บทที่ 33

“โอ๊ย!!” เสียงโอดโอยของสิงห์ร้องดังขึ้นเมื่อเพื่อนสนิทอย่างกระทิงจิ้มจุ่มสำลีลงบนบาดแผลบริเวณมุมปากของเขาอย่างแรง “เจ็บนะเว้ยไอ้กระทิง”

“สมน้ำหน้า!! ทำอะไรโง่ๆ นะมึงเนี้ย แล้วก็ลำบากกูกับไอ้เหยี่ยวต้องมานั่งเป็นเพื่อนมึงตีสองตีสามขนาดนี้” กระทิงล่ะเหลืออดกับเพื่อนคนนี้เสียจริง

“ก็กูเดือดร้อนจริงๆ นี่!” เดือดร้อนจริงหรือเดือดร้อนเล่นๆ ก็ให้สังเกตจากใบหน้าอันหล่อเหลาที่เดิมทีเคยมีสง่าราศีของสิงห์ตัวพ่อคาสโนว่าระดับประเทศ แต่ทว่าตอนนี้มันถูกประดับประดาด้วยรอยจ้ำแดงๆ ที่มีเลือดสีแดงสดไหลซิบ ทั้งหัวคิ้ว กราม โหนกแก้มทั้งซ้ายขวา มุมปาก แล้วไหนจะรอยช้ำบริเวณแขนและขาหลายจุดอีกด้วย!

ก็ไอ้รอยบ้าๆ พวกนี้เกิดขึ้นตอนที่เขาขับรถออกมาจากผับได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่น้ำหนึ่งหายตัวไปนั่นแหละ...และมั่นคงจะเป็นฝีมือใครไปไม่ได้นอกเสีย...

“ก็มึงเล่นไปทำกับหลานท่านเจ้าสัวซะขนาดนั้น นี่เขาไว้ชีวิตมึงก็บุญหัวแล้วไอ้สิงห์! เอาจริงมึงนี่ไม่น่าชื่อสิงห์เลยนะ ทั้งนิสัยทั้งสันดานเหี้ยชัดๆ” กระทิงกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำไม่ได้แลดูเห็นอกเห็นใจเพื่อนสนิทเลยแม้แต่น้อย

“ไอ้กระทิง!!”

“ก็กูพูดความจริงนี่หว่า ที่ผ่านมามึงไปคั่วกับน้องพรีม น้องมิ้น น้องมิว น้องนิว พวกนางแบบดาราในวงการก็ว่าเกินพอแล้วสำหรับการหยามเกียรติน้องน้ำหนึ่งละ แต่นี่มึงมันโง่กินไม่เลือกดันไปเอาเพื่อนสนิทเขามา! สมน้ำหน้า! กูพูดได้สามคำเท่านั้นนั่นก็คือสม-น้ำ-หน้า” กระทิงถมเถเต็มที่ แน่นอนว่าเขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเพื่อนสนิทในครั้งนี้!

ชะเอมคือคนใกล้ตัวน้ำหนึ่งเกินไป...ไม่ยักจะคิดเลยว่าป่านนี้หัวใจของน้องน้ำหนึ่งจะบอบช้ำอ่อนแอสักเพียงใดที่ได้มาเจอภาพบาดตาบาดใจที่สามีตัวเองกำลังเล่นชู้อยู่กับเพื่อนสนิท

นึกแล้วก็สงสาร...

“ก็สมแล้วนะที่น้องเขาขอหย่า มึงก็หย่าให้จบๆ ไปดิวะในเมื่อมึงก็ไม่ได้รัก ไม่ได้อะไรน้องมันอยู่แล้วอ่ะ” คราวนี้เหยี่ยวบุคคลที่พูดน้อยที่สุดในกลุ่มเสนอความคิดเห็นบ้าง

“…”

“ที่มึงไม่หย่าเพราะมึงรักน้องน้ำหนึ่งหรือเปล่าลองถามหัวใจตัวเองดู แต่กูขอบอกเอาไว้เลยนะ ถ้าเกิดเป็นแบบนั้นจริงๆ คนที่จะเสียใจและเจ็บปวดที่สุดนั่นก็คือมึง เพราะน้ำหนึ่งจะแข็งแกร่งขึ้น แข็งแกร่งจนถึงขนาดที่ว่าไม่หวนกลับมาคว้าก้อนกรวดก้อนทรายอย่างมึงขึ้นกลับไปเจียระไนให้เป็นเพชรเม็ดงามอีกครั้ง” กระทิงรู้ดีว่าเพื่อนสนิทของเขาก็รักน้ำหนึ่งไม่น้อยเลยด้วยซ้ำ...เพียงแค่มันรักอิสระ ปากแข็ง และปากหมาไปหน่อยก็เท่านั้นเอง

หากมันไม่รัก…มันคงไม่แสดงอาการหึงหวงทุกครั้งที่เห็นผู้หญิงของมันไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นหรอก! แต่ไอ้นี่มันตีมึนชอบพูดจาแย่ๆ ชอบกระทำแย่ๆ ใส่เธอโดยไม่ได้คำนึงเลยว่าหากวันหนึ่งต้องเสียผู้หญิงคนนั้นไปจริงๆ ตัวเองจะต้องตกอยู่ในสภาพอย่างไร

ถ้าให้เขาคาดเดา...ประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทอาหารสุนัขชื่อดังอันดับต้นๆ ของเมืองไทยที่ผลิตผลิตภัณฑ์คุณภาพออกมาให้ได้รับประทานกันถ้วนหน้า การันตีด้านความปลอดภัยและรสชาติอร่อยถูกปาก ไม่วันใดวันหนึ่งคงจะต้องเทเป็นกระสอบกระสอบให้ตัวเองกินแน่ๆ!

