บทที่ 2 แต่งงานกับคุณชายผี

หลังจากนั้นสามวัน บัดนี้ลู่อี้ชิงยืนอยู่หน้าแทนพิธีและกำลังทำพิธีแต่งงานโดยมีเจ้าบ่าวคือป้ายวิญญาณของคุณชายใหญ่หม่่าเฟยหลง อี้ชิงทำตามคำสั่งของแม่สื่อวัยกลางคนที่ยืนกำกับพิธีอยู่ข้างๆ โดยมีคนที่ร่วมในพิธีคือฮูหยินใหญ่และทุกคนในตระกูลหม่าที่แต่งกายสีแดงด้วยชุดปราณีตงดงามเข้าร่วมพิธี

โดยมีมารดาของอี้ชิงนั่งอยู่ที่โต๊ะมุกที่เรียงรายสองข้างทางในห้องโถงใหญ่นั้น ขณะที่อี้ชิงคำนับฟ้าและไหว้บรรบุรุษอยู่นั้นอยู่ๆ เสียงฟ้าร้องก็ดังครืนเสียงดังก้องอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่าวันนี้จะมีฝนตก เสียงฟ้าร้องเสียงดังคำรามก้องอยู่ชั่วครู่ แต่ทั้งซินแสที่มากำกับการทำพิธีแต่งงานในวันนี้กับแม่สื่อสูงวัยต่างทำพิธีต่ออย่างไม่สนใจเสียงฟ้าที่คำรามก้องเสียงดังน่ากลัวนั้น  

เมื่อพิธีเสร็จสิ้นแม่สื่อก็จูงมืออี้ชิง ในชุดเจ้าสาวที่ปราณีตงดงามมีเครื่องประดับเป็นพลอยสีแดงและมงกุฏหงส์ที่งดงามยิ่งนัก นับเป็นอาภรณ์ที่งดงามที่สุดในชีวิตของลู่อี้ชิงที่บัดนี้กลายเป็นหม่าอี้ชิงสะใภ้ใหญ่ของตระกูลหม่าแล้ว นางเดินตามแม่สื่อมุ่งตรงไปยังเรือนขนาดกลางที่ตั้งอยู่เป็นเรือนหลังสุดท้ายของหมู่เรือนขนาดต่างๆที่เรียงรายนับจากเรือนหลักที่นางเพิ่งไปเข้าพิธีแต่งงานมา

จนเมื่อแม่สื่อจูงเจ้าสาวหมาดๆเดินเข้าไปในเรือนขนาดกลางที่มีโคมไฟสีแดงดวงใหญ่แขวนอยู่หน้าเรือนนั้นแล้ว และปิดประตูตามหลัง เสียงฟ้าคำรามที่ดังอยู่เมื่อครู่ก็เงียบสงบลงทันทีเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และท้องฟ้าก็ยังไม่มีเค้าว่าจะมีฝนตกเลย ท้องฟ้ากระจ่างใสดังเดิม 

ที่หน้าเรือนหลักก็มีงานเลี้ยงเล็กๆ แต่มารดาของอี้ชิงบอกกับนางว่าคงจะขอลากลับจวนเลยหากเสร็จสิ้นพิธีแต่งงานแล้ว แม้มารดาไม่ได้เต็มใจให้นางแต่งงานกับเจ้าบ่าวที่ตายไปแล้วเช่นนี้เลย แต่บัดนี้บ้านลู่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นใดอีก หากปล่อยให้ถูกยึดบ้าน ทั้งมารดาและน้องที่ยังเล็กทั้งสองจะต้องลำบาก

อี้ชิงจึงตัดสินใจเสียสละตนเองแต่งงานเข้าตระกูลหม่าไป นางคิดว่านางอยู่ได้ เพราะชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่ได้สุขสบายอะไร นางเป็นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดาทั่วไป อนาคตคงจะหนีไม่พ้นเป็นแม่ค้าในตลาดดังเช่นมารดา หรืออาจจะได้สามีที่มีฐานะดีกว่านางเล็กน้อย ถึงแม้จะได้สามีฐานะร่ำรวยโอกาสที่จะได้เป็นฮูหยินเอกนั้นแทบเป็นไปไม่ได้ อาจจะแต่งเข้าอยู่ในจวนใหญ่ในตำแหน่งอนุเพียงเท่านั้นหรืออาจจะแย่กว่านั้นเพราะนางเป็นแค่หญิงชาวบ้าน ไม่ได้มีฐานะและครอบครัวที่มีฐานะสูงส่งอันใด

