บทที่ 39

ท่านเจ้าสัวสุรเดชจะไม่มีวันยอมให้หลานสาวของตัวเองกลับไปอยู่ในวงโคจรนรกแบบนั้นอีกแล้ว! หลานสาวของเขาจะต้องเจอคนที่ดีกว่านี้ เจอคนที่ไม่ทำให้แกต้องเสียใจ เจอคนที่สามารถดูแลและทะนุถนอมความรู้สึก ความรัก ความศรัทธาของแกจริงๆ!

“ท่านเจ้าสัว ผมขอเจอหน้าน้ำหนึ่งจะได้ไหมครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับน้ำหนึ่ง ผมขอเถอะนะครับท่านเจ้าสัว” สิงห์คุกเข่าลงตรงหน้าท่านเจ้าสัวสุรเดชเพื่อร้องขอความเห็นใจให้เขาเมตตาผู้ชายคนนี้สักนิด...ให้เขาได้มีโอกาสพูดคุยกับน้ำหนึ่งสักหน่อย

“ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแกจริงๆ ไอ้สิงห์ แกทำให้หลานสาวฉันต้องเสียใจไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ฉันก็ยังออมมือไม่เอาเรื่องเอาราวเพราะน้ำหนึ่งขอเอาไว้! แต่นี่แกมันโง่ แกดันเล่นชู้กับเพื่อนสนิทของหลานสาวฉัน! ฉันไม่ทำให้ชีวิตแกพังก็บุญแค่ไหนล่ะ!! อันที่จริงถ้าฉันจะยึดบริษัทซื้อหุ้นส่วนทั้งหมดให้หลานสาวฉันเป็นคนดูแลบริหารก็ยังได้เลย! นี่ถือว่าฉันยังเห็นแก่คุณปู่ของแก ฉันเลยไว้หน้าอยู่บ้าง นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไป ไสหัวไปซะ! อย่ามายุ่งวุ่นวายกับหลานสาวฉันอีกแล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ท่านเจ้าสัวสุรเดชพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ดูสุขุมนุ่มลึกน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก สายตาของเขาเกรี้ยวกราดแสดงความไม่พึงพอใจแผ่รังสีออกมา

“ผมไม่ไปครับ! ผมจะคุยกับหนึ่ง” เขายังคงยืนหยัดกับความคิดแรก

“งั้นก็ตามใจ!” ท่านเจ้าสัวสุรเดชสุดจะทน “เฝ้ามันเอาไว้อย่าให้คลาดสายตาหรือเข้าไปในบ้านสร้างความรำคาญใจให้แก่หลานสาวฉันเด็ดขาด”

บอดี้การ์ดทุกคนพยักหน้า แล้วจัดการยืนเรียงรายเพื่อเฝ้าผู้ชายคนนี้ตามคำสั่งของท่านเจ้าสัวสุรเดช!

“หนึ่ง!!”

สองชั่วโมงผ่านไป...แสงแดดเปรี้ยงๆ ร้อนระอุจากดวงอาทิตย์ค่อยๆ อ่อนล้าเปลี่ยนเป็นท้องฟ้ามืดสนิทมีเมฆสีดำเทาเคลื่อนเข้ามาปกคลุมแทนที่คลับคล้ายคลับคลาว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าอาจมีสายฝนโหมกระหน่ำลงมา

ต่อให้เขาจะนั่งร้องห่มร้องไห้คุกเข่าอยู่หน้าบ้านนานร่วมชั่วโมงแต่น้ำหนึ่งก็ยังคงใจดำ ใจไม้ไส้ระกำไม่มีแม้กระทั่งเดินลงมาดูหรือให้บอดี้การ์ดหยิบร่มให้เขาสักคัน...

