บทที่ 6

พอเดินมาถึงที่วางกับดักทั้งสามคนก็แยกกันไปเก็บกับดักของตัวเอง อวี่หลิงมาเจอก็เห็นกับดักของนางติดไก่ป่ามาหกตัว ของอวี่ซิงได้กระต่ายป่ามาสองตัวทั้งสองคนจึงเดินขึ้นไปอีกพอประมาณ

"วางทิ้งเอาไว้อีกสักคืนก็น่าจะดีนะซิงเอ๋อร์ข้าว่าจะได้มาดูพร้อมปลาของพวกเราเช่นไรละดีไหม" สองพี่น้องปรึกษากันก่อนจะแยกกันวางกับดักกันต่อและเดินมารออาของนางตรงทางแยกนั้นเอง

อวี่ซิงทั้งตื่นเต้นและดีใจที่นางสามารถจับกระต่ายได้สองตัวยังไม่ตายนางมัดขามันเอาไว้ก่อนอย่างดีกันมันกระโดดหนีน่าเสียดายแย่สิถ้าหนีไปเกิดมาพึ่งจะเป็นครั้งแรกที่นางจับได้

ส่วนอวี่หลิงนางก็มัดขาไก่และทำเหมือนชะรอมเอาไก่ยัดเข้าไปในนั้นเลยกันมันตาย นางตัดเอาเถาวัลย์นั้นมาทำแก้ขัดไปก่อนและยื่นให้อวี่ซิงใส่กระต่ายของนางด้วยเช่นเดียวกัน ทั้งยังตัดไม้มาทำไม้หาบอีกต่างหากนางเอาถุงหอยกับกุ้งคนละข้างและเอาไก่ใส่ข้างถุงหอยนั้นเอง อวี่ซิงจึงทำตามนางบ้างแต่ได้ยินเสียงท่านอาเรียกเสียก่อน

"หลิงเอ๋อร์ซิงเอ๋อรพวกเจ้ามาช่วยข้าลากหมูป่าหน่อยมันตัวใหญ่มาก" ตอนนี้ท่านอาของนางร่างเต็มไปด้วยเหงื่อกว่าจะเอาหมูขึ้นมาจากหลุมได้ มันตกลงไปขาหักเขาจึงฆ่ามันจนตายและจับมัดด้วยเถาวัลย์กว่าจะเอาขึ้นมาจากหลุมได้ ตอนนี้เขาตัดเอาไม้ทำที่ใส่หมูเพื่อที่จะลากลงจากเขานั้นเอง

สองสาวจึงรีบวางของและเดินตามท่านอาไปดูหมูที่หลุม ตอนนี้มันนอนที่ไม้เพื่อจะดึงลงขึ้น แล้วสภาพของท่านอาจึงเหมือนกับอาบน้ำเพราะเหงื่อนั้นเอง

"ท่านพ่อได้หมูป่าหรือเจ้าคะ" อวี่ซิงถามด้วยความตื่นเต้น

"ครอบครัวของเรารอดตายแล้วที่ได้หมูป่าวันนี้ช่างโชคดียิ่งนัก" นางพูดแล้วกระโดดกอดอวี่หลิงจนนางเซแทบจะล้มทับกันเพราะความดีใจของญาติผู้น้องนั้นเอง

"ได้กี่ตัวเจ้าคะท่านอา" นางถามกับไปด้วยรอยยิ้มอย่างดีใจในที่สุดทุกคนก็ได้กินเนื้อแล้ว

"ข้าบอกแล้วว่ามันต้องได้เชื่อข้าสิ" อวี่หลิงนางพูดด้วยความภาคภูมิใจในผลงานของตัวเองหึๆและทำหน้าว่าข้าเก่งมาก ก่อนจะรีบไปช่วยท่านอาลากหมู

พอทั้งสามคนลากหมูลงมาถึงที่วางตระกร้าของป่าเอาไว้ ก็นั่งลงด้วยความเหนื่อยจึงนั่งพักกันก่อน

