บทที่ 6 คาดหวัง

นิศาชลจัดแจงฉีกซองขนมและเทเครื่องดื่มลงในแก้วอย่างชำนิชำนาญ เธอบริการตัวเองเรียบร้อยเสร็จสรรพ เมื่อเห็นว่าบนโต๊ะพรั่งพร้อมไปด้วยขนมขบเคี้ยวทั้งหลาย ร่างอวบจึงเอนกายพิงพนักโซฟา ฝ่ามือขาวนวลหยิบไอแพดออกมาเปิดดูซีรีส์ทันที ช่วงนี้มีซีรีส์หลายเรื่องน่าสนใจ นักแคปมือวางอันดับหนึ่งอย่างเธอดองไว้จนตามดูไม่ทัน นิศาชลขมวดคิ้วมุ่นพลางเลื่อนหน้าจอไปมา ในที่สุดเธอก็พบเจอเรื่องที่อยากดูจนได้

“คิๆๆๆ เขินจัง อยากมีพระเอกเป็นพ่อไมโครเวฟเหมือนนางเอกบ้าง” ร่างอวบอัดบิดซ้ายบิดขวาด้วยความเขินอาย แก้มนวลใสซับสีเลือดแดงเปล่งปลั่ง แลดูน่ารักน่าชังราวกับเด็กน้อยอวบอ้วน

กล้าตะวันรู้สึกว่านิศาชลหายเงียบไปนาน จึงชะโงกหน้าออกมาสำรวจห้องนั่งเล่นอีกครั้ง ภาพหญิงสาวกำลังกอดหมอนบิดไปบิดมาทำให้รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าชายหนุ่มอย่างขบขัน

“คุณน้ำดูมีความสุขนะครับ”

“อ้าว คุณกล้า น้ำเสียงดังรบกวนหรือเปล่าคะ” นิศาชลละความสนใจจากหน้าจอหันมาพูดคุยกับเขา หญิงสาวลืมกล้าตะวันเสียสนิทเพราะเคยชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวมานาน

“ไม่ครับ เวลาคุณน้ำเขินดูน่ารักไปอีกแบบ”

“เอ๊ะ วะ ว่ายังไงนะคะ” ร่างอวบหรี่ตามองชายหนุ่มก่อนเอ่ยถาม หากฟังไม่ผิดเขากำลังชื่นชมเธอใช่หรือไม่ 

“เวลาคุณน้ำเขินน่ารักดีครับ” กล้าตะวันตอบกลับเสียงเรียบพลางยิ้มหวานล้อเลียนด้วยความขบขัน ยิ่งเห็นเธอทำหน้างุนงงเหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งก็ทำให้เขาหัวเราะลั่นอย่างลืมตัว

“แหม ปรานีน้ำบ้างเถอะค่ะ แค่หน้าตาหล่อเหลาก็ยากจะปฏิเสธแล้ว ยังมีความปากหวานเพิ่มเข้ามาอีก ครบเครื่องขนาดนี้สาวๆ หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแน่นอนค่ะ” นิศาชลแซวคืนบ้าง กล้าตะวันชอบกลั่นแกล้งเธอดีนัก

“คุณน้ำไม่อยากหลงบ้างหรือครับ” ร่างสูงยักคิ้วป้อยอแพรวพราว เขายืนกอดอกพิงขอบประตูสบตาหญิงสาวอย่างมีเลศนัย

“ไม่ละค่ะ น้ำขออยู่แบบนี้ดีกว่า กลัวบรรดาสาวๆ มาแหกอกเอา ฮ่าๆๆๆ” นิศาชลเบือนหน้าหนีสายตาคม เธอหยอกเย้าเขาเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายเท่านั้น กล้าตะวันขยันโปรยเสน่ห์เหลือเกิน หญิงสาวที่ชั่วโมงบินด้านความรักน้อยนิดอย่างเธอย่อมเก้อเขินเป็นธรรมดา

“ตามใจครับ” ร่างสูงตอบกลับเสียงเรียบก่อนก้มหน้าทำงานต่อเหมือนเรื่องราวก่อนหน้านี้เป็นเพียงการหยอกล้อเพื่อความสนุกสนาน แต่ที่เขาชมว่านิศาชลน่ารักนั้นพูดออกมาจากใจจริงๆ เพราะรอยยิ้มของร่างอวบแลดูสว่างสดใส ต่างจากหญิงสาวทั่วไปที่มักรักษาภาพลักษณ์และวางตัวให้ดูสวยงามตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่

“คุณกล้าพักสักหน่อยไหมคะ ทำงานมาทั้งวันแล้ว ยังไม่ได้กินอะไรเลย น้ำซื้อแซนด์วิชติดมือมาด้วยเดี๋ยวจัดใส่จานให้นะคะ รอสักครู่”