ที่จริงแล้วหากคุณชายใหญ่ผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่นางไม่มีทางจะได้แต่งงานกับเขาหรอก เพราะเขาก็ถือว่าเป็นคุณชายสูงศักดิ์เป็นคุณชายใหญ่ในตระกูลคหบดีที่ร่ำรวย ย่อมจะต้องหาภรรยาที่ฐานะเสมอกัน แต่ด้วยเขาเสียชีวิตไปแล้ว จะมีหญิงใดกันที่ปรารถนาจะแต่งงานกับเขา นอกจากฮูหยินขัดดอกเช่นนาง เฮ้อ !!

ขณะที่นั่งอยู่บนเตียงวิวาห์ที่ทั้งห้องที่ตกแต่งประดับประดาไปด้วยโคมไฟและผ้าม่านสีแดงดูสว่างไสวไปทั้งห้อง อี้ชิงก้มลงมองผ้าปูที่นอนสีแดงผ้ามันระยับเนื้อนุ่มนิ่มอย่างที่ในชีวิตของนางไม่เคยได้เอนกายบนฟูกนุ่มและผ้าปูนุ่มมือเช่นนี้มาก่อน หมอนหนุนก็นุ่มฟูและมีปลอกหมอนสีแดงปักรูปนกยวนยางเอาไว้กลางหมอน เตียงสี่เสาหลังใหญ่มากและมีผ้าม่านโปร่งบางสีแดงแขวนเอาไว้ทั้งสี่เสา

อี้ชิงหันมองไปรอบๆ น่าเสียดายแท้ๆ หากมีเจ้าบ่าวที่หล่อเหลา รูปร่่างล่ำสันบึกบึนดวงตมคมปากหนาหยักน่าสัมผัสสักคนก็คงจะดีอี้ชิงครุ่นคิด ขณะที่กวาดสายตามองไปรอบๆห้องนางก็พลันสะดุดตากับภาพเขียนผืนใหญ่ที่แขวนเอาไว้ที่ข้างฝาผนังด้านหนึ่ง อี้ชิงจึงได้ลุกขึ้นจากฟูกหนานุ่มแล้วเดินตรงไปที่ภาพเขียนที่แขวนเอาไว้นั้น 

นางจ้องมองบุรุษในภาพเขียน เขาเป็นบุรุษที่ช่างหล่อเหลาเหลือเกิน รูปร่างสูงสง่าองอาจ ทรวงอกผึ่งผายหากนางได้เอนกายพิงซบคงจะอบอุ่นไม่น้อย ในภาพเขาแต่งกายด้วยชุดหรูหราสีเข้ม ดังเช่นคุณชายในตระกูลสูงที่นางเคยเห็นผ่านตามาบ้าง อี้ชิงมองสบตาบุรุษในภาพเขียนนั้น แล้วรำพึงเบาๆกับเขาว่า

“ ท่านคงจะเป็นคุณชายใหญ่หม่าเฟยหลงใช่หรือไม่ ข้าแต่งงานกับท่านแล้วนะ ตอนนี้เป็นฮูหยินของท่านแล้ว แต่มันก็หลังจากที่ท่านเสียชีวิตไปปีกว่าๆแล้ว น่าเสียดายยิ่งนักนะเจ้าคะที่เราไม่มีโอกาสได้พบกัน ท่านหล่อเหลามากนะเจ้าค่ะ ” อี้ชิงมองสบตาชายในภาพเขียนแล้วเอ่ยเบาๆบอกเขา นางจ้องมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง เฮ้อ!! ข้าคงจะบ้าไปแล้ว แต่งงานกับคนที่ตายไปแล้ว แถมยังมายืนคุยกับภาพเขียนของเขาอีก

อี้ชิงส่ายศีรษะให้กับความเพี้ยนของตนเอง ผีไม่มีจริงเสียหน่อย นางหันมองไปรอบๆห้องแล้วรู้สึกวังเวงขึ้นมา แล้วจึงได้รีบเดินไปที่หลังฉากกั้นเพื่อผลัดอาภรณ์ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ถอดมงกุฏหงส์เลยจึงได้เดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งจ้องมองใบหน้าหวานของตนเองในคันฉ่อง นางเพ่งพิศตนเองแล้วพบว่าสาวใช้ในจวนนี้แต่งหน้านางอย่างงดงามไม่น้อย มันเข้มอย่างที่นางไม่เคยแต่งมาก่อน แต่ก็ดูเหมาะกับอาภรณ์นี้

อี้ชิงค่อยๆพยายามแกะมงกุฏหงส์และเครื่องประดับบนเรือนผมนุ่มสลวยของนาง จนหมดแล้วถอดตุ้มหูออกเป็นชิ้นสุดท้าย นางหยิบปิ่นปักผมที่ดูหรูหราไม่น้อยนั้นขึ้นมามอง มันงดงามมากมีพลอยประดับหลากสี เครื่องประดับเหล่านี้นางไม่เคยได้สวมมาก่อนนี่เป็นครั้งแรก เมื่อเพ่งพิศมันจนพอใจแล้ว จึงได้เดินกลับไปหลังฉากกั้นแล้วลงมือถอดอาภรณ์ออกจนร่างอวบเปลือยเปล่า นางได้ผิวขาวผ่องมาจากมารดาที่เมื่อครั้งยังสาวนางเป็นหญิงงามประจำหมู่บ้านแต่เสียดายได้สามีที่รูปหล่อแต่ไม่ขยันทำการงานใดๆทำให้นางลำบากจนความงามในอดีตแทบจะไม่หลงเหลือ 

ร่างอวบที่เปลือยเปล่าเดินนำชุดเจ้าสาวไปใส่ลงตระกร้าผ้ามุมห้องแล้วหยิบผ้าผืนใหญ่มาพาดไว้ที่ราวไม้ใกล้กับถังอาบน้ำที่ยังมีไอน้ำลอยขึ้นมาแสดงว่าน้ำยังคงอุ่นอยู่ อี้ชิงจึงได้รีบก้าวลงถังอาบน้ำใบใหญ่่ นางทรุดนั่งลงพลางหลับตานอนเอนกายแช่น้ำอุ่นอย่างสบายใจ

ชีวิตฮูหยินในจวนใหญ่มันสบายเช่นนี้เอง ทุกอย่างพร้อมสรรพไม่ต้องลงมือทำเองเลยแม้แต่เพียงอย่างเดียว ขณะที่คนงามกำลังหลับตาผ่อนคลายอยู่นั้น ก็มีเสียงถอนหายใจของบุรุษดังขึ้น เสียงนั้นไม่เบานัก นางได้ยินชัดเจน อี้ชิงลืมตาขึ้นทันทีแล้วหันซ้ายหันขวามองหาที่มาของเสียงนั้น แต่นางก็ไม่พบใครแม้แต่เพียงคนเดียว

อี้ชิงรีบลงมือขัดถูเนื้อตัวอย่างเร่งรีบจนสะอาดดีแล้ว นางก็ลุกขึ้นก้าวออกจากถังอาบน้ำนั้น แล้วไปยืนเช็ดเนื้อตัวจนแห้งและลงมือทาครีมประทินผมจนทั่วกายอวบ ขณะนั้นนางรู้สึกถึงฝ่ามือหนาๆคู่หนึ่งลูบที่ช่วงเอวของนางเบาๆ อี้ชิงหันซ้ายขวามองเช่นเดิม แต่ก็ยังคงไม่เห็นใคร นางคิดว่านางคงจะคิดกลัวไปเองเพราะนางผิดที่ ไม่เคยอยู่ที่นี่จึงรู้สึกแปลกๆ