แต่คงไม่เป็นไรหรอกเป็นเจ้าของบริษัทไม่ขาดทุนขนาดนั้น ขอยกรางวัลคอหมาทองคำให้เลยฟรีฟรีโดยไม่มีคู่แข่งขัน

“กูไม่ได้รัก! ดีซะอีกชีวิตของกูก็จะได้เป็นอิสระ ไม่ต้องมาห่วงหน้าพะวงหลังหรือหวาดระแวงว่าน้ำหนึ่งมาเจอและจับติด” แล้วกระทิงจะรอดูจุดจบของผู้ชายปากดีพรรค์นี้

“หึ! งั้นพรุ่งนี้ 9 โมง ก็อย่าลืมไปที่เขตเพื่อเซ็นใบหย่าก็แล้วกัน ถ้าหากมึงผิดนัด เบี้ยวนัดหรือสรรหาข้ออ้างต่างๆ มาใช้อ้างกูจะถือว่ามึงเป็นไอ้พวกขี้ขลาดตาขาว รักเขาแต่ปากแข็ง” กระทิงท้าทาย

“เออ รอดูได้เลย!!”

..

..

รุ่งเช้าวันถัดมา

@บ้านศิริพาณิชย์

“ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาส่ง” เธอเอ่ยขอบคุณคนในรถ

เมื่อคืนดึกดื่นมากแล้ว เธอเกรงว่าเขาจะขับรถกลับมาไม่ไหวอาจเป็นอันตรายเปล่าๆ ก็เลยตัดสินใจพักอ้างแรมเช่ารีสอร์ทแถวนั้นเพื่อพักผ่อนกายาสักคืน...โดยทั้งสองคนพักอยู่ห้องข้างๆ ซึ่งอยู่ติดกัน พอรุ่งสางเจ็ดโมงเช้าปุ๊บก็รีบสตาร์ทเครื่องแล้วเดินทางมาส่งน้ำหนึ่งถึงหน้าประตูบ้าน

“ด้วยความเต็มใจครับ แต่อย่าลืมสัญญานะครับ คุณน้ำหนึ่งบอกว่าจะเลี้ยงข้าวผมเป็นการตอบแทน”

“ฉันไม่ลืมอยู่แล้วค่ะ ไว้ฉันเคลียร์ปัญหายุ่งๆ นี้เสร็จจะรีบติดต่อกลับไปนะคะ” ทั้งสองจัดการแลกเบอร์แลกไลน์กันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ครับ”

“ขับรถดีๆ นะคะ” คุณนนท์หันมายิ้มก่อนที่จะเลี้ยวหัวรถขับออกไปจากประตูบ้านศิริพาณิชย์

ส่วนตัวของน้ำหนึ่งนั้นประคองเรือนร่างอันบอบช้ำที่แต่งองค์ทรงเครื่องด้วยเสื้อผ้าชุดธรรมดาซึ่งคุณนนท์ได้ว่าจ้างให้พนักงานของรีสอร์ทออกไปซื้อมาให้...กำลังก้าวขาเข้าไปในตัวบ้าน

“น้ำหนึ่ง!” ท่านเจ้าสัวสุรเดชกำลังยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ สายตาก็ดันเหลือบเห็นร่างของหลานสาวสุดรักสุดดวงใจจึงละทิ้งทุกอย่างแล้วร้องเรียกเธอ

“คุณปู่...” เจอหน้าคุณปู่ราวกับน้ำตาบีบสั่งได้ “คุณปู่ขา” น้ำหนึ่งโผตัวเข้าไปโอบกอดท่านเจ้าสัวสุรเดชแล้วร้องห่มร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ยังคงคั่งค้างอยู่ในอก

“หลานหายไปไหนมา ปู่สั่งให้คนออกตามหาน้ำหนึ่งตั้งแต่เมื่อคืนแต่เขาไม่เจอ” ท่านเจ้าสัวสุรเดชยกฝ่ามือขึ้นลูบศีรษะของหลานสาวเบาๆ ด้วยความสงสาร “ร้องออกมาลูก ร้องออกมา”

“ฮึก! หนึ่งกับพี่สิงห์เราตัดสินใจแล้วนะคะว่าเราสองคนจะหย่ากัน เราสองคนไปด้วยกันไม่รอดจริงๆ ค่ะ...” มันเจ็บจี๊ดที่อกเมื่อพูดถึงชื่อผู้ชายคนนี้