นิศาชลมัดมือชกชายหนุ่มโดยไม่รอฟังความคิดเห็น เธอเดินไปยังเคาน์เตอร์ครัวแล้วแกะแซนด์วิชใส่จาน ฝ่ามืออวบเทน้ำส้มพาสเจอร์ไรส์ลงแก้วจนเต็ม จากนั้นจึงเปล่งเสียงเรียกเขาอีกครั้ง

“คุณกล้า แซนด์วิชได้แล้วค่ะ มาพักกินอะไรรองท้องก่อน” 

“คุณน้ำไม่กินด้วยกันหรือครับ” กล้าตะวันสอบถามตามมารยาท ก่อนส่งแซนด์วิชชิ้นโตเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย อาจเพราะวันนี้ใช้แรงงานไปไม่น้อยจึงหิวขึ้นมากะทันหัน

“ไม่ละค่ะ น้ำกินขนมขบเคี้ยวเยอะแล้วตอนดูซีรีส์”

“แซนด์วิชอร่อยดีนะครับ ว่าแต่ คะ แค่กๆๆๆๆ” กล้าตะวันสำลักอาหารหน้าแดงก่ำ อาการฝืดคอเล่นงานเขาแทบหายใจไม่ไหว เมื่อเห็นว่าคายออกมาไม่ได้จึงพยายามกลืนลงไปด้วยความทุลักทุเล

“อ้าว คุณกล้า น้ำค่ะ ดื่มน้ำก่อน ว๊ายยยยย” นิศาชลกระวีกระวาดช่วยเหลือเต็มที่ เธอรีบยื่นแก้วน้ำส้มใกล้มือส่งให้เขาแต่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมรับไปดื่มเสียที กล้าตะวันมัวแต่ใช้ฝ่ามือตบลงบนหน้าอกเบาๆ เพื่อลดอาการจุกแน่น ร่างอวบตัดสินใจบีบแก้มเขาเต็มแรงเพื่อให้ริมฝีปากเปิดอ้า จากนั้นจึงเทน้ำส้มลงไป พอได้ดื่มน้ำหลายอึกอาการหายใจไม่ออกก็ทุเลาลงบ้าง ร่างสูงปัดแก้วน้ำออกห่างตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด น้ำส้มที่เหลือจึงหกเลอะเทอะลงบนตัวเขา

นิศาชลรีบควานหาทิชชูลนลาน ฝ่ามืออวบอิ่มเร่งทำความสะอาดเสื้อผ้าชายหนุ่มซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอเผลอใช้วิธีการรุนแรงกับเขาจนได้ กล้าตะวันคงตกใจไม่น้อย

“พะ พอก่อนครับ ผมไปเปลี่ยนชุดดีกว่า” ร่างสูงผลักนิศาชลออกเบาๆ เขาจ้องมองหญิงสาวเหมือนไม่เคยพบเจอมาก่อน แต่เพียงแวบเดียวใบหน้าตื่นตระหนกก็กลับมาเรียบเฉยจนคนมองต้องนิ่วหน้าขอโทษเสียงสั่น

“อะ เอิ่ม ขอโทษที่ซุ่มซ่ามนะคะ คุณกล้าเปียกไปหมดทั้งตัวเลย” นิศาชลเกาท้ายทอยแก้เก้อ เธอยิ้มแหยๆ ด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ

“ไม่เป็นไรครับ คุณน้ำพยายามช่วยชีวิตผมไว้ ต้องขอบคุณเสียด้วยซ้ำ” รอยยิ้มบางเบาจากชายหนุ่มบ่งบอกว่าเขาไม่ได้ถือสาอะไร ร่างสูงเร่งฝีเท้าเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำทันที

กล้าตะวันเปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเดียวติดกาย เสื้อผ้าส่วนใหญ่ของเขาถูกเก็บกวาดลงกล่องพลาสติกแทบไม่เหลือ สายตาคมสบเข้ากับนิศาชลที่กำลังกุลีกุจอเก็บจานอยู่พอดี แต่ดูเหมือนร่างอวบจะเกิดอาการแข็งทื่อจนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้และดวงตากลมโตของเธอก็ขยายกว้างผิดปกติจนเขาต้องเอ่ยถาม

“คุณน้ำเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“อะ อะไรนะคะ น้ำสบายดี ไม่ได้เป็นอะไรเล๊ยยย” เสียงสูงแทบติดเพดานบ่งบอกว่าร่างอวบไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอเดินไปเก็บจานด้วยสายตาพร่ามัว กล้ามเนื้อแน่นๆ ขาวๆ พวกนั้นคืออะไร เห็นแล้วใจสั่นแทบทะลุออกมา กล้าตะวันกำลังกลั่นแกล้งเธอใช่ไหม

