ตอนที่ 6 แฟนเก่า

ช่วงเช้าวันหยุดที่แสนสงบเงียบ บนเตียงหลังใหญ่มีร่างบอบบางกำลังนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เนื่องจากอุณหภูมิของห้องค่อนข้างเย็นจากการเปิดแอร์มาทั้งคืน ร่างบางพลิกตัวเปลี่ยนอิรินาบถการนอนเมื่อรู้สึกว่าตัวเองนอนไม่สบาย

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้นเบาๆ คล้ายกลัวจะรบกวนการพักผ่อนของเจ้าของห้อง

“อืม”

เป็นธรรมชาติของคนอยู่คนเดียวในห้อง พอมีคนอื่นก็จะรู้สึกตัวโดยอัตโนมัติ ลลัลนาลุกขึ้นนั่ง เธอยังคงสะลึมสะลืออยู่

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้หญิงสาวสะดุ้ง อาการสะลึมสะลือหายแทบจะทันที

“พี่เข้ามาได้ยังไงคะ” เธอตกใจรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ นัทธีมองอาการของหญิงสาว ลลัลนามั่นใจว่าเธอเห็นรอยยิ้มขำจากใบหน้าหล่อเหลาของเขา ถึงแม้จะเพียงไม่กี่วินาทีก็ตาม

“คุณแม่เธอให้รหัสมา” นัทธีปรับอารมณ์ตัวเองตอบหญิงสาวเสียงเรียบพลางนั่งลงตรงขอบเตียง

“ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว วันนี้เราจะไปซื้อของกัน”

“เอ่อ ค่ะ พี่นัทออกไปก่อนได้มั้ยคะ” นัทธีไม่พูดอะไร เขายอมลุกออกจากของเตียงและเดินออกไปจากห้องนอนของหญิงสาวแต่โดยดี ลลัลนาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจก่อนจะเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องน้ำไป

“เรามาซื้ออะไรกันคะ”

“ของจำเป็น” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบก่อนจะดึงข้อมือพาเจ้าของร่างบางไปร้านที่เขาได้จัดการนัดไว้เรียบร้อยแล้ว

“พี่นัทคะ…”

ทันทีที่มาถึงหน้าร้านลลัลนาได้ฝืนตัวเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่ยอมให้หญิงสาวปฏิเสธ เขาดึงข้อมือเล็กให้เดินตามเข้าไปที่เก้าอี้ที่ทางร้านจัดไว้ต้อนรับลูกค้า หลังจากพนักงานเห็นนัทธีเข้ามาภายในร้าน ก็ได้นำ ‘สิ่งของ’ ที่เขาสั่งจองเอาไว้มาวางให้

“คุณนัทธีสนใจรับแหวนด้วยมั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมต้องการแค่ชุดเครื่องเพชรที่เข้ากันกับแหวนวงนี้ครับ”

“งั้นเดี๋ยวดิฉันลองดูเพิ่มเติมให้นะคะ” พนักงานพูดจบก็เดินเข้าไปด้านในเพื่อไปหาชุดเครื่องเพชรมาเพิ่ม เพื่อให้ชายหนุ่มเลือก

“อะไรคะพี่นัท ลัลไม่เข้าใจ”

“แหวน เป็นแหวนที่ตกทอดกันมา เป็นแหวนแต่งงานของคุณปู่กับคุณย่า คุณพ่อกับคุณแม่ ตอนนี้มันตกมาถึงเรา ฉันแค่อยากหาเครื่องเพชรให้มันเข้าชุดกัน จริงๆมันมีชุดของมันอยู่แล้ว แต่ฉันอยากให้มีชุดเล็กไว้สำหรับใส่ในชีวิตประจำวัน”

นัทธีอธิบายให้หญิงสาวเข้าใจถึงความเป็นมาของแหวนวงที่เขานำมาใช้เป็นแหวนแต่งงาน ลลัลนาทำสีหน้าแปลกใจที่ได้ยินเขาพูดยาวๆเป็นครั้งแรก หลังจากเธอไม่ได้พูดคุยกับเขามาเป็น 10 ปี