“ไม่ต้องโกหกปู่เพื่อแก้ตัวให้ผู้ชายคนนั้นหรอก ปู่รู้เรื่องทุกอย่างจากหนูอันนาหมดแล้ว” น้ำหนึ่งค่อยๆ ผละกอดออกแล้วจ้องมองท่านเจ้าสัวสุรเดชด้วยแววตาใสซื่อ “ปู่ขอโทษ ปู่ขอโทษที่ทำให้น้ำหนึ่งไปเจอกับผู้ชายแบบนั้น”

ท่านเจ้าสัวสุรเดชปาดหยาดน้ำบนพวงแก้มของหลานสาวด้วยความรู้สึกผิด...ใบหน้างดงามที่เคยเห็นแต่รอยยิ้มแย้มและเสียงหัวเราะพูดจาฉอเลาะมักจะชอบมาเล่านิทานให้เขาฟังอยู่บ่อยครั้ง แต่บัดนี้มันแปรเปลี่ยนเต็มไปด้วยความผิดหวัง...ปรากฏผ่านแววตาแดงก่ำบวมเป่งที่สามารถรู้ได้ทันทีเลยว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วงพอสมควร

“ปู่ไม่ได้ผิดเลยนะคะ...ฮึก! หนึ่งผิดเองค่ะ หนึ่งมองคนผิดไป หนึ่งคิดว่าหนึ่งจะเปลี่ยนเขาได้แต่เปล่าเลยเขายังคงเป็นเขาเหมือนเดิมเหมือนตอนที่เรายังไม่รู้จักกัน ตอนนี้หนึ่งคงย้อนกลับมาโทษตัวเองดีกว่าว่าหนึ่งไม่สามารถหาคนที่ดีกว่านั้นได้แล้วเหรอ มันอาจจะทำใจยากหน่อยนึง แต่หนึ่งจะพยายาม หนึ่งจะต้องทำมันให้สำเร็จค่ะคุณปู่” จากเดิมทีที่คิดว่าหยาดน้ำตามันเหือดแห้งไปเสียจนเกลี้ยงบ่อแล้วกลับหลั่งไหลพรั่งพรูลงมาอีกรอบเพียงเพราะพูดถึงเรื่องราวของเขา

แผลสดที่มันยังใหม่อยู่โดนกระตุ้นนิดกระตุ้นหน่อยก็คงจะรู้สึกรู้สา...เรื่องแบบนี้ไม่ได้ปุ๊บปั๊บแล้วสามารถทำใจได้คงจะต้องใช้เวลาอีกนานพอสมควร

ความรักอาจจะหมดไปแล้ว…แต่ความผูกพันที่ยังฝังลึกอยู่ในหัวใจมันไม่ได้ตัดกันง่ายๆ เหมือนใช้กรรไกรตัดกระดาษนี่…

โชคดีเหลือเกินที่ครั้งนั้นความคิดโง่ๆ ที่อยากจะมัดใจผู้ชายด้วยการปล่อยท้อง ดันมีอีกความคิดหนึ่งที่สิงสถิตอยู่ในร่างเดียวกันกระชากวิญญาณขึ้นมาให้รีบไปขอยาคุมฉุกเฉินจากพนักงานในรีสอร์ท

ไม่เช่นนั้นเรื่องราวคงบานปลายไม่มีจบไม่มีสิ้นและกรรมความทุกข์ทนทั้งหมดก็คงจะต้องตกลงไปที่ลูกของเธอ

“ปู่เชื่อว่าหนึ่งทำได้ แต่ปู่ก็อยากให้หนึ่งจำเอาไว้นะว่าในความโศกเศร้าเสียใจ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นอย่างน้อยๆ มันก็มีข้อดีเล็กๆ บางอย่างซ่อนอยู่เหมือนกัน”

“หมายความว่าอะไรเหรอคะ?” .

“ก็เปรียบเสมือนหัวใจของหนึ่งที่มันถูกผู้ชายคนนั้นเหยียบย่ำทำลายจนพังไม่เหลือชิ้นดี...ลองคิดทบทวนดูสิ... ก็เหมือนกับรองเท้าของหนึ่ง ไม่ว่าหนึ่งจะชอบรองเท้าคู่นั้นมากแค่ไหนแต่ในเมื่อเท้าของหนึ่งมันใหญ่เกินไป มันไม่เหมาะกับรองเท้าคู่นั้นอีก หนึ่งก็ต้องไปเลือกซื้อรองเท้าคู่ใหม่ที่มันพอดี สวมใส่สบาย ไม่กัดเท้าจนทำให้เจ็บ ซึ่งปู่ก็เชื่อว่ามันจะต้องดีและสวยงามกว่ารองเท้าคู่เก่าแน่นอน คนเราน่ะย่อมเลือกสิ่งดีๆ สิ่งที่ดีกว่าสิ่งเก่าๆ ให้กับตัวเองเสมอ”