บทที่ 3 สอนความเป็นสามี

เสิ่นเสวี่ยล้วงเงินในแขนเสื้อนางออกมาสามตำลึง ก่อนจะมอบมันให้แก่อาหลี่ เขาส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เจ้าเก็บไว้เถิด"

"ท่านทำงานหนัก เงินนี่เป็นของท่านนะเจ้าคะ"

"ข้าไม่ได้ใช้สิ่งใด เจ้าเก็บเอาไว้ซื้อของสวยๆ งามๆ เถิด"

"ท่านพี่อาหลี่ใจดีจังเลยเจ้าค่ะ"

เสิ่นเสวี่ยโน้มใบหน้าเข้าไปหอมแก้มของเขาฟอดใหญ่ อาหลี่รีบหันมามองนางด้วยสายตาที่ตกตะลึงไม่น้อย เขายกมือขึ้นลูบข้างแก้มแผ่วเบาอย่างเหม่อลอย ก่อนจะรีบตั้งสติและยกมือขึ้นเกาศีรษะแก้อาการเก้อเขิน

"ข้าจะไปทำกับข้าวแล้ว"

เขารีบเดินหนีนางออกมาทันที เมื่อถึงโรงครัวเขารีบจัดการใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ มาเช็ดตามลำตัวเพื่อดับความเร่าร้อน ลำแท่งแก่นกายขนาดใหญ่ที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ร่มผ้าของเขา มันชี้แข็งดุนดันจนรู้สึกปวดหนึบ

ให้ตายสิ!!! ไม่ได้ นางเป็นเจ้านายของเขา

แต่เขาเป็นสามีนางนะ!!!

อาหลี่รีบส่ายหน้าไปมาไล่ความคิดที่หื่นกระหายนี้ออกไป ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำกับข้าวให้เสิ่นเสวี่ย เขากลัวนางจะหิวจนโมโหขึ้นมาอีก เขาไม่อยากเห็นนางเป็นสตรีที่ใจร้ายใจดำเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว

เสิ่นเสวี่ยนั่งมองผัดผักกาดที่มันเยิ้มในจาน กับหัวไชเท้าดองเค็มด้วยสายตาเบื่อหน่าย อาหลี่ที่สังเกตเห็น ก็มีสีหน้าสลดลงไม่น้อย เขาเองไม่มีเงินมากพอที่จะหาของดีๆ มาให้นางกิน ของที่ฮูหยินใหญ่ให้มาก็หมดเสียแล้ว เขาเองก็ไม่กล้าที่จะไปเอ่ยปากขอสิ่งใดจากฮูหยินใหญ่ ให้นางไม่สบายใจเปล่าๆ

"เดี๋ยวข้ามานะ"

"เจ้าจะไปไหน?"

"ไปโรงครัวใหญ่ หาหมูหาเนื้อมากิน"

"ไม่ได้ เราแยกเรือนแล้ว เดี๋ยวท่านโหวจะตำหนิเอาได้"

"ก็ลองดูสิ"

เสิ่นเสวี่ยก้าวเท้าฉับๆ เดินตรงไปที่โรงครัวใหญ่ทันที เหล่าสาวใช้ที่ได้เห็นต่างป้องปากกระซิบกระซาบ มองนางด้วยสายตาดูแคลน ใครๆ ก็รู้ว่าแท้จริงแล้ว อำนาจในเรือนใหญ่เป็นของฮูหยินรอง ฮูหยินใหญ่เจ็บป่วยมานานแรมปี จะตกตายเมื่อใดก็ยังไม่มีใครรู้ได้

เสิ่นเสวี่ยไม่สนใจเหล่าสาวใช้พวกนั้น นางเดินตรงเข้าไปด้านในครัว สายตาสอดส่องมองหาของกินอย่างไม่ลดละ

"คุณหนูใหญ่หาสิ่งใดอยู่หรือเจ้าคะ?"

"ข้าอยากได้เนื้อหมู ยังมีเหลืออยู่หรือไม่?"

"มีเจ้าค่ะ แต่คงให้คุณหนูใหญ่ไม่ได้"

"ทำไมล่ะ?"

เสิ่นเสวี่ยขมวดคิ้ว จ้องมองสาวใช้น้อยนางนั้นด้วยสายตาสงสัย

"ฮูหยินรองสั่งเอาไว้เจ้าค่ะ ของที่จะนำออกไปทำอาหารทุกอย่างจะต้องมีการจดบันทึกเข้าออกจ่ายไปอย่างละเอียด คุณหนูใหญ่ออกเรือนไปแล้ว เหตุใดจึงไม่ให้สามีชาวสวนหาเลี้ยงเล่าเจ้าคะ"

เสิ่นเสวี่ยส่งเสียงเฮอะในลำคอ นี่เสิ่นเสวี่ยคนเก่าอ่อนแอเสียจนพวกสาวรับใช้ในจวนกล้าดูถูกดูแคลนตีตัวเสมอนางขนาดนี้เชียวหรือ

"เจ้าพูดอีกทีสิ?"

