จัดการลุงใหญ่กับจางลู่เหลียน 1

ทันทีที่ถึงบ้านก็เห็นคนกำลังรื้อเกวียนที่จอดอยู่ เซียวจ้านเป่ยแน่ใจว่าปิดประตูลงกลอนแล้วนะหรือว่ากลอนมีปัญหา คนที่กำลังรื้อข้าวของคือจูหมิงซูบุตรสาวจูพั่งลุงใหญ่ของนาง ส่วนอีกคนคือป้าสะใภ้ที่ขายนางมา นางเหวิน จูเหมยลี่วางบุตรสาวลงก่อนจะหันไปหาเซียวจ้านเป่ย

"พาลูกไปที ข้าไม่อยากให้นางเห็นสิ่งที่ข้าจะทำ" เซียวจ้านเป่ยทำหน้าสงสัยแต่ก็ยอมอุ้มเซียวลี่ผิงเดินไปในบ้านแล้วสั่งว่าอย่าออกมาพ่อจะไปดูท่านแม่ เด้กน้อยก้เชื่อฟังแล้วนอนบนเตียงแต่โดยดี

"พวกเจ้าทำอะไรกัน จูหมิงซู เหวินซื่อ วางข้าวของบ้านข้าลงเดี๋ยวนี้"

จูเหมยลี่สั่งเสียงเย็น เซี่ยตงหยางที่กำลังจะมาหาสหายถึงกับยืนฟังอยู่นอกรั้ว เสียงนางดูมีอำนาจนัก

"แหม่นังสารเลว มีผัวเข้าหน่อยทำเสียงแข็งใส่ข้า พวกข้าเห็นสามีเจ้าเอาหมูป่าไปขาย ซื้อของกลับมามากมาย เจ้าแต่งมาสี่วันแล้ว ไม่กลับบ้านเดิมนำข้าวของไปคำนับข้ากับลุงเจ้า หึยังมีผู้อาวุโสอยู่ในสายตาหรือไม่ ผ้าไหมเหล่านี้เจ้าสามคนใส่ไม่หมดหรอก ส่วนชุดพวกนี้พอดีตัวซู่เอ๋อร์นัก เจ้าออกเรือนแล้ววันๆเลี้ยงแต่อีเด็กลูกติดนั่นจะสวยไปทำไม หรืออยากหนีตาชู้แบบเมียเก่าเขาล่ะ โอ๊ย"

ตุบ เหวินซื่อกระเด็นไปนอนแอ่งแม้งทันที จูเหมยลี่เท้าไม่เบาสักนิดเตะป้าสะใภ้จนลอยไปกระแทกกับรั้วบ้าน จูหมิงซูหวีดร้องโวยวายเสียงดัง

ไม่นานคนที่ยังทำงานอย่แปลงนา และบางคนกำลังล้างเครื่องมือเกษตรเพื่อกลับบ้านได้ยินพากันวิ่งมาทันที

จูพั่งที่วิ่งมาตามเสียงกรีดร้องเห็นภรรยาตนเองล้มอยู่ลุกไม่ไหวก็ถามบุตรสาวว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อรู้สาเหตุก็เดินสามขุมมาหาจูเหมยลี่เตรียมจะทุบตี

"นางสารเลว ข้าวของเหล่านั้นถ้าข้าต้องการมันก็เป็นของพี่สาวเจ้า เป็นของป้าสะใภ้เจ้า มีปัญหาหรือ ได้ผัวเป็นนายพรานเข้าหน่อยคิดว่ามีคนปกป้องหรือ วันนี้ข้าจะตีสั่งสอนเจ้าเอง โอ๊ย ๆๆๆอีเด็กเลวเจ้าเตะข้า โอ๊ยย"

จูพั่งถูกจูเหมยลี่เตะสีข้างติดกันสามที จากนั้นนางก็กระชากจนผมเขาหลุดร่วง จูเหมยลี่ตะโกนหาเซียวจ้านเป่ย

"ท่านพี่ ให้ลูกอยู่ในบ้านอย่าออกมา ข้าจะตีหมาที่มันมาขโมยของที่บ้าน จะตีให้พิการเลยหมาขี้เรื้อนน่ารังเกียจ ข้าจะลากมันไปบ้านปู่เก่อคัง ให้เขาทุบมันที่ศาลบรรพชนหมานิสัยเลว ชอบขโมยของผู้อื่น อ้อท่านพี่เซี่ยรึ ข้าต้องขออภัยไม่สะดวกต้อนรับ ข้ากำลังทำเรื่องสำคัญอยู่ สามีข้าอยู่ด้านใน ท่านเข้าไปเองนะ"

