ตอนที่ 66 ใต้ผืนหิมะที่ไม่มีใครย่ำถึง

หิมะยังคงโปรยลงมาไม่หยุด ละอองขาวบางร่วงหล่นอย่างแผ่วเบาเหมือนไม่มีน้ำหนัก แต่ยามนี้...หัวใจของฉันกลับหนักอึ้งจนแทบหายใจไม่ออก

“หยกหิมะ…ตรงนี้ล่ะ” ฉันกระซิบกับจิ้งจอกหิมะร่างกลางซึ่งตัวแทบเท่าฉัน มันยืนเคียงข้างด้วยท่าทีตื่นตัว พลังเวทบางเบากำลังแผ่ออกจากฝ่ามือฉัน ลงสู่เส้นวงเวทที่วาดไว้บนพื้นน้ำแข็งใต้ต้นสนเก่า

แม้เวทนี้จะยังไม่สมบูรณ์ แต่...มันคือคีย์ที่จะเปิดทางออกไปจากมิตินี้

ฉันใช้ทั้งค่ำคืนฝึกมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า รอยแผลบนฝ่ามือยังไม่ทันหายดี แต่เวลาของหลงอวิ๋นก็ร่นเข้ามาทุกที...

“อีกนิดเดียว...”

ฉันพึมพำเบา ๆ พลางลากเส้นเวทต่อ แสงจันทราเหนือยอดไม้สะท้อนลงปลายนิ้ว สาดประกายอ่อนลงสู่อักขระบนพื้นหิมะที่เริ่มเปล่งแสงราง ๆ

แต่แล้ว—

หยกหิมะชะงัก เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว หูเล็กตั้งชัน ขนหลังลุกชันราวถูกสายลมเย็นกระแทกใส่

“...มีคนมา”

ฉันรู้สึกถึงแรงสั่นบางอย่างใต้ฝ่าเท้า เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ย่ำลงบนหิมะ...เข้าใกล้เรื่อย ๆ

“ต้องหนี”

ฉันลบเวททั้งหมดบนพื้นหิม