"ให้สามีชาวสวนหาให้กินสิเจ้า...โอ๊ย!!"

เพียะ!!! เพียะ!!! เพียะ!!!

เสิ่นเสวี่ยยกมือขึ้นจิกหัวสาวใช้น้อยนางนั้น ก่อนจะรัวมือตบหน้าสั่งสอนไปสามครั้งรวด

หึ!!! ข้าเสิ่นเสวี่ยมือตบแห่งเซี่ยงไฮ้!!!

"ฮือออ คุณหนูใหญ่"

"ปากดีเช่นนี้ต้องตบสั่งสอนให้หลาบจำ ข้าเป็นนาย เจ้าเป็นคนรับใช้ กล้าดีอย่างไรมาสั่งสอนข้า ถึงข้าจะมีสามีเป็นชาวสวน หรือขอทานข้างถนน ข้าก็ยังเป็นเจ้านายของพวกเจ้าอยู่ดี!!!"

เหล่าสาวใช้ต่างนั่งก้มหน้าหลบตาเสิ่นเสวี่ย ร่างของพวกนางสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

คุณหนูใหญ่ที่แสนอ่อนแอผู้นั้น เหตุใดวันนี้จึงน่ากลัวเช่นนี้ ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"เอาเนื้อหมูมาให้ข้า!!!"

"เจ้าค่ะ ฮือออ"

"หยุดร้อง!!! หากไม่หยุดข้าจะถีบติดเสาเดี๋ยวนี้!!!"

สาวใช้น้อยนางนั้นหยุดร้องไห้ทันที ก่อนจะรีบเดินไปหยิบเนื้อหมูชิ้นใหญ่ส่งให้แก่เสิ่นเสวี่ย

หึ!!! ให้แต่แรกก็สิ้นเรื่อง หาเรื่องเจ็บตัวแท้ๆ

เสิ่นเสวี่ยเดินกลับมาพร้อมเนื้อหมูชิ้นใหญ่ อาหลี่แม้จะสงสัยว่าเสิ่นเสวี่ยใช้วิธีใดจึงได้มันมา แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามนาง

ข่าวเสิ่นเสวี่ยทำร้ายสาวใช้และขโมยเนื้อหมูในโรงครัว รู้ไปถึงหูของเสิ่นเหยากวง เขารู้สึกเดือดดาลไม่น้อย แต่เมื่อได้พบกับเสิ่นเสวี่ยที่มีใบหน้าเรียบเฉย จ้องมองมาทางเขาด้วยสายตาดุดัน เขาก็รีบเบือนหน้าหนีเฉไฉมองไปทางอื่นทันที

ให้ตายสิ!!! บุตรสาวเขาน่ากลัวเข้าไปทุกวัน

"ได้ยินว่าเจ้าไปตบตีสาวใช้ในโรงครัวและยังขโมยเนื้อหมูด้วย เสิ่นเสวี่ยขาดเหลือสิ่งใด ทำไมไม่บอกแม่เล็กเล่า"

ฮูหยินรองอวิ๋นแสร้งทำเป็นแม่เลี้ยงจิตใจดีที่ห่วงใยลูกเลี้ยงเสียเต็มประดา เสิ่นเสวี่ยจ้องมองนางกลับ ก่อนจะเอ่ยปากพูด จนฮูหยินรองอวิ๋นใบหน้าถอดสี

"บอกท่านหรือเจ้าคะ หึ!!! สาวใช้ในโรงครัวบอกว่า หากต้องการสิ่งใดในโรงครัวต้องรายงานท่านก่อน ไม่ว่าจะรับเข้าจ่ายออก ข้าเพิ่งรู้วันนี้เอง ว่าจวนโหวตระกูลเสิ่น ยกภรรยารองขึ้นมาเป็นใหญ่ในจวน ทั้งที่หน้าที่นี้ควรเป็นของภรรยาเอกด้วยซ้ำ!!!"

เสิ่นเหยากวงรู้สึกสั่นสะท้านกับคำพูดของเสิ่นเสวี่ยไม่น้อย

ใช่แน่ๆ คำนี้ท่านแม่ที่ตายไปแล้วของเขาเคยพูดต่อว่าเขา!!!

ท่านแม่ไม่เคยชอบภรรยารองของเขามาแต่ไหนแต่ไร ต้องใช่แน่ๆ!!!

