บทที่ 7 พนักงานใหม่

ร่างอวบนั่งตัวเกร็งรวบรวมความกล้าอยู่พักใหญ่ เธอสบตาชายหนุ่มข้างกายอีกเล็กน้อยเพื่อขอความคิดเห็น กล้าตะวันพยักหน้ารับเล็กๆ จากนั้นจึงเบนสายตามาจดจ่ออยู่กลางโต๊ะอาหาร

“น้ำมีอีกเรื่องอยากปรึกษาคุณพ่อ” น้ำเสียงจริงจังของนิศาชลดังเพื่อเรียกร้องความสนใจจากบิดามารดา

“หืม ว่ามาสิ” เจ้าสัวนธียักไหล่อย่างสบายอารมณ์ก่อนเอ่ยถาม

“น้ำอยากย้ายไปอยู่คอนโดค่ะ เพราะใกล้ที่ทำงาน เดินทางสะดวกสบาย อีกอย่างพวกเราสองคนต้องการใช้เวลาส่วนตัวด้วยกันให้มากขึ้น ใช่ไหมคะคุณกล้า” นิศาชลแจกแจงรายละเอียดถี่ยิบ เสร็จแล้วจึงหันไปขอความคิดเห็นจากฝ่ายสนับสนุนบ้าง

“อ่อ ใช่ครับ ผมกับคุณน้ำอยากเรียนรู้กันและกัน” กล้าตะวันตกกระไดพลอยโจนแบบไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะเขาเคยพูดคุยเรื่องนี้กับเธอไว้แล้ว

“เรียนรู้อยู่บ้านก็ได้” เจ้าสัวนธีคัดค้านเสียงแข็ง เขาเลี้ยงลูกสาวคนนี้มาเองกับมือ ทำไมจะไม่รู้ว่านิศาชลต้องการหลบเลี่ยงความคาดหวังจากเขาและภรรยา

“โถ่ คุณพ่อคะ เวลาน้ำจะสวีทหวานกับสามีมันลำบากใจ ไหนจะป้าแม่บ้าน คนขับรถ คนสวน คุณพ่อคุณแม่อีก เดินยั้วเยี้ยเต็มกันบ้าน ทำอะไรไม่ถนัดค่ะ” ใบหน้าสวยแสร้งงอง้ำตามสถานการณ์ เธอไม่ยอมล่าถอยเรื่องการย้ายไปอยู่คอนโดตามลำพังเด็ดขาด

“ว๊ายยยยัยน้ำ ดูพูดเข้า แม่หัวใจจะวาย คุณกล้าอย่าถือสาเลยนะคะ ยัยน้ำเป็นเด็กเถรตรงมาแต่ไหนแต่ไร” คุณหญิงนิภายกมือทาบอกหายใจติดขัด เมื่อตั้งสติได้ก็รีบแก้ต่างให้ลูกสาวทันที นิศาชลเป็นสาวเป็นนางพูดเรื่องน่าอายแบบนี้ออกมาได้ยังไง

“ผมไม่ถือหรอกครับ” กล้าตะวันเผลอยิ้มมุมปากบางๆ นิศาชลแลดูอ่อนหวานก็จริง แต่เธอไม่ได้อ่อนแอสักนิด แถมยังเต็มไปด้วยความดื้อรั้นอีกต่างหาก

“เฮ้อ แม่อิจฉาจริงๆ คิดถึงสมัยสาวๆ แล้วอดขำขันไม่ได้ ตอนพ่อกับแม่แต่งงานกันใหม่ๆ อยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแบบนี้แหละ น้ำจะย้ายไปอยู่คอนโดก็ไปเถอะ แม่เข้าใจ” คุณหญิงนิภาเอ่ยปากอนุญาตพร้อมรอยยิ้มหวาน พร้อมกันนั้นก็เฝ้าภาวนาขอให้หลานๆ มาเกิดไม่หยุดหย่อน

“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ” คำขอบคุณถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันโดยมิได้นัดหมาย

“คุณหญิง” เจ้าสัวนธีชักสีหน้าไม่พอใจ เหตุใดภรรยาคู่ชีวิตจึงยินยอมง่ายดายราวกับว่าไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา

“เป็นอะไรนักหนาคะ ยัยน้ำโตแล้ว ให้ลูกได้ใช้ชีวิตบ้างเถอะ” ร่างบางถลึงตาใส่สามีวัยเกษียณด้วยความรำคาญ เจ้าสัวนธีไม่อยากถกเถียงภรรยาให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ จึงจำเป็นต้องปล่อยทุกอย่างไปแบบเลยตามเลย