“อะ โอ๊ยยยย เจ็บ ละ เลือด” นิศาชลเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ฝ่ามืออวบลูบไล้ปลายจมูกที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดหลังจากเดินชนเสา

“คุณน้ำเจ็บมากหรือเปล่าครับ” กล้าตะวันถลาตัวเข้ามาดูอาการหญิงสาวลนลาน ฝ่ามือใหญ่สองข้างประคองใบหน้าสวยเอาไว้ เขาบังคับนิศาชลให้แหงนหน้าขึ้นมองเพดาน จากนั้นนิ้วหัวแม่มือหยาบกระด้างจึงค่อยๆ เช็ดเลือดบนจมูกแผ่วเบา เพียงชั่วครู่เลือดกำเดาก็หยุดไหล

“คะ คุณกล้า กรี๊ดดดดดดด หนะ หนอน” ร่างอวบสะบัดหน้าหนีแทบไม่ทัน สายตาไม่รักดีเผลอจ้องมองร่างกายกล้าตะวันอย่างไม่ตั้งใจ แต่สิ่งที่เห็นกลับเซอร์ไพรส์เธอแทบตาเป็นกุ้งยิง ช่วงล่างของชายหนุ่มไม่มีสิ่งใดปกปิดเลย นิศาชลรีบยกมือปิดหน้าทันทีก่อนชี้นิ้วสะเปะสะปะไปยังร่างกายชายหนุ่ม

กล้าตะวันหลุบตามองต่ำตามฝ่ามืออวบอิ่มด้วยความสงสัยและเขาตกใจแทบสิ้นสติเมื่อพบว่าตัวเองกำลังโป๊เปลือยต่อหน้าหญิงสาว ผ้าเช็ดตัวผืนหนาถูกกล่องพลาสติกเกี่ยวไว้อีกทาง ร่างสูงลนลานคว้าผ้าเช็ดตัวมามัดเอวไว้ เสร็จแล้วจึงวิ่งหนีเข้าห้องนอนด้วยความอับอาย ตอนนี้ใบหน้าคมหดเหลือเพียงสองนิ้วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สถาการณ์ด้านในค่อนข้างกระอักกระอ่วนเหลือเกินสำหรับเธอกับเขา

กล้าตะวันตื่นตั้งแต่ไก่โห่มาออกกำลังกายด้วยความกระปรี้กระเปร่าเช่นทุกวัน เขาวิ่งรอบสวนดอกไม้ได้ไม่นานก็พบกับเจ้าสัวนธี พ่อตาหมาดๆ ที่กำลังยิ้มแป้นทักทาย

“เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง หลับสบายดีไหม” ชายหนุ่มต่างวัยกอดคอกล้าตะวันอย่างสนิทสนม เขาก้มลงสำรวจเนื้อตัวลูกเขยพลางขยิบตาถี่ๆ

“อ่อ หลับสบายดีครับ สบายดีมาก” กล้าตะวันตอบคำถามด้วยความขบขัน มองปราดเดียวก็รู้ว่าพ่อตาต้องการสอบถามเกี่ยวกับเรื่องใด

“ไม่มีเหตุการณ์น่าสนใจเกิดขึ้นเลยหรือ” เจ้าสัวนธีหรี่ตาคาดคั้น เขารู้ว่าสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในคืนเข้าหอนั้นสมควรเก็บเป็นความลับ แต่ในฐานะพ่อเจ้าสาวก็ยากรู้เหลือเกินว่าตนเองใกล้จะได้เป็นคุณตาหรือยัง

“มีนิดหน่อยครับ” กล้าตะวันเลือกตอบกลับแบบกำกวมพร้อมรอยยิ้มกว้างเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ

“ละ แล้วยังไงต่อ” อาการตื่นเต้นทำเอาคนมองแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหว มีพ่อตาที่ไหนอยากให้ลูกสาวตัวเองถูกเจาะไข่แดงจนตัวสั่นเหมือนเจ้าสัวนธีบ้าง

“ได้เวลาทานข้าวแล้วสองหนุ่ม อย่ามัวโอ้เอ้ รีบเข้าบ้านกัน” เสียงเรียกสดใสดังขึ้นขัดจังหวะ ทำเอาชายหนุ่มวัยเกษียณนิ่วหน้าด้วยความไม่พอใจ ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากของเขาช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

“พวกเราไปทานข้าวกันเถอะครับ เดี๋ยวทุกคนจะรอนาน” กล้าตะวันรีบชิ่งหนีทันที เขาไม่อยากถูกพ่อตาคาดคั้นจนหมดทางหนีอีกรอบ