"มันมีตัวเดียว" อาบอกหลานสาว

"แต่ก็ดีแล้วละเพราะถ้าหลายตัวพวกเราคงเอาลงไปไม่หมดแน่ๆ พรุ่งนี้ค่อยขึ้นมาดูอีกทีตอนเช้ามืดพร้อมทั้งหลุมปลาและที่ดักปลารวมทั้งไก่ป่าอีกด้วย" อวี่จางเฉิงบอกหลานสาวด้วยความดีใจที่ได้หมูป่าตัวใหญ่เขาจึงรีบมัดและดึงขึ้นจากหลุมคนเดียวด้วยความดีใจจนลืมลูกสาวกับหลานสาวนั้นเอง พอมองดูของป่าที่หามาได้

"วันนี้จะแบกลงเขากันรอบเดียวหมดไหม" เขาหันมาถามหลานสาวกับลูกสาวที่นั่งพักเหนื่อยกันอยู่

ถ้าไม่กลัวว่าความลับจะถูกเปิดเผยนางคงโยนเข้ามิติไปหมดแล้ว หรือจะบอกท่านอากับญาติผู้น้องดีแต่ยังดีกว่าคงจะน่าสงสัยเกินไป นางจึงได้แต่ยิ้มรับเต็มใบหน้าว่า

"ไหวเจ้าค่ะข้าจะหาบของเองพวกท่านลากหมูลงเขาช่วยกันดีไหมเจ้าคะ ไปเอาของมาใส่ไม้ข้าได้แล้วซิงเอ๋อร์" นางบอกญาติผู้น้องที่มองหน้านางอย่างสงสัยว่าเจ้าไหวหรือหลิงเอ๋อร์

"ข้าไหวเอามานี้เลยทั้งตระกร้าผักนั้นละข้าจะหาบเองมันหนักมากนะตระกร้าปลานี้อีกละ" อวี่ซิงตอบกลับ

"เจ้าไม่ไหวหรอกหลิงเอ๋อร์"

"ต้องไหวสิ"

"เดี๋ยวปลาข้าสะพายเองเพราะมันหนักมากเจ้าหาบไม่ไหวหรอกหลิงเอ๋อร์" ท่านอาบอกนางก่อนที่เขาจะยกตระกร้าปลาขึ้นสะพายหลังและเอามือดึงเถาวัลย์ลากหมูไปด้วย ขณะที่สองสาวเอาของสะพายขึ้นหลังและหาบเอาส่วนของตัวเอาเดินตามหลังท่านอาที่เดินนำหน้า อวี่ซิงนางวิ่งไปหาบิดาและช่วยลากเถาวัลย์อีกเส้นหนึ่งอีกแรงช่วยบิดา

"ท่านอาไหวไหมเจ้าคะข้าจะไปช่วยท่านลากด้วยดีกว่านาง" บอกและจะวิ่งตามท่านอาเพื่อช่วยลากหมูตัวใหญ่เพราะสงสารพ่อลูกที่ลากกันที่ข้างหน้านาง ลงเขามาได้เรื่อยๆตามทางที่นางทำสัญลักษ์เอาไว้จนมาถึงทางจะลงเขาเข้าหมู่บ้านทั้งสามคนก็หยุดพักเหนื่อยก่อนนี้ก็มาได้ครึ่งทางแล้ว

ทางฝั่งซ้ายมือมีเสียงคนเดินลงเขาลงมาที่พวกนางนั่งพักกันอยู่ ทั้งสามคนมองหน้ากันคงจะเป็นชาวบ้านขึ้นมาหาล่าสัตว์ละมั้งทั้งสามคนคิดแต่ก็นั่งต่อเพราะเหนื่อยมากใครจะไปจะมาก็ช่างตอนนี้ขอพักก่อนก็แล้วกัน

เสียงเดิงลงเขาลงมาจนมาถึงที่พวกนางนั่งพักกันอยู่ทุกคนมองขึ้นไปก็เจอกับนายพรานหนุ่มว่าที่สามีของอวี่หลิงนั้นเอง เขาหยุดชะงักพอเห็นว่ามีคนนั่งขวางทางลงเขาพอดี มองไปเห็นหน้าว่าที่ภรรยาตัวน้อยนั่งเอาใบไม้พัดหน้าของนางเพราะร้อนหลุบตามองทุกคนที่นั่งอยู่จึงรู้ว่าคือครอบครัวของว่าที่ภรรยาของเขานั้นเอง

"อ้อท่านอวี่จางเฉิงขึ้นมาหาของป่าหรือขอรับพวกท่านได้หมูป่าตัวใหญ่ด้วย" เขามองด้วยความแปลกใจและดีใจด้วยที่ล่าหมูป่าด้วยเพราะเมื่อเช้าเขาก็ได้ตัวหนึ่งและนำไปขายที่เหลาในเมืองมาแล้วเพื่อเป็นสินสอดของว่าที่ภรรยาที่นั่งมองเขาตาใสในตอนนี้

"อ้อใช่แล้วละนายพรานตงเทียนพวกข้าพากันมาหาของป่า โชคดีได้หมูตัวใหญ่กำลังจะลากลงเขากลับเข้าหมู่บ้านก็เลยนั่งพักเหนื่อยกันก่อน" เขาตอบว่าที่หลานเขยที่ตอนนี้จ้องมองหน้าหลานสาวของเขาจนไม่สนใจมองมาทางสองพ่อลูกเขาเลยเหอะปากถามทางนี้แต่จ้องมองหลานข้าตาไม่หลบเลยนะพ่อหนุ่ม

"หลิงเอ๋อร์เหนื่อยไหมให้ข้าช่วยอะไรได้บ้าง" เขาถามว่าที่ภรรยาที่มองเขาอยู่

นางยิ้มจนตาหยี่สรรค์มาโปรดแล้วเจอว่าที่สามีกลางทางตอนนี้ นางอยากบอกว่าช่วยอุ้มข้ากลับบ้านได้ไหมสามีข้าเหนื่อยจะตายแล้วได้แต่คิดในใจ

"เอ่อพี่หานตงเทียนช่วยลากหมูลงไปในหมู่บ้านช่วยท่านอาได้ไหมเจ้าคะพวกข้าเหนื่อยมากไม่ไหวแล้ว"นางยิ้มแห้งๆส่งไปและบังทำตาปริบๆอ้อนให้เขาอีก

หานตงเทียนแทบสำลักที่ว่าที่ภรรยาทำตาปริบๆอ้อนส่งมาให้เขาได้แต่คันหยุบยิบในหัวใจ ข้าต้องหาตำลึงให้ได้ครบภายในอาทิตย์นี้อย่างแน่นอนเพราะอยากอยู่ใกล้สาวน้อยเต็มที่แล้วสายตาที่นางมองเขาตั้งแต่เมื่อวานไม่เคยมีความรังเกียจที่เขาตาบอดข้างหนึ่งเลย

"ได้สิข้าจะช่วยพวกท่านเองมาเถอะขอรับท่านอวี่จางเฉิง" หานตงเทียนตอบและเดินไปดึงเชือกอีกเส้นหนึ่งที่อวี่ซิงทิ้งลงตอนนั่งพัก

"ขอบใจเจ้ามากหานตงเทียน" อวี่จางเฉิงตอบก่อนที่สองคนจะลากหมูลงเขาไป เร็วกว่าแรงของอวี่ซิงแน่นอนเพราะเขามีรูปร่างสูงใหญ่ สองสาววิ่งตามหลังด้วยความดีใจที่มีคนช่วยลากหมูในที่สุดก็มาถึงที่บ้านตากับยายในตอนเกือบค่ำยามเซิน