เซี่ยตงหยางยืนงงเลยจากนั้นก็เห็นจูเหมยลี่กระชากผมจูพั่งลากไปในหมู่บ้าน

เซียวจ้านเป่ยก็หัวเราะ เมียเขานางช่างอืมวันหลังเขาจะไม่ทำให้นางโกรธน่าจะดีที่สุด แต่เซียวจ้านเป่ยก็มีความคิดอยากให้นางเอาความเกรี้ยวกราดมาลงกับเขาเวลาที่อยู่บนเตียง

ชาวบ้านเห็นท่าไม่ดีรีบไปตามจูเก่อคังผู้นำหมู่บ้านทันที อีกทั้งเขายังเป็นผู้นำสกุลตระกูลลงจูอีกด้วย

"อ้าวๆๆ อาเหมยลี่เอ๊ย เจ้าทำอะไรนั่น ปล่อยๆๆ คุยกันดีๆ เฮ้อ "

จูเก่อคังมาถึงก็ไกล่เกลี่ย ดูจากแรงกระชากจูพั่งคงเจ็บไม่น้อย ตามเนื้อตัวถูกลากมาตามทางจนถลอก เลือดออกหลายจุด จูเหมยลี่ปล่อยมือจากศรีษะลุงใหญ่ตัวดีของนาง กำลังจะเอ่ยปากก็มีเสียงแหลมดังมา

"ตายแล้ว น้องเหมยลี่เจ้าทำอะไรเนี่ย เขาเป็นลุงของเจ้านะ ขนาดลุงของเจ้ายังทำเพียงนี้ แล้วเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างลี่ผิงเจ้าคงไม่ ไม่.."

จางลู่เหลียนที่มาดูเรื่องสนุกของสตรีแพศยาที่นางเกลียดหน้าอยู่แล้วก็แสร้งน้ำตาไหล แสดงท่าทีหวาดกลัวต่อจูเหมยลี่ ทำให้จูเหมยลี่เลยเปลี่ยนแผนเสียเลย

เดิมทีจะฟ้องร้องว่าพวกเขามาขโมยของ เอาใหม่เจ๊จะเปลี่ยนว่าตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำดีกว่า จางลู่เหลียน หล่อนกับฉันมวยคนละชั้นย่ะ

จูเหมยลี่ทรุดลงคุกเข่าไหล่สั่นก้มหน้า นางกำลังสั่งน้ำตาออกมา แค่นึกถึงวันที่แม่ทิ้งไปไม่หันกลับมามองทั้งๆที่เธออ้อนวอนสักพักน้ำตาก็ท่วมท้น

จูเหมยลี่สะอื้นจนตัวโยน เงยหน้ามองท้องฟ้าไม่มองผู้คน มือชี้ขึ้นฟ้าร้องด่าสวรรค์ด่าโชคชะตา

"ฮือๆๆๆๆสวรรค์เจ้าตาบอดหรือ ข้าจูเหมยลี่พ่อแม่ตายก็เจียมตัวทำไร่ทำนาเลี้ยงไก่เลี้ยงหมูซักกระทั่งผ้าเปื้อนระดูของป้าสะใภ้กับพี่สาวตนเอง แล้วทำไมๆพวกเขายังไม่พอใจ จะเอาข้าไปขายเป็นทาส สามีข้าเมตตาสงสารจึงยอมแต่งงานกับข้า ฮือๆๆๆ เขาไม่อยู่จะไปเป็นทหาร รับใช้ทางการให้ชาวบ้านได้นอนตาหลับ ไม่ต้องกลัวว่าศัตรูจะบุกมาฆ่าตอนไหน ฝนตกก็ขึ้นเขาฮือๆๆๆแค่ขายหมูป่าสองตัวเอาเงินซื้อเสบียงไว้ให้ลูกเมียกินยามตัวเขาอยู่ไกล ยังมีคนมาแย่งจานข้าวข้ากับลูกอีกหรือ สวรรค์เทพเซียนทั้งหลาย พวกท่านกินดื่มของที่ข้าถวาย ข้าจุดธูปเทียนให้ท่านแล้วพวกท่านเล่าทำอะไรเพื่อข้าบ้าง กินดื่มของผู้อื่น สวรรค์ท่านไม่คิดตอบแทนข้าสักหน่อยหรือ "