บทที่ 34

“ฮือ” เธอเข้าไปกอดท่านเจ้าสัวสุรเดชซ้ำเป็นครั้งที่สอง “เจ็บ...เจ็บเหลือเกินค่ะคุณปู่ หนึ่งทั้งรัก ทั้งดูแลและจงรักภักดีต่อพี่สิงห์มาโดยตลอด มอบให้เขาเป็นโลกทั้งใบแต่เขากลับทำกับหนึ่งแบบนี้...ต่อให้เขามีพวกผู้หญิงคนอื่นอีกสักร้อยสักพันคนหนึ่งก็ไม่รู้สึกจุกอกเท่าที่เห็นเขากำลัง...อยู่กับเพื่อนหนึ่ง เขาทำแบบนี้กับหนึ่งได้ยังไงอ่ะ”

มันเป็นความรู้สึกสูญเสียทั้งเพื่อนสนิทและคนรักในเวลาเดียวกัน...ทั้งสองคนคือคนที่เธอรัก คือคนที่เธอไว้ใจแต่กลับมาหักหลังทรยศแล้วเล่นกันเองเสียอย่างนั้น...

“เพราะไอ้สาระเลวนั่นมันหน้าตัวเมียไง หนึ่งโชคดีแล้วหลานที่ออกมาได้ ต่อจากนี้ชีวิตของหลานจะมีแต่ความสุข ความสงบสุขและเจริญก้าวหน้าไปเรื่อยๆ หลานจะเจอคนที่เขารักหลานได้มากกว่านี้ หลานจะเจอคนที่เขาพร้อมพอในการดูแลหลาน ในการรักหลานและไม่ทำให้หลานเสียใจเหมือนผู้ชายคนนี้อีก หลานสาวของปู่ทั้งสวย ทั้งเก่งขนาดนี้ ผู้ชายดีๆ เพอร์เฟคยังมีอีกเยอะที่รอต่อแถวกดบัตรคิวกันเป็นขบวน” สิ่งที่ท่านเจ้าสัวสุรเดชกล่าวออกมานั้นล้วนเป็นความจริง...ตั้งแต่ที่ไฮโซน้ำหนึ่งเปลี่ยนโฉมปรับลุคการแต่งตัวก็มีชายหลายคนทั้งไฮโซ ทั้งเซเลบ ทั้งดาราในวงการบันเทิงหมายตาเธออยู่...แต่เพียง เพราะว่าสถานะของเธอในตอนนั้นคือมีสามีจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้ว

“ผู้หญิงมีตำหนิอย่างหนึ่งไม่มีผู้ชายดีๆ ที่ไหนอยากจะมาคบหาสมาคมด้วยให้เสื่อมเสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลหรอกค่ะคุณปู่” เธอเป็นของมือสอง...เป็นของที่ผ่านการใช้งานแล้ว เธอไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องขาวสะอาดไร้เดียงสาเหมือนสาววัยเอ๊าะๆ

“ความเป็นคนเขาไม่ได้วัดกันที่ตรงนั้นหรอกนะหนึ่ง ถ้าผู้ชายคนนั้นรักเราจริงเขาจะยอมรับแล้วมองข้ามผ่านข้อนี้ไปได้อย่างแน่นอน สมัยนี้เขาไม่ใช่มานั่งซีเรียสว่าเธอต้องเป็นสาวบริสุทธิ์ เธอต้องไม่เคยผ่านการมีสามีมาก่อนหรอกนะ เพราะถ้าเราเลือกได้เราก็อยากให้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนสุดท้ายของชีวิตใช่ไหมล่ะ แต่ในเมื่อนี่มันเลวเอง มันสำส่อนเองแล้วจะให้เราทำยังไง…นอกจากเดินออกมา” ท่านเจ้าสัวสุรเดชพูดตามความรู้สึกไม่อยากให้หลานสาวของตนด้อยค่าตัวเองเพียงเหตุผลนี้ ถ้าเป็นตอนสมัยเขาก็คงจะว่าไปอย่างแต่นี่ยุคสมัยและอะไรต่างๆ แปรเปลี่ยนให้ทันสากลมากขึ้นแล้ว

“ค่ะคุณปู่ หนึ่งรักคุณปู่นะคะ” ท่านเจ้าสัวสุรเดชเปรียบเสมือนทั้งพ่อทั้งแม่และเป็นคนในครอบครัวคนเดียวของน้ำหนึ่งที่คอยปลอบประโลมอ้าแขนรับในยามอ่อนล้า

“ปู่ก็รักหลานมากนะ ทุกอย่างที่เป็นความสุขของหลานปู่ทำได้เสมอ”

“ค่ะ”

“ว่าแต่ใครมาส่งหลานเหรอ?”