“แล้วทำไมไม่บอกลัลก่อนล่ะคะ”

“ถ้าบอก เธอก็ไม่ยอมมา” ลลัลนาชะงักไปที่นัทธีรู้ทันเธอ เพราะถ้าเธอรู้ว่าเขาพามาซื้อเครื่องเพชร เธอก็คงไม่มาอย่างที่เขาว่าจริงๆ

“งั้นพี่นัทเลือกเองนะคะ ลัลขอรออย่างเดียวค่ะ” หลังจากหญิงสาวพูดจบพนักงานก็เดินถือกล่องกำมะหยี่เข้ามาวางตรงหน้า

“ขอลองชุดนี้ครับ”

ฝ่ามือใหญ่แตะปลายนิ้วลงที่กล่องใบหนึ่ง เขาสะดุดตาทันทีที่กวาดสายตามอง สร้อยทองคำขาวที่มีจี้เพชรน้ำงามที่เจียระไนเป็นรูปหัวใจ ล้อมรอบด้วยเพชรสีชมพูรูปหยดน้ำเม็ดเล็กๆเรียงกันกับข้อมือเป็นชุดเดียวกัน ไม่ใหญ่มากแต่ก็ไม่เรียบจนเกินไป

“น่ารักจัง” ลลัลนามองตามมือที่เขาเลือก เธอรำพึงออกมาเบาๆ

นัทธีลองสวมชุดเครื่องเพชรให้หญิงสาว เขามองด้วยความพึงพอใจก่อนจะมองเธอ ซึ่งลลัลนาคิดว่าเธอเองก็คงไม่ต้องพูดอะไร เขาน่าจะรู้ใจเธอในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

แล้วก็เป็นไปตามคาด เขาตกลงรับชุดนี้และให้เธอใส่ติดตัวไปเลย ก่อนจะพาเธอไปร้านอาหารเพื่อรับประทานอาหารมื้อเช้าที่นับรวมกับมื้อเที่ยง เพราะกว่าจะออกมากันก็สายเต็มที

“ลัลขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ” หญิงสาวบอกกับเขาก่อนจะเดินออกไป

คล้อยหลังลลัลนาไปไม่ถึง 5 นาที นัทธีหยิบโทรศัพท์มาโทรสั่งงานเลขาระหว่างรอลลัลนา เพราะเขาไม่ได้เข้าบริษัท

“นัทคะ” เสียงเรียกชายหนุ่มดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงปริศนา จะถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามเขา ซึ่งเป็นที่ที่ลลัลนานั่งก่อนจะลุกออกไป

“ครับ” ชายหนุ่มมองหล่อน ก่อนจะคุยงานต่อโดยไม่ได้สนใจ

“มากับใครคะ แพรไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่ กลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” หล่อนค่อนข้างไร้มารยาท ทั้งที่เห็นเขากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ กลับชวนเขาคุยโดยไม่สนใจว่าเขากำลังมีธุระหรือไม่

“มากับภรรยาครับ” นัทธีตอบหล่อนเสียงเรียบอย่างค่อนข้างไว้ตัว เพราะเขาไม่ต้องการให้ลลัลนากลับมาเห็นแล้วเข้าใจเขาผิด

“คะ คุณแต่งงานแล้วเหรอ ทำไมแพรไม่เห็นได้ข่าวเลย” หญิงสาวผู้มาใหม่หน้าเจื่อนไป

“ครับ ผมแต่งงานแล้ว” ชายหนุ่มพูดจบ ลลัลนาก็กลับมาพอดี

“พี่นัทคะ” ลลัลนามาถึงก็เดินมานั่งข้างๆชายหนุ่มก่อนจะเรียกชื่อเขาเสียงหวาน

“แพร ผมขอแนะนำนะ นี่ลัล ภรรยาของผม เธอเป็นคู่หมั้นผมตั้งแต่เด็ก” พูดพลางโอบเอวลลัลนา

“อ๋อ คลุมถุงชนเหรอคะ มิน่าล่ะ ไม่มีข่าวอะไรเลย”

