บทที่ 5

"ท่านไปตัดไม้ไผ่มาให้ข้าสักลำหน่อยสิเจ้าคะ ข้าจะลองทำที่ดักปลาก่อนที่เราจะกลับไปเก็บกับดักแล้วกลับลงไปหมู่บ้านเลยทีเดียว ถ้ามันดีข้าจะให้ท่านตาทำให้หลายๆอันนำไปทำปลาตากแห้งเอาไว้กินหน้าหนาวด้วยเจ้าค่ะถ้าเยอะเราก็เอาเอาไปขายในตลาด" อวี่หลิงบอกท่านอาของนาง

"ได้สิเดี๋ยวอาจะไปตัดมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้ละหลิงเอ๋อร์"

พออาของนางเดินไปที่ป่าไผ่ อวี่หลิงก็ลุกขึ้นเดินสำรวจในลำธารว่ามีปลากุ้งเยอะมากไหมนางพันขากางเกงขึ้นเหนือเข่าลงไปส่องดูกุ้งตามโขดหินไปเรื่อยๆโดยมีอวี่ซิงเดินตามข้างๆเพราะกว่าว่านางจะลื่นล้มอีกนั้นเองและลำธารข้างบนนี้ก็ไม่ทำให้นางผิดหวังเพราะมันไม่ค่อยมีคนขึ้นมาหาอาหารทางฝั่งนี้นั้นเอง พวกผู้หญิงชาวบ้านส่วนมากจะหาอยู่รอบนอกไม่กล้าเข้ามาในป่าลึกรวมทั้งเจ้าของร่างเดิมนางก็จะหาตามตีนเขาพอประทังชีวิตไปในแต่ละวันกับญาติสาวของนาง

"ซิงเอ๋อร์เจ้ามาดูนี้เร็วกุ้งมีแต่ตัวโตๆทั้งนั้นเลย ไปเทผักรวมกันเอาตระกล้ามาใส่กุ้งด้วยดีกว่าไหม" นางถามอวี่ซิง

"ไม่ต้องก็ได้ข้ามีถุงผ้านี้ไงหลิงเอ๋อร์เอาใส่ไปก่อนก็ได้ แต่ว่ามันกินได้จริงๆหรือหลิงเอ๋อร์ข้าไม่เคยกินเลยนะมันน่ากลัวดูตามันสิมีกล้ามเหมือนปีศาจเลย" นางพูดไปก็ทำท่าทางขนลุกไปด้วยอวี่หลิงจึงหัวเราะเสียงดังในความโก๊ะของลูกของอาญาติผู้น้องของนาง

"กินได้สิวันนี้ข้าจะทำอาหารแซ่บๆให้เจ้ากินคอยดูสิอร่อยมากๆเลยละ ไม่เชื่อเจ้าคอยดูได้เลย" จากนั้นนางก็จับกุ้งให้ดูและบอกวิธีจับ ทั้งสองก็จับกุ้งได้จนเต็มถุงผ้าแค่แป๊บเดียวเอง

"นี้มันสรรค์ชัดๆเลยอาหารมีมากมายแต่ทุกคนที่นี้ไม่รู้จักที่จะกินข้าผู้นี้ละจะเป็นผู้บุกเบิกให้ครอบครัวของเราหายจากความยากจนจำคำข้าเอาไว้นะอวี่ซิง" นางบอกญาติผู้น้องของตัวเอง

"ได้ข้าเชื่อเจ้าหลิงเอ๋อร์" จากนั้นจึงจะเดินกลับไปขึ้นฝั่งไปหาท่านอา แต่ว่าอวี่หลิงก็เหยียบโดนเข้ากับอะไรแข็งๆนางจึงก้มลงเอามืองัดขึ้นมาจากในน้ำ โอ๊ะหอยอะไรทำไมมันตัวใหญ่จังเลยนางจับพลิกไปมาดูและฉุกคิดในใจ!!หวังว่าจะเป็นอย่างที่คิดนะเป็นหอยกาบตัวใหญ่มากๆใหญ่กว่าฝ่ามือนางสามเท่าเลย โอ๊ะสรรค์ขอบคุณนะเจ้าคะ นางรีบยัดเข้ามิติทันทีและเรียกอวี่ซิงช่วยเก็บหอย

"มาช่วยข้าหน่อยเผื่อจะเจอของดีที่จะทำให้พวกเราทั้งครอบครัวร่ำรวยในวันพรุ่งนี้เลยก็ได้"

นางบอกแล้วก็ส่องต่อไปอีกได้มาห้าตัวอวี่หลิงตื่นเต้นมากและอวี่ซิงก็เก็บได้อีกสามตัวที่ห่างกันไปอีกไม่ไกลนางจึงเดินขึ้นไปข้างหน้าอีกและได้มาในที่ตรงนั้นอีกสามตัวในมือนางแปดตัว นางเอาถุงผ้าออกมาใส่ที่ในมิติก็มีเลือกเอาแบบที่ทึบๆอวี่ซิงจะได้ไม่สงสัยว่านางเอามาจากไหน

"หลิงเอ๋อร์ข้าได้มาสามตัวเจ้าละได้กี่ตัว"

"ข้าได้สิบตัวพอดีรวมของเจ้าสามตัวเราได้หอยสิบสามตัวดีจริงๆ เดี๋วถึงบ้านก่อนนะข้าจะผ่าให้ทุกคนดูว่าข้างในจะมีของดีอย่างที่ข้าคิดหรือเปล่า" อวี่ซิงมองมองญาติผู้พี่ที่เก็บหอยได้ดูนางดีใจมากมายขนาดนี้มันก็แค่หอยที่เนื้อมันเหนียวมาก คนจึงไม่กินมันเพราะกลัวว่ามันจะมีพิษนั้นเอง แต่นางก็ไม่เคยเจอว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้ในลำธารด้านล่างที่ไหลผ่านหมู่บ้านเวลาที่นางไปซักผ้าหรืออาบน้ำกับมารดาแต่ที่เจอบนเขานี้มันใหญ่มากจริงๆ

และนางก็ไม่เข้าใจว่าหลิงเอ๋อร์ดูนางดีใจมากมายขนาดนั้นพอเก็บหอยได้ ตั้งแต่ลื่นตกน้ำไปเมื่อวานญาติผู้พี่ก็เปลี่ยนไปร่าเริงไม่ถามคำตอบคำทั้งยังกล้าพาพวกนางกับบิดาเข้าป่าลึกล่าสัตว์อีก ต่างจากอวี่หลิงในวันก่อนๆจากหน้ามือเป็นหลังมือไปเลยแต่ก็ดีนางที่ญาติผู้พี่ยิ้มและพูดคุยมากกว่าเก็บตัวไม่ค่อยกล้าพูดสักเท่าไร

"หลิงเอ๋อร์ซิงเอ๋อร์ขึ้นมาจากน้ำได้แล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา" อวี่จางเฉิงเรียกทั้งสองคนขึ้นจากน้ำตอนนี้เขาตัดไม้ไผ่มาให้หลานสาวแล้วนั้นเอง อวี่หลิงจึงรีบขึ้นจากน้ำและเดินมาไปหาท่านอาที่ยืนรออยู่ที่นั่งพักกินมื้อเที่ยงนั้นเอง

"ท่านอามาแล้วเจ้าค่ะ" ทั้งขนของทั้งเดินและส่งเสียงบอกไปด้วย พอมาถึงนางก็วางของที่เก็บมาได้ก่อนกุ้งเอาไม้ตอกลงในลำธารและมัดถุงผ้าเอาไว้เพราะนางไม่อยากให้กุ้งตายนั้นเองรวมทั้งหอยด้วยผูกเอาไว้ด้วยกัน

"พวกเจ้าได้อะไรกันมาหรือ" เขาถามหลานกับลูกที่เห็นจับมัดถุงมัดเอาไว้ในน้ำ อวี่หลิงยิ้มและตอบ

"ของดีเจ้าค่ะท่านอาเอาไว้ถึงบ้านข้าจะทำให้พวกท่านกินเจ้าค่ะ มาช่วยข้าผ่าไม้ดีกว่าเจ้าค่ะเดี๋ยวมันจะค่ำเสียก่อน เรามาทำคนละอันก็พอพรุ่งนี้เราค่อยมาเก็บลงไปทีเดียวตอนเช้ามืด" ทั้งสามคนช่วยกันผ่าไม้และเหลาจนพอประมาณแล้วนางก็สอนทำที่ดักปลาสองพ่อลูกทำตามนางที่บอกและเสร็จลงพร้อมกัน นางจึงเดินขึ้นไปวางให้ดูเป็นตัวอย่างเอาไม้ตอกตรึงเอาไว้และใช้เถาวัลย์มัดเอาไว้อีกทีให้แน่นหนาและตัดเอากิ่งไม้ที่มีใบมาคลุมเอาไว้ไม่ให้ปลามองเห็นที่ดักปลา มันจะเข้าไปและออกมาไม่ได้เลยพอวางเสร็จสามอัน นางจึงลองขุดหลุมดูอีกหกเจ็ดหลุม

"เอาไว้เรามาดูพร้อมกันพรุ่งนี้ทีเดียวเลยเจ้าค่ะท่านอา แต่จะรอก็ได้นะเจ้าค่ะแต่มันจะมืดเสียก่อน อ้อข้าลืมไปตอนไปหากุ้งข้าแอบขุดไว้เอาข้างบนสามหลุมเราไปดูกันก่อนจะลงไปเก็บกับดักกันดีกว่าเจ้าค่ะท่านอาหึๆ" นางหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินนำทั้งสองคนไปดูหลุมดักปลาของนางที่แอบขุดเอาไว้ก่อนจะลงไปหากุ้งเสียอีก

พอมาถึงนางเอาใบไม้ที่คลุมปากหลุมออก!!!!โอ๊ะแม่เจ้าปลาเต็มหลุมมีแต่ตัวใหญ่ๆอวี่ซิงนางยืนอ้าปากพะงาบๆมองดูปลาที่ญาติผู้น้องขุดหลุมเอาไว้ก่อนที่จะลงไปจับกุ้งนั้นเอง นี้มันอะไรปลาลงไปในหลุมจนเต็มเอาใส่อะไรดีละทีนี้มันเยอะขนาดนี้นางยืนพูดพึมพัมเบาๆ

จากนั้นจึงเอาตระกร้าผักรวมกันและจับปลาใส่ในตระกร้าแทน ส่วนท่านอาก็ได้แต่ตกใจและมองหน้าหลานสาวตาปริบๆเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่หลานสาวบอกมันได้ผลจริง คนในหมู่บ้านไม่ค่อยจับปลาได้เพราะมันว่ายน้ำเร็วมากนานๆจึงจะจับได้สักคนแต่มันก็คาวมากจนไม่ค่อยมีใครกินกันสักเท่าไร

"ท่านอาไม่ต้องห่วงข้ามีวิธีไม่ให้มันคาว ข้าจะบอกให้เดี๋ยวลงไปเราเก็บเอาไปด้วยเลยข้าเห็นตอนขึ้นมาข้างลำธารมีเยอะมากผักสวนครัว" พอเก็บปลาใส่ตระกร้าเสร็จทั้งสามคนก็รีบเดินไปทางที่วางกับดักต่อทันทีก่อนที่จะมืดค่ำ แต่ก็ไม่ค่อยมีคนขึ้นเขาเท่าไรหรอกรอบค่ำนางไม่กลัวคนมาเจอหรอกเพราะมีทางเดินเลี่ยงไปจนถึงบ้านของตายายด้วยนั้นเอง ถือว่าบ้านของครอบครัวนางห่างจากบ้านหลังอื่นมากเช่นเดียวกันจึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาพบ