บทที่ 32

เรือนร่างบางระหงวิ่งลงมาจากชั้นล่างของผับด้วยสภาพใบหน้าแปดเปื้อนหยาดน้ำตาโดยได้ยินเสียงเรียกร้องของสิงห์ตามหลังมาติดๆ

ตุ้บ!! น้ำหนึ่งชนเข้ากับใครสักคน สายตาเล็กค่อยๆ แหงนขึ้นไปมองหน้าเขาแล้วรีบกล่าวคำขอโทษ

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“หนึ่ง!! หนึ่ง!!!”

ผู้ชายรูปหล่อเหลา ใบหน้าคมเข้มราวกับเทพบุตรที่ถูกวาดโดยพู่กันแต่งแต้มสีสันลงบนกระดาษร้อยปอนด์ด้วยช่างฝีมือดีระดับโลก คิ้วเป็นคิ้ว ปลายจมูกสันโด่งรับกับริมฝีปากที่มีสีสันสดใสคล้ายกับได้รับการแต่งแต้มด้วยลิปสติก

“!!” เขาไหวตัวทันรีบดึงตัวร่างบางมาหลบเอาไว้แนบประชิดแผงอกแกร่งกำยำ ชำเลืองมองดูว่าสิงห์ผ่านออกไปจนแลไม่เห็นแล้วจึงค่อยๆ ผละออก

“คุณหนีผู้ชายคนนั้นเหรอครับ?”

“คุณช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ทีจะได้ไหมคะ” เธอไม่อยากพบหน้าใครทั้งนั้นแม้กระทั่งคีรินหรืออันนา แต่จะให้ทำอย่างไรในเมื่อเธอวิ่งออกมาตัวเปล่าไม่ได้หยิบแม้กระทั่งกระเป๋าสะพายที่ถูกบรรจุกุญแจรถเอาไว้ติดไม้ติดมือด้วย

“ครับ” เขาไม่ปฏิเสธ

.

.

@ทะเล

ทั้งสองแล่นรถออกมาไกลพอสมควรจนถึงชายหาดแถบพัทยาใกล้ๆ กับกรุงเทพฯ ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ทิ้งตัวลงบนหาดทรายขาวทอดมองทะเลอันกว้างขวางในยามค่ำคืนที่ได้ยินเพียงเสียงคลื่นซัดเข้ามากระทบฝั่งดังครืนครืน

“โง่ไม่มีใครเทียมทานจริงๆ เลย”

ย้อนนึกกลับไปก็คิดสมเพชตัวเอง...ดูเหมือนเข้มแข็ง แกร่ง เปลี่ยนเป็นคนใหม่ แต่ความจริงแล้วก็ยังทนโง่ซ้ำโง่ซ้อนให้เขาหลอกอยู่ได้ตั้งนาน หากเป็นนางเอกในนิยายไรท์เตอร์คงโดนนักอ่านสาปแช่งและคิดจะมาเผาบ้านเสียแล้วกระมัง

จะว่าไปชีวิตของเธอจะเป็นเหมือนในนิยายฮิตๆ แนวตลาดหรือเปล่านะที่ไม่ว่าผัวจะทำเลว ระยำ สำส่อนมากแค่ไหน ร้องนิดหน่อยสุดท้ายก็ต้องจบแบบแฮปปี้แอนด์ดิ้งกลับมาคืนดีกัน...

“ร้องออกมาได้เลยนะครับ” น้ำหนึ่งหันไปมองบุคคลที่สองซึ่งกำลังหย่อนสะโพกลงนั่งใกล้ๆ “ร้องออกมาให้พอแต่พรุ่งนี้คุณต้องเข้มแข็งเราสู้กับมัน”

ยิ่งได้ยินคำพูดเขาน้ำหนึ่งก็ปล่อยโฮออกมารอบใหญ่!! น้ำหูน้ำตามาเต็ม เสียงสะอึกสะอื้นแลดูน่าสงสาร มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่เธอต้องมาเสียน้ำตาให้กับผู้ชายไม่รู้จักพอคนนี้!

ผ่านไปประมาณเกือบสิบนาทีได้ มันรู้สึกเหมือนว่าตอนนี้แม่งไม่เหลือน้ำตาสักหยดให้ร้องออกมา...ทุกสิ่งทุกอย่างถูกกลืนกินด้วยความจุกอกที่ไม่สามารถระบายออกมาเป็นคำพูดได้

“ร้องเสร็จแล้วเหรอครับ” แต่ก็น่าแปลกที่ผู้ชายคนนี้นั่งฟังเธอร้องไห้ได้หลายนาทีโดยไม่มีบ่นซักคำ!