ดวงตาคมของเขาคลุกเคล้าแปดเปื้อนเต็มไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า แฝงความรู้สึกแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็นทั้งๆ ที่เมื่อก่อนพยายามรักษาภาพพจน์ของตัวเองยืนยันเอาไว้เหนือสิ่งอื่นใดมาโดยตลอด อาการผิดหวังและกล่าวโทษตัวเองที่เขาไม่เคยได้ลิ้มรสชาติทำให้เขารู้สึกทรมานจวนเจียนแทบจะขาดใจดิ้นกระแด่วกระแด่วชักงออยู่ตรงนั้นเสียให้ได้

เปรี๊ยง!!

และแล้วสายฟ้าร้องคำรามดังสนั่นหวั่นไหว...สายลมพายุโบกสะบัดพัดต้นไม้โอนเอนหวั่นไหวคล้ายกับคลื่นลูกใหญ่ที่โหมกระหน่ำซัดถาโถมเข้ามาตอกย้ำเย้ยหยันชะตาชีวิตอันแสนบัดซบที่เขาดันทำมันพังทลายด้วยสองมือของตนเอง

“ฮะ…ฮึก…ฮื่อ!!” เขาแผดเสียงร้องไห้คำรามออกมาอย่างบ้าคลั่งโดยไม่เกรงใจสายตาของเหล่าบอดี้การ์ดที่เต็มไปด้วยความสมเพชเวทนาซึ่งยืนอยู่บริเวณที่ร่มเลยสักนิด

เปลือกตาคมขนยาวรำแพนค่อยๆ พริ้มปิดลงอย่างเชื่องช้า พร้อมกับปลดปล่อยหยดน้ำตาอุ่นร้อนแห่งความเจ็บปวดหลังรินอาบสองพวงแก้มบนใบหน้าซูบเซียวในขณะเดียวกันสายฝนก็โหมกระหน่ำพรำตกลงมาชะล้างคราบน้ำตาที่แปดเปื้อนอยู่จนเลือนลางจางหายไปกลางอากาศ...แต่ทว่าก็ไม่สามารถลบล้างความปวดหนึบที่ซ่อนอยู่ภายในใจได้

“ฮื่อ...พะ...พี่ขอโทษ” เขานั่งนิ่งอาบน้ำฝนอันแสนเย็นยะเยือกอยู่เป็นระยะเวลานานนับชั่วโมงก็ว่าได้ ส่งผลให้เสื้อผ้าและเนื้อตัวของเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำที่ประพรมจนไม่เหลือสภาพเคาน์เตอร์แบรนด์อันหรูหรา...ส่งผลให้คนตัวโตไหวสะท้านสั่นงกด้วยพิษของความหนาวเหน็บ

มันไม่เหลือโอกาสให้ผู้ชายอย่างเขาจริงๆ หรือ...

มันหมดแล้วใช่ไหมโอกาสที่จะได้เริ่มต้นใหม่...

แน่นอนว่าเขานั่งอยู่ตรงนี้ ตรงที่เดิม ไม่ยอมขยับเขยื้อนร่างกายไปไหนจนฝนซา...และเกือบครึ่งค่อนวัน ด้วยความที่ว่าภายในกระเพาะอาหารไม่มีสิ่งใดตกค้างลงไปเลยแม้แต่อย่างเดียวนอกจากพวกแอลกอฮอล์ เหล้า เบียร์ ไวน์ บวกกับสภาพอากาศผันแปรเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวจนทำให้ร่างกายของเขาปรับจูนไม่ทันจึงค่อยๆ ทรุดลงตรงนั้น...