“เอาตามคุณหญิงนิภาว่า กลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่บ้างหล่ะ” เสียงถอนหายใจยืดยาวทำให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนหัวเราะน้อยๆออกมา

“ฮ่าๆๆๆ คิดถึงหรือคะ น้ำจะกลับมากินอาหารเย็นด้วยทุกอาทิตย์เลยดีไหม”

นิศาชลกระเซ้าเย้าแหย่บิดา เธอรู้ว่าผู้เป็นพ่อไม่ได้โกรธเคืองอะไร เพียงแต่เป็นห่วงว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกล้าตะวันจะไม่คืบหน้า บนโต๊ะอาหารวันนี้จึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะสนุกสนานดังลั่น เป็นเหตุให้อาหารเช้าของครอบครัวปัทมพิสุทธิ์ผ่านไปอย่างอบอุ่นเกินกว่าที่คาดการณ์ไว้

วันหยุดพักผ่อนหนึ่งสัปดาห์หมดลงอย่างรวดเร็ว นิศาชลกลับเข้ามาทำงานในบริษัทอีกครั้งพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส ทำเอาญาดาเลขาหน้าห้องยืนงงเป็นไก่ตาแตก ความสัมพันธ์ระหว่างนิศาชลกับสามีจำเป็นราบรื่นเหนือความคาดหมาย ชายหนุ่มผู้นั้นน่าสนใจจริงๆ เขาทำให้เจ้านายผู้เป็นดังน้องสาวของเธอมีรอยยิ้มเต็มใบหน้าได้ และญาดาก็แอบหวังลึกๆ ให้เขากลายเป็นรักแท้ของนิศาชลเสียที

“พี่ดา มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่าคะ” ร่างอวบทักท้วงเมื่อเห็นเลขาคนสนิทยืนเหม่อลอย เธอพยายามเรียกหลายครั้งแล้วแต่ญาดา กลับอ้อยอิ่งไม่ได้ยินเสียอย่างนั้น

“ปะ เปล่าค่ะ ตอนเช้าคุณน้ำมีประชุมกับฝ่ายมาร์เก็ตติ้ง ส่วนตอนบ่ายมีประชุมแผนงานร่วมกับวิศวกร อ้อ คุณกล้าตะวันเข้าประชุมครั้งนี้ด้วยนะคะ เริ่มงานวันแรกก็เจอด่านมหาโหดเลย” เลขาสาวขยิบตาล้อเลียน เธอไม่จำเป็นต้องรายงานเรื่องกล้าตะวันให้นิศาชลรับทราบก็ได้ เพียงแต่อาการนั่งไม่ติดเก้าอี้ของเจ้านายช่างน่าหมั่นไส้เสียเหลือเกิน

“น้ำไม่ได้ถามสักหน่อย” นิศาชลค้อนเลขาคนสนิทตาเหลือกพร้อมหยิกแขนสั่งสอนไปหนึ่งที

“พี่ดาอยากบอกเองค่ะ เห็นคุณน้ำนั่งกังวลมาพักใหญ่แล้ว” ญาดาตีหน้าซื่อไม่เห็นอาการแง่งอนของเจ้านาย 

“เปล่านะคะ น้ำแค่สงสัยว่าคุณกล้าจะปรับตัวได้ไหม” นิศาชลแก้ตัวเสียงเขียวอีกครั้ง แก้มขาวนวลแดงระเรื่อเหมือนลูกตำลึงสุกจนคนมองอดขำขันไม่ได้

“แหม พนักงานใหม่ทุกคนก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ อีกไม่กี่สัปดาห์ก็ชินแล้ว คุณน้ำไม่ต้องกังวล” ญาดาแกล้งนิศาชลไม่เลิก หนำซ้ำยังเดินวนเวียนสังเกตอาการคนปากแข็งอีกพักใหญ่

“น้ำไม่ได้กังวลค่ะพี่ดา แค่อยากรู้ อยากรู้เฉยๆ”

“พี่ดาไม่เถียงคุณน้ำแล้ว เคลียร์เอกสารบนโต๊ะให้เสร็จก่อนเที่ยงด้วยนะคะ แต่ละฝ่ายเร่งพี่ดายิกๆ จนจะกินหัวแล้ว”