“ไม่รู้จะร้องไห้อีกทำไมค่ะ ในเมื่อก็ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้” น้ำหนึ่งตอบเสียงติดตลก “ฉันคงน่าโง่น่าสมเพชมากเลยสินะคะ ที่ยอมให้คนคนหนึ่งทำร้ายจิตใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแต่ก็ไม่เคยไปไหน”

“นั่นเป็นเพราะว่าคุณรักเขาไงครับ แต่คุณก็รักเขาจนลืมหันกลับมารักตัวเอง ลืมไปเหมือนกันว่าตัวเองก็ยังมีความรู้สึกเจ็บเป็น” แต่มันกลับทำให้น้ำหนึ่งปล่อยโฮออกมาอีกรอบราวกับทำนบแตก เธอซบใบหน้าที่แปดเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาลงบนหัวเข่าอย่างไม่อายคนข้างกายเลยสักนิด

ก็เขาคือโลกทั้งใบของเธอไง!!!

“ผ้าเช็ดหน้าครับ”

“…”

“ผมคิดว่าคุณน่าจะเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าร้องไห้นะครับ” ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตาแลดูอบอุ่นอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก

“ขอบคุณค่ะ” น้ำหนึ่งรับผ้าเช็ดหน้าจากเขามาซับหยาดน้ำตาแล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ! “ฉันไม่เข้าใจเลยค่ะว่าฉันไม่ดีหรือผิดพลาดตรงไหน ฉันไม่มีคุณค่าพอรึไงถึงจะรั้งให้เขาหยุดที่ฉันเพียงคนเดียวได้”

เธอเอาแต่พร่ำถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

“คุณทำดีที่สุดแล้วครับคุณน้ำหนึ่ง แต่ผู้ชายคนนั้นเขาไม่รู้จักพอเอง” เขารู้จักชื่อเธอ!

“คุณรู้จักฉันด้วยเหรอคะ?” น้ำหนึ่งเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัยไม่คิดว่าชายแปลกหน้าที่เพิ่งจะพบเจอกันได้ไม่ถึงสองชั่วโมงจะกลับกลายเป็นคนรู้จักเสียอย่างนั้น แต่อย่างว่าล่ะนะเธอเองก็ไม่รู้นึกบ้าบิ่นใจกล้ามาจากไหนถึงได้ร้องขอให้เขาขับรถพาออกมาตามลำพังสองต่อสองเช่นนี้ ไม่กลัวเขาจะเป็นพวกสิบแปดมงกุฎหรือพวกโจรที่จับผู้หญิงไปค้าประเวณีรึไง!

“ใครจะไม่รู้จักไฮโซน้ำหนึ่งหลานสาวท่านเจ้าสัวสุรเดชเศรษฐีหมื่นล้านล่ะครับ” รอยยิ้มของเขายังคงอบอุ่นเช่นเดิม

“งั้นคุณก็คงจะรู้...” เธอเม้มปากเข้าหากันเบาๆ

“รู้ว่าคุณน้ำหนึ่งกำลังมีปัญหาอะไรอยู่งั้นเหรอครับ? ถ้าให้ผมเดาก็คงจะเป็นเรื่องของผู้ชายคนนั้น คุณสิงห์ เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ นักธุรกิจไฟแรงที่กำลังเป็นกระแสอยู่ในตอนนี้” แน่นอนว่าผู้ชายคนนี้รู้จักตัวเธอดีกว่าที่คิดราวกับทำการบ้านมาอย่างเนี้ยบท่องจำเป๊ะทุกตัวอักษร

“ขี้โกงชัดๆ เลย! คุณรู้จักฉันทุกอย่างแต่ฉันไม่รู้จักในกระทั่งชื่อของคุณ”

“ผมชื่อนนท์ครับ นนทกานต์เป็นรองประธานบริหารบริษัทจีวายเคกรุ๊ปส่งออกยานยนต์” เขาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

“ไฮโซนนทกานต์ นักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรงหรือเปล่าคะเนี่ย ถ้าจำไม่ผิดคุณนนทกานต์น่าจะเป็นลูกชายคนเดียวของคุณเกริกพลและคุณหญิงอำไพพรรณีใช่ไหมคะ?” น้ำหนึ่งถามย้ำเพื่อความมั่นใจว่าสิ่งที่เธอได้รับรู้มาไม่บิดเบือนไปจากความจริง ถ้าหากเป็นคนเดียวกันเธอพูดได้เต็มปากเลยว่าเขาน่ะฮอตสุดๆ! ร่ำรวยมหาศาลมีเงินใช้ไปจนถึงชาติหน้า แต่ยังไม่มีแฟนและไม่เคยมีข่าวเสียหายๆ กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