ท่านเจ้าสัวสุรเดชได้รับรายงานจากบอดี้การ์ดก็ไม่ได้กล่าวเรื่องนี้ให้แก่หลานสาวได้ทราบ ออกคำสั่งให้คนของตนไปหิ้วพยุงร่างของสิงห์ส่งกลับไปยังบ้านของคุณหญิงกนกนุชและคุณก้องเกียรติเพื่อช่วยดูแลบุตรชายเอาเอง

จะหาว่าเขาใจไม้ไส้ระกำหรืออย่างไรก็ช่าง...แต่คนพวกนั้นทำกับหลานสาวของเขาก่อน

…

สิงห์สะลึมสะลือตื่นมาอีกทีก็ปรากฏว่าเวลาเย็นจนตะวันใกล้จะลับขอบฟ้าเต็มทีแล้ว...ภาพแรกที่ฉายเข้ามาในแววตานั่นก็คือเพดานสีสุภาพ ไล่ต่ำลงมาเฟอร์นิเจอร์รอบๆ ห้องที่กำลังเด่นหราฉายให้เห็นชัดว่าบัดนี้เขากำลังนอนอยู่ในบ้านของตนเอง...

ร่างหนาค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง...เสื้อผ้าของเขาถูกผลัดเปลี่ยนเป็นชุดใหม่เอี่ยมอ่องสะอาดแวววับนอนคลุมโปงมิดชิด...สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิมันร้อนรุ่มที่ฉายขึ้นมาบริเวณผิวหนัง

ใช่...น้ำหนึ่งไม่ได้สนใจใยดีเขาสักนิดว่าตอนนี้เขาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร...เขานั่งง้อขอคืนดีตั้งแต่ตอนเช้าตรู่จนกระทั่งฝนซาแล้วเป็นลมเป็นแล้งไปเนื่องจากร่างกายปรับอุณหภูมิไม่ทัน เธอก็ไม่เคยชะเง้อคอออกมาเหลียวแลด้วยความเป็นห่วงเป็นใยตามประสาคนเคยรักกันเลยสักนิด เขานอนคลุมโปงไข้จับตัวสั่นงกร้อนจี๋ราวกับน้ำเดือดที่กำลังต้มอยู่บนเตาแก๊ส แล้วไหนล่ะคนที่ต้องคอยดูแลเช็ดเนื้อเช็ดตัวป้อนข้าวป้อนน้ำเหมือนครั้งที่ผ่านมา...

บัดนี้มันเหลือเพียงเขาโดดเดี่ยวเดียวดายนั่งทำงานอยู่ในห้องตามลำพังทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเคยมีน้ำหนึ่งคอยดูแลประคบประหงมนอนเฝ้าข้างๆ เตียงไม่เคยหายไปไหน

…

กลับมายังปัจจุบัน

“คุณคงจะเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะค่ะ เพราะตอนนี้ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว มันคงเหลือแค่ความผูกพันและความเคยชินที่เราเคยมีกันอยู่ทุกๆ วัน แต่สันดานแย่ๆ ของคุณที่มันสั่งสมทับถมอยู่ในใจฉันมาโดยตลอดก็ค่อยๆ เพิ่มพูนจนแปรเปลี่ยนเป็นความเฉยชาและเคยชินไปในที่สุด ฉันขอโทษด้วยนะคะหากจะต้องปฏิเสธหักหน้าความมั่นใจของคุณให้ลดลงเหลือศูนย์” น้ำหนึ่งอยากจะหัวเราะออกมาว่านี่น่ะหรือผู้ชายที่เคยทำร้ายจิตใจเธอสารพัดเพียงแค่ช่วงชีวิตหนึ่ง แต่วันนี้กลับไม่เหลือสภาพจำต้องคลานกลายเป็นหมากลับมาขอร้องอ้อนวอนคืนดี กลืนน้ำลายตัวเองเสียอย่างนั้น

แต่ก็ต้องสงบเสงี่ยมรักษาภาพพจน์เอาไว้เสียก่อน

“หนึ่ง! พี่ขอโอกาสได้ไหมหนึ่ง เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ…พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว พี่ขอโทษหนึ่ง” น้ำตาของลูกผู้ชายที่ไม่ได้เกิดจากการแสดงหรือเสแสร้งใดๆ ทั้งสิ้นหลั่งรินหยดอาบสองพวงแก้มเมื่อเห็นความชินชาและแข็งกระด้างผ่านแววตาที่เคยอบอุ่นคู่นั้น