“ฮ่าๆๆๆ รับทราบค่ะ จะเซ็นให้มือหงิกกันไปข้าง” ร่างอวบหัวเราะเสียงใส เธอลาพักผ่อนเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น แต่เอกสารต้องสะสางกองใหญ่เท่าภูเขา

“อ้อ ตอนเที่ยงคุณน้ำจะสั่งข้าวมาทานบนห้องเหมือนเดิมไหมคะ หรือออกไปทานข้างนอกกับคุณกล้าตะวัน” เลขาคนสนิทหันกลับมาถามทันทีหลังนึกขึ้นได้ ขณะขาเรียวสวยก้าวออกไปแทบจะพ้นประตูอยู่รอมร่อ

“สั่งเหมือนเดิมค่ะ พี่ดาจัดการเลย น้ำไม่อยากรบกวนคุณกล้า เวลานี้ควรทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมงานเอาไว้มากๆ” นิศาชลยิ้มหวานหยดย้อยอย่างไม่รู้ตัวขณะพูดถึงกล้าตะวัน

“โอเคค่ะ” ญาดาทำสัญลักษณ์มือรับทราบก่อนเดินจากไป

การประชุมช่วงบ่ายเคร่งเครียดพอสมควร เนื่องจากเกิดการโต้เถียงกันไปมา ทั้งการออกแบบ การประเมินราคา รวมถึงโครงสร้างด้านวิศวกรรมหลายอย่างมีปัญหาต้องแก้ไข การระดมสมองถูกจัดขึ้นครั้งสุดท้ายก่อนพบเจอลูกค้า ร่างอวบอัดนั่งกุมขมับพลางถอนหายใจเชื่องช้าเพราะเธอกำลังใช้สมองน้อยๆ พิจารณาทุกอย่างให้รอบคอบ

"ผมเข้าใจพี่เดชนะครับ แต่แบบบ้านที่ผมเสนอ เป็นแบบบ้านที่ดีที่สุดสำหรับลูกค้า" กล้าตะวันไม่เห็นด้วยกับความคิดของหน้างานอย่างวีรเดชนัก

"ถึงนายจะบอกว่าดีที่สุด แต่ฉันต้องขอปฏิเสธ เพราะแบบบ้านของนายสิ้นเปลืองงบประมาณเกินไป ทำให้บริษัทได้กำไรน้อยลง" วีรเดชรู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ เมื่อถูกพนักงานหนุ่มรุ่นน้องผู้มีศักดิ์เป็นถึงลูกเขยเจ้าของบริษัทโต้แย้ง

"การออกแบบบ้านต้องคำนึงถึงความสะดวกสบายและความพึงพอใจของลูกค้าเป็นหลัก ถ้าพวกเราสามารถออกแบบบ้านที่ตอบโจทย์ความต้องการของลูกค้าได้ บริษัทจะได้รับความไว้วางใจ การบอกเล่าต่อปากต่อปากหรือการจ้างงานซ้ำ ช่วยเพิ่มผลกำไรเหมือนกันนะครับ"

"แต่ลูกค้าเน้นย้ำว่าต้องการบ้านราคาถูก และใช้เวลาในการก่อสร้างน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้" หัวหน้างานผู้มีประสบการณ์มากมายชี้แจงรายละเอียดสำคัญ

"ผมเข้าใจครับ แต่เราสามารถนำเสนอแบบบ้านที่ดีที่สุดได้ หากคำนึงถึงผลประโยชน์ของลูกค้ากับบริษัทเป็นหลัก" วิศวกรหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงไม่ยอมแพ้เช่นกัน เขาให้ความสำคัญเรื่องคุณภาพผลงานเป็นอันดับแรก

"แบบบ้านที่นายเสนอไม่สอดคล้องกับงบประมาณลูกค้า เกิดลูกค้าไม่พอใจราคาขึ้นมา พวกเราจะเสียโอกาสในการดูแลโครงการไป" วีรเดชคัดค้านหัวชนฝา ประสบการณ์ที่สั่งสมมาเป็นบทเรียนย้ำเตือนความผิดพลาดเสมอ

"พวกเราเสนอแบบบ้านให้ลูกค้าเลือกสองแบบดีไหมครับ รวมถึงเสนอตัวเลือกอื่นๆ ด้วย อย่างเช่นการใช้วัสดุราคาถูกแต่คุณภาพดี" กล้าตะวันไม่ได้ดึงดันต่อ เขาตัดสินใจเสนอทางเลือกใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกทาง เพราะรับรู้ว่าสิ่งที่หัวหน้างานตักเตือนนั้นถูกต้อง