“จะว่าไปคนหนึ่งก็รู้จักผมดีเหมือนกันนะครับเนี้ย แต่เรียกคุณนนทกานต์มันดูห่างเหินจนเกินไป เรียกนนท์เฉยๆ ก็ได้ครับ” ขอไม่ปฏิเสธเลยว่าเขาชอบผู้หญิงคนนี้ ชอบทั้งๆ ที่รู้ว่าน้ำหนึ่งมีสามีอยู่แล้ว...แต่เขาก็ไม่เคยทำอะไรเกินเหตุ ไม่ได้เข้าไปแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์ของใคร เขารู้ตัวดีว่าตอนนี้ตนเองกำลังอยู่ในจุดไหนและจะไม่มีวันล้ำขอบเขตที่คิดเอาไว้จนกว่าเธอจะไร้พันธะใดๆ โดยตามกฎหมาย

“ใครจะไม่รู้จักไฮโซนนทกานต์ล่ะคะ”

“ดูสดใสขึ้นมากเลยนะครับ”

“ชีวิตต้องเดินไปข้างหน้าค่ะ! มันคงจะแบบเก็บสะสมมามากพอ จนทนไม่ไหวแล้วก็เลยระเบิดออกมา มันเกิดขึ้นบ่อยมากจนแทบจะกลายเป็นความชินชา มันมีแค่ความรู้สึกจุกอก ช้ำใจและก็ไม่เข้าใจว่าฉันทำอะไรผิด แต่ถ้าจะให้มันนั่งร้องไห้ฟูมฟายเหมือนหมาคงสมเพชตัวเองแย่เพราะคิดๆ ดูแล้วเขาไม่มีอะไรให้ฉันต้องเสียดายเลยสักนิดนอกจากเวลาที่เสียไป” แม้เขาคือโลกทั้งใบของเธอ แต่ในเมื่อมันมาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็คงจะต้องทำใจยอมรับแล้วเดินต่อไปข้างหน้าใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ให้มีความสุขที่สุดและยืนด้วยลำแข้งของตัวเองให้เขาได้รู้ว่า ต่อให้ไม่มีเขาเธอก็อยู่ได้ “ความจริงฉันก็รู้สึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันนะคะ ทำไมมันเข้าเจ็บแปล๊บๆ ในอกแค่แป๊บเดียวตอนที่รู้ว่าเขาหักหลัง…แต่มันไม่ได้ถึงกับทุรนทุรายเหมือนกับตอนที่คิดเอาไว้ว่าถ้าไม่มีเขาฉันจะไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้”

“บางทีคุณน้ำหนึ่งน่าจะหมดรักผู้ชายคนนั้นไปเสียตั้งนานแล้วล่ะครับ แต่ที่อยู่ด้วยกันทุกวันนี้ก็ด้วยความผูกพันและคิดว่าเขาคือเซฟโซนไม่สามารถก้าวออกมาจากวงกลมวงนั้นได้เพราะกลัวการเริ่มต้นใหม่ สู้ๆ นะครับ” นนท์ยกฝ่ามือขึ้นมาชูสองนิ้วทั้งสองข้างแล้วเอียงศีรษะเล็กน้อยช่วยเรียกเสียงหัวเราะของน้ำหนึ่งได้ดีพอสมควรเลยทีเดียว

เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะมาทำอะไรน่าอับอายขายขี้หน้าขนาดนี้ต่อ ‘ผู้หญิงในดวงใจ’

“ฮึบ!! ขอบคุณมากเลยนะคะที่อุตส่าห์ขับรถพาฉันเอาใจมาโยนทิ้งลงทะเล ค่าน้ำมันเท่าไหร่คะเดี๋ยวฉันจะจ่ายให้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมเองก็ไม่ได้มานั่งโง่ๆ อยู่ริมทะเลแบบนี้นานแล้วเหมือนกัน” ว่าแล้วก็เหยียดแขนแกร่งค้ำยันด้านหลังเอนตัวลงในลักษณะกึ่งนอนกึ่งนั่ง

“ฉันนี่ไม่ต้องมานั่งโง่ๆ อยู่ริมทะเลหรอกค่ะเพราะไม่ว่าจะนั่งอยู่ตรงไหนก็โง่เหมือนกัน” ทั้งสองคนหันขวับสบสายตากันแล้วหัวเราะออกมาอย่างขบขัน

“คุณน้ำหนึ่ง”

“เห้อ!!”

นี่สินะทะเลช่วยเยียวยาหัวใจที่กำลังบอบช้ำ...ชักจะไม่แน่ใจแล้วเหมือนกันว่าเป็นเพราะน้ำที่สาดเข้ามากระทบฝั่งหรือเป็นเพราะคนข้างกายกันแน่ที่ทำให้เธอสามารถยิ้มออก ยิ้มรับกับปัญหาหนักๆ ที่ถาโถมเข้ามาเล่นงานอย่างจัง