“ผู้ชายบ้านนี้ขยันออกกำลังกายเหมือนกันเลยนะคะ ฉันเองก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมาบ้าง อยากมีเพื่อนไปกินข้าว ช็อปปิ้ง ซื้อเสื้อผ้าเหมือนกัน ยัยน้ำมัวแต่ทำงานไม่มีเวลาว่างเลย ถ้าได้หลานสาวตัวน้อยๆ มาเป็นเพื่อนคงมีความสุขมาก” คุณหญิงนิภาจีบปากจีบคอเปรยเรื่องหลานกับลูกสาว

“คุณแม่ น้ำพึ่งแต่งงานเองนะคะ อะไรจะรวดเร็วปานนั้น” นิศาชลค้อนมารดายกใหญ่ เธอเหนื่อยหน่ายกับความหวังอันริบหรี่นั่นเหลือทน

“โถ่ยัยน้ำ แม่ไม่ได้รีบ ไม่ได้กดดันเลยนะ แค่คิดเล่นๆ เท่านั้น ถ้ามีหลานสาวตัวน้อยเพิ่มมาอีกสักคนคงดี ใช่ไหมคะคุณนธี” ประโยคแรกคุณหญิงนิภาคุยกับลูกสาว แต่ประโยคถัดมากลับหันไปคุยกับเจ้าสัวนธีเพื่อหาส่วนร่วมแทน

“ใช่ๆ ชีวิตพ่อกับแม่ถึงวัยต้องเป็นตาเป็นยายกันแล้ว”

“เข้าข้างกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะคะ” นิศาชลค้อนบิดาไม่จริงจังนัก เนื่องด้วยรู้ว่าพวกท่านต่างหวังดีกับเธอ 

“เฮ้อ แม่ไม่คุยกับแกแล้วยัยน้ำ อาหารถูกปากไหมตากล้า” คุณหญิงนิภาหันมาถามกล้าตะวันด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

“ครับ อาหารอร่อยมาก”

“ชอบกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า บอกแม่ได้นะ”

“ไม่รบกวนดีกว่าครับ” ร่างสูงปฏิเสธเสียงเบา เขาไม่กล้าใช้งานคุณหญิงนิภาหรอก ลำพังความใส่ใจที่มอบให้ก็มากมายเกินไปเสียด้วยซ้ำ

“เกรงใจอะไรกันตากล้า คุณหญิงนิภาชอบทำอาหาร อยากกินอะไรรีบบอกเลย เมียฉันจะได้มีการมีงานทำเหมือนคนอื่นบ้าง ฮ่าๆๆๆๆ” เจ้าสัวนธีตบไหล่กล้าตะวันเบาๆ ฝ่ามือเหี่ยวย่นโอบรอบคอเขาเพื่อสร้างความสนิทสนมคุ้นเคย

“คุณนธี แกล้งฉันอีกแล้วนะ” หญิงชราวัยเกษียณโอดโอยหน้างอง้ำ

“คุณแม่อย่าถือสาเลยค่ะ ว่าแต่วันนี้คุณพ่อชวนคุณกล้าทำอะไร”

“พ่อจะพาตากล้าไปตีกอล์ฟเป็นเพื่อน อีกไม่กี่วันลูกเขยคนเก่งต้องย้ายไปทำงานที่บริษัทแล้ว คงไม่มีเวลาว่างให้คนแก่อีกนาน”

“คุณกล้าจะเข้าบริษัทวันไหนคะ” นิศาชลหันมาถามกล้าตะวันโดยไม่สนใจบิดา

“อาทิตย์หน้าครับ ผมขอจัดการธุระส่วนตัวก่อน” ร่างสูงตอบคำถามยิ้มๆ พลางลงมือทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

“ให้น้ำไปเป็นเพื่อนไหมคะ วันนี้น้ำว่าง” นิศาชลเสนอตัวหน้าตาย เธอไม่อยากนั่งกร่อยเฝ้าบ้านเพียงลำพัง หาอะไรทำสักหน่อยจะได้ไม่ฟุ้งซ่านเรื่องภาริช

“อ้าว แล้วนัดตีกอล์ฟพ่อหล่ะ”

“เลื่อนไปก่อนสิคะ น้ำอยากมีเวลาอยู่กับสามี คุณพ่อควรเข้าใจช่วงข้าวใหม่ปลามันบ้าง” ร่างอวบยิ้มตาหยีหน้าระรื่นเหมือนเรื่องที่พูดออกมานั้นไม่ได้ทะลึ่งตึงตัง

“ฮ่าๆๆๆ ลูกฉันมันได้ฉันมาเยอะจริงๆ คุณหญิงดูสิ เรื่องนี้พ่อยอมให้ก็ได้” เจ้าสัวนธีชอบใจเหลือเกินเวลานิศาชลก๋ากั่น ผิดกับภรรยาคนสวยที่นั่งหน้างอคอหักบอกบุญไม่รับอย่างเอือมระอา หมดกันความเป็นกุลสตรีที่พยายามสั่งสอนมาแสนเนิ่นนาน