้จ่ายอย่างประหยัดและขยันขันแข็งก็พอประทังชีวิตกันไปได้ไม่เดือดร้อนมากนัก

แต่ด้วยพ่อบ้านคือลู่อี้ถังนั้นเป็นชายที่ไม่เอาถ่านเลยแม้เพียงสักน้อย เขาเป็นคนจับจดตอนแต่งงานใหม่เขาก็ช่วยงานอยู่บ้าง แต่นานๆเขาก็เบื่อหน่ายออกไปเล่นการพนันโถ่โปและบ่อนเล็กบ่อนน้อยในเมือง บางวันก็ได้เงินมาและซื้อกับข้าวและของใช้เข้าบ้าน แต่บางวันก็หมดตัวมารีดไถภรรยาที่บ้านเช่นกัน เรื่องเช่่นนี้อี้ชิงบุตรสาวคนโตเห็นจนชินตา 

ขณะนั้นสองแม่ลูกเพิ่งกลับมาจากตลาดได้เพียงไม่นานกำลังจะนั่งลงกินอาหารเช้า บิดาก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนไม่กลับบ้านได้หลายวันแล้ว น้องสาวและน้องชายก็ไปโรงเรียนเล็กๆในหมู่บ้านแล้ว ทั้งสองกินอาหารเช้าง่ายๆในครัวเช่นไข่ต้มหรือผัดผักราดข้าวแล้วออกไปโรงเรียน เพราะน้องชายรู้ความสามารถหุงข้าวและทำกับข้าวง่ายๆให้ตนเองกับน้องสาวกินเอง ลู่อี้ชิงลุกขึ้นจากโต๊ะกลางห้องโถงเล็กๆหน้าบ้าน

“ ไม่เป็นไรท่านแม่ ข้าจะออกไปดูเองว่าใครกันมาร้องเรียก ” อี้ชิงเดินออกจากเรือนออกไปที่หน้าประตูจวน นางเปิดประตูออกไปก็พบชายวัยกลางคนผู้หนึ่งและชายร่างผอมบางอีกคนหนึี่งยืนอยู่ตรงหน้า “ เจ้าคือบุตรสาวของลู่อี้ถังใช่หรือไม่ ชายคนนั้นจ้องมองอี้ชิงด้วยสายตาแปลกๆ ” อี้ชิงชะงักไป แต่ก็ตัดสินใจตอบเขาไป

“ ใช่เจ้าค่ะ ” เพราะเขาเอ่ยถึงบิดาย่อมต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่นอน “ บิดาของเจ้าลู่อี้ถังอยู่หรือไม่ ข้ามีเรื่องจะมาคุยกับเขา สำคัญมาก หากเขาหลบหน้าไม่ยอมมาเจรจาข้าคงจะต้องยึดบ้านกับที่ดินของพวกเจ้าเพื่อชดใช้หนี้ที่เขาก่อไว้ “

อี้ชิงตะลึงงัน ท่านพ่อก่อเรื่องอีกแล้วหรือนี่ ไม่คิดเลยว่าเขาจะแอบเอาโฉนดบ้านและที่ดินไปจำนอง ช่างไม่ถึงคิดลูกเมียว่าจะอยู่กันเช่นไร ” ถ้าเช่นนั้นท่านก็เข้ามาคุยกันในบ้านก่อนเถิด แม่ข้าเพิ่งกลับมาจากตลาด แต่ท่านพ่อไม่กลับมาบ้านหลายวันแล้ว ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ใด " 

“ ข้าคือพ่อบ้านหม่า ฮูหยินผู้เฒ่าส่งข้ามาเจรจากับพวกเจ้า และมีข้อเสนอดีๆมาให้กับพวกเจ้าด้วย หากพวกเจ้าไม่มีเงินมาชดใช้หนี้ที่บิดาของเจ้าไปขอกู้กับฮูหยินผู้เฒ่าโดยมีโฉนดบ้านกับที่ดินไปค้ำประกันเงินกู้หนึ่งร้อยตำลึง ฮูหยินผู้เฒ่าก็จะสู่ขอบุตรสาวของบ้านลู่ให้แต่งงานกับคุณชายใหญ่ของเรา เจ้าจะขัดข้องหรือไม่ หากแต่งงานเข้าตระกูลหม่าเป็นสะใภ้ใหญ่แล้ว เป็นอันว่าหนี้สินที่บิดาของเจ้ากู้ไปจำนวนหนึ่งร้อยตำลึงฮูหยินใหญ่จะยกให้ทั้งหมดและแถมเงินให้อีกห้าสิบตำลึงเพื่อให้เป็นทุนค้าขาย ฮูหยินลู่จะว่าอย่างไร ” 

พ่อบ้านหม่าหันไปขอคำตอบจากฮูหยินลู่ที่นั่งอ้าปากค้างตกตะลึงกับเรื่องที่เขาบอกเล่าทั้งหมด นางอึ้งงันเพราะไม่รู้จะตกใจกับเรื่องไหนก่อนดี เรื่องที่สามีไปกู้เงินตั้งหนึ่งร้อยตำลึงโดยเอาโฉนดบ้านและที่ดินทำกินผืนสุดท้ายของพวกนางไปค้ำประกัน หรือว่าข้อเสนอให้อี้ชิงบุตรสาวคนโตที่ถึงวัยแต่งงานได้แล้ว  ให้แต่งงานกับคุณชายใหญ่ตระกูลหม่า  

