บทที่ 7

ลูกชายของทานอาอวี่จางเฉิงมายืนรอพ่อที่หน้าบ้านพอเห็นพ่อลากหมูป่ามาตามทางเขาดีใจวิ่งเข้าบ้านมาบอกแม่ให้ออกไปดูพ่อ

"ท่านพ่อได้หมู่ป่ามาขอรับ ข้าเห็นท่านพ่อกำลังลากมาใกล้จะถึงบ้านของพวกเราแล้วขอรับท่านแม่ท่านตาท่านยายไปดูหน้าบ้านเลยถ้าไม่เชื่อข้า" เสียงของลูกชายคนเล็กของบ้านตะโกนบอกแม่ของตนเอง

ทุกคนจึงรีบเดินออกมาดูที่หน้าบ้านก็พอดีกับอวี่จางเฉิงกับนายพรานหานลากหมูเข้ามาถึงในบ้านแล้ว กำลังลากต่อไปที่หลังบ้านก่อน จึงพากันมานั่งที่แคร่พักเหนื่อย

"ขอบใจเจ้ามากหานตงเทียนถ้าไม่พบเจ้าพวกข้าทั้งสามคนคงมาถึงบ้านมืดค่ำอย่างแน่นอนเพราะแรงของลูกสาวกับหลานของข้าไม่มีมากขนาดนั้น" อวี่จางเฉิงบอกว่าที่หลานเขยของตัวเอง

"ไม่เป็นไรขอรับท่านจางเฉิงอีกไม่กี่วันข้าก็จะแต่อวี่หลิงเข้าบ้านแล้วข้ายินดีช่วยเหลือครอบครัวของภรรยาขอรับ" เขาตอบรับคำขอบคุณยังกล่าวมาถึงนางอีกทุกคนจึงหันไปมองหลานสาวตัวเองยิ้มๆ

"เอาละพักเหนื่อยแล้วก็ช่วยจางเฉิงแล่หมูด้วยนะหานตงเทียนจะได้นำเนื้อหมูไปทำมื้อค่ำให้กับน้องของเจ้าด้วย"

"ขอรับ"

"แล้วนี้นังหนูมันได้อะไรมากันจนเต็มตระกร้าไปหมด" ท่านตาถามหลานสาวตอนนี้ทุกคนนั่งดื่มน้ำด้วยความหิว

"กุ้ยหลินเจ้ามาเอาปลาไปขังทีถังก่อนเถิดมันจะตายเสียก่อน" จางเฉิงเรียกภรรยาหลังจากที่นางมารับเอาตระกร้าออกจากหลังให้ทุกคนและเอาน้ำมาให้ดื่มอีก

"หลิงเอ๋อร์ได้อะไรมาเยอะแยะเลยละหลานยายเต็มทุกตระกร้าเลย" ท่านยายถาม

"ไม่ถามข้าบ้างละเจ้าคะท่านยายข้าน้อยใจแล้วนะ" อวี่ซิงตอบแทนอวี่หลิง ทุกคนจึงหัวเราะนางเสียงดังที่ทำท่าน้อยใจยายที่ยังไม่ถามตัวเอง

หานตงเทียนหันไปมองว่าที่ภรรยาตัวน้อยที่ส่งเสียงหัวเราะกังวานใสก็ยกยิ้มมุมปากนางช่างเปิดเผยตรงไปตรงมา เขาชอบที่นางสดใสน่ารักแม้อยู่ต่อหน้าเขานางก็ไม่เขินอายเลยเวลาพูดกับเขานางก็จะยิ้มให้ตลอด

"ยายก็ถามทุกคนนั้นแหละเจ้าทำมาเป็นน้อยใจ" ยายเย้าหลานสาวเล่นสองสาวจึงหัวเราะด้วยความชอบใจและตอบคำถามยายด้วย