“คุณนนทกานต์น่ะค่ะ หนึ่งบังเอิญไปเดินชนเขาตอนที่กำลังวิ่งหนีพี่สิงห์ในผับ หนึ่งก็เลยขอให้เขาขับรถพาออกมาแล้วก็ขับมาเรื่อยๆ จนไปถึงทะเลแถวพัทยา ตอนนั้นมันดึกมากแล้ว หนึ่งก็เลยขอให้เขาพักที่รีสอร์ทแถวนั้นก่อนแต่พักคนละห้องนะคะ” น้ำหนึ่งตอบตามความจริงโดยไม่ปิดบังท่านเจ้าสัวสุรเดชเพราะรู้ดีว่าคุณปู่รักและเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน ยิ่งเธอมีคดีโดนผู้ชายหน้าไหว้หลังหลอก หักหลังหลอกให้รักแล้วก็ชิ่งไปคบชู้สู่สมกับเพื่อนสนิท...การที่จะมีเพื่อนผู้ชายแปลกหน้าเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่งย่อมเป็นเรื่องให้ซักถามเนื่องจากต้องสแกนดูว่าเขาเป็นคนดี เป็นคนที่น่าไว้ใจได้จริงๆ หรือเปล่า

“นนทกานต์ไหน?”

“คุณนนท์ นนทกานต์ ลูกชายคนเดียวของคุณเกริกพลและคุณหญิงอำไพพรรณี รู้สึกว่าเขาจะเป็นรองประธานคณะกรรมการบริหารบริษัทเจเควายกรุ๊ป บริษัทส่งออกยานยนต์น่ะค่ะ” น้ำหนึ่งก็พอจะรู้คร่าวๆ เพียงแค่นี้ส่วนเรื่องรายละเอียดยิบย่อยอื่นๆ ก็ทราบดีว่าคุณปู่ของเธอน่าจะไปสืบเสาะหาข้อมูลตั้งแต่บรรพบุรุษยันสถานะได้อย่างแน่นอน

“นนทกานต์ นักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรง ที่เรียนจบปริญญาโทจากต่างประเทศ ปู่สนิทสนมและรู้จักกับคุณเกริกพลพ่อของเขาเป็นอย่างดีเลยล่ะ เวลาที่เจอกันก็มักจะบ่นให้ฟังว่าลูกชายคนเดียวของตัวเองเนี่ยไม่ยอมเป็นฝั่งเป็นฝาหรือพาผู้หญิงคนไหนมาให้รู้จักเลยสักคน จนพวกเขาแทบจะหมดหวังไปแล้วว่าชาตินี้น่าจะไม่ได้อุ้มหลานแน่นอน” แต่กลับผิดคาดท่านเจ้าสัวสุรเดชดันสนิทสนมกับครอบครัวของคุณนนทกานต์เสียอย่างนั้น แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นักเพราะคุณปู่ของเธอเป็นคนกว้างขวาง เป็นคนใหญ่คนโต เป็นคนมีอำนาจย่อมมีคนเข้าหาเป็นธรรมดา

“เขาก็เป็นคนนิสัยดีคนหนึ่งเลยนะคะคุณปู่”

“ปู่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ”

“งั้นหนึ่งขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะเดี๋ยวตอนเก้าโมง หนึ่งมีนัดเซ็นใบหย่าที่เขต” เธอเตรียมใจตั้งรับเอาไว้แล้วว่าสิ่งที่เธอต้องประสบพบเจอในวันนี้ไม่ใช่เพียงแค่ลงลายมือชื่อขีดเขียนฉะหวัดฉะเหวียนจากปลายปากกาเพียงอย่างเดียว แต่มันคงควบคู่มากับการที่เธอต้องตอบคำถามนักข่าวเป็นร้อยเป็นพันข้อถึงสาเหตุที่ต้องเลิกรากัน...

และคงมีคนอีกเป็นร้อยเป็นพันที่รอเหยียบย่ำซ้ำเติมโดยเฉพาะอดีตผู้หญิงของสิงห์... “หญิงสาวหน้าโง่หลานคนเดียวของท่านเจ้าสัวสุรเดชโดนสามีสวมเขาอย่างไม่แยแส” เจ็บชะมัดเลย

“ให้ปู่ไปเป็นเพื่อนไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนึ่งไปเองได้” น้ำหนึ่งยิ้มรับ

“ถ้าเกิดมีอะไรรีบโทรมาบอกปู่เลยนะ ปู่จะจัดการให้”

“ขอบคุณค่ะคุณปู่” ว่าจบน้ำหนึ่งก็ประคองร่างขึ้นไปด้านบนห้องนอน แล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ยังคงหลงเหลืออยู่นอกจากการเก็บแล้วย้ายไปไว้ในเรือนหอของตนเองและสิงห์ให้เรียบร้อย...