"ส่วนนี้ผมเห็นด้วย แต่พวกเราเหลือเวลาปรับเปลี่ยนเพียงไม่กี่วัน หลายฝ่ายต้องทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำ คุณแน่ใจหรือว่าสามารถทำงานให้เสร็จตามกำหนดเวลาได้" วีรเดชคาดคั้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายยอมล่าถอย

“แน่ใจครับ ผมจะรับผิดชอบการแก้ไขครั้งนี้เอง” สายตามุ่งมั่นของกล้าตะวันบ่งบอกว่าเขาไม่ได้ยอมแพ้ แค่ยอมล่าถอยเพราะเหตุผล

“ตามใจคุณ ถือว่าผมเตือนแล้วนะ” รอยยิ้มเย้ยหยันถูกส่งมาให้โดยไม่ปิดบัง วีรเดชอยากรู้เหมือนกันว่าลูกเขยที่เจ้านายปลาบปลื้มนักหนามีความสามารถในการทำงานแค่ไหน

“น้ำขอสรุปผลการประชุมวันนี้เลยนะคะ พี่วีรเดชรับผิดชอบงานออกแบบชิ้นเดิมต่อให้เสร็จ ส่วนคุณกล้าตะวันรับผิดชอบงานออกแบบชิ้นใหม่ ฝ่ายที่เกี่ยวข้องมีหน้าที่ให้การสนับสนุนอย่างเต็มความสามารถ เสร็จแล้วค่อยมาดูกันว่าลูกค้าชื่นชอบผลงานของใคร” นิศาชลยิ้มหวานก่อนเก็บเอกสารเดินออกจากห้องประชุม เธอรู้สึกโล่งใจเหลือเกินที่สามีปลอมๆ ไม่ยอมก้มหัวให้ใครง่ายๆ แม้หลายคนจะดูแคลนเขาด้วยฐานะทางสังคม 

“แก วันนี้ฉันมีข่าวใหญ่มาเม้าท์ คุณกล้าตะวันเถียงหัวหน้าวีรเดชในห้องประชุมเสียงดังค่า พึ่งมาทำงานวันแรกแท้ๆ แต่เขาเป็นถึงลูกเขยประธานบริษัทนี่นะ จะใช้อภิสิทธิ์บ้างก็ไม่แปลก”

“จริงหรือ ฉันได้ยินข่าวลือมาด้วยว่าคุณกล้าตะวันมีแต่ตัวแหละเธอ เพราะท่านประธานรักเลยได้เป็นลูกเขย”

“ว้ายยย แรงมาก สงสารคุณน้ำนะ ถึงว่าแฟนคนปัจจุบันหายไปไหนทั้งที่กำลังจะแต่งงาน คุณกล้าตะวันมาเสียบแทนนี่เอง”

“อย่าปากสว่างพูดต่อหล่ะ เดี๋ยวพวกเราได้ตกงานกันยกแผนก”

“รู้แล้วๆ”

กล้าตะวันชะงักฝีเท้าหลังได้ยินบทสนทนาจากสาวๆ แผนกมาร์เก็ตติ้ง ความจริงเขามีเอกสารหลายฉบับที่ต้องการข้อมูลเพิ่มเติม แต่ให้เดินเข้าไปถามตอนนี้คงไม่เหมาะสมเท่าไหร่ ไว้วันหลังค่อยมาใหม่น่าจะดีกว่า ร่างสูงจึงเตรียมตัวหันหลังกลับอย่างไม่ใส่ใจ แต่ฝ่ามืออวบอ้วนของใครบางคนกลับดึงเขาเอาไว้แล้วพาเข้าไปในแผนกมาร์เก็ตติ้งทันที

“พอดีคุณกล้าอยากได้ข้อมูลเพิ่มเติม มีใครสามารถอธิบายได้บ้างไหมคะ” นิศาชลยิ้มเย็นพลางเอ่ยถาม น้ำเสียงห้วนๆ ของเธอบ่งบอกว่าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ ทำเอาสาวๆ ที่อยู่ใกล้บริเวณนั้นมองตากันเลิ่กลั่ก สีหน้าจืดเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัดแบบไม่ต้องสงสัย ไม่รู้ว่าที่พวกเธอซุบซิบนินทากันเมื่อกี้ลอยไปถึงหูเจ้านายอย่างนิศาชลหรือไม่