การกระทำเย็นชาของน้ำหนึ่งราวกับเราทั้งสองไม่เคยมีความสัมพันธ์ดีๆ ร่วมกันมาก่อนทำให้หัวใจของเขากระตุกวูบเย็นเฉียบไปเสียครึ่งดวง...อยากจะเอาไม้หน้าสามฟาดศีรษะตัวเองแรงๆ สักสามสามทีแล้วใช้เท้าเหยียบกดย้ำซ้ำซ้อนถามว่ามึงทำบ้าอะไรลงไปถึงปล่อยผู้หญิงดีๆ อย่างน้ำหนึ่งหลุดมือไปได้

“มันสายเกินไปแล้วค่ะ หนึ่งหมดศรัทธาและไม่เหลืออะไรในตัวพี่อีกแล้ว” เธอผุดใบหน้าเหนื่อยหน่าย ดูท่าจะยิ้มเล็กน้อยคล้ายกับกำลังขบขันการสำนึกผิดที่ดูใช้ระยะเวลายาวนานกว่ารู้ตัว

“หนึ่ง...หนึ่งจะให้พี่ทำอะไรพี่ยอมทำหมดทุกอย่างขอแค่หนึ่งกลับมาเหมือนเดิมได้ไหม” มันคงเป็นคำถามที่แสนโง่งมเพราะหากสังเกตจากสายตาของเธอตอนนี้มันว่างเปล่าแทบไม่หลงเหลือความรักอยู่เลย “นะคะหนึ่ง”

ร่างหนาทรุดตัวลงนั่งบนพื้นกระเบื้องท่ามกลางสายตาของผู้คนในห้างสรรพสินค้าชื่อดัง น้ำตาหลั่งไหลพรั่งพรูแหงนหน้าขึ้นไปร้องขอเธออย่างโหยหา โหยหวน

เขาสำนึกผิดแล้วจริงๆ ...

“หนึ่งคะ พี่ขอโทษ พี่ขอโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม แค่ครั้งเดียวเท่านั้นจริงๆ” ยอมรับเลยว่าไม่เคยลงทุนลดศักดิ์ศรีของตัวเองแล้วต้องมาร้องขออ้อนวอนความรักจากใครมาก่อน...แต่นี่เพราะเป็นน้ำหนึ่ง เป็นผู้หญิงที่เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่ารักเธอมากแต่ก็ได้ทำผิดต่อเธอไปอย่างมหันต์

“มาสำนึกได้ตอนนี้มันก็สายไปแล้วค่ะ ขอโทษนะคะเพราะมันไม่เหลือโอกาสให้ผู้ชายอย่างพี่อีกแล้ว แล้วตอนนี้หนึ่งก็อยากจะให้พี่รับรู้เอาไว้ว่า” น้ำหนึ่งเหลือบขึ้นไปมองหน้านนทกานต์แล้วเข้าแนบประชิดข้างกายพร้อมกับคล้องแขนเขาเอาไว้คล้ายกับต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ “ตอนนี้หนึ่งกับคุณนนท์เราสองคนกำลังคุยกันๆ อยู่ หรือจะเรียกว่ากำลังศึกษาดูใจก็ได้ค่ะ”

คราวนี้เหมือนสายฟ้าฟาดผ่าลงกลางหัวใจชายหนุ่มอย่างสิงห์ให้เหน็บหนาวไปทั้งเรือนร่าง ความรู้สึกผิดหวังและความรู้สึกโทษตัวเองถาโถมเข้ามาอย่างโหมกระหน่ำไม่มีบันยะบันยัง มองภาพของสองคนเดินควงแขนสนิทสนมแนบประชิดเดินออกไปจนสุดลูกหูลูกตาแล้วค่อยๆ เลือนลางหายไปด้วยความปวดใจ