"แม่เจ้าป่วย แม่เล็กจึงมาดูแลแทน"

"ดูแลกับยึดอำนาจ มีเส้นบางๆ คาบเกี่ยวกันอยู่นะเจ้าคะ อีกอย่างหนึ่งถ้าแม่เล็กห่วงใยข้าจริงๆ เหตุใดจึงต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ วิ่งโร่มาฟ้องท่านพ่อเช่นนี้เล่าเจ้าคะ"

ฮูหยินรองอวิ๋นเงียบปากสนิทไม่กล้าเอ่ยสิ่งใด เป็นเสิ่นเหยากวงเสียเองที่กระแอมไอออกมาเบาๆ เพื่อแก้สถานการณ์อันกระอักกระอ่วนนี้

"เจ้าทุบตีสาวใช้ เจ้ามีความผิด"

"แต่สาวใช้ด่าข้าก่อนนะเจ้าคะ นางบอกว่าข้ามีสามีชาวสวน เหตุใดจึงไม่ให้สามีเลี้ยงดู ข้าเป็นคุณหนูใหญ่นะเจ้าคะ หมิ่นเกียรติข้าเช่นนี้ มิเท่ากับหมิ่นเกียรติท่านพ่อด้วยหรือ?"

ทุกคำพูดของเสิ่นเสวี่ยราวกับมีดแหลมคมที่พุ่งแทงไปที่จิตใจของเสิ่นเหยากวงเข้าอย่างจัง จากที่คิดจะตักเตือนบุตรสาว กลับกลายเป็นว่าเขาต้องหันไปมองฮูหยินรองอวิ๋นเสียใหม่

"เจ้าสั่งสอนคนใช้เช่นไร มันจึงกล้ากำเริบเช่นนี้"

"เอ่อ แต่ว่าที่สาวใช้พูด..."

"หุบปาก!!! ขายคนใช้ชั่วนางนี้ออกไปเสีย แล้วถ้าใครกล้าพูดจาดูหมิ่นข้าอีก ข้าจะโบยให้ตกตายจนหมด!!!"

เสิ่นเสวี่ยยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ บิดาของนางนี่ก็หูเบาใช้ได้ เป่านิดเป่าน้อยก็คล้อยตามเลยเชียว

"ส่วนเจ้าเสิ่นเสวี่ย หากอยากได้สิ่งใด ก็ให้อาหลี่มาเอาที่โรงครัวใหญ่ เจ้าจะได้ไม่ต้องเสนอหน้ามาสร้างเรื่องทำให้ข้าขายหน้าอีก"

"เจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านพ่อน่ารักที่สุดเลย"

เสิ่นเหยากวงรู้สึกเบิกบานในใจไม่น้อย เสิ่นเสวี่ยไม่เคยพูดเอาใจเขา แต่วันนี้นางกลับออดอ้อนเขา

เสิ่นเสวี่ยหันไปยักคิ้วให้ฮูหยินรองอวิ๋น ก่อนจะเดินกลับไปที่เรือนไม้เก่าทรุดโทรมของนาง แล้วจึงพบกับอาหลี่ที่รีบวิ่งเข้ามาหานางด้วยความตื่นตระหนก

"เจ้าถูกท่านโหวทุบตีหรือไม่?"

"ใครจะกล้าทุบตีข้าเจ้าคะ ไหนเล่าเนื้อหมู!!! ท่านทำสิ่งใดให้ข้ากิน"

"อ้อ ข้าหมักเกลือเอาไว้ กำลังจะย่าง"

"ไปย่างหมูกันเถิดเจ้าค่ะ"

อาหลี่พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปก่อไฟ และจัดการย่างเนื้อหมูให้เสิ่นเสวี่ยได้กิน

ช่างดีจริงเชียว ทำสวนก็เก่ง ทำอาหารก็อร่อย

อาหลี่เดินหายเข้าไปที่หลังเรือน บอกว่าจะไปอาบน้ำ เสิ่นเสวี่ยจึงแอบตามไปดูเขาทันที นางค่อยๆ ย่องไปที่มุมอับ สายตาสอดส่องไปที่อาหลี่ ก่อนจะพบว่าตอนนี้ร่างกายของเขาเปลือยเปล่า ไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ ปกปิด

"ว่าแล้ว!!! ว่าต้องใหญ่กว่าหัวไชเท้า!!!"