“ไม่ทราบสิคะ แต่ถึงขนาดเอาแหวนเพชรประจำตระกูลมาเป็นแหวนแต่งงาน ก็คงจะต้องเต็มใจในระดับหนึ่งล่ะมั้งคะ ไม่งั้นคงจะใช้แหวนเพชรทั่วไปที่ไม่มีความหมายขนาดนี้” ลลัลนาทนให้แพรวากระแนะกระแหนไม่ไหวเลยตอบโต้กลับไป

“คงจำเป็นต้องเอาออกมาใช้มั้งคะ ไม่งั้นเขาคงไม่ปล่อยให้แต่งเงียบขนาดนี้”

“ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ พอดีจดทะเบียนสมรสด้วย แล้วบังเอิญวันนี้ว่าง พี่นัทเลยพาออกมาซื้อเครื่องเพชรไว้ใส่เล่น สวยไหมคะ” ลลัลนายิ้มหวานยั่วแพรวา ก่อนจะแตะสร้อยที่คอเบาๆให้แพรวาสังเกตุเห็น

“ก็สวยนะคะ แต่เล็กไปหน่อย คงจะไม่สำคัญอะไรถึงได้แค่นี้”

“อ๋อ พอดีไว้ใส่เล่นน่ะค่ะ เซ็ทของมันต้องเก็บไว้ที่บ้านเพราะมันใหญ่จนไม่สามารถนำมาใส่ในชีวิตประจำวันได้เลย อีกอย่างก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินของพี่นัทหรอกค่ะ พอดีว่าที่บ้านก็มีเงินไม่จำเป็นต้องรอเกาะใคร” ลลัลนาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่แอบแฝงไว้ด้วยการตอบโต้อย่างเจ็บแสบ

ชายหนุ่มที่กำลังเป็นประเด็นถึงกับสำลักอากาศ เขาแกล้งกระแอมไอขึ้นมาเบาๆเพื่อกลบอาการ

“เนี่ยเหรอคะนัท ภรรยาคุณ ยังเด็กอยู่เลยนะคะ ไม่มีมารยาทเลย”

“ฉันจะมีมารยาทเฉพาะกับคนที่มีมารยาทเท่านั้นค่ะ” หญิงสาวพูดพลางยิ้มให้แพรวา

“ลัล พี่ว่าเรากลับกันเลยดีไหม” นัทธีแตะเอวหญิงสาวเบาๆเป็นการส่งสัญญาณ

“ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ยินดีที่ได้พบนะคะ”

“ยินดีเช่นกันค่ะ งั้นแพรขอตัวก่อนนะคะนัท ไว้จัดงานฉลองสมรสเมื่อไหร่ อย่าลืมชวนแพรนะคะ หวังว่าจะได้จัดนะคะ” ท้ายประโยคแพรวาหันมาพูดกับลลัลนาด้วยน้ำเสียงจิกกัด

“คงไม่นานนี้หรอกค่ะ เดี๋ยวการ์ดพิมพ์เสร็จพี่นัทคงจะส่งไปให้นั่นแหละค่ะ พอดีไม่สะดวกไปเอง มีแขกสำคัญอีกหลายท่านเลย” ลลัลนาตอบกลับอย่างเจ็บแสบ แพรวาจิกตามองลลัลนาด้วยความเจ็บใจก่อนจะเดินออกไป

“แฟนเก่าเหรอคะ”

“ใช่ เคยคบอยู่พักหนึ่ง” นัทธีตอบลลัลนาอย่างไม่ใส่ใจคนที่ถูกพูดถึงเลยสักนิด

“ค่ะ กลับกันเถอะค่ะ ลัลอิ่มแล้ว อยากกลับบ้าน” ลลัลนาไม่ได้พูดอะไรถึงแพรวาอีก แต่ชวนชายหนุ่มกลับบ้านเลย

“ครับ”

หลังจากชำระเงินเสร็จและออกจากร้านมา บรรยากาศระหว่างนัทธีกับลลัลนาก็แปลกไปจนชายหนุ่มรู้สึกได้