ที่จริงแล้วคุณชายผู้นั้นก็หล่อเหลาสูงสง่ามีราศรีของคุณชายตระกูลคหบดีใหญ่เป็นที่หมายปองของคุณหนูและหญิงงามหลายๆคนในเมืองแห่งนี้ก็จริง แต่นั่นมันเป็นอดีตเพราะบัดนี้เขาเสียชีวิตด้วยโรคร้ายไปแล้วเมื่อปีก่อนแล้ว  ตระกูลหม่ามายื่นข้อเสนอให้อี้ชิงแต่งงานกับเขาเพื่อเข้าไปเป็นสะใภ้ใหญ่กับเจ้าบ่าวที่ตายไปแล้ว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน 

“ พ่อบ้านหม่า ใครๆในเมืองนี้ต่างก็รู้ว่าคุณชายใหญ่ของตระกูลหม่าเสียชีวิตไปแล้วเมื่อปีก่อน แล้วจะให้อี้ชิงแต่งงานกับเขาได้อย่างไรกัน ” ฮูหยินลู่เอ่ยขึ้นนางทำหน้างงงัน 

“ การแต่งงานนี้มันคือการแก้เคล็ดนะ เพราะว่าซินแสบอกให้ฮูหยินใหญ่ทำพิธีแก้เคล็ดเพราะคุณชายรองก็เจ็บป่วยลงอีกหลังจากที่เขาถึงวัยต้องแต่งงาน ซินแสมาตรวจดูแล้วบอกว่าให้ฮูหยินใหญ่แก้เคล็ดโดยการหาหญิงสาวมาแต่งงานกับป้ายวิญญาณของคุณชายใหญ่หม่าเฟยหลง เพราะตามธรรมเนียมแล้วต้องให้บุตรชายคนโตแต่งงานก่อน ถึงจะให้บุตรชายคนรองลงมาแต่งงานได้

ซินแสจึงให้หาหญิงสาวมาแต่งงานกับป้ายวิญญาณของคุณชายใหญ่ หากฮูหยินลู่ตกลง  อีกสามวันก็จะถึงฤกษ์ที่ซินแสกำหนดเอาไว้ ก็ให้คุณหนูลู่ไปแต่งงานกับคุณชายใหญ่และย้ายไปอยู่ที่จวนหม่า หนี้ิสินทุกอย่างเป็นอันจบกันและฮูหยินใหญ่ยังจะให้เงินท่านอีกห้าสิบตำลึงและข้าจะนำมันมาให้ท่านพร้อมกับโฉนดบ้านและที่ดินของท่าน

และไม่ต้องห่วงคุณหนูลู่เข้าไปอยู่ในจวนหม่าด้วยฐานะสะใภ้ใหญ่ย่อมจะมีชีวิตที่สุขสบายกว่าค้าขายที่ตลาดอย่างแน่นอน เพราะสะใภ้ย่อมได้เบี้ยหวัดทุกเดือนเอาไว้ใช้จ่ายโดยที่ไม่ต้องทำงานอะไร มีสาวใช้ส่วนตัว และมีเรือนแยกไปอยู่เองเป็นสัดส่วนในฐานะฮูหยินของคุณชายใหญ่ ฮูหยินลู่จะว่าอย่างไร ” 

สองแม่ลูกนั่งอึ้งงันไปทั้งคู่ หากไม่ยอมตกลงตามข้อเสนอของจวนหม่า บ้านและที่ดินก็คงจะถูกยึดซึ่งจะโทษพวกเขาก็ไม่ได้ บิดาเร่นำโฉนดไปขอกู้เงินของพวกเขาเอง และไม่เคยชดใช้คืนและไม่มีใครรู้เรื่องนีิ้จนบัดนี้ความจึงแตก แต่มันก็สายจนเกินไปแล้ว

อี้ชิงคิดหนัก นางทบทวนคำพูดของพ่อบ้านหม่า แต่งงานกับป้ายวิญญาณแปลว่าเขาตายแล้ว และเมื่อเขาตายแล้วนางก็ต้องใช้ชีวิตในจวนหม่านั่นอย่างแม่หม้ายสามีตาย แต่มันก็คงสุขสบายดั่งชีวิตของคุณหนูในห้องหออย่างแน่นอนเพราะฐานะในจวนหม่าของนางคือสะใภ้ แม้ไม่มีอิสระไม่สามารถแต่งงานกับบุรุษอื่นได้อีก แต่มันก็ไม่แน่พวกเขาแต่งงานแก้เคล็ดอาจจะใช้เวลาไม่นานก็ได้ อนาคตอาจจะให้นางย้ายออกมาก็เป็นได้  

แถมเขายังบอกว่าทุกเดือนนางจะได้รับเบี้ยหวัดเอาไว้ใช้จ่ายโดยไม่ต้องทำงาน และมีคนใช้ส่วนตัวอีกด้วย เอาวะ ในเมื่อไม่มีทางเลือกอันใดอีกแล้ว ไม่ยอมแต่งก็ไม่มีเงินมาชดใช้พวกเขา จวนหลังเล็กๆนี่และที่ดินผืนเล็กข้างๆนี่ก็จะต้องถูกยึดไปอย่างแน่นอน

“ ข้าตกลง ”นางหันไปบอกกับพ่อบ้านหม่าที่ยิ้มกว้างอย่างยินดี  “ อี้ชิง ” ฮูหยินลู่ร้องเรียกบุตรสาวอย่างตกใจที่นางตัดสินใจตอบรับข้อเสนอของตระกูลหม่าอย่างรวดเร็วเช่นนี้