"ได้ผักป่าเห็ดป่ามากมายเลยละเจ้าค่ะท่านยายและข้าดักกระต่ายได้สองตัวเลยนะเจ้าคะ แต่ก็แพ้หลิงเอ๋อร์นางได้ไก่ป่าตั้งหกตัวเลยเจ้าค่ะ ทั้งยังมีชีวิตทุกตัวเลยนะเจ้าคะกับดักของนางดีจริงๆเลยเจ้าค่ะท่านยาย ทั้งพาท่านพ่อดักหมูป่าได้อีกตัวใหญ่ความดีนี้มอบให้หลิงเอ๋อร์ถูกแล้วเจ้าค่ะท่านยาย"

"เอาละไม่ต้องอ้างข้าหรอกถ้าไม่มีเจ้ากับท่านอาข้าไหนเลยจะกล้าขึ้นเขาไปคนเดียวเพราะเช่นนั้นแล้วพวกเราเก่งไงละจริงไหมเจ้าคะท่านยาย" นางถามความเห็นเรียกรอยยิ้มจากทุกคนในครอบครัว

หานตงเทียนคงต้องมองว่าที่ภรรยาตัวน้อยของเขาใหม่เสียแล้วที่วันนี้คือสิ่งที่นางพาอาของนางขึ้นเขาหาของป่ามากมายลงมาเขา นั้งมองหน้านางนิ่งฟังทุกคนพูดคุยกันแต่ไม่แสดงความคิดเห็นอะไร

"เอ่อพี่ตงเทียนอย่าพึ่งกลับบ้านนะเจ้าคะ ข้าจะไปทำอาหารให้ท่านเอาไปกินกับน้องๆที่บ้านของท่านเลยกว่าจะแล่หมูเสร็จคงจะมืดค่ำพอดี ข้าเอากุ้งไปย่างมาให้ทุกคนกินดีกว่า ไปกันเถอะซิงเอ๋อร์" นางบอกว่าที่สามีแล้วก็ลุกขึ้นเอาตระกร้าและถุงกุ้งเดินนำหน้าไปก่อนพอสบตาว่าที่สามีทีไรใจมันสั่นๆทุกทีเลย

หานตงเทียนที่ฟังนางบอกเขายังไม่ได้ตอบอะไรนางก็เดินหนีไปเสียแล้ว เขาถอนหายใจเบาๆก่อนจะช่วยอาของนางชำแหละหมูป่าด้วยความชำนาญเพราะเขาหาได้บ่อยเช่นเดียวกันแต่ส่วนมากจะนำไปขายนำตำลึงมาซื้อข้าวของเข้าบ้านมากกว่า ส่วนไก่ป่าเขาก็ได้แทบทุกวันรวมทั้งกระต่ายด้วย

ส่วนหลานชายกับท่านยายเอาไก่ป่ากับกระต่ายไปใส่คอกเอาไว้ก่อนจึงจะไปดูลูกสะใภ้ทำปลา แต่อวี่หลิงบอกให้ไปช่วยท่านอาทำหมูแทนนางจะทำมื้อค่ำเองกับอวี่ซิง อาสะใภ้จึงไปช่วยสามีทำหมูกับตาและยายที่นั่งอยู่บนแคร่เพื่อช่วยแล่เนื้อที่พอจะทำตากแดดเอาไว้อีก หลายคนช่วยกันทุกอย่างจึงเสร็จเร็จ

ตอนนี้อวี่หลิงนางได้ให้อวี่ซิงย่างกุ้งส่วนนางกำลังตำน้ำจิ้มรสเด็ดเพราะได้เก็บเอาผักสวนครัวข้างลำธารลงมาด้วยแล้วนั้นเอง นางให้อวี่ซิงก่อไฟสามเตาหุงข้าวที่มีในครัวไม่มากนัก นางอยากให้ทุกคนได้กินอย่างมีความสุขอิ่มหน่ำกันจึงแอบเอาข้าวในมิติเพิ่มเข้าไปอีกจนเพียงพอสำหรับทุกคนในครอบครัว ปลาสี่ตัวใหญ่กุ้งอีกให้คนละสิบตัวไปเลยมีแล้วต้องกินบนเขามีเยอะแยะ เดี๋ยวขึ้นไปจับวันไหนก็ได้และจะแบ่งให้ว่าที่สามีไปกินกับน้องๆที่บ้านของเขาด้วยนางจึงทำเยอะมาก