.

.

@เขต

นี่เป็นเวลาอันสมควรแล้ว...ที่น้ำหนึ่ง อันนา และไลลามานั่งรอบนเก้าอี้บริเวณหน้าเขตเพื่อเป็นพยานในการเซ็นใบหย่าปลดปล่อยเพื่อนสนิทให้เป็นอิสระในครั้งนี้...

“ไอ้หน้าตัวเมียมาแล้ว”

“หนึ่งไม่คิดจะเปลี่ยนใจเหรอคะ?” นี่คือประโยคแรกที่เขาถาม ช่างเป็นคำที่เห็นแก่ตัวเสียจริง ทำกับเธอขนาดนี้และยังมีหน้ามาบอกให้เธอเปลี่ยนใจอีก

“ไม่ค่ะ เชิญคุณสิงห์ด้านในด้วยค่ะ ตอนนี้ดิฉันให้ทนายเตรียมเอกสารทุกอย่างพร้อมแล้วเหลือแค่เราสองคนไปเซ็นลายมือชื่อ” แน่นอนว่าสรรพนามแทนการเรียกชื่อและถ้อยทีห่างเหินของน้ำหนึ่งทำเอาหัวใจของสิงห์กระตุกวูบโอนเอนหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

“…”

“ไปกันเถอะหนึ่ง อย่าเสียเวลาเลยเดี๋ยวต้องเข้าไปเก็บเสื้อผ้าอีก” ไลลาเองเมื่อรู้เรื่องราวทั้งหมดก็เจ็บแค้นแทนเพื่อนสนิท ทั้งโกรธทั้งเกลียดชะเอมและชังน้ำหน้าสิงห์ยิ่งกว่าอะไรดี!

“อืม เชิญพี่กระทิงและพี่เหยี่ยวช่วยเข้าไปเป็นพยานด้วยนะคะ” น้ำหนึ่งบอกกับทั้งสองคนที่เพิ่งจะเดินตามหลังมา จากนั้นจึงสาวเท้านวยนาดเข้าไปในตัวเรือนขององค์กรเพื่อจัดการสะสางเรื่องในวันนี้ให้จบสิ้นโดยเร็วที่สุด

ทั้งสองคนมานั่งลงต่อหน้าพนักงานของเขตซึ่งจัดการเรื่องทำการหย่าให้ในวันนี้...กระดาษที่รอลงลายมือชื่อถูกวางลงตรงกลาง...

น้ำหนึ่งจับปากกาแล้วชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง มันไม่ยากเลยที่จะสลัดผู้ชายที่เธอรักมากออกไปจากชีวิต วันนั้นวันที่ได้จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายซึ่งเต็มเปี่ยมอบอวลไปด้วยไออุ่นแห่งรัก รอยยิ้มแห่งความดีใจเพิ่งจะผ่านพ้นไปหยกหยก...ช่วงเวลาความสุขนี่แสนสั้นเสียจริง

แต่แปลกมันเป็นเพียงเวลาสั้นๆ ที่ได้ใช้ชีวิตคู่ ทว่าอาจจะต้องใช้ระยะเวลายาวนานหลายปีในการลืมและรักษาแผลใจที่ถูกกรีดด้วยมีดจนเหวอะหวะ

“หนึ่งเปลี่ยนใจได้นะคะ พี่สัญญาว่าพี่จะเป็นคนใหม่ พี่จะไม่ทำให้หนึ่งเสียใจอีกแล้ว...” คงต้องขอบคุณคำพูดของเขาที่ทำให้น้ำหนึ่งคิดได้ว่าผู้ชายพรรค์นี้ไม่ควรเก็บเอามาใส่ใจและให้คุณค่ากับมัน เธอแทบจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเธอให้อภัยเขาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว…คราวแรกก็สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะแบบนี้แหละแต่พอได้รับโอกาสนั้นมาก็ออกลายกลับไปใช้นิสัยเดิม...ไม่เคยเปลี่ยนได้จริงๆ

“...” น้ำหนึ่งถอนหายใจเฮือกเล็กๆ หันไปยิ้มแย้มให้กับเขาด้วยใบหน้าเป็นมิตรแต่ทว่ากลับเชือดเฉือนด้วยการเซ็นลายมือชื่อลงบนเอกสารทางการแผ่นนั้น