เสิ่นเสวี่ยตบหน้าขาตนเองดังฉาด สายตาจ้องมองลำแท่งไผ่ใหญ่ยาวของอาหลี่ที่กำลังขยับโยกไปมาตามท่วงท่าของเขา

หลังจากที่ทานมื้อเย็นอิ่มและอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว สองสามีภรรยาก็เข้ามานอนในห้อง เสิ่นเสวี่ยนอนบนเตียง ส่วนอาหลี่นอนที่พื้น

"ท่านพี่อาหลี่"

"อะไรหรือ?"

"ท่านอยากนอนกับข้าอีกรอบหรือไม่?"

อาหลี่หันขวับไปมองเสิ่นเสวี่ยทันที เขายกมือขึ้นลูบหน้าแก้เก้อเล็กน้อย

"ข้านอนพื้นดีแล้ว"

"พื้นมันหนาวนะเจ้าคะ"

"ข้าเป็นบุรุษร่างกายกำยำ ไม่หนาวหรอก"

"หนาวตรงไหน ร้อนจะตายเจ้าค่ะ"

เสิ่นเสวี่ยพูดพลางดึงเสื้อตัวบนลงเล็กน้อย เผยให้เห็นร่องเนินอกอวบอิ่มขนาดใหญ่ของนาง ผิวขาวนวลเนียนของนางช่างดึงดูดสายตาของอาหลี่เป็นอย่างยิ่ง

"มองอย่างเดียวไม่สนุกหรอกเจ้าค่ะ"

"เอ่อ ข้าจะนอนแล้ว โอ๊ะ!!! เสิ่นเสวี่ย เจ้ามานั่งบนตัวข้าทำไม?"

"ก็ข้ายังไม่ง่วงนี่เจ้าคะ อยากออกกำลังกายก่อนนอนเหลือเกิน"

"ดึกแล้ว เจ้าจะออกกำลังอะไรนั่นไปทำไมกัน? แล้วจะไปออกที่ใด?"

"ที่นี่อย่างไรเล่าเจ้าคะ"

เสิ่นเสวี่ยขยับสะโพกขึ้นลงบนร่างของอาหลี่อย่างช้าๆ จนเขารู้สึกเสียวซ่าน ลำแท่งเอ็นร้อนใต้ร่มผ้าเริ่มแข็งชูชันดุนดันเสียจนเสิ่นเสวี่ยสัมผัสได้

"อุ๊ย อะไรชี้ตั้งมาโดนหว่างขาของข้าอะ"

เสิ่นเสวี่ยทำท่าทางตกใจราวกับสาวน้อยผู้บอบบาง แต่สำหรับอาหลี่ตอนนี้นางช่างดูดึงดูดและร้อนแรงเหลือเกิน

"ข้าอยากนอนแล้ว"

"นอนก็นอนเจ้าค่ะ"

เสิ่นเสวี่ยพลิกกายลงจากร่างของอาหลี่ รอจนเขาเผลอ นางจึงจัดการดึงกางเกงช่วงล่างของเขาออกจนหมด เผยให้เห็นแก้มก้นสีคล้ำที่ชวนมอง

"โอ๊ะ!!! เสิ่นเสวี่ย!!!"

อาหลี่ใบหน้าแดงซ่าน มือใหญ่ข้างหนึ่งเอื้อมมาปิดแก้มก้น ส่วนอีกข้างก็ปกปิดแท่งเอ็นร้อนเอาไว้ด้วยความเขินอาย

"ไม่ต้องอายนะเจ้าคะ หากท่านทำไม่เป็น เดี๋ยวข้าสอนให้เจ้าค่ะ ไหนๆ ก็ร่วมหลับนอนด้วยกันมาครั้งหนึ่งแล้ว อีกครั้งจะเป็นไรไป"

เสิ่นเสวี่ยพลิกร่างของอาหลี่ให้นอนหงายมาหานาง สายตาที่เร่าร้อนมองไปที่ลำแท่งมังกรใหญ่ยาวของเขาอย่างละสายตาไม่ได้ อาหลี่ที่ถูกนางจ้องมองก็รู้สึกเขินอายจนทำสิ่งใดไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยถูกสตรีใดล่วงเกินเช่นนี้มาก่อน

"เอามือออก จะปิดไว้ทำไม ข้าเป็นภรรยาของท่านนะ ขอดูหน่อยจะเป็นไรไป!!!"

"เอ่อออ มันไม่น่าดูหรอก"

"เอามือออก!!! อย่าให้ข้าต้องโมโห!!! นอนนิ่งๆ!!! ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าใจร้าย"

เสิ่นเสวี่ยจ้องอาหลี่เขม็งแล้วจึงยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ ในเมื่อใช้ไม้อ่อนไม่ได้ ก็ต้องยืมไม้แข็งจากเสิ่นเสวี่ยคนเก่ามาใช้เสียหน่อย