เกือบสองชั่วยามทุกอย่างจึงแล้วเสร็จตอนนี้นางแบ่งกุ้งกับปลาเผาใส่ห่ออย่างดีเตรียมเอาไว้เรียบร้อยใส่ถุงผ้าที่มี เดินออกมาส่งชายหนุ่มที่หน้าบ้านหลังจากที่ช่วยแล่หมู่ป่าจนเสร็จ อาของนางก็แบ่งเนื้อหมูให้เค้าไปอีกสิบชั่งกว่าเขาบอกไม่ต้องแต่ทุกคนก็เอาห่อใส่ตระกร้าให้เขาห้ามปฎิเสธโดยเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นนางจะไม่ขอให้เขาช่วยอะไรอีกถ้าไม่รับน้ำใจของนางเขาจึงรับเอาไว้และเดินออกมาที่หน้าบ้านโดยนางยังเดินตามมาส่งอีก

"ส่งข้าเท่านี้ก็พอเจ้ากลับเข้าบ้านเถอะมันมืดค่ำแล้ว" เขาบอกนางก่อนจะเดินจากไป ก่อนจะไปนางบอกวิธีกินกุ้งและให้จิ้มกับน้ำจิ้มที่นางทำรวมทั้งปลาที่นางเผาด้วย

"ให้เอาหนังที่ไหม้ออกกินเนื้อข้างในสีขาวจิ้มน้ำจิ้มมันเผ็ดร้อนมากแต่ก็แซ่บมากเจ้าค่ะ" นางบอก

หานตงเทียนมองหน้านางอะไรแซ่บเขาไม่เข้าใจนางจึงบอก

"อร่อยมากยังไงละเจ้าคะพี่ตงเทียน" ยังตะโกนตามหลังเขาอีก

"เดินดีๆนะเจ้าคะอย่าสะดุดตอไม้นะข้าเป็นห่วงพรุ่งนี้ข้าจะตุ๋นเครื่องในหมูไปฝากท่านอีก" นางบอกแล้วก็วิ่งเข้าบ้านเลยเพราะกลัวเขาหันมามอง

หานตงเทียนหันหลังกลับมามองเสียงคนร้องสั่งตามหลังก็เห็นนางวิ่งเข้าบ้านไปเสียแล้ว เขายกยิ้มมุมปากและเดินกลับบ้านไปด้วยความสุขนานเท่าไรแล้วที่ไม่มีใครพูดคุยใส่ใจและห่วงใยตัวเขาตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสียชีวิตไป เขาต้องดิ้นรนหาเลี้ยงน้องสองคนมาห้าปีด้วยความยากลำบากรอยยิ้มของเขามีเพียงน้องทั้งสองที่เห็นและคุยด้วย ส่วนคนในหมู่บ้านต่างหวาดกลัวว่าเขาเป็นคนพิการและตาบอดมีแต่วิ่งหนีและพูดจาให้เสียใจ ในวันนี้ว่าที่ภรรยาไม่แสดงออกว่ารังเกียจเขาเลยทั้งนางก็ช่างพูดคุยเหมือนน้องสาวของเขายิ่งนัก เขาคงต้องขยันหาตำลึงมาแต่งนางเข้าบ้านเร็วๆเสียแล้ว เดินคิดคนเดียวจนตอนนี้มาถึงหน้าบ้านเรียบร้อยจึงเคาะประตูเรียกน้องทั้งสองให้เปิดประตูบ้านให้นี้เราคิดเรื่องนางจนมาถึงบ้